ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

На неа, всушност, укажуваат сите историчари на писмото: тие едновремено потсетуваат на несовршеностите на алфабетското писмо кое долго време се сметаше за најпогодно и „најумно“ писмо.8

Оваа енклава исто така е местото на кое практиката на научниот јазик однатре и сѐ подлабоко и подлабоко го оспорува идеалот на фонетското писмо и сета негова имплицитна метафизика (метафизиката), т.е. особено философската идеја на episteme; како и онаа на istoria која е длабоко зависна од неа, и покрај раздружувањето или спротиставувањето кое ги упати една на друга во една фаза од нивниот заеднички развиток.

Сати и Веберн за Кејџ беа единствени композитори од западната традиција кои ја сфатија важноста на временската димензија во музиката; првиот, со ставот дека времето е рамка која треба да се исполни (со тонови), а вториот, со сензибилната организација на тоновите и паузите истакнувајќи го траењето како нивен заеднички параметар. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 173

Деперсонализацијата на композиторовата улога и самоорганизацијата на структурата имаа за цел ослободување на звуците од било чии емоции, идеи, намери, проекции, а не автоматизација на композиторовата постапка, како што често погрешно се толкуваше.

Ова оди заедно со едно проширување на фонографијата и со сите средства за зачувување на говорниот јазик, кои овозможуваат тој да функционира и во отсуство на субјектот кој говори.

Во 1948 година Кејџ беше повикан на Black Mountain колеџот да одржи фестивал и семинар на Сати-евата музика што му овозможи, претставувајќи го Сати, да ги афирмира сопствените ставови околу проблемот на времето во музиката.

Првпат се среќаваат со Мисирков при нивниот заеднички настап со реферати за Македонија во Императорското руско географско друштво во С.Петербург во декември 1897 год., кога К.П.Мисирков штотуку се запиша како студент.

И Речникот на идеите на излитените османизми, кој требаше да го придружува нивниот заеднички одбранбен текст требаше да ги повика читателите на разбирање и толерантност, на човековата природа, на нејзината бавна променливост во долгите временски интервали.

Токму на тригодишнината од нивната заедничка врска, некаде околу Голема Богородица, Томо беше итно повикан во болницата во Куманово.

Дали да го израдува со веста за нивната заедничка рожба, да викне гласно, да се чуе до небесата, да им ги затвори устите на сите кои ѝ го наденаа прекарот „штирка“.

Низ историјата Албанците останаа главно со нивните три вери да го бранат нивниот заеднички идентитет.

Подоцна се формираа и повеќе различни синдикални групи во кругот на фабриката – но, нивен заеднички именител е тоа што тие не водеа речиси никаква грижа за работничките права, туку постоеја pro forma – чисто поради желбите на одредени амбициозни поединци да бидат „синдикални лидери“.

Во фабриката имаше огранок на гранковиот Синдикат на хемија, метали и неметали при ССМ и Х.Џ. беше негов член.

Боже, дали ако таа знаеше, дека и Хелвиг ќе се вброи во нив, ќе се нареди од таа страна на таборот и тоа ќе значи крај на нивната врска, нивната љубов, нивниот заеднички живот...

Идентитетот може да ја извршува ова важна практична и политичка функција зашто им овозможува и навистина ги поттикнува нормалните луѓе да ги категоризираат припадниците на стигматизираната популација како единствена група, не врз основа на нивното одбивно однесување, туку, понеутрално, врз основа на нивниот „идентитет“ – односно, на нивната заедничка припадност во „заедница“.

Во никој случај јас за тие, од мене утврдени нивни заеднички особини, не би ставил рака во оган бидејќи ми беше сосема јасно дека ни бројот на примерите е доволен, широко зафатен ниту, пак, описите беа најцелосни.

Среде вревата ќе набасате и на такви кои вџашено допрашуваат дали слушате дека брмчат пчели и бумбари и дека тукушто не почнал нивниот заеднички десант врз Фиренца.

А пак трети други велат дека е многу, многу рано да почне да се открива историјата на неписмените и да му се угодува баш во сè на Умберто Еко.

Татко ми продолжи да зборува на старата тема: – Секогаш кога во луѓето на нашиов проклет Балкан се будел ѕверскиот сон, кога се менувале империите, се ширеле братоубиствените војни, козите – тие божици меѓу луѓето – само тие ги примиле во нивниот заеднички сон...

Мајка го беше извлекла во својот живот заедничкиот корен од балканските и од медитеранските јазици допирајќи до нивните заеднички корени на молкот.

Зборовите небаре остануваа обвиени од нивната заедничка тишина.

Почувствува дека претерува со своето инсистирање на фашизмот заборавајќи на Мајкината римска приказна од нивниот заеднички живот кога беа среќни на свој начин, оддалечени од патријархалната тврдина крај Езерото.

Откако ќе ја забележеше бараната книга на свое­то место, ќе ги сетеше, низ тишината, Мајкините чекори, на излегување, како тивок тупот на нивната заедничка среќа.