ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Орхан Авдиќ, и покрај добиените судски спорови против својот бивш и осветољубив работодавач, вели дека не би тужел повторно доколку му биде повредено некое работничко право – поради тоа што воопшто нема доверба во македонскиот судски систем и во синдикатот за кои, се чини сосем оправдано, смета дека се целосно партизирани!

Според него, една од најголемите трагедии во нашето општеството е дискриминацијата на непартизираните граѓани.

Таа смета Маргина 37 23 дека боди артистите симултано ја прикажуваат и одразуваат отуѓената и шизоидна состојба на нашето општество.

Во есејот 'Subject-Object: body art' Циндѕ Немсер смета дека соочени со болката и ризикот на коишто е изложен уметникот можеме само да се повлечеме. (Со тоа сигурно ќе се согласат оние двајца што по појадок се беа онесвестиле за време на презентацијата на Орлан на конференцијата Virtual Futures во Ворвик, UK, 1995.) Немсер ја согледува уметниковата телесна нелагода како она што е во несклад со нивната цел да ги здружат субјективното и објективното јаство во еден интегриран ентитет.

Жените што изведуваат порно ги буткаат работите во позитивна насока...

Жените навистина имаат да понудат нешто посебно за да му помогнат на нашето општество сексуално да порасне.“

За нас Буден е значаен и како промотер на врвните граѓански и либерални вредности кон кои (барем декларативно) се стреми и нашето општество.

Е па, одредени јазли на тоа фино ткаење наречено „ментално здравје на народот“ (или полициски: „политичко- безбедносна ситуација“) испогореа во најновиве случувања и доколку брзо, паметно и мудро не пронајдеме „премостувања“, целата чипка (а факт е дека нашето општество и односите на сили во него е прилично пипаво, фино и деликатно) ни отиде по ѓаволите, ќе останеме со она фамозно романско знаме-дупка во рацете (интересен психоаналитичарски симбол за токму конституциски недостатоци), со крпи за бришење пот и превивање рани.

Парадоксот да биде поголем, Кравар и самиот е свесен дека тој граѓанин пред кој на колена би требале да паднат екстремистите од сите видови е само негова химера, конкретно, дека тој граѓанин, со зборовите на Кравар, “...во нашето општество 32 okno.mk сè уште е прилично незабележлив”.

Уште повеќе, се покажа дека нашето општество од типот на “лонец за претопување”, си го одреди својот идентитет, така што нашите уметници можат да се посветат на повозвишени цели од пропагандните.

Едниот код кореспондира со искуството на современиот свет на западната уметност, а другиот се повикува посебно на нашето општество и неговата историја.

И му рече дека стравува дека токму таа одмазда, во вид на слабоумност виси како сечило над нашиот род, над царството наше и нашето општество, па затоа и логотетот сакаше да знае: што се крие зад тајниот запис.

Тој ги обликува нештата што ни изгледаат како длабоки, трајни интуиции за светот и за нас самите.

Токму во вакви пригоди се бара од играчите да се воздигнат, да ја покажат сета своја вештина и да ги магнетизираат гледачите со сјајни прикази на бистроумност, на подвижност, на техничка и тактичка умешност.

Далеку од тоа дека е неизбежна судбина за маж.

И едната и другата поента се важни; наместо да се избегнуваат, тие заслужуваат сериозно и постојано размислување.

Дивите можеби се жени од стрип, но тие не се без извесна сопствена моќ и авторитет.

Конкретно, би се залетале, без многу-многу внимателно размислување, сите навики, практики, ставови или интереси што нашата култура ги дефинира како нешто немашко или како нешто што отстапува од конвенционалните норми на мажественоста да ги сметаме за „женствени“, без разлика дали имаат некаква врска со навиките, практиките, ставовите и интересите на некоја жена што навистина ја познаваме.

На крајот на краиштата, дивите се суперѕвезди.

