празен (прид.) - ракав (имн.)

А ги гледам нивните празни ракави, ногавици, пачавици и од секоја по малку плач ми се собира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И јас веќе можев да видам како од една разнина се исправа оживеана изветвеност на некого што бил и останал само сенка и спомен на своето минато, победник на својот пораз, исправен е и ги подава празните ракави кон мене или, доколку сум мртов за него, кон некого од некогашниот свој живот, а во неговата празна утроба се одмотува клопчето на агонијата и го враќа претсмртниот час на тој призрак - ќе му се исповеда мртвиот на животот, ќе не плисне со тајни и ќе не повлече очајни со себе во бездните на невратот, на тоа ништо, на тој измислен акварелен портрет потргнат од есенски дожд.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
А празнината ќе продолжи да се влечка по тебе како празен ракав.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но не ги држи место и оние, сакатите, па почнуваат и тие да тупкаат мавтајќи со празните ракави и ногавици.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај бригадирон Језекил, мислеше, тоа е неговиот труд, сиот негов живот, старион е всушност целиот еден празен ракав.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мавтавме со празните ракави и пачовици, потскокнувавме колку за да ни се раздвижи крвта и се враќавме на своите постели од лошо изрендани штици.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Преку тоа сакавме да си останеме исти како порано, но збогатени со нашите рани, со нашите лузни, со извадените очи, со празните ракави и пачовици, ете, такви, ама полетни и поумни...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И пак, предавајќи му се на занесот, знам дека тоа не сум јас зашто подадениот празен ракав лелеаво ме допира, ја тргна сенката од моите очи, ме враќа на оној свет на кој му припаѓам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)