ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

- Како забрзан филм летаа сликите од нејзиното детство.

Дел од таа цветна разновидност успеа да пренесе и во својот двор кој ја враќаше во времето на нејзиното детство, таму некаде долу на Југ.

Татко ми не беше расположен за тоа: - Во моментов не сум расположен за времеплов, оди со децата – рече и остана во една кафеана да го чека чичко Ацо Дукац, другар на мајка ми и негов, кој, бидејќи е директор на Градските кина во Скопје, беше службено на фестивалот, ама не работеше толку колку мајка ми.

Прво и прво, во Битола никогаш пред тоа не сум била и од раскажувањата на мајка ми за нејзиното детство што го минала таму, тој град за мене имаше посебно значење.

Го замислував како нешто специјално, нешто сосема поинакво од градовите низ Македонија што ги познавам.

Мајка ми ми раскажуваше за разни случки од нејзиното детство, ми опишуваше како изгледала на таа, моја возраст, какво дете била, „занесено”, како твојата Мила, многу слична на неа, така ми објаснуваше, ми раскажуваше за игрите на улица, и за нејзиниот најголем предизвик што често ја измачувал ноќе пред заспивање: на полноќ да го изоди шеталиштето во Градскиот парк од едниот крај до другиот, сама, и да се врати назад, дома.

Мајка ми немаше работа и нѝ предложи да нè носи во нејзиното детство.

- Тоа беше чудна желба, од која ужасно се плашев, а многу ме привлекуваше, - рече таа.

Битола остана засекогаш во нивните спомени. Градот на султаните и конзулите. Градот на нејзиното детство

Татко ѝ одамна, уште од нејзиното детство, свесно или не, го подготвуваше постоењето на таа празнина, правејќи од Ана своја придружничка, соговорничка, довереничка, исповедничка.

Со неа го прекрши и железното правило кое го имаше зададено за сите психоаналитичари: пациенти не смеат да им бидат нивните блиски, сеедно дали им се родители, сопружници, браќа и сестри, или пак деца, затоа што тоа би отворило можност за манипулација во секојдневниот живот, а самата анализа би претрпела неуспех.

Со некаква тага во гласот првпат кажа како имала голема желба да учи клавир, ама во нејзиното детство тоа било многу скапо.

И мама многу се зарадува кога ја слушна мојата желба.

Нејзиното детство не е изложено меѓу редови ни дадено на повидок.

Мајка се подготвуваше да си ја разјасни првин за себе, па потоа за Татко и за децата, својата „грчка врска” која почнуваше од најраните години на нејзиното детство.

Сега би напишал и стотици, илјадници зборови, за малкуте зборови што требаше да ѝ ги напишам, од моите чести и некогаш мошне долги престои далеку од неа, во моите долги дипломатски години, како одговор на нејзините писма со нејзината душа, напишани со чудесен краснопис, учен уште во нејзиното детство кај француските лазаристи во Солун.

Сето тоа, а и многу други работи, ги беше научила од својата вујна Клементина, во незаборав­ниот Солун, рајот на нејзиното детство.

Ја обземал постојан копнеж по оној Солун на нејзиното детство, по нежно­ста што ја покажувала вујната Клементина кон неа.

Солун на нејзиното детство и Италија на нејзината младост, беа двете дестинации на нејзиниот животот, две патувања кои не престануваа во нејзината душа, двете носталгични точки на надежта, на животот, особено во поодминатите години на нејзиниот живот.

Не беше лесно да се трага по небото на Мајкиниот живот, по ѕвездите на нејзиното детство, по нивното тивко ноќно зрачење во ведрите години на животот, по миговите кога таа се ослободуваше од својата длабока внатрешна тишина и носталгично ни дошепнуваше по некоја нејзина, само нејзина тајна која не допираше до Татко или, кога ќе допреше, таа го немаше поранешното значење, значењето коешто некогаш го имала за Мајка.

Се буделе спомените од нејзиното детство.