нејзин (прид.) - рака (имн.)

Многумина од момчињата ѝ се додворувале барајќи ја нејзината рака, вешта во ракувањето со чеканот, пилата и останатиот прибор за столарско-резбарски работи.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Така се зароди во него мислата да дојде до макар каква ситница што ѝ припаѓа на Лила, до некое нејзино крпче или тетратка или молив со којшто пишувала нејзината рака.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Не знаев, не знаев дека ќе извршат претрес ... - се тресе Калчо во нејзините раце.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Претпоставувам дека одвреме на време и ги пронаоѓаат тие клучеви”, допушти нејзиниот маж - и малку се потпре на нејзината рака кога грчот на неговата сега постојана болка во утробата се закани да го свитка.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Мојата роднина Емилија веќе исчезнуваше зад неа, ја видов само нејзината рака како ми дава знак да дојдам и јас, да побрзам, да внимавам, да не стојам тука здрвен.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Некако тоа не му успеа, додека нејзината рака се крена и го допре по зглобот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Баге не гледаше во лимената чинија, туку се качуваше по нејзините раце, за да потоне во синилото на очите како во длабочините на езеро.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А притоа уште не си начисто дали таа сѐ повеќе те интересира или ракописот на делото во нејзините раце.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кажав ли дека сакав да ги тргнам очите од неа, но тие закопани во девојката беа а кога се обидов да се свртам нешто турнав (а сè уште стоев) И наеднаш од небото нејзината рака истури ѕвезди по челото мое”.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
2 Овде на овој трем под лозницава завиткана во влажни ветрови во сенката на тешкиот рид што паѓала по нејзините раце, по ставата, овде сѐ уште живее сенката на нејзиниот глас.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Двата златника останаа во нејзината рака.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Златниците останаа во нејзината рака.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Старецот зема од нејзините раце едно цветче, го превртува со сувите прсти и го милува со погледот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Додека таа зборуваше, позицијата на нејзината рака се смени; наместо таа да му ја држи раката, сега неговата рака ја држеше нејзината.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој одбиваше да јаде од нејзината рака, но затоа пак ”стоеше” како мечка на две нозе за да може Милан да му стави во устата некое одбрано парче храна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Неговата рака не ја оттурна нејзината рака, ниту пак ја повлече.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Беше огромна, долга намјалку пет стапки и дебела колку нејзината рака.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Нејзината рака беше во неговата, сместена во неговата дланка, а нејзините танки прсти ги зграпчуваа и ги притискаа неговите прсти.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој нежно си ја повлече раката, што беше околу неа, и нејзините раце ги стави во своите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Заѕвони. Се оттргнав од нејзината рака што ме беше прегрнала и потрчав во класот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Навечер наведната над книгите, понекогаш се загледував во нејзините пргави раце, кои сѐ со успех завршуваа и неосетно чувствував како ми стануваа драги тие нејзини раце, зашто во куќата сѐ убаво доаѓаше од нив.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Таа прегратка ја чувствував, навистина, срдечно, искрено, но брзо потоа се извлеков од нејзините раце и истрчав на улица, а во ушите како некои други гласови да ми долетуваа однадвор, мамо, мамо...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Учителке, нели беше многу добро, учителке, и другпат така да организираме - викаа насобраните околу неа деца, а некои не ја испуштаа нејзината рака.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тоа ми беше необично, а и малку незгодно таа да ми ја носи чантата, но, пред и да успеам да се заблагодарам и да одбијам, чантата веќе се наоѓаше во нејзините раце.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сѐ таму потсеќаше на мама, на нејзините раце.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
За среќа ѕвонеше. Се истргнав од нејзините раце и истрчав назад во класот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Жената се доближи до работ на покривот над улицата и веднаш се стресе од вртоглавата замајливост на длабочината, напластена густо со квечерината, со недогледно дно, па се отфрли назад кон телото на мажот, удирајќи се во него и опрлувајќи го со трескава врелина и незапирливо треперење.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тогаш забележувам дека на сплавот се сонча една гола личност, и почнувам да викам „Помош!“, а таа ме погледнува, си ја отстранува косата од лицето и ми подава рака, но иако се давам, мене ми е страв да ја прифатам нејзината рака затоа што личноста е ТАА.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Кренвишли, без сенф - малку премногу Фројдовско, нели ти се чини?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„До бога, Џул, тоа е морничаво.“ „Сонував како ти и јас се наоѓаме на плажа и ти ни носиш кренвишли, но си заборавил да земеш сенф, па мораш да се вратиш до трафиката.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Преминувавме преку еден мост за да одиме на риба и тој ужасно ме плашеше, помислата дека возот ќе пристигне секој момент. Имав ноќни мори поради тоа. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 175
