раширен (прид.) - рака (имн.)

Погледнав нагоре со раширени раце небарем ќе го дофатам небото.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Му ја фрли торбата на Митрета и се издолжи на снегот, со раширени раце.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Истрчува и тетка Анѓа и со раширени раце нѐ запира.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Мојата роднина Емилија појде кон тоа блескаво богатство од измазнет месинг со раширени раце.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Многумина почнаа да ја дочекуваат со раширени раце.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Победив! Победив! - викаше со раширени раце, растерувајќи ги орлите кои кружејќи речиси го допираа со крилата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Елена стоеше пред шаторот со високо крената глава и со раширени раце.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Лежеше со раширени раце, со отсутен поглед.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Стоиме среде собата со раширени раце.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Месечината ги пречека со раширени раце и ги седна на својата брада.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Само да ми се чини оти, еве, сега, овој час, тој ќе излезе пред мене со раширени раце, готови да ми ги стави на рамената, да ме земе со себе...“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Писарот ја премести капата над чело и како артист, со раширени раце и подадена нога, драматично зашумоли со сета своја рибја крв: - Ова е, молам, навреда за законот, за државата. Јас не дозволувам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Но, според оние неколку редови што ни ги оставил несреќниот Мида, во центарот на клопчето-текст господарела огромна црвена буква што наликовала на нашето „Ж“, насликана како девојка-пајак, со раширени раце и нозе, како што и се гледа од ликот на самата буква.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И појдовме кон гимнастичката сала; внатре имаше една скала и јас ја зедов и ја изведов точката без грешка: еднаш, двапати, трипати, со раширени раце се качував од едната страна на скалата, а слегував од другата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И на жена со раширени раце и нозе, подготвена да те голтне во својата мрежа, вселена мала што е.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
-Ми доаѓа да се напијам! Премногу е бистро езерово! – рече Еразмо, брзајќи кон езерото со раширени раце.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Старата Влаинка – Сараканча нѐ пречека со раширени раце и со насмевка зад која болснаа неколку златни заби.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таму по богослужбата седнуваа верниците и жените од накитените сапетки раздаваа за душа, за здравје и берикет; ја нема камбанаријата и камбаната виси на подгниена греда; на таванот го нема Пантократорот – Христос кој од горе со раширени раце бдееше и чуваше од лошо; го нема престолот и верниците ги нема...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Збивташе тешко и кога погледна внатре во колибата, здивот му закркоре во градите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Застанат така, речиси неподвижен, покриен со смрзнат снег по телото и по лицето, наоблечен и наоружан, потпрен со раширени раце на вратата, беше како некој столетен даб, што мрачен и инаетлив ѝ се истопорил на зимата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„За да ја запаметат и тие слободата!“ велеа жените кои одеа со раширени раце како да врвеа по жица плашејќи се да не им избега земјата од под нозете.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Шутирам, па трчам со раширени раце, сама како голман да одбранам, а нема кој да застане како жив ѕид да го ублажи шутот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се олабавило, со цело лице се обидело да го побара својот убиец стреснувајќи се од темната врелина што му џбурнала од полуотворената уста и со расширени раце, чиниш со мртвото тело, сакало да го заштити оној што можел да му биде татко, заштитник или учител на вакви сурови часови, паднало врз прпелкавиот грч.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Своерачно, со стрпливост на виден мајстор потонат во уживање, забуцал по нивите неколку страшила од партали и ланска слама.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И тогаш, по еден истрел, на момчето како да му здодеало со напнат грб да го исправа од невозможната положба човекот со крвави гради.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник ја гребеше со нокти брадата. „Да појдам и да пијам со нив? Не верувам дека ќе ме пречекаат со раширени раце.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дојде и Куно Бунгур. „Слатка им е ракијата. Борис Калпак не ја пушта абердарката од раце. Појди, опамети го.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И покрај исправените трупови со раширени раце и со остри жолти коси и бради (сеедно, и самиот поп можел да биде меѓу првите луѓе на својата Библија), по посеаните ниви се собирале бушави врапци и без сопир џивџикале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но тој лежеше со раширени раце како да си го мери гробот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Везирот долго седеше над таа молба со раширени раце, притискајќи го со едната дланка натписот во стихови, а со другата сметките на градителот и нацртот на мостот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Беше во најубавите години кога се знае и се чувствува полната вредност на животот; ги победи сите противници и беше помоќен од кога и да е порано; со длабочината на својот пад можеше да ја мери височината на својата моќ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Патување со кое минатото го оставам зад себе и одам кон иднината со раширени раце.