мој (прид.) - млад (прид.)

Па, како е мојата млада госпоѓа Рада?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ако вашиот млад колега ме видел како капетан на брод и во битка со гусари, нема право во црно да ми го завитка разумот.“ „Мојот млад колега“, повтори старчето и ја сврте замагленоста на очилата кон Ивана.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Петре, ова е Тамара Вилајетовиќ од Белград, асистентка на Г-ѓа Перуниќ и Томаица Јовановска која е моја млада колешка од Битола и која помага тука за модното дефиле.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Зелениот камен веќе лежеше врз домалиот прст на Калпаковата широка шепа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не му реков ништо, тој и не ми се обраќаше мене, само знаев дека ме донел на раце и ме оставил врз сламата на својата кола со едно воле, потоа им ги проврел главите на моите сиви близнаци низ јаремот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се свртев и се оддалечив од нив а ноќната треска, во која умирав заедно со старецот Неделко Шијак и не умрев, побрза од сето мое месо и од сите мои млади жили кон грлото: се склопчи таму, со притаеност на лутица чекајќи свој миг да пушти од себе и студени и врели боцки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но не знаев колку време стоел над мојата бесвест, секако не пуштајќи ги треварите, црниот Пандил и лисоликиот Никола Влашки, да ми ги тргаат тешките клепки од очи и со пречувствителните прсти да ја стискаат жилата на моето младо чело.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кејтеновата тајна секој ден сѐ повеќе ја распалуваше љубопитноста на мојата млада и неопитна душа, што можело толку многу да го излуди?
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Оттогаш поминаа многу векови, најпосле излеговме и од домот, доживеавме и посреќни и погорчливи часови, но тие неколку неразбирливи мигови, во моето младо и неопитно срце засекогаш останаа како најлош сон.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но само како лута резерва – се расприкажал мојот млад пријател а јас навистина не знам каде завршуваат неговите сериозни размисли а каде почнува импровизацијата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Всушност може да се рече дека јас и мојот млад пријател во овој момент поминуваме низ светлини што одамна згаснале.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Дури потоа следи крајниот впечаток - завршува мојот млад пријател со восхитувачкиот пробир на аргументи за својата теза.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не знам, мојот млад пријател, дали и колку би можел да допре до овие мои размисли за некогашниот Пасаж? (Дури и гласовите на продавачките што некогаш шетаа зад витрините повторно се овде.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Збогум, мои млади пријатели. – Збогум.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
-Мислев дека ќе лаат. – Би лаеле на некој друг, – рече тој. – Знам како да се однесувам со кучињата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)