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Гратчето беше лирско и чудно, земјоделско местенце со необични ефекти.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Низ нејзините раце течеше едно лесно потреперување, како да поминува низ нив некој далечен бран на страв.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Можеби некоја рибарска недела кога детето е крстено Ластавица или Тигар и ќе падне од нејзините раце, некој на некој далечен брег ќе погледне и ќе рече дека го видел ненадејното издигнување на еден бог. превод: Зоја Наскова-Барт Паганска ноќ ја напишав за време на второто од трите последователни лета што ги поминав крај реката Снејк во Ајдахо.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Зошто стоиш тука? Не се плашиш... - Не. Од што би се плашел?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
По смртта на Сара, неколкупати ја посетив Клара во нејзиниот дом, но таму ме дочекуваше непријателството на нејзината мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На почетокот од мојот живот беше љубовта, беше погледот на мојата мајка, беше нејзината рака на моето чело, беше нејзината грижа за моето здравје.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Најстариот од браќата, оној кој седеше на креветот, ја стави својата рака на нејзината рака.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нејзините раце беа собрани во тупаници.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секогаш кога потоа ќе се сетев на неа, помислував на она глуварче и на нејзините раце кои го поземаа свежото цвеќенце во паркот, кога низ решетките на оградата ѝ го подаде едно дете; на нејзините раце кои го кренаа пресуваното глуварче од градите кога тоа падна од меѓу песните на една книга. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во часовите на работ од бессознанието, кога високата температура правеше само одвреме навреме да се освестувам, во таа полусвесност можев да ја видам мама, нејзиниот поглед во кој беше стрепетот за мојот живот, нејзините раце кои ми редеа ладни крпи на челото, кои ги соблекуваа од мене испотените алиштенца и ми облекуваа нови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога завршија моите болувања, и мама престана да ми повторува дека ќе било подобро да не ме родела.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И понекогаш, кога мојот поглед ќе се впиеше во нејзиниот поглед, нејзините очи одеднаш се менуваа, таму каде што беше стрепетот се јавуваше омраза, а нејзините усни ги изустуваа зборовите од кои се плашев како од смрт: “Ќе беше подобро да не те родев.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Откако Зигмунд ќе заминеше во училиште, моите сестри излегуваа во дворот зад зградата, а јас останував близу до мама, ја гледав како работи, гледав во нејзините раце и нејзиното лице додека переше, додека го рибаше подот, додека крпеше, везеше, готвеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа направи еден чекор кон неа и ја прегрна, а нејзините раце направија едвај видливо движење, како да се обидуваше да го возврати прегрнувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Паѓаше тивок септемвриски дожд, и јас ги прибрав дома двата стола на кои тоа лето во попладнињата седевме мајка и јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некаде кон пладне, нејзината рака ја испушти мојата. ѝ ги склопив очите, станав, излегов на балконот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дечињата ѝ се приближија: двете ја прегрнаа опфаќајќи ја околу половината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Целата е заштитничка – детето со грбот е потпрено на нејзината рака, а со едното рамо на нејзината лева града, токму над срцето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајката не може да го види неспокојот на детето, а можеби сепак го претчувствува, можеби и таа знае што ќе биде, но знае дека мора да биде така, знае дека така треба да биде, и спокојна е во својата помирливост.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сето сошиено, извесено и стокмено со нејзина рака.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сега, на венчавката на девојката во бело застаната пред нив, ќерка им, по движењето на шамичето во нејзината рака тој знаеше дека, конечно, жена му плаче од среќа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се сеќаваше на утехата во нежниот допир на нејзината рака по брадата која оттогаш веќе никогаш не ја остави да порасне.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Солзите не можеше да ѝ ги види, ѝ го гледаше само профилот, подбрадокот што го пуштила во текот на овие години и побелената коса која никогаш не ја обои, стокмена во кратка и уредна фризура, направена специјално за венчавката.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но, неговите сини очи блеснаа некако метално, а мускулите на рамото под нејзината рака му се стегнаа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Нејзината рака верно другарува со хартијата, пеејќи за родната Македонија, за Европа, за храброста и смртта на македонските херои, за кошмарот и агонијата на душевната болка, за Колумбо, за силата на љубовта, за верата христијанска ...