ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Па сепак, во вечерите, откако ќе заспиеја децата, додека му шепотеше во постелата, таа го тераше да ги прифати тие промени.

Таа навиваше за нивниот нов почеток. За некаде другаде, каде било.

На крајот на својата приказна Луз Арке заклучува: „Од сопственото искуство знам дека илузијата за повлекувањето црта под минатото и за некој нов почеток е неостварлива и дека заверата на молчење чија што цел е анулирање и егзорцирање на доживеаниот ужас само ги храни конфликтите и ресентиманите.

Целата попатна панорама е исполнета со населени места: со градови и села, со населби, со индустриски објекти и нивниот крај не може да се догледа, зашто тој се претопува во нов почеток.

Некои фустани, како оние на калуѓерките, само навидум се безбојни, а под нив како да се збрани сите бои и сите движења од деновите на карневалите во Венеција.

Може и обратно, се разбира – секоја умирачка во Венеција да се смета за нов почеток.

Силните отпосле дознаваат дека новиот почеток има само нов крај.

Се случува бегството во слободата под фустаните на калуѓерките понекогаш да е свечено доближување до смртта, та дури за секој нов почеток во Венеција се вели дека е одново доближување со смртта.

А неговиот воз на спасувачки санки во Das Rudel, 1969, ја сугерира потребата за спасување и за исцелување на раните од детството.

Понекогаш единствен начин за опоравување од траумите на детството е повторното раѓање, кое ја рекапитулира траумата, но на човекот му дава и можност за нов почеток.

Ова било симболично враќање во неговата када од детството.

Не признаваше дека е победен, туку, напротив, стануваше, како што велеше и самиот, посилен за еден нов почеток...

Беше навикнат секогаш смислата на живототда ја гледа во новиот почеток, по поразот...

Писмата* Келн-Скопје од 89 г., што се пред вас (драги („)маргиналци(“) и творјани), се наоѓаат тука од три причини: првата и апсолутно доминантна е онаа естетската; станува збор за една комплексна, измамнички автореференцијална и во крајна линија лирска во своите пајажинести структури, приказна, всушност Дијалог (воспоставување Разлики што искри Креација!) меѓу два прилично различни духа чиј што фантазмогориски набој се судира на тоа чудно поле на епистоларната проза; втората причина е обидот едновремено да се воспостави како разликата меѓу тоа “fin de siécle време” (кога медиски суптилно дозираниот но континуирано експандирачкиот фашизам на Милошевиќ и неговата клика од глупаци, слуги и разбојници, почнуваше да се прелева преку чашата и полека да ги разјадува и онака тенките шевови на „вештачката творба“) и ова време (на нов почеток, како во нов век, на некој начин, без доволно артикулирани репери и со многу неизвесност), така и сличноста, што можеби најмногу се согледува во таа потенцирана артифициелност, маниризам можеби, ескапизам дури, што, на некој начин, самата уметност и е, гледана од тој беден политикантски агол; третата причина (зошто токму овие „декадентни“ писма, кога и Вулкански и Станковски имаат дела многу „позаводливи“, „попримерени“ на овој сегашниов - „нововековен“ - контекст) се надоврзува на втората: кои сме и што сме со тој багаж што го имаме во главата?

Кога сѐ ќе биде готово, ние со полковникот ќе излеземе на мократа зелена ливада, ќе ги собереме од тревата шаховските фигури и ќе ги распоредиме врз таблата. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 81 илустрација: VALERO DOVAL “)))ƚ))ƚ ƥƪƟ)ƚ” 82 Margina #4-5 [1994] | okno.mk

А крај нема. Само нови и нови почетоци секој ден.

И сите негови другарчиња што имаат само по 50 години, па и тој, се убедени дека е време за нови почетоци, па одат на џез фестивал, читаат книги од Ог Мандино, Антонио де Мело, Лујза Хеј, а го препрочитуваат „Галебот Ливингстон“, „Малиот Принц“ и „Ние, врапчињата“.

Апокалипса. Крај на светот што го познавам. Колку е сладок новиот почеток.

Секоја скриена мисла, нов почеток. Почеток на некаква УТОПИЈА. Совршена, непостоечка, замислена, неостварлива.

Новите почетоци се како стари вина. Ароматични и опојни.

И кога веруваше дека стигнал до целта, до слободна Палестина, тој беше соочен со неочекуван пораз, со уште потрагични последици.

Судбината како да сакаше да се најдат двата големи поети во една точка каде што се соединуваат едниот со другиот егзил, каде што се остварува враќањето од него, неговиот можен крај, пред новите почетоци...

Овој клучен парадокс генерираше други, непредвидливи, со кои требаше да се живее животот, да се совладуваат противречностите кои најчесто ги следеа.

Овој пријател на Лорка, на Пикасо, на Дали, во татковината на животот, го донесе не само здивот на една херојска епоха, туку и надежта на истрајбата.

Беше тоа крајот на медитеранското лето во Струга, но еден нов почеток на едно пријателство кое подоцна ќе се влее со својата дискретна и ненаметлива присутност и во моите дипломатски години, во заедничката потрага по убавината и толерантноста на човекот кога страда, кога трага во неговата поширока смисла и хармонија во потрага по заедничкиот излез ...

Всушност неговото владеење се одвиваше низ повеќе криви, секогаш осуден на нов почеток до крајот на својот живот.

Секоја генерација беше во извесна смисла повторувач во балканската историја, осудена сизифовски на нов почеток, постојано со атавистичкото прашање кој беше виновен!

Зборовите, стихот, нашите судбини, нѐ доближуваа до камиевската медитеранска потрага по апсолутното во судир со апсурдот...

Говореше со нему својствениот спокој, за секогаш неочекува­ните прекини и за новите почетоци во историите на балканските семејства, за последиците од војните, за влијание­то на империите и за нивните падови.

Да не ги зафати нов бран, да не ги обезличи, да не ги исфрли на некој друг брег и да ги осуди на нов почеток.

- Уште еден нов почеток на неговите многубројни приказни – се обиде Бојка да го релативизира она што им го беше порачал Виктор, додека излегуваше.

Дозволив да се изгубам понесена од страстите и чувствата во оваа преубава фантазија каде времето стои, но тоа не е стварност.

Повторно имаа уште една шанса, уште една секунда од универзумот, но не успеаа, предоцна е за нов почеток.

Ти заминуваш, барај нова радост, нов живот и нов почеток.

Слики од кои зрачи нов почеток на старата надеж, што се крие во вистините родени на белото платно.

На самиот крај на галеријата покриена од сенките на ѕидовите, слика која одамна ја немам забележано.

Живееш живот, а на крајот никој не те чека, а животот не е среќниот крај на романот, може да заврши за секунда.

Ова срце кое крвари во ритамот на болката е твое и чека да го излечиш ако некогаш кога си осамен сакаш да се вратиш и да си ја стоплиш душата.

Претставата нема крај, сцената на животот бара живот, убав ден за нов почеток.

Во миговите на покајувачка сите страдања врескаат во мене, во ранлива фаза се обидувам да ја прекинам тишината како потисната атомска енергија, но одмаздата не носи мир, ниту нов почеток.

Во што се претвора крајот тогаш: дали во нов почеток или во нова бездна што нѐ враќа пак назад и пак на исто?

Дали е ова мојот крај или само еден нов почеток?