На пример, штом угледниот, достоинствен и способен лик на „силната“ жена, толку сакана од феминизмот, ќе се пресели во Холивуд, веднаш станува или невозможен, недостижен урнек (Чарлиевите ангели: до даска, од 2003 година) или неженствено чудовиште што жедува за моќ, кастрира и гладува за љубов (Фатална привлечност, од 1987 година).

Судирите меѓу жените се претерани, театрални, пребурни – во секој случај, не се сосема достоинствени.

И жените морале да се борат против општествената категорија на женственото.

А бидејќи едно од барањата што нашето општество ѝ ги поставува на хомосексуалноста е да биде – ако не видлива – барем читлива, секогаш да се открива при внимателното и стручно набљудување, тогаш секој обид да се тврди дека машката сексуалност е по природа сосема необележана, да се тврди дека не создава никакви препознатливи знаци за нејзината различност, неминовно ќе наиде на скепса и на отпор.78

Антисоцијалниот вид естетика на машката геј-култура го усвојува тој симболизам за да го оспори.

Причината поради која е добро да му се одолее на запаѓањето во конвенционални начини на размислување за родот, начини какви што постојано промовира родовата идеологија на нашето општество, е што инаку ќе бидеме склони да прифаќаме, без соодветно да ги разгледаме, многу невистинити претстави за жените и за мажите кои би ги сметале за крајно неодржливи кога не би се совпаѓале со поларизираните концепти на родот што ги зајакнува родовото стереотипизирање претставувајќи ги како чист здрав разум.

Веќе разгледавме некои примери за основните интуиции или за субјективните вистини кои, иако длабоко се чувствуваат, не ни ги одразуваат биолошките природи и психолошките премрежиња, туку општествениот поредок на нашиот свет и вредностите што се поврзани со него.

Играчот што прима додавање кога е во положба да постигне поен, застанатиот со палката пред кого е решавачко нафрлање, пејачот кој во миг на целосна сценска и слуховна изложеност зема здив пред да ја отпее долгоочекуваната висока нота: сите тие се своевидни акциски јунаци, кои треба да настапат под притисок, при висок ризик, видливо, јавно, во една неповторлива пригода, кога им се заканува лично понижување.

Мажите во нашето општество не ги повикуваат редовно на сцената за да се покажуваат или за да уживаат на очиглед од мешовити публики.

Тоа е основата врз која ја изградив целава книга.

А не треба ни да бараме одговори тесно сосредоточувајќи се на градбата на одделните субјекти, како што прават психоаналитичарите, макар поголемите општествени процеси нужно се одвивале преку збир од процеси од помал размер, како што се оние што се случуваат на нивото на индивидуален развој.

Кога страсната заинтересираност на некој маж за конзервација на историски предмети или за реставрација на дела од некој период се доживува како знак дека тој го има „психолошкиот карактер на жените“ (да се послужам со формулацијата на Едвард Карпентер), тогаш општествениот јазик на родот набрзина се преведува како природна стварност на полот.

Но има извесна мудрост во прифаќањето на обезмоќеноста.

Поимањето дека „гејството подразбира многу повеќе од сексуални партнери и практики“, дека „некои од својствените димензии на машките геј-животи (одат) подалеку од сексуалноста сама по себе“, дека она што ги прави геј-мажите поинакви од стрејт-луѓето лежи во „несексуалните димензии на природите на геј-мажите“ и дека машката хомосексуалност затоа може да се сфати како конкретно културна практика, а не само како сексуална, претставува клучно согледување.

Уште на тригодишна возраст била поусогласена од него со прагматиката на жанрот – особено со неизговорените наративни и родови конвенции што ги раководат приказните во детските сликовници и кои го обликуваат наративниот дискурс во поширокото наше општество.

