пуст (прид.) - страв (имн.)

Предаден е живописно Летот таа нес(о)вршена именка таа нимфоманка тлоцртот на гризодушјето живиот песок на егзилот - штрковата земја, навидум пуста стравот да се користи истиот јазик да се проколне, зборот да оживее.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ама пусти страв, дека срцето нешто ќе побара таму кај Шадрванот!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Збивал, збивал, одвај душата си ја зел од пусти страв што беше превидел од држењето на Велка.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
6. ОД ПУСТИОТ СТРАВ ЗАЈАКОТ СО ОТВОРЕНИ ОЧИ СПИЕ - тоа денес би му прилегало и на човекот.
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Спобудалува кога не можам да му ја задоволам желбата“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)