ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Видливо и подвижно, моето тело е ствар меѓу стварите; фатено е во фрагмент на светот, неговата кохезија е едновремена со стварите.

Телото е приморано на нужното прифаќање на есенцијалната интерсубјективност.

Загатка е што моето тело едновремено гледа и станува видено.

Тој почетен парадокс создава други.

Стасав во последен момент, кога ги разместуваа цвеќињата околу моето тело некои убави жени со напнати дојки, високи задници и долги снажни нозе што нудеа отпор што предивикува на совладување.

Нему не му е срам вака гласно да се изразува пред жена ми која со китка цвеќе во раката чека гробарите да тргнат и да се поздрави со моето тело оставајќи ја таа китка бели темјанушки.

Не само како да не ме слушаат туку и јас како да не сум тука. Не, како моето тело да не е живо.

Уште сум со она чувство дека здивнувам од онаа корупка, моето тело, од која најпосле се ослободив.

Поради што јас пак попаѓам во неподносливо очајување што се храни од немоќта да се вратам во моето тело.

Така си разговараат мојата глава и моето тело, а јас седам сам тука крај зелената маса и желнеам по нешто, сакам да сторам нешто што е возможно, но нешто сум збунет, ми недостига една мала досетка со чија помош веднаш пак ќе се најдам меѓу живите.

Се чуствувам повеќекратно исцрпен. Во сржта на моето тело тлее еден очај од кој чуствувам како одвнатре се топам и истечувам, дотрајувајќи.

Мојата компјутерски- проектирана рака ја досегнува и ја зграпчува топката.

Компјутерот постојано ја осовременува интеракцијата помеѓу моето тело и синтетичкиот свет што јас го гледам, слушам, и допирам.

Содржината од едната епрувета веднаш ја истурив во веќе измешаната и приготвена International Postal Art Soup, додека содржината од другата епрувета си ја истурив себеси в уста, а потоа со помош на системот уста на уста содржината му ја предадов на Lazer, од што овој „воскресна”, застана на масата, а потоа го истури црвеното вино врз масата цитирајќи познат дел од библијата: Јадете, ова е моето тело, пијте, ова е мојата крв.

Наспроти тоа моето тело му одолеа на таквото сознание.

Флерт. 96 okno.mk Вечерва чувствувам некоја чудна животна енергија, некој посебен флерт помеѓу моето тело и моите мисли.

Потстанувам – не седнувам, моето тело на нозете се потпира.

Моето вистинско јас ќе беше на плафонот посматрајќи што правите со моето тело.

Тоа ќе значеше дека сте во состојба да го видите само моето тело, но не и вистинската мене којашто сѐ уште е мало девојче.

Мраморно Море,94 жед Ја држам в раце Убеден дека е Мојата Скришна Жед. таа Таа гори Јас горам Јас догорев Таа гори. повеј моме Мириса твоето тело Мириса моето тело Ех, каков повеј Од животот И Смртта.

Но на кој оган да гори моето тело фрлено меѓу дрвјата нагризани од црвојадина?

Огнот во нас - постар од сите огнови донесени од небото, добро знае дека болното тело оживува низ огнот кој ништи.

Наш заеднички епитаф Овој зрак кој утринава незабележливо навлегува во мојата соба, легнува на постелата на која лежам, лази по неа, се искачува нагоре и го допира моето тело, моите раце, лице.

Вака, откако црвените заби на црниот ветер ги разнесоа и мојот сон и моето тело, јас со сигурност можам да речам: паметам време во кое живеев.

Ако треба да изгориш – огнот ќе го поприми обликот на моето тело Ако треба да умреш – ќе згасне и мојата врсничка меѓу ѕвездите.

Од таа моја несреќна авантура изегов со две лузни: најпрвин, јас сфатив дека Луција точно виде дека моето тело е неискусно во љубовта и дека не сум спиел со жена; тоа ме понижи и ме доведе во ситуација да не излегувам никаде; паднав во депресија и почнав да размислувам да платам проститутка, за да ја завршам таа работа (токму така мислев, и сега тоа ми е многу симпатично: да ја завршам таа работа); второ, не знаев да ли има смисла, откако ќе ја усвојам технологијата, да се враќам кај Луција.

Моето тело гореше како што може да гори телото на еден седумнаесетгодишен младич, и како што, за жал, веќе никогаш понатаму во животот не копнее по друго тело.

Но, на мојата супериорност ѝ дојде крајот; не бев предвидел дека тие, во моментот кога ќе видат дека ја изгубиле идеолошката власт над мене, ќе почнат да практикуваат физичка власт, односно дека, откако видоа дека не можат да ја поробат мојата душа, можат да го поробат моето тело, да ми го одземат; тоа е последниот механизам на власта, пред таа да се урниса.

