Беше времето кога цветаше лавандата и нејзината опојна миризма влегуваше во луѓето, во душите, продолжуваше во морето.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Кога одеше мајка му на работа по нивјето, го носеше и него во лелејка врзана на плеќите; го ставаше да спие под сенката на орешката и од нејзината опојна миризба спиеше како јагне.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)