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Пајакот со златна глава ги процени какви се.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Тебе, Пупи Паф, ќе те пречека со раширени раце Мортенија.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Останал неподвижен и со раширени раце и уште повеќе сличен на црн крст. сигурен дека сѐ му припаѓа во таа ноќ пред големата утрешна битка во која над него ќе стојат други со поголем чин и попризнанена војничка мудрост, офицерот тогаш ошол да го земе коњот да го попжвлече за узда кон себе, да им ја открие на војниците својата љубов кон животните или, просто, да им ја покаже умешноста на скротувањето. И го сторил тоа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но тој лежеше со раширени раце како да си го мери гробот. Снегулките што му го покриваа не се топеа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Лежел со раширени раце, распнат помеѓу смртта и заборавот, црн и црвен, со три отворени рани во лицето.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ласте го фати под рака Гошета, го повлече надвор од аптеката, направи еден чекор на лево, пред излогот и, покажувајќи на асортиманот со широко раширени раце, речиси му шепна: “Шо ги ебам.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Останатите шест девојки користеа пиш-пауза во густежот високи треви крај мотелот, се довикуваа и се смееја со гласови кои се мешаа со крекањето на жабите од блиската бара, чекајќи го знакот на Авни за враќање во комбето, додека тој, потпрен на задното седиште, со широко раширени раце и нозе, опуштен во рамениците и лицето, со сласт што му кружеше на површината од стомакот како облак пеперуги, ја полнеше устата на Дора, која малку потоа му се заблагодари со развлечено Мерси, забришувајќи си ја муцката со ракавот на вентијагата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Трајко го дочека Петка со раширени раце и веднаш се договорија кога да тргнат кај владиката да му ја однесат молбата со потписите од селаните за да го запопи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мандолината на Геле заѕунува, ама не заврзува мелодија, како да испушта здив, жените развражаа зад Дине, предосети дека отворат усти за молебни зборови, само тој се завртува и со раширените раце ги забира дечињата и двете жени, со сиот товар врз нив, со бовчите и демите и се загубуваат во темницата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Никој ништо не зборува, Риса само ги раширува рацете и во нив се пикнува Сотирчо, додека Трифун исто е откачен од менгемето на татко му, ама како да не ги гледа раширените раце на мајка си, се врти, гледа што се случува околу нив.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Го откривам предоцна Но, сепак, тоа е мое Колку што е и ваше, ближни мои, Кога ве дочекува со раширени раце И со гром удрен во срцевината.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Богородица со раширени раце и загледана во Смилјанка како да ја штити, но Смилјанка не гледаше во неа, туку во светлината што доаѓаше од прозорчето.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Баба му го пречека со раширени раце и топло го прегрна.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
На крајот дојдов до работ на сцената и не покажав лутина, туку некој вид...направив гест на еден вид прегратка... не знам дали е ова гест на прегратка (покажува), но гест со раширени раце и нагоре.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Кога љубовта ќе ве најде, пуштете го сидрото, спокојно легнете на нејзините гради, таа ќе ве чува, ќе ве храни, таа ќе биде вашиот мирен дом.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Препуштете се на ветрот на животот, едра нека бидат вашите раширени раце, спремни за секаков предизвик, бранови нека бидат желбите на душата, а брегови вашето срце.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Јас бев многу малечка и си играв во песокот со Сандра или понекогаш се клацкавме на најниската клацкалка и си правевме „плескавици“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ќе се качеа прво на неколку скалички, со раширени раце за рамнотежа, ќе стигнеа до највисокото скалило и потоа ќе слезеа од другата страна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Новиот бог застануваше пред мене со раширени раце полни со глина, и со прониклив, пророчки поглед љубопитно навлегуваше во мене,копаше, ги читаше мојот крвав пергамент и го препишуваше со глината.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Тој се загледа во нив и со раширени раце под сенката на јатото и запеја на пролетта и ја бакна својата амајлија - камен вонебесна боја околу вратот: каменот – што не ја погоди птицата.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Ја спуштив Биле на тревата, а таа како пеперутка, со раширени раце, полета кон својата праска. Тргнав по неа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)