-Светлината е моето тело, мирно одговори старецот. -Како? Не разбирам.

И во еден момент ја почувствував неговата цврста рака како ме прегрнува и пријатно чувство проструи низ моето тело.

Иако сето тоа ми беше покомплицирано си турав од топлата вода врз моето тело, шетав со сапунот по нежната кожа и си замислував дека тоа неговите раце ме милуваат насекаде.

Те сакав со сите пори на моето тело.

Човечкото суштество е најкревко во стравот и очајот; мојот страв, роден од очајот на Рајнер, се откриваше во засекувањата на воздухот кои ги правеа движењата на моето тело, во ехото на моите зборови, во сенката на мојот поглед, и мајка ми тргнуваше по трагите на стравот, ги забодуваше своите зборови во мојата ранливост.

Стоев, или лежев, со страв и болка пред тој запис, пред таа трага впишана во крвта, пред тој белег чие насетување започна со свесноста за разликата помеѓу моето тело и телото на брат ми.

Сите промени кои требаше да дојдат, а за кои не знаев, ги насетував заради разликата помеѓу моето тело и телото на брат ми; како што се плашев и колку што ме болеше помислата на таа разлика, така и толку ме плашеше и болеше необјаснивото навестување на односите со другите тела кои тогаш за мене беа нејасни; доаѓаа до мене, непознати, како запис кој се пренесува од генерација на генерација, уште пред да се чуе за нив, уште пред да бидат видени и искусени, запис пренесен преку крвта, силно врежан но во детството матен и необјаснив.

Ме тресеше некоја чудна треска, во исто време и ме истоштуваше да не можам да останам будна, и ме протресуваше да не можам да заспијам.

По моето тело паѓаше светлината на месечината.

Кога навечер легнував на креветот, припивајќи се до ѕидот, целото мое тело трепереше од страв и тага; заспивајќи, се борев за воздух, за вдишување и издишување.

Понекогаш во текот на ноќта ме будеше ударот на мојата рака во ѕидот – во сонот паѓав и посегнував по некоја друга рака, обидувајќи се да ја фатам, да се спасам од падот.

Тие нејзини зборови ги слушав и кога не ми ги кажуваше; се вртев во затворениот круг опишан со „Ќе беше подобро да не те родев,“ сакав да се ослободам од тој круг и наутро посакував да влезам во кујната, како некогаш, кога мојата мајка ми подаваше врел компир, а јас седнував во аголот од собата, гледајќи ја како работи, и имаше многу такви утра во кои се надевав дека ќе можам пак така да влезам, и ќе ја прашам со што да ја искупам својата вина; во мене нешто можеби се надеваше дека мајка ми ќе ме пречека со оној некогашен поглед, и пак ќе бидеме блиски како некогаш; влегував во кујната но сега ме пресекуваше студенилото на нејзиниот поглед, грубоста на нејзините зборови, начинот на кој го заобиколуваше моето тело движејќи се низ просторијата, па прашањето застануваше во моето грло, остануваше таму и тогаш, и потоа; сакав да го повратам, да го исфрлам како што се исфрла расипано јадење, а тоа остануваше таму, како изгниена храна, но залепено за мене, одбивајќи да ме напушти, и јас го носев секаде со себе, како знак за ужасна вина која не си го знае злосторот.

Тој ден од сѐ ми се гадеше, од водата и храната, од моето тело, од зборовите, и од воздухот, што со некаква одбивност го вдишував во тенки голтки и брзо го испуштав, и чекав колку што можев подолго до следното вдишување.

Ми велеше дека целиот живот ќе бидам сама, ќе тонам во својата самотија, ќе останам немажена и така ќе бидам срам за целото семејство.

Многу години подоцна читав една студија во која Зигмунд, тогаш средновечен, објаснуваше како се станува жена.

Си ги ставив рацете на мојот стомак, како да гушкам живот во него, иако утробата ми беше празна.

Во најголемата го нарисав пределот во кој се стопи моето тело.

Тогаш сетив страотна болка. Некој како да откина дел од мене, од моето тело и душа.

Влегов во темна соба без составките на моето тело: без глава, без мозок, без потекло, без име, без настани по кои би се сетил што сум бил, што се случувало, кој сум.

Понекогаш се прашувам дали таа воопшто помислува кој сум во борбата меѓу страста и одбивноста кон моето тело?

Изгубена во бесспокојот, барам зачински тревки под товарот на моето тело...

Бедник вовиркајќи се во моето тело. со нокти душата во мразно око, ми ја закопа...

Се чини ко амор да беше со своето копје долета ко орел ме згази тешко по рамениците тешката нога негова со неможна сила ме згрчи душата ми ја собра во клопче над очите ми испушти темен превез таму каде што шумат боровите таму каде што шумолењето на потоците во моето тело буеја застана тој скитник на мостот од бучните црвени води застана таму каде што отчукнува ѕвоното на мојот живот.

Се чини ко амор да беше со своето копје долета ко орел, ме згази тешко по рамениците тешката нога негова со неможна сила ме згрчи душата ми ја собере во клопче, над очите ми испушти темен превез. Таму каде што шумат боровите, таму каде шумолењето на птиците во моето тело буеја, застана тој скитник на мостот, од бучните црвени води, застана таму каде отчукнува, ѕвоното на мојот живот...

ТОГАШ Просторот што сега го завзема моето тело полесно ќе дише.

Во неа секоја вечер се стуткува за да ја скрие главата и да преноќи. Каде патува тој?

Сè е таму сосема „природно“, приспособено на телото, на некое астрално тело, кое има врска со ова мое тело преку мојот астрален папок...

Издишувам. Зборувањето станува неразбирливо.

Како хероинот полека навлегува во моите бели дробови, така топол бран го исполнува целото мое тело.

Пробав да замислам што ќе се случи со моето тело.

Во меѓувреме, моето тело станува сè потешко и потешко.

Со едно од пипалата си го чешаше темето.

На отчукување на срцето му одговорија еха од секое делче на моето тело.

Разбудена среде ноќта те барам тебе во дел од моето тело.... тебе, мирисот на убавина во твоите раце... не се раѓаат повеќе такви како нас... срцето ми кажува стихови за тебе...

Исчезни Оди исчезни, заедно со ова зајдисонце.. да нема ни траг од тебе по моево тело.. замини со ноќта како сноп од темнина во мракот...

Овде си постојано, ги гледам твоите зеници како танцуваат на моите трепки, а твоите раце се гушкаат со моето тело.

Со палецот и показалецот ми ја фати долната усна, благо ми ја повлече кон брадата, ми ја отвори устата за да може да ми го стави јазикот на непцето, таму каде што по знакот на некоја сензорна клетка одеднаш станав премногу силен и премногу слаб пред жената која знаеше да ми се вовлече во моето тело и да биде мое тело или јас нејзино, сеедно, да бидеме едно тело во кое се заробени две души завеани на беспаќе што го нарекувавме живот.

Почекував капките да се исцедат од моето тело; ги гледав и ги чувствував како ми се тркалаат по кожата и таа глетка и тоа чувство ме релаксираа, ме ослободуваа од некоја недефинирана тежина која сакав да ја свлечам од себе како износена кожа, излитена и веќе неупотреблива за животот што ми преостануваше.

Устата ми беше полна со залак што не се голта, а е сладок, и затоа сакав да го задржам што подолго за да му ги ишмукам сите сокови кои беа крепителни за мојата душа и за моето тело, кои ме придвижуваа одвнатре и од мене ги исфрлаа сите непотребности, сите горчини, отрови, пизми, сите стравови и неизвесности; јас тогаш не бев Нинослав од денот што го оставив зад себе, јас бев нестварен но, во исто време, свој и најсвој, исполнет со крв и пламен што беа мои и што ми ги движеа дланките по жената меко распослана над мене, по нејзините коси, по рамената, по грбот, по задникот и надолу по бутовите, и пак назад за да може да продолжи играта што Ема ја очекуваше: од основата на задникот благо но долго, низ одмерени интервали, да ѝ ги ширам, да ѝ ги поткревам и пак благо да ѝ ги спуштам двете крушкасто заоблени и топли половини во чиј засек во исто време ѝ се придвижуваа, се подотвораа и повторно, се собираа скриените, најинтимните устинки на нејзиното тело.

Допирот пробуди во мене бран топлина кој брзо згасна на другата страна од моето тело, во врвот на прстите од десната рака со која го држев маусот.

Вечерата продолжила. Кога јаделе Христос земал леб, го благословил, го прекршил, па парчињата им ги дал на учениците и им рекол: - Примете, јадете; тоа е моето тело.

Тоа што компјутерот искористува толку малку од моето тело.

Морав да носам тежок корсет кој ги штитеше повредените делови од моето тело, но, колку и закрпено да се чувствував, ми беше мило што сум повторно во Фектори.

Со моето тело го покосивте и мојот говор. Ме оставивте сама и црните сокови на вашата неизбежност. Ќе ме хранат дури не легнете крај мене.

Десет луни ја цицав. Таа моето тело ќе го исцица.

Врз моето тело зеленее трева и високи тополи шумат.

Вие не сакавте ни збор да чуете од мене И сите туѓи раце оставени врз моето тело. Им ги поверивте на своите остри коси. И ги продадовте за една обична дневница.

Сети се за болките во моето тело, на мојата глад, на сјајот во моите очи.

Во кои се губев и се барав, Во кои се сите ( и со себе) се карав И бунтував и викав и цикав И ревев, чиниш рането ѕвере, Со јамка околу срцето, вратот, Си го најдов братот роден, ослободен Од моето тело, од моите пожари, Од моите поплави, од мојата мака, Та сега двата ко родени браќа Сами самееме и пееме...пееме.

Во нивните отворени усти се напикани стебленца, лисја и цветови, размачкани со булкин сок како крв.

Неосетно, и моето тело минува во друго, во предмет на сликата во масло „Македонецот во посета на домот на Фиона“ или нешто слично.

Кога тежината на моето тело прекина еден електричен круг во креветот, светулките згаснаа.

Рацете и градниот кош беа блед, му наликуваа на туѓи, вештачки. – Зарем ова е моето тело – помисли со галење.

Музиката вибрираше низ моето тело како да сум еден од инструментите и почувствував како станувам цел оркестар на удиралки, почувствував како станувам зелена, сина, портокалова.

Ми се гади од сенката која моето тело ја создава наоколу, од нејзината таинственост ми се гади.

Пиев се додека водата не почна да излегува од моето тело низ секоја пора и сѐ додека надвор од мене не се покажа во вид на свилени нишки, па така и јас се здобив со сјајна грива со бои од виножито.

Не би ми пречело кога би го убил моето тело, бидејќи мојот дух конечно би ја исполнил својата судбина.

Постоеше совршена врска меѓу моето тело и сето она што се случуваше.

Зошто моево тело е во форма на солза, а во него е душата на цел еден свет.

Еден чекор поблиску до ова срце неуништливо, уште еден чекор подалеку од душата на тоа чудно суштество, што си пронајде удобно место во моево тело.

Чекор до крајот на скалата за спасот, до последното скалило на духовна и телесна пропаст.

Животот поминува додека свеќата полека догорува, животот постанува дел од времето, а светлината еден миг од вечноста.

Не верувам во постоењето на мојата душа на моите мисли и чувства како причини создадени за да ја пронајдат својата совршеност (тие веќе се совршени такви какви што се, од почетокот на нивното постоење во моето тело, исто така совршено со сите свои недостатоци и маани), зошто на крајот и така се ќе исчезне во апсолутното постоење на ништото.

Те претворам во песна со зборовите: Душата му даде форма на моево тело, тоа е дело кое душава ја претвора во бесмртност.

- А на Васил нема да му го избришеш приборот? - се пошегува тетка Марија, наместо да се навреди, а потоа се сврте кон мене и ми рече, - Знаеш сине, тетка ти Олга мисли дека сум многу нечиста, а не сфаќа дека јас само не сум толку чиста како неа.

Но, за несреќа, ја погоди вратата и пенкалото остави мала длабнатинка во дрвото.

Мојот стомак, кој и онака ги имаше присобрано сите вишок масти и килограми на моето тело, небаре невидлив магнет за маснотии му се беше заглавил околу папокот, сега беше скоро двојно поголем од неговата нормална величина.

Таму треба да лежам на некој долг, бел кревет, едвај да разбирам некакви зборови од устите на лекарите и далечно да чувствувам како некој некаде во моето тело чепка, чепка.

Замрежи просторот околу, се се стесни, зашумолија нозе небаре газат во суво лисје, прогрмоти женски глас отсекаде: „Ќерко моја, иако моево тело е студено, иако моиве усни стрижат со сув ветер, скриена во длабоката скрвишница на земјата – мајка, мојава душа е топла!

Направив убаво огниште: со синџир, со полица, со чингели, со тланик, дигнав висок оџак и утринум гледав со чадот нагоре како шетаат и моето тело и моето дивно име: ниско под земјата – високо над ѕвездите.

Усните школки немеат и за момент сите молитви на моето тело се услишени.

Допри го моево тело и скриј ја булкава црна јагленосана в гради, за да не се срамам, гол пред тебе, за првпат.

Ја засеков гранката, се заниша таа и од тежината на моето тело почна да се ведне.

Ме гледаа од глава до петици и завидуваа на секоја совршена пора од моето тело, облечена во златните сандалчиња и куси тексасни жешки панталончиња.