осамен (прид.) - човек (имн.)

Доаѓаа На полноќ Чиниш По договор: Стравот на еден Осамен човек И стравот На еден Осамен Збор. Корен Некаде во мене Шири и расне Длабок еден корен Огнозборен. Овошник Дрочен а мал Овошник Во кој сум се Пресоздал вода си „Вода си, Рече ноќта, Можеш Низ мене Да течеш“ „Веда си, Рече громот, Усти низ мене Сѐ што посакаш Да речеш“ ***
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Госпоѓа Мариела веќе две години волонтираше во Друштвото „Осамени срца”, работејќи на докторската теза „Ресоцијализација на осамениот човек во наши услови”.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Еден осамен човек и тагата влегуваат во пејзажот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Ќе ти помогнам, му откликнуваше таа на еден осамен човек, и дури сонуваше крај него. тој низ неа го препрочитуваше житието на морето, ја впиваше неговата синина, па одново бела полетуваше во зорите сѐ до капка одново дури не го препишеше морето и дури не ги јагленоса ѕвездите мапи на неговите кораби.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Еден осамен човек жив отпечаток на каменот.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Еднаш, кога се врати птицата во залезот, не го најде осамениот човек па долго надлетуваше над неговиот двор, прошета низ пирејот, и не можеше да го препознае човекот, цел живот што ја препишуваше земјата врз себе, ноќе што го препишуваше морето од птицата: тој стоеше потпрен, речиси – исправен пред својот дом, скаменет, спокоен - сам себеси син епитаф.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Не ми беше тепко да го оставам, да се оддалечам незабележан, да понесам една горчливост во себе поради мојот невешт ученик, поради изгубената вера на секој осамен човек со неизвесна иднина.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не ми беше тешко да го оставам, да се оддалечам незабележан, да понесам една горчливост во себе зарди мојот невешт ученик, заради изгубената вера на секој осамен човек со неизвесна иднина.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Оставен, осамен човек, тука близу до бескрајот на небото, каде се љубат дрвјата и осамнува нов ден над карпа камен.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Беше сам на покривот, еден човек меѓу патинираните обезбоени пирамиди од покриви, посипани со исушен хумус по керамидите, еден осамен човек застанат над куќата и над улицата од која, одоздола идеше мирис на лесно живнување по пладневната замрсеност на плочниците, усвитени од пекот на јулското сонце, кое сега се кршеше зад аглите од повисоките куќи на работ од градот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Беше човекот така сам, небаре поблизу до небото и до тишината на голото сиво пространство.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сте направиле, значи, премногу и премалку; патот треба да се продолжи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Колку е мирно тука, помисли, така барем му се стори во првиот миг, а само да се заслушаше под тенката корка на бетонот од ова масивно куќиште.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Најпрво ги фрлате поетите пред поротниците; но, поротниците им простуваат и она што било мислење на осамениот човек станува мислење на целата држава.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Авторите ги предавате на судиите: но, мораат овие пред да осудат, да слушнат; она што од страв не било исповедано во книгата, неказнето е изречено во одбраната; она што било нејасно кажано во некој спис, така се повторува во илјада други.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)