ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

- Но сетувајќи дека постарата сестра ја стрелнува само со крајче од окото, придава: - Си можела сепак, Мими, да му донесеш некоја играчка, барем од две илјади динари.

Постарата сестра сега просто липа, конвулзивно ѝ се тресат мршавите раменици.

Некако сме свикнати уште од приказните, таа судбина да ја сврзуваме со постарите сестри.

Погледот на постарата сестра заплашува да мине во навреденост.

Првото излегување во дискотеката Елемент во која ме однесе постарата сестра која студираше таму, ми вдахна посебна љубов, специјално за ноќниот живот во тој град.

Чардаците пак и конаците покрај манастирот, кои ги подигнаа скопските папуџии од еснафот, за Тодора беа како чардаци ни на небо, ни на земја од приказните на мајка ѝ и постарите сестри, зашто со око што добиваше крилја од нив, се гледаше целата котлина и Вардар, и се леташе високо, а не се паѓаше длабоко.

Киоскот кој им овозможуваше да преживуваат, а на Хана, постарата сестра и помладиот брат, и да сонуваат, продаваше избор од весници и колорирани списанија, тутун од кој најдобро се печалеше и карт-постали со бледо виражирани згради, градски покриви, пристанишни објекти и крајбрежни морски мотиви од околината, на чии горни или долни рабови на полски и на германски пишуваше: „Спомен од Гдањск/Сувенир од Данциг”.

Зад биро, селено од министерство до подружница при што изгубило нозе но се здобило со протези, и зад прирачна картотека на излупениот фурнир - седеше жена што можеше да му биде постара сестра па можеби и затоа не го удостои ни со поглед.

Сум се препознал во твојата постара сестра што ја оставив во далечниот југ.

- Нова Година Прва е мојата постара сестра што не сум ја видела.

Таа му велеше дека начинот на кој се изразува не покажува дека е слободен, туку дека ги презира жените, дека им се потсмева и ги понижува.

За оние нешта кои требаше допрва да дојдат дознававме од пријателките кои имаа постара сестра или братучетка, или од некоја книга, и дознаеното, она што беше како гледање низ дебел превез, предизвикуваше страв и срам, а во исто време и копнежливо исчекување.

Тука, покрај Густав Климт, седеше неговата две години постара сестра Клара, која повремено, сосема неумесно за салонот, грубо го удираше со лактот, го прекоруваше, а тој се правдаше дека неговото однесување е дел од слободата која му е потребна на секое човечко суштество.

„Многу ми е тешко што си заминуваш,“ реков, и почнав да го кинам џепчето од фустанчето.

Сара беше една година постара од мене, и имаше три години постара сестра, Берта.

Околу нозете носеше метални апарати.

Сакав да му подарам нешто, а ништо немав, и помислив да го откорнам џепчето од црвеното фустанче кое пред мене го носеа моите постари сестри.

Исчекувањето беше идеал, како и невиноста; дури и кога љубовта, потајна, каква што налагаше времето, ќе се родеше – требаше да се оствари тој идеал на чекањето, да се страда во тоа исчекување и во стравот дали соединувањето на двете души и двете тела навистина ќе се случи и, како во некоја религиозна приказна, тоа страдање беше искупување по кое како награда требаше да следи вечна љубов, онаа која ќе трае и по смртта.