наш (прид.) - визба (имн.)

Сакаш сега пак да излезам наивен, па да ме обвинат дека прибирам туѓи кучиња?“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Го земав клучот од визбата, и чантата ја земав за на училиште, повтор да не се качувам нагоре и се стрчавме наудолу.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Еј, другар, да го викаме Црни!“ рече Дејко. „Важи“, реков, „Црни - а може и Мурџо. Може да има и две имиња: Црни-Мурџо или Мурџо-Црни.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Леле, ама ви е средена визбата!“ се почуди Влатко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Ама зар таков недругар ме сметаш!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Кога велам визба, мислам сѐ нешто ветво нафрлано без ред.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Го донесов кај тебе оти нашата визба е темна.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Никогаш не сум помислувал на тоа“, му реков, „зашто откако паметам нашата визба секогаш беше ваква средена, варосана.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Го затворивме црното кутре во нашата визба и се стрчавме накај училиштето.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во бурињата во нашата визба (некогаш, сега се точи само лоша миризба).
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)