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Најмалото, фатено за нејзината рака, се смееше поради доживувањето, чиј денешен еквивалент би бил патување во Египет, зашто ќе оди кај тетка, а таму ќе има и гравче и посна сарма и кикиритки и леблебија... и по малку суво грозје.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Пилињата, како што ги викаше девојчињата, во рачно плетени ракотворби изработени од нејзините раце... волнени и во моден стил, слоевито - поткошулче, ролче, џемперче и ткаено џамаданче...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не гледав и не бев сведок на мигот кога Симон Наконтик, сиот како зелен волшебник од мочуриште, си го џвакал брадулето и му раскажувал на долговратиот Лазар Аргиров, чиниш е на овој свет само затоа да ги проубавува грдостите, за судбината: тоа е сѐ, човекот во нејзините раце е орудие - коле и беси без совет и без знаење на својата крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Молитвата на Проказник не ќе ја повторам, не ја слушав и не знам кој копаше нов гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се сопнал а можеби и сакал така да се случи, не знаел (најпосле тој трик можел да го научи во лесновската шума од неуморниот заведувач Арсо Арнаутче), паднал повлекувајќи ја и девојката со себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Болката во непцето од кое му биле истерани забите со удар на беговски кундак го раздразнувала и се враќала при најмал допир, и тој ја пуштил, се обидел да ја тргне главата од нејзиното рамо и веќе не знаел ја прегрнува ли или ја бута од себе; нејзините раце, како таа да барала заштита во паѓањето, останале склопени во топла алка околу неговиот врат додека топлината на женското движење му го заплиснувала издолженото лице.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но, нејзината рака беше премногу кратка за да ја оттргне од канџите на оние кои ја држеа како плен.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Чекањето се оддолжи. Рада беше изненадена и од тоа што на нејзината рака немаше алка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Среќните плодови на љубовта прво ги допираа нејзините раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се штрекна кога Јана ја допре нејзината рака.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Предалеку од дофатот на нејзините раце и поглед.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сето тоа беше направено по идејата на Јана, поголем дел од нејзините раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но допирот на нејзините раце и влакнестото подглавје јасно и кажуваа дека ова не е сон.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќе ставам прстен на нејзината рака, па нека ме снема.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А таа друга страна, седеше до нејзе и ја држеше нејзината рака.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Господе, што е ова? - се прашуваа сите, за писмото ниту Рада немаше поим како можело да дојде токму во нејзините раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Барањето на нејзината рака очекуваше да биде многу поромантично.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше задолжена за тешките случаи и две затворени жени умреле задавени од нејзините раце на поларна мечка, извежбани до уметност за убивање од невнимание.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
За да заспие првата вечер, мораа да ѝ вшприцаат средство за смирување.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но сега е четврток, ова е станицата Шемен Вер, надвор се спушта вечерта, треба нешто да се смисли, можеби дури и не делува премногу неверојатно тоа што во другиот воз, тоа што во четвртиот вагон, тоа што Мари-Клод е на седиштето крај прозорецот, тоа што и самата здогледа и што се исправа испуштајќи крик кој 64 никој освен мене не може да го чуе така среде лице, среде таа трка за да скокнам во преполнетиот воз буткајќи ги патниците што негодуваат, шепотејќи ги извинувањата кои ниту некој ги очекува ниту ги прима, стоејќи наспроти двојната клупа заземена од нозе и чадор и пакети, која ја зазема Мари-Клод со својот сив капут покрај прозорецот, црниот прамен при наглото тргнување н возот малку се затресува како што се тресат и нејзините раце иако се ставени врз бедрата додека го упатуваат тој повик што нема име, кој е само тоа што токму ќе се случи.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тој со едната рака ја држеше цврсто за половината чувствувајќи ги нејзините растреперени мускули, а со другата рака ја стискаше нејзината рака и ја чувствуваше нејзината врелина и спонтаност привлекувајќи ја кон себе колку што е дозволено.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Назад во реалноста ја врати допирот на Петар, кој нежно ја зема нејзината рака во својата.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Во тој миг ги почувствував прстите од нејзините раце под мојата брада.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Гризеше од сочниот плод, џвакаше со предизвикувачка сласт и пак гризеше низ смеа, со широко развлечени усни од кои карминот се лепеше на преостанатиот дел од јаболкото во нејзината рака.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Гестовите на нејзините раце секогаш бавно одеа во широчина, според ритамот на нејзиниот умерен глас и начин на раскажување кој секогаш оставаше простор за блага таинственост.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Нејзината рака помина по неговото рамо и се најде на алатот на Александар кој добро беше подготвен благодарение на она што дебелата Симона го правеше со своите пријатели.