негов (прид.) - сив (прид.)

„Ако мислиш дека не сум спремна да ти сочувствувам“, му велам јас за да му се приближам барем малу „тогаш грешиш“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Навистина помислував дека токму тоа прашање си го поставува додека ме гледаше онака бело и отсутно со неговите сиви студени очи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Неговото сиво и суво лице е чудно, непознато, не личи на она од преку ден.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во неговата сива коса беше Првата светска, Малоазиската, Акронафплија, Метаксасовата ренка и рицинусот, албанските планини, германската, судирот со ЕЛАС, планините и ридиштата на Кичевијата и Шар Планина и сега оваа...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Неговите сиви алишта не изгледаа веќе нови, беа стуткани и искапани, со искинати копчиња и распарани во рамениците.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Снегот продолжуваше да ја губи дури и онаа своја скржава светлина, добивајќи некаква сосема невистинита испремешаност на сите темници, што постојат, а секој нов заграб со раката низ неговата сива ронливост ја правеше уште потупа болката под неговите нокти, носејќи му го ова незнајно глупо чувство за некакви прсти, зголемени колку полни вреќи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)