Ја вртеше дланката на сите страни и не престануваше да се одушевува.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Потоа, токму како што посакував, го извади оној нејзин сребрен прстен со голем зеленикав камен од показалецот и го стави мојот.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Краците на кукастиот крст беа искривени во нејзините сребрени очила.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Тие две дамнешни патувања, првото во Грција, во Јанина и во Солун, а второто, во Италија, со Татко, се обидуваше да ги задржи како мигови на вечноста во себе, сосе реликвиите кои не престануваше да ги носи со себе, какви што беа нејзиното сребрено огледало, наследено од мајка ѝ која никогаш не ја видела, каталогот на стоковната куќа Ла Ринашенте и, сега, овие три заборавени знамиња на некогашните држави во војна.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)