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Но во последниот момент, додека толпата сѐ уште ги приковуваше на место, нејзината рака ја побара неговата и набрзина ја стегна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Рамото на девојката и нејзината рака сѐ до лакотот, беа притиснати до неговата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Клекна пред неа и ги зеде нејзините раце во своите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Под Внатрешната партија доаѓа Надворешната партија која, ако Внатрешната партија се опише како мозок на Државата, со право би можела да се спореди со нејзините раце.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му го опиша, како самата да го видела или да го почувствувала, вкочанувањето на телото на Кетрин штом тој ќе ја допреше, начинот на кој таа како и понатаму да го оттурнуваше со сета сила дури и кога нејзините раце беа цврсто обвиткани околу него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Малото дете врескаше од страв и ја криеше главата во нејзините гради како да се обидуваше да се закопа во неа, а жената ги ставила своите раце околу него и го смируваше иако и самата беше модра од страв, за сето време покривајќи го колку што е можно повеќе како да мислеше дека нејзините раце можат да ги одбијат куршумите од него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Имаше време да го проучи секој детаљ од нејзината рака.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа по бела кошула - од мајкини раце ткаена, од нејзини раце везена, со шарен појас - ѕуница на половината.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ладна рака во нејзината рака. Од неговата мајка. Потоа ... од неговиот татко.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Букетот веќе беше во нејзините раце. Тортата на маса. Таа во неговата прегратка.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
— На Митра и излезе пред очи малата Нешка кога падна од мајка и и кога беше во нејзините раце, издивна длабоко и си рече во себе: „Ах, мори Митро, ах мори будала!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Чана не беше нешто што можеш тукутака да ја истуркаш или да ја свртиш, таа ги рашири рацете, ги свитка шепите, едната рака за малку не ја зграпчи Милка оти дробничка како газе од игла топузлијка, а родна се удри со оние две големи топки напред дарени од господ во другата нејзина рака, а богами им се попречи и нејзиниот грлен глас Што сте се раскокодакале бре жени!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
„Марија.“ Нејзината рака посилно го затресе.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тој и сега, поприлично остарен, не се труди да ја скрие својата воодушевеност од неа или поточно од сè она што го создаваат нејзините раце.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Пред да ја земе, нели поканата беше во нејзината рака? Да, точно, во десната.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Можеби тој воајер кој наѕирнува од некое скришно место ќе поверуваше дека Анастасија си вообразува оти нејзината рака е крило што сака да ги испита своите можности за полетување?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ако не беше присутна нејзината рака, во станов сè ќе беше испорастурено, заклучуваш следејќи ги нејзините постапки.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А притоа бев зафатен од помислата: дали тоа ми испраќа нејасни пораки вљубеноста на Денко Самоников или сум заинтригиран од жената, поточно од начинот на кој ја водеше љубовната игра; или пак сè уште се движев низ присутната сенка на онаа чудна изјава на жената дека сета е дождлива па во моето вообразување шеташе како топол летен облак; или летниот топол облак се беше веќе престорил насмевка и дланка; насмевка на нејзиното лице и дланка на нејзината рака што шета по лицето на пријателот?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Својствата на музиката му се спротивставува на календарското време и начин на живеење; сѐ подредува на себеси; од еден и еден прави еден човек; не ја злоупотребува искреноста; ја ублажува сличноста меѓу несреќата и страста; ја збогатува крвната слика на емоциите; луѓето ги дели по слухот; процес е кој трае без оглед на злосторствата исчезнувањата, паѓањата во неа емигрираат немуштиот јазик и душите потребни ѝ се помошни средства луѓе и тишина; се нуди во најразлични изведби; предизвикува природни феномени затемнување на сонцето на љубовта, рамноденица труење со хармонија музиката е без предрасуди не озборува, не осудува избезумува те заведува, те заведува и кога си во нејзини раце те остава сам, со себе.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
- Што ти е ова? - ја праша Дора и покажа со прст на нејзината рака.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Живи, молскавични, повикувачки, полетни и заканувачки се движењата на нејзините раце и тупаници; гласот сигурен, решителен, гневен.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Болничарката го внесе ранетиот во бункерот. Тој захрчи, од устата му истече локва крв и нависна на нејзините раце.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И сите од ред почнаа да ѝ честитаат, а Пела се протурка до мајка си и се закачи за нејзината рака, ама не побара да биде крената, ама мајка ѝ како да сфати што сака па ја израмни со себе за да може да гледа одгоре.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Старецот зема од нејзините раце едно цветче, го превртува со сувите прсти и го милува со погледот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)