наш (прид.) - мајка (имн.)

Се плашевме некој да не ни ја однесе нашата мајка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но тука беше нашата мајка и нашата баба Русинка, таа достоинствена полничка старица, со долги белоруси коси, со позлатени прамени што ѝ паѓаа врз широкото чело, со густи веѓи и сини добри очи, која ја вардеше мајка ми од смртта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тука се зближува со Ѓорче Петров, стапува во редовите на социјалистите на чие чело е Васил Главинов, учителствува низ Македонија, другарува со Пере Тошев.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Го формира Тајниот револуционерен комитет чија цел е „слободата на нашата мајка Македонија“.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Ние ги читаме биографиите, - почна да објаснува еден ученик, - на борецот Гарибалди19), книгите на Данте, Робеспиер, Чернишевски, Писарев и други револуционерни писатели.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Целта на нашиот таен револуционерен кружок е слобода на нашата мајка Македонија.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Имав впечаток дека подолго ќе се задржи во болница.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Беше многу одлучна кога бевме ние во прашање. Ништо не ја колебаше нашата мајка!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Од тој момент кога нејзиниот избраник се појавил во апостолки и без веренички прстен нашата мајка цел живот копнееше по бел фустан и ја замислуваше нејзината свадба.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тренко секогаш и велеше дека бурмата не е круна на љубовта, туку само симбол.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тоа не беше нашата мајка.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
А посебно е мачно да се пита во едно општество каде питањето и грабањето се основни конститутивни елементи, цемент што не допушта да се распадне оваа ужасна бетонска градина во која е закопана, ширејќи неподнослив смрад, нашата мајка (в. го славниот роман на Мекјуен).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Еднаш до двапати неделно нашите мајки нѐ бањаа во пространата кујна, која што беше единствена просторија каде што подот беше од истапкана земја.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Птица да се сторам и да долетам до таму... - пишуваа нашите мајки – но, немаа крилја и не долетуваа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Птица да се сторам... - пишуваа нашите мајки.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Цело време си замислувавме како во трчање ќе влетаме во прегратките на нашите мајки, како ќе не гушкаат и ќе не бакнуваат, како нивните солзи - радосници ќе се разлеат по нашите образи како ќе се втрчаме во дворовите и во куќите, како ќе се растрчаме по селските сокаќиња и селото, како секое катче ќе го исполниме со нашата смеа и џагор, како... ...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Дали во таа беспомошност викаше по нашата мајка, која одамна неповратно ја снема, или по Вера, во тој момент не знаев.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Верував дека тоа го правеше од страв дека ќе ја заборавиме нејзината загината сестра, а наша мајка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ели, секако, не разбираше ништо од сето ова, а јас погледнав неколку пати кон гробот каде што, како што рече татко ми, се наоѓаше нашата мајка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Како можевме да ја заборавиме нашата мајчица.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ели и јас како по договор изрипавме и силно ја прегрнавме нашата мајка Вера, плачејќи заедно со неа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се мачев да издржам и натаму не иставајќи го погледот од улицата од каде што требаше да дојде нашата мајка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се ближеше роденденот на нашата мајка, и бевме решиле сите да се собереме во нашиот дом.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Нема ништо поубаво за една мајка од тоа да си ги види децата среќни,“ рече нашата мајка, галејќи ги внуците по главчињата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А ете, Адолфина остана сама.“ Потоа се сврте кон мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми, и покрај обврските, и натаму секое неделно утро доаѓаше да ја посети нашата мајка, а за неделен ручек одевме кај него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас секое утро се симнував по скалите до излезот од зградата, одев до крајот на улицата, и се враќав дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многу години пред да го напише „Мојсеј и монотеизмот”, брат ми со мајчиното млеко ја вцица и горкоста на изгонетите од земја во земја, на проколнатите заради различната религија и различното потекло, на горените на клада заради тоа што оние другите, кои се сметале за правоверни, со векови лажно ги обвинувале дека фрлале отров во бунарите, дека предизвикувале чума, дека правеле договори со ѓаволот; уште со млекото на нашата мајка тој го имаше примено во себе тој горчлив вкус.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го впивме тоа горчливо искуство на претците со мајчиното млеко, па го заборавивме – сакајќи да ѝ припаѓаме на новата Европа, заборавајќи дека Европа еден ден одново ќе ја сврти кон нас својата крволочна челуст; верувајќи во новата Европа ја заборавивме судбината на нашите блиски и далечни претци, заборавивме на крвта која им била пиена затоа што биле од инаква крв, ги заборавивме неброените судбини на понижуваните, лажно обвинуваните, прогонетите, мачените, усмртуваните, заборавени и од Бог и од ѓаволот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со денови ја средував куќата, ја подготвував храната, а вечерта на осумнаесетти август гостите почнаа да пристигнуваат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Проклет да бидам, мајките се без страв, имаат само еден страв, своите деца. Златните мајки, златната наша мајка.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Проклет да бидам, наша мајка.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Секаде каде што ќе сретневме луѓе, познати и непознати, добри и лоши, на сите им го кажувавме името на нашата мајка, името на нашиот татко, имињата на нашите сестри и браќа, нашите кришни знаци.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И кога се најдовме, според зборовите на Татко, на самата граница и кога змејот повеќе не се појавуваше, ние сите посилно се припивме кон прегратката на нашата мајка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се припијувавме сите до топлото крило на нашата мајка, а Татко на кормилото на чунот го следеше веслањето на татковиот побратим Гури Порадеци на пат кон другиот брег на Езерото преку границата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Никогаш не ја виде мајка си. Никогаш не почувствувала што е тоа мајка. Нашата голема Мајка. Нашата Мајка, храброст балканска.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сакав да им кажам, секој ден да им подаруваат на нивните мајки по трошка време од нивните животи, пред да згасне насмевката со која прв пат сме ја откриле нашата мајка, на самата врата на животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Секој си имаше дел од таа насмевка, а сите си ја имавме целата. Нашата Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И згора на сѐ, нашиот вујко се гордее со она што го напишал за нас - Додека ги кажува овие непотребни обвинувања Виктор се напрегнува да го имитира изговорот на братот на нашата мајка, она нагласено шупливо шепотење но само во понекој од зборовите, а на крајот на реченицата обврзното поткашлување, како кај вујко ми.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Не плашете се, - рече едно од лисичињата. Ние нашата мајка нема да ја оставиме ништо лошо да ви направи.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- О, нашата мајка по цел ден не доаѓа од шумата!
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Таква беше таа наша мајка Евгенија.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Ќе вариме ручек, ако? - Ако. А за кого? - А за кого варат нашите мајки? За нас!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Пелагија тоа најдобро го знае и ѝ кажува на мајката Перса со топол глас Во најубавите години Богородица истури гнев врз мојата Добра и врз мене, рано ја загубивме нашата мајка, не беше сведок на сеопштиот срам, а натаму низ животот бевме благословени со неколку мајки.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Со неа ретко се гледаме, иако можеби нашите мајки, барем така насетував, посакуваа да се дружиме почесто, бидејќи тие двете се неразделни другарки.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но таа ми беше драга, а и јас нејзе, и ја чувствував блиска, па ми се стори дека можам да ѝ се обратам отворено и да ја прашам што ѝ се случува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)