свој (прид.) - грло (имн.)

Светлината се преврте, езерото истечуваше од своето грло, како да блуе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Дали само покојниот Дмитар-Пејко, некогаш Димитариноарие, знаеше какво чудовиште нѐ следи и чувствуваше ли тој на своето грло, како што чувствував јас, влажни и лепливи шепи на магла?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Цветот се повеќе ги шири своите латици, ножот сигурно патува во мека врелост и од соковите на еден живот црвен е до своето грло.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но после, слутејќи го злото крцкање на своето грло, уверен дека некој, од негде, од некој прозорец на Нојовиот ковчег, го гледа сето тоа, се стемни. „Иди, девојко.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но наредната зима ќе си фати плански и снегот во своето грло ќе го стопи...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Изгледаа како стари кулиси, зад кои невидливите петли ги параа своите грла.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Светецот што ја бранеше на икона православната вера со тризабец имаше лице какво што еднаш ќе може да го има мртов Јаков Иконописец од Кукулино.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)