ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Исто е со минатото на било кој човек, неговата личност е неговото минато.

Без да му се одземе, уште повеќе било што да му се додаде на Делчев, на неговата личност и дело, значењето на вистината.

Треба да знаете: кој се бори за слобода, не умира дома на постела, тој ќе умре во борбата.

Без да му се одземе, уште повеќе било што да му се додаде на Делчев, на неговата личност и дело, значењето на висти-ната.

Истакнатиот македонски писател Ванчо Николески е роден на 10 јуни 1912 година во селото Црвена Вода, охридско.

„Секаде”, му велеше, „само не повеќе тука. Оваа средина не е пријателска кон нас”.

Но тука, во времено вратениот спокој, се отвора подлабоката, метафизичка димензија на неговата личност.

Жешов не беше мало место и во него се одвиваше жива активност, па сепак, брзината со којашто напредуваше, му го направи тесно ова место со над стотина илјади жители во кое се одржуваше интензивен трговски, но и духовен живот, каде се појавуваа весници на јидиш, беше формиран ционистички центар во кој Корец, сега со згаснати очи, тонејќи во сеќавањата и така излегувајќи од затворските ѕидови, се гледаше себе си, онака млад и запален активист под влијание на енергичниот рабин Апфелблум чии текстови во кои цврсто се заговараше ционистичката идеја, заедно со неговото име, многу познати меѓу ашкенаското еврејство, беа врежани и во неговата свест.

Ете, остана и без спомени. Се обидуваше да се сети на некоја палавост во детството. И едвај успеваше.

Не беше пресреќна ни со тие понуди, зашто сакаше да се вратат онаму кајшто припаѓаат, во Галиција, во Полска, во Германија или во Австрија, а им се случуваше спротивното: како семејство сѐ подлабоко навлегуваа во Ориентот, кој – си мислеше Гита Корец во бессоните солунски ноќи - него можеби го влечеше поради традициите што му се допаѓаа на салонскиот ционист во него, но и на сѐ повидливиот, автократски дел од неговата личност.

Со текот на времето, си мислеше рабинот во затворската ќелија, неговата личност се изгради со знање, стекна интелигенција и изразита рационалност, опит, па и мудрост, но не се зацврсти со силата на волјата.

Таа бахатост врз неговата личност делуваше упадливо автентично, дури толку му личеше што се чинеше како да му е некаква природна дарба, талент со помош на кој со леснотија остварува супериорност над својата околина.

Тоа му причинуваше и извесно самозадоволство, несетено дотогаш, зашто ѝ придаваше на неговата личност неочекувана важност, но истовремено и повеќе го тревожеше, зашто беше блиску до умот дека тие нема лесно да го остават на мира, ами ќе му одат по трагите.

Јас дури сега почнував да ја признавам за себе правата цена на неговата личност, и ништо од порано - ниту она големо залагање да ни ја предаде скаутската теорија, ниту вештината да ги примени тие знаења на самиот терен - не можеа да го закрепат во мои очи неговиот авторитет така, како оваа согласност да ме води кај воспитачот. пред кого сам не се решував да стапам.

Овие фотографии беа репродуцирани како илустрации за реклама во весникот, фалејќи го измислениот лик „Редуко“ и гледачите многу добро можеа да ја видат оваа реклама како и мене лично кога Вилијем Бендикс ќе го рашири стариот весник кој го закачивме на бродот. Таа улога беше голем успех.“

Нападот не ќе беше во склад со неговата личност.” •Не би требало да се заборави и стариот весник што се провлекува низ чамецот, и со кој се послуживте за вашето ритуално појавување.

Процесот го добил дури шест години подоцна и тогаш си го повратил својот статус на професор.

Од каталогот за париската изложба пренесуваме два текста, од кои едниот зборува за влијанието на Бојс врз младите руски уметници, а тоа е интересно поради тоа што и кај македонските „поалтернативни” уметници забележливо е влијанието на Бојс, особено при правењето на перформанси.

Отсуството на сликан простор во поголемиот дел од делата и, како ми се чинеше, мистериозната аура на неговата личност создадоа проблем за кој бев одлучен да го разрешам и кој во текот на петте месеци ме преокупираше и маѓепсуваше.

Сите тие придонесоа за промената во мојата работа.

Барав начин на пишување кој некако би бил поврзан со платната и личноста на сликарот.

Тоа е еден дел од неформалните причини зошто токму Бојс; главната причина се состои во самата негова личност престорена во дело.

Де Квинси (Thomas de Quincey) во своите Исповеди со право тврди дека дрогата човекот „го поттикнува само во рамките на природните граници на неговата личност и, за да донесеме суд за чудата коишто ги создава дрогата, би било бесмислено да се распрашуваме кај некој продавач на волови, бидејќи овој, опиен, ќе гледа само волови и пасишта...“

После овие доживувања, до крајот на животот останал со уверување дека хемиските средства можат да предизвикаат мистични состојби на свеста и побогат духовен живот, што делумно може да се сфати и како израз на неговата личност, длабоко заинтересирана за религија и мистицизам, особено пред крајот на животот, кога и експериментирал со дрогите.

Тука се велича секоја епизодна по­стап­ка во неговиот живот како единствен подвиг, се оди што подалеку во спиралата на култот на неговата личност.

