мој (прид.) - кутар (прид.)

Ги испраќам и ги пречекувам, ете што правам во мојот кутар живот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се радувам заради нив, тажам по нив и постојано така.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ги пакував книгите и испишаните хартии, мојот кутар есеј остана незавршен. Поставени беа основните тези и дури некои од нив разработени за природниот амбиент и неговата поврзаност со секојдневието на луѓето.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Аххх, така ми рече и мојот кутар татко пред да замине - Хана, барем погледите да ни се пресретнеа за последен пат...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Мозочето мое кутро, кое си го замислував како обарен карфиол на кој топлината му ги уништила сите витамини и хранливи состојки, беше оптоварено од ништо друго, туку од непотребно (но тоа сега го велам) непрестајно, и на крајот на краиштата, бескорисно (кое токму такво се покажа) проследување на настанатите, па дури и на ненастанатите, туку потенцијално претстоечки ситуации во мојот живот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Така мојата кутра мајка, имаше тука едни скали, како што реков, за што поретко да се качува по скалите - беше куца - по кривулестите скали за горниот кат, правеше корито јуфки. Така јадевме јуфки со малку путер.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тогаш реши да ме побара мене.  „Слушнав – рече Бенвениста Давидовиќ кога седнав на чистиот миндерлак во нивната скромна куќа со бел вез што не се сипеше, туку спиеше под раката – дека што ти си врзала, човек не одврал, па решив да ја ставам судбината на мојот кутар син, жртвата моја сакана, да ја ставам велам неговата судбина во твоите вешти раце.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
”  „Животот негов реков може да го среди само оној Еден и Единствен што управува со нашите судбини”, ѝ реков јас свечено.  „Што значи тоа, да зборувам со рабинот за проводаџисување?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Национализацијата на детето силно ја потресе мојата кутра женичка, но мене сосема ме растрои.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)