„Иако машките и женските може, а и мора, да се појавуваат на музичката сцена“, напоменува Милер, „тие не се еднакво добредојдени на неа: исполнителката секогаш ќе има предност зашто за неа се смета дека ја претставува таа сцена, како нејзин знак, нејзинa чинодејка, нејзина суштина и нејзино величие; додека мажот таму го трпат под услов, со инфериорноста или со потиснувањето на сопствените дарби, да помогне да се воздигнат нејзините дарби“.283 Ако маж ја заземе сцената и си ја присвои, тоа ќе значи дека се откажува од своите машки акредитиви, како што бргу им се обелоденило на Фред Астер и на Џин Кели.284 Далеку од тоа дека го консолидира машкиот родов идентитет, чинот на појавување на сцената повлекува одредено количество родова беља за машките изведувачи – беља што, од своја страна, предизвикува низа сложени стратегии за нејзино ограничување и за справување со неа. ‌Она што важи за бродвејската сцена важи и воопшто за изведбените уметности и за самата изведба. (Иако не треба да ги пренебрегнеме и локалните варијации: Џон Клам нѐ потсетува дека „британските мјузикли историски се сосредоточувале на мажите, од Ajвор Новело и Ноел Кауард до Жан Валжан и Фантомот.

Тие не се само карикатури на женственоста и отелотворенија на она што нашето општество го смета за несериозно – не се само екстравагантни, гротескни и поголеми од животот.

Ако машката геј-култура го зајми омаловажувачкиот културен симболизам што е сврзан со женственоста и ако дури и ужива во тоа, тоа е така затоа што во женствената идентификација гледа стратегиска можност, која со радост ја користи – можност да ја обессериози сериозноста со која нашето општество ги третира сопствените родови конструкции.

„Ама, тато“, ми прозборе тригодишното со призвук на краен презир зашто не можам да го видам очигледното, „ова е книга!“

Културната организација на дејството во нашето општество им приредува на таквите изведувачи нешта што би можеле да се замислат како лирски мигови – мошне кратки, минливи мигови на пресудна напнатост, дел од секунда во кој сѐ неизвесно стои на тенка жица.

Сосема се согласувам со Фелоус дека честопати во стереотипите има вистина – „Колку и да изгледаат ветво“, вели Фелоус, „геј-стереотипите се корисни за испитување на природите на геј-мажите “ (246) – но кога таквите стереотипи ги претвора во архетипови (х, 247) и во вистини за нашата природа, Фелоус премногу полага верба во клишеата, во општествените фантазии за мажественоста и за женственоста кои ни изгледаат очигледни и точни само затоа што се сообразни со распространетите, општоприфатени поимања на полот и на родот, поимања што излегуваат крајно некохерентни штом ќе ги разгледаме одблизу.

И хомосексуалноста и хетеросексуалноста се артефакти на истиот општествено- сексуален систем, систем што во голема мера се совпаѓа со западниот модернитет, иако е систем што различно еволуирал за жените и за мажите.378

Но таа оди и подалеку и ја покажува лудата екстравагантност на нашите културни конструкции за женственото.

И не може да се одрече дека голем број од културните практики што се поврзуваат со машката хомосексуалност се состојат од активности што нашето општество ги кодира како женствени.

Дилејни мислел дека ќерка му сѐ уште е невина во поглед на таквите конвенции – дека сѐ уште е табула раза, неиспишана плоча.

Американските мјузикли се сосредоточени на жените, од Етел Мерман до Бернадет Питерс и Бети Бакли“.)285 По правило, секоја активност што може да се толкува како предмет на прикажување во нашето општество значи да се зачекори во жариштето на божемниот машки поглед, а со тоа и ризик да се испадне феминизиран.

На крајот на краиштата, не можете да го надминете општественото оцрнување само преку извртување на поимите, така што ќе се обидувате негативните слики да ги заменувате со позитивни.

Кога ја зазема женственоста како заменски идентитет за геј-мажите, машката геј-култура ја разобличува и ја онеприродува.

Напротив, самите геј-мажи се жртви на културниот симболизам на женственоста – иако тие од него страдаат поинаку од жените.

На пример, луѓето во нашето општество ги доживуваат генерациските борби меѓу мажите како трагични, барем потенцијално, додека чувствуваат дека генерациските борби меѓу жените не заслужуваат еднакво сериозно, односно сосема сериозно, размислување.

Како што признава и самиот Дилејни, имала право ќерка му.