Тоа било само израз на еден единствен белег на неговата личност, она што оттогаш можело да се вика негова „сексуалност“.

Тој бил сосем спротивно од она што зрачело од неговата личност.

Сепак е јасно дека Риверс поседува креативно јадро, и дека неговите неуспеси најчесто се резултат на первертирањето на неговата моќ и неспособноста константно да остане во контакт со своето влијание. желбата за признание и награда без сомнение е пречка во развојот на Риверс а неговиот нагон да живее и работи со полна брзина, понекогаш го попречува а понекогаш го свртува неговиот пат од талентиран но дезориентиран почетник, кон значаен оригинален мајстор на модерната уметност.

Во една кариера обележана со периодично напуштање на успешните техники и методи на работа, со постојани обиди успешно да се обедини формата со значајната содржина и со една лична блескавост која што често се закануваше да го затемни креативното достигнување, не е лесно да се лоцира адекватниот центар на енергија од којшто целата извонредна креативност се ревитализира самата себеси.

Воопшто не се сомневам дека третманот на Риверсовите дела од страна на критиката е под силно влијание на реакциите на критичарите на неговата личност, и дека неговиот намерен публицитет и спремност јавно да ги признае мотивите и целите што другите уметници исто така ги имаат но ги чуваат во својата приватност, го обои вреднувањето на неговата уметност...

Но никогаш во својата кариера која сега веќе опфаќа четириесет години, овој уметник не ги маскирал своите намери и не нѐ мамел во врска со својата мотивација.

На средбата, покрај тоа што го изразил задоволството од седум пати прочитаното дело, му забележал на писателот заради тоа што како причина за самоубиството на младиот Вертер, ја посочил навредата на неговата личност.

Денес веќе секој човек поодделно смета дека преку неговата личност се навредува целото општество.

Тој спонтано учествува во заедничките начини на согледувањето и просудувањето на нештата, неговата личност на почетокот не се разликува од колективната личност од која му придоаѓаат основните поими и, едновремено, зборовите со кои ги изразува.

Таа е огледало на неговата личност, на неговата работа, на неговата ментална моќ, но не ретко низ нејзината содржина се кријат и рецидиви на неговиот карактер.

Има добиено уредна покана, а еве, на учтив начин, и тоа на самиот влез, му се укажува на некои пропусти кои иако не се поврзуваат со неговото однесување, ниту пак му се товарат како негова вина, сепак го понижуваат него а со тоа ја засегаат и неговата личност.

Нека си го однесе дома и нека го затвори во гостинската одаја.

А ако бил во прашање самиот Генерал и неговата личност, постоеле начини Трајчеица да си го сочува само за себеси.

Секој обид на критиката, медиите, или на другите уметници да ја дефинираат оваа нова визија, беше попречен од уште едниот придонес на Ворхол во историјата на уметноста: неговата личност.

Ми идат така имиња: едно ќе излезе, а друго ќе ми застане пред него. „Името треба да е претстава за неговото лице, за неговата личност, велеше Никифор.

Ете, во такви услови амбасадорот Крисман ја спасуваше земјата во која служеше и продолжуваше да ја преведува книгата Татковите книги, веројатно трагајќи по подлабоките тајни на оваа земја низ една негова личност и семејство, најдено во фугата и меандрите на балканскиот егзил.

Пред самото заминување за Париз, ми подари една книга, Историја на Франција, во чија посвета тој ја искажуваше суштината на нашето пријателство, неговата добрина и величината на неговата личност.

(6) Да се демистифицира алибито на делото на Duchamp за да можеме да го потврдиме неговото вистинско место, и во исто време, можеби, да се соголи она алиас на неговата личност, за да можеме да го идентификуваме со она што тој бил, тоа исто така значи да се запрашаме: од каде ова дело ја влече својата оригиналност, од каде неговиот автор ја црпе својата посебност, со други зборови, од каде така изразен прекин помеѓу тоа дело и традицијата на оние групи што создаваат иста уметност во исто време, така што ова од каде станува токму она место каде што ова дело престанува да биде оригинално за да стане изведено од некој извор, при што веќе не покажува обележја на апсолутен прекин со традицијата во внатрешноста на едно релативизирано време кое еднаш беше негово, туку на една релативистичка традиција на прекин во едно апсолутно време - времето на Историјата.

Освен ако Valery, во продолжувањето на истиот текст, греши кога вели, „не ли би требало еден младич, љубопитен кон исти нешта, да биде прилично сличен, во крајна линија, на еден човек од ренесансата” (5), при што тој самиот, Valery, го презема ова камуфлирање, осмелувајќи се да се претстави со името на Leonardo и да се послужи со неговата личност, на ист начин како и Duchamp со името и личноста на Rose Selavy или George Welch, тргнувајќи од следните очекувања: „Не претставува ли неговата наивност онаква форма на релативна простодушност што е создадена во текот на четири векови откритија, на сметка на луѓето од тоа време?“

Тоа би била суштината и тајната на неговата личност. (9 бис) Ниту ни е намера овде да пресудиме дали ова интелектуално истражување - потекнато од толку потполна сублимација на едно сѐ уште незрело либидо, толку охоло што постојано ја одложува материјалната реализација на делото - треба да се доведе во врска со она што Duchamp, по повод Невестата што ја разголуваат..., го нарече „Стаклено задоцнување”.