негов (прид.) - одаја (имн.)

Го легнаа на креветот во неговата одаја во јужното крило на господарската зграда и уште еднаш не се креа; по цели ноќе и денови кашлаше и со кашлањето исфрлаше и крв. Набрзо по Велигден почина.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога луѓето од неговата свита конечно провалиле во неговите одаи го нашле ужалениот монарх на самиот раб на лудило...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Одев и сакав да одминам, оти знаев дека Лествичникот не е таму, дека блудничи со девојката во источната одаја на гревот, кога одеднаш ми падна на ум нешто: можеби чашата на Соломон, изворникот изгубен на сите неволји и записи чудни, се наоѓа токму во неговата одаја, на место сосема видно, незаклучено, оти таму законот нема да ја бара, туку на место скришно и недостапно за виделото човеково?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Стоеше на прозорецот, низ кого денот ги процедуваше своите малукрвни, придушени одблесоци во неговата одајка, по ноќта, чија што црна темничина ја разнесуваа на парампартали оние гладни завивања на дивината, пробивајќи се при тоа и во неговиот сон, а сега поминуваше со дланките по рамениците, што му беа тврди, еден огромен, црвенокос човек, а врзан во таа зачмаеност; секоја нишка од неговите мускули, навикнати секој ден да го имаат она живо оптегнување и да просребруваат притоа сега беше останата да изумира во таа самота; секоја негова мисла, навикната постојано да ја има во себе смислата на она, што го работеше, сега, кога немаше што да се чини и на што да се мисли, остануваше пуста, како катче полно застојаност и пајаџина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Темничината беше густа и слегната во неговата одајка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оние што доаѓаа бараа да ја видат неговата одаја, и неговите шејови, а јас им велам дека во одајата има само една преслека од момчето, другите алиштенца се од мојот син Иван.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Им реков дека беа исти и со мојот син Иван во растот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И уште нешто се случи, што не можам да го заборавам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Погледна во ќостекот што му беше свадбен подарок и кој сега го мереше времето во неговото одајче, закачен на шајка над неговото зглавје, но во густиот мрак не можеше ништо да види.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Црното семе про’рти во мене, настапија денови кога си го барав крајот и кога одлучив да го родам семето на срамот, побегнав од неговото одајче на еден салаш за да се измачувам и заколната никогаш повеќе да не го видам во животот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кога побегнав од неговото одајче и од очите на луѓето за да ја родам мојата Пела, му напишав големо писмо дека не можам да го чекам со мојот голем срам, да не се надева дека ќе ме најде кога ќе го ослободат, ама додека е там и плаќа за мене, јас нема да го заборавам, храна и пљачки ќе има еднаш во месецот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
А кадијата се качи на конакот и се најде во една од неговите одаи богато наместена по ориенталски.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)