Кога мајката наеднаш ѝ се свтрува на ќерка си во кулминацијата на крајот од вториот чин, вели Милер, Цинганка предизвикува мошне гаден шок кај геј-гледачот. ‌Театарската или музичката изведба во западното општество не е машко право стекнато со раѓање.

Тоа е одлика на нашето општество во целина, а треба да се објаснува преку општествени фактори, како и преку индивидуални. ‌Причините поради кои некои момчиња стануваат хомосексуалци, кои и да биле, мора да се горе-долу истите причини поради кои некои момчиња стануваат хетеросексуалци, со оглед на тоа што само во последниве триста и нешто години момчињата воопшто стануваат едното или другото.

Како што досега имал многу можности да види секој што го одживеал вториот бран на феминизмот, секоја наводно позитивна слика за жените која се обиделе да ја промовираат феминистките, нашето општество бргу ја преуредува во навредлив и угнетувачки стереотип.

Зашто женственоста, како што ја замислило нашето општество, појасно си ги открива крајната некохерентност, крајната претераност и крајната апсурдност кога ја отелотворуваат и ја изведуваат мажите отколку кога ја отелотворуваат и ја изведуваат жените.

И едните и другите се мошне драматични.

Зашто немаме работа со поединечен случај, туку со колективна појава: со масовното обликување на геј- и на стрејт-сексуалности и субјективитети.

Третирајќи ги женствените идентитети како улоги наместо како суштини, како општествени изведби наместо како природни состојби, геј-културата им ги загрозува достоинственоста и легитимитетот и, со тоа, им го слабее правото од нас да изискуваат верба.

Било каква размена на идеи што би можела да се одвива во нашето општество, ќе свене, со исклучок, се разбира, во ешалоните на професионалните академици.

Ако тргнеме од претпоставката дека нашето општество разликува два основни менталитета: примитивен (кој се потпира на чувствата) и цивилизиран (кој се потпира на разумот), ќе дојдеме до свеста која продуцира нова поделба: на луѓе наклонети кон масовната култура, и на такви кои и припаѓаат на интелектуалната елита.

Затоа нашето општество е простачко и понижувачко (и во садистичка и во мазохистичка насока).

Зошто се занимаваш со ЛОШИТЕ аспекти во нашето општество? Занимавај се со нешто УБАВО.”

Од друга страна, и конкретно во нашето општество - ова како уште еден аргумент за смислата на „ретроградните” согледби, или, попрво, согледбите за „ретроградноста” на нештата - зајакнуваат токму некакви анти-реформаторски тенденции и јакне конзервативната и архаична свест.

Во нашето општество, оние кои најдобро знаат што се случува, се исто така и оние кои се најдалеку од согледувањето на светот таков каков што е.

Што се однесува до проблемот на хиперпродукцијата, кој во нашето општество е латентен уште од развојот на машинската техника, тој е решен со изумувањето на постојаното војување ( види Глава III ), кое е исто така корисно и за одржување на моралот на населението на потребното ниво.

Точно е дека нашето општество е поделено на слоеви, и тоа мошне строго поделено, и по линии кои на прв поглед изгледаат како да се наследни.

Онаа што ни ја обезбедува грижата на нашето општество.

Зборувам за обичната, мала среќа. Онаа, од секидневието.

„Па...види, Енди, почна откако неколку минути внимателно ги гледаше, една од овие две е обично срање, едноставно на неа се наоѓа од сѐ по нешто, а втората е посебна -таа е нашето општество, она што сме ние.

- Не знам зошто, но бев сигурен дека тато не е воопшто задоволен од помошта на таа наша заедница и на тоа наше општество, а тоа уште повеќе ме растажи.

Што е она што ги прави компјутерите компјутери - што е она што го прави нивното постоење револуционерен фактор во нашето општество, што ги прави толку вредни за да се трошат многу пари на нив - дали е тоа што тие се машини чие однесување е предизвикано на систематичен начин со помош на значењата на симболите коишто ги внесуваме во нив.