свој (прид.) - мака (имн.)

Освен обраќањето до него, Љ. Н. се обрати и кај 168 други релевантни институции и невладини организации, меѓу кои и Хелсиншкиот комитет за човекови права – каде што само беше сослушан, но никој од нив не превзема ништо конкретно за да му помогне во овој случај.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По сите овие обиди за наоѓање некое „чаре“ за својата мака – тој конечно во јуни 2010 година се одлучува да покрене судска постапка.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Достоинството не му дозволуваше да ја покажува пред другите својата мака...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не: тој овде не ќе најде лек за својата мака.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Двајцата главни ликови, Србо и Шишман, скоро осамени во ова дело (останатите се во Србија, Бугарија, Франција...) ниту жалат ниту некого обвинуваат за своите маки и својот статус.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кучињата во него гледаат спасител и му ја откриваат својата мака преку своето држење, гледање, цимолење, завивање.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Беснееше таа сѐ повеќе, ама ѓоа не знаеше кому попрво да му се одмазди за својата мака.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Старецот ја лееше својата мака. Неговиот темен глас тромаво пливаше по голата соба и оставаше зад себе празнина и недореченост.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тие бараа уво во кое ќе ги излеат своите маки за олеснување на душата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Така ни течеше тогаш животот: ќе го призакопаш мртвиот, ќе му забуцаш над глава крст од две гранки, ќе се помолиш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Куно Бунгур станал и зачекорил сличен на човек што пошол да најде лек за својата мака.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И пак ќе ѝ се завртиш со чело на својата мака.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ама тој буцкач и валиица еден ден ќе разбули. Почекајте, ви велам, пич е. Прашања, извици, споулавеност. Плач на смеата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И за првпат почувствува радост.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во овој свет најдобро се чувствува кога се навалува на каменот и гледа во небото и во планините.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И дури во таа тишина успеваш да помислиш дека низ своите маки, со своето страдање, и покрај тоа што од тебе направиле сенка урнатина, смогнуваш сили со презирот да ги наткрилиш своите мачители.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И во ноќите кога надоаѓаа топли ветрови носејќи од далеку мирис на морска вода и лесна ладовина откај лозјата, кога месечината и опојниот мирис на јасмините и багремите ги тераа сите под стреите на бараките, таа никогаш не зборуваше за своите маки.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И зошто во оваа огромна маса луѓе тој сега не сака да се дружи со други, кои исто така се осаменици туку, кои исто така бараат некого кому би да ги искажале своите маки и чемери.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А на мен срам уд такви лафои, му лафам ним бре синко су такви лафои, само адна удајка, нишчо друго!... и запре, одеднаш се прекина, чиниш е срамота што ја кажува својата мака.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Овие уметници на неспокојството не можат да ни помогнат да живееме, но нивната улога е во тоа да ги поделат своите маки со нас.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Војната беше заедничка мака за луѓето, и пак секој човек за себе имаше и своја мака, неизбежна гостинка во човешки домови.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Само седам над Роса и приплакувам, се траштам. Никој од никаде не ти помага. Секој со својата мака си е зафатен.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)