ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Грета: О, не! Сто пати сум ти кажала дека те сакам само тебе!

Оној што може да подигне 200 кила секогаш ќе го има патот до моето срце!

Во богатото и разнородно книжевно дело за деца и млади на Ванчо Николески, во недоброј убави и толкупати недоречени и незавршени страници од писателовата идеја и мисла, по неговиот знак на препознавање „Волшебното самарче“, секако и романот „Гоце Делчев“ е во редот на оние негови дела по кои ќе го познаваме и помниме.

Гоце Делчев живее во моето срце, во срцето на татко ти, дедо ти и баба ти!

Моето срце е полно со добри намери.

Во моето срце чекаше нежноста за неа. Чекаше нежноста и љубовта.

- Играј, самовилска ќерко, на бакарното гумно на моето срце!

О, знам Тој коњ Каде тој ме носи. одмазда Тажно сонува вашиот нож, Мачно одѕвонува вашиот збор, Скриен во моево срце За да ви одмаздам Јас ова ви го пишувам Сосема Мртов. поет По небеса Мраз што гори Жар што лета Штом ќе слета Ќе про цве та.

Мачно. Отвори ги очите: Мрачно. татковината Бијат камбаните Моето срце Чука.

Зима. извор Да си молчалив И да не ја сфатиш песната: Говорот на непознатиот Ти, Зборот Низ кој гргори Песната: Преточениот Ти. во мојата глава Во мојата глава: Огнови и цвеќе Во моето срце Огнови и цвеќе О, каде со толку оган И каде со толку цвеќе? тага Лази мрак По мојата Душа Лази. семе Ослободен од себеси Со помалку жар во темето Спокојно талкам по небеси Збирајќи го Од светлоста Семето. патување Долго е Безболното И Бесконечното Патување.

Та го познавам далеку оттука секое дрвце и ми се чини секое фатило корен во моето срце.

Со задоволство забележувам како врз моето срце се нафаќа соодветна коричка на рамнодушност.

Тоа крши мое срце, моја ќерка разболе и умре, а ја не може ништо прави да помогне нејзе.

Беше чедна, внимателна, но во моето срце немаше место за двајца и тоа таа го сфати.

Еве: ти прибери го едното, телото, јас ќе ги приберам останатите девет невидливи нешта се на моја страна: -Заповед од мојата чесна уста, -слава од мојот ум обновуван, -почест од мојата радост непоматена, -сила од моето срце широко, -почит од луѓето, кои се мои потпирачи, -верба од мојата душа умножена, -успех од мојот корен ијладажилест, -акција од мојата крв зовриена -песна од моето грло пуштено.

Но постоеја Филип и Евелин. Филип, во тие моменти на занес што ги имав со Оливие, ми се чинеше толку далеку не само од моите очи, но и од моето срце.

А некоја вечна тага се всади во моето срце и тоа лето мислам престанав да бидам дете.

Острите предмети ме повикуваат да си го засечам телото, шилестите – да ги заријам во моето срце.

Продолжив во моето непоместување, во таа смиреност и едноличност на дишењето, не затоа што сакав да го измамам брат ми, туку затоа што не сакав да го прекинам задоволството во кое се наоѓав.

И кога ќе ги слушнев неговите чекори во ходникот, легнував на мојот кревет, го навлекував над мене чаршафот како што некогаш правевме заедно – држејќи го со прстите над главата, и наместо некогашната радосна опиеност, чувствував како болката ме клука во градите, како се обидува да дојде до моето срце. 3. …

Тие вечери од легнувањето до заспивањето со затворени очи лежев свртена кон ѕидот, чувствував како во мене отчукуваат, со едноличен ритам, болката и стравот.

Во едно од неделните пладниња, откако ги ислушав зборовите на Зигмунд, измешани со тупотењето на моето срце, чувствував како дишам сѐ побавно, како очите ми се склопуваат, лежев така ни будна ни заспана, во некаков полусон, и слушнав како брат ми тивко, едвај чујно, ме прашува дали заспав.

И моето срце беше немирно заради помислата дека, ако сакам мојот живот да го наречам живот, ќе морам да го напуштам домот на родителите, и да ја барам, а не знаев дали ќе ја најдам.

А кога моите родители умреа и дознав дека сум бил посвоен, јас тргнав во една друга потрага.

Реката ме привлекува кон себе со истата брзина и сила со која тече.

Сенките, со своето навестување дека можеби и ние сме сенка на некоја суштина која ќе ни остане тајна сѐ додека не ѝ се вратиме, се дел од оние чуда на секојдневието кои најчесто остануваат незабележани.

Додека така лежев во полусвест, чувствував како нешто ме клука во градите, како да сака да дојде до моето срце.

Стреперив сиот зашто и по третпат очекував да зафучи студеното ветре околу моето срце и да се вознемири стаената темнина во моето сеќавање, во кое се беше счучурил, уште со првиот поглед.

Не го видоа моите очи, но моето срце го сети.

Топлата есен 2000 година од Христовото раѓање, во Византион илити Константинопол, илити Цариград, илити Стамбол, илити Истанбул на западната страна на црквата „Св. Софија“ (Аја Софија) откај што можеше најубаво да се види, да се доживее храмот, седнат на дрвена скамејка и по четврти пат го почувствував студеното ветре околу моето срце и знаев дека, од некаде, одблизу ме демнат темните очи на Рибоокиот, и оти неговото тело е во близина.

Немам сила, немам храброст а знаеш љубовта е нема а јас ко чедо на амор се претворив во дух... ќе изградам куќа од зборови и во неа би те затворила со клучот на моето срце би те чувала да бидеш мое гнездо во кое слетува мала птица да бидеш мој дом со отворена мускулна врата за срцето на малата птица лекокрила, многу нежна да бидеш свежо утро но тиха вечер... светилка што искри во мракот во мојата коса, една надеж, небиднина една среќа во ѕидините на срцето што се руши ко стена да бидеш последна љубов дојди, не оди си, дојди!!!

САМА ВО БЕЛО (посветена на момчето што прерано го напушти овој свет) Копнеж за недостижното, но сепак вирее во моето срце...

Оваа ноќ остани во прегратките, да го слушнеш ритамот на моето срце, да го сетиш вкусот на мојата искрена љубов...

Хуманите чувства го преполнуваат моето срце.

Другите на нејзино место обично дрско стојат, намерно пеат со тенки гласчиња или зборуваат некакви си француски зборови, а оваа си стои скромно и дури некако срамежливо.

Нека се истури еднаш несреќното мое срце, да се сврши со тоа. Прости ми.

Ана, не можев да те примам во моето срце. Тоа е полно до горе со гнев и омраза.

Понекогаш, мислам дека ако ја испружам раката, ќе го дофатам и ќе го заденам како брош на реверот од моето палто, близу до моето срце и дека тој, Крстот, ќе ми помогне да го смирам ова треперење што го чувствувам со целото тело и што ми ја одзема силата.

Скопје беше празно, а моето срце полно, исто како што побарав во молитвата.

И во тој срам, вели, го слушам само клоцањето и првкањето на добиците, вели, само претањето на кокошките и чукањето на моето срце.

Господи, со очај се мачев да разберам. Можеби само ги мислам своите прашања и можеби сум веќе безгласен и глув, мртов или пред умирање, нападнат од момчешки соништа!

Но далечното ѕвоно ја отчукуваше возбудата на моето срце што раснеше со трепетливоста на тагата и радоста, најпрвин на тагата за сите мртви на патот што пролетта ќе ја почувствуваат по движењето на лесковите или габеровите корења, потоа на радоста што сум жив и што можам со прсти да го допирам своето врело лице, што оздравувам од невестинска песна, придружничка на птици и клокотава смеа на селски дечишта: Кога, дете ќе ми плаче ќе ми плаче за цицање полегни го под стреине ќе заросам ситна роса ќе надојам машко дете ...

Фатер Бен, прими ја вечерва телеграмата на моето срце: тик-тик-тик - ќе имаш црвено-бела крава.

Се обидов да бидам духовит и знаев дека сум смешен и несмасен: - Не можам својата љубов да ја кријам. Моето срце е човечко само кога е голо.

А зборот со кој го грееше моето срце, сега нејзе ѝ го даруваш.

Би можел ли да имаш поголем дом од дното на моето срце?

Кога ќе ја слушаш исповетта на твоето срце дека го убиваат болка и мака, тогаш, можеби тогаш, ќе допре до тебе гласот на моето срце дека сеуште те сака.

Сепак, ништо не е толку неиздржливо колку оваа пукнатина во моето срце.

Да допрат до моето срце, со помал трепет.

Го барав и јас својот ангел-херој, и тој копнеж го нанижа на иста стрела и моето срце до другите, и тие започнаа заеднички, ужасно да крварат...

Не му ја чувствував ни топлината ни тежината.

Дали и тоа ја доживеа проодноста на пролетта, се уште расцутена и росна во мојата свест или во моето срце?

Три истрели. Толку. И очај во моето срце, во моите разбуричкани мисли.

Сонцето можеби тагуваше по априлските мигови.

Нашиот безгласен разговор гардистите на Мортенија не можеа да го слушнат. Со своите весла господареа над реката.

- Чувствителен си, Пипи Паф. Синиот пајак со златна глава му ги упати на моето срце овие зборови. Тоа забрзано зачука.

Иако бевме одделени, тој го видел мојот сон, знаеше каде лета моето срце, што бара тоа низ ѕидот.

Одеднаш тој во мене распали еден силен, дотогаш непознат оган за моето срце.

Како нешто најмило, како ликот на мојата мајка најдлабоко ја држев во моето срце.

Признавам тој час и моето срце не беше многу мирно, ме опфати силна возбуда, никако не можев да го совладам, бев присилен да викнам: - Да живее! -и некои други големи работи.

- Кејтен, - шепнав, сакав сета тага да му ја соопштам, но не требаше, тој беше во мене, го знаеше сето мое срце, секоја моја мисла.

Бев полн со омраза, со горчина, о, боже, нешто страшно, безумно се заврзуваше во моево срце.

Повторно почнав со часови да го испитувам секој дел на ѕидиштето, тоа студенило што се всели во Кејтеновиот син и моето срце.

Ми требаш како на поетот болката за инспирација во сонот да ја вратиш насмевката .... да ја снема тагата во моето срце.... да заспијам мирно, тивко...

А брановите на душата го прицврстиле премногу твоето битие во моето срце... и тивко шепоти да се сетиш што си ми бил...

Во твоите очи најдов ново огниште, топол дом за моето срце...

Доближи ми се тогаш без страв, доближи се до најсвоето, до Мајка, оти ти си дел од мене, ти си единствено парче изделено од мојата утроба, од мојата душа, од моето срце, ти си мое дете.

Доближи ми се тогаш без страв, доближи се до најсвоето, до Мајка, оти ти си дел од мене, ти си единствено парче изделено од мојата утроба, од мојата душа, од моето срце, ти си мое дете.

Можеби, моето срце исто така се раскинува, но јас умеам да се здржувам.

Моево срце исто така се облева во крв.

— „Дури не ми беше стигната Нешка, ка си веле: Mope, маче шо е маче нека ми даде господ, само да е од мое срце.

Станувало збор за непознато девојче што го пленило моето срце.

А тој длаби во моето срце Со длето го одгатнува Жешкиот јазик на пламенот.

2. Таму горе на небото зора руди, земја буди, ден морави шири крила и алова точи свила, таму зора црвенее - мое срце ми црнее.

Молитва Ја, мајко божија, днес сос молитви пред твој образ колена свивам, соснеми уста, но сос мисли живи мое срце пред теб откривам.

Повторно доаѓам пред долината и таа се отвора како стара книга на залутениот ветар лисјата се шират и во неа влегуваат право високото небо со гребенот на врвот планински што лебди над облаците потоа снегот што се спушта жолт и овенат право во моето срце измешан со поројот во 'рбетот што му шуми.

„Да“, возврати царот тажно. „Знам дека тоа е вистина. Моето срце беше со тебе во воздухот.

Еднаш се осмели и да ме праша зошто не сум плачела кога ме навредувал и зарем не ме измачувало сознанието дека моето срце во однесувањето немало женски манири!

Се откажувам од огнените таги на моето срце.

Моите чувства останаа замрзнати, моите сетила се бесчувствени, моите погледи се изгубени, зошто моето срце сѐ уште е крај тебе.

Зошто овој студен немир ги разниша столбовите на моето светилиште, мирот во моето срце.

Љубовта или е проклета или е благословена.

Твојата слика во моето срце е совршена и покрај сите физички и ментални пропусти.

Зошто мојот сон во топлите ноќи е мој најлош кошмар, а животот, животот чекори по патеката на понорот, чиј крај е смрта.

Но остана само надежта дека сонуваш за мојата насмевка и дека кога срцето ти затреперува мислиш на мене, дека повторно ќе го пронајдеш патот до моето срце, јас сеуште те чекам.

Илјада километри тишина, копнеж и безумие од страст за допир.

Немоќна пред агонијата на сопственото лудило очајнички се обидувам да се соочам со сопственото “Јас”, да го откријам стравот на сопствената душа, страв од солзите во очиве, од последната надеж дека во моето срце ќе пронајдам светлина и ќе се покаам.

Љубев со целото мое битие, срцево и душава беа претесни за таа магија исполнета со емоции, нежности, страсти, топлина, лесно постоење и покрај тежината на животот.

- „Се умира ли од тага? Ќе научам ли да сакам повеќе, ќе дозволам ли некој да копнее по мене?“

Моиве очи се клуч, а очите клучалница на вратата која ќе ја ослободи мојава заробена душа растргната помеѓу две сили.

Те барам во овој студен град, помина полноќ, најладната ноќ во годината, осаменоста ме убива, немирот во мене и копнежот по тебе не ми дава да заспијам, копнеам по твојот лик и твојата насмевка, го изговарам твоето име и викам за да ме чуеш.

Си создадов свет, кроен по мерката на моето срце, но неможамда најдам мир, имам се освен твојот шепот во белите утра.

Секое скршено делче од моето срце се соедини со ветрот и одлета во бескрајот, таму ќе те пронајдам.

Најдов сила да простам, во моето срце има место за една љубов,дојди и кажи ми една добра причина.

Додека трчам кон твоите прегратки чукањето на моето срце се зголемува правопропорцијално со восхитот и воодушевеноста конечно да ѕирнам во деликатната и сензитивна тајна на твојата душа.

И што да напишам, кога сѐ е напишано. И што да речам, кога сѐ е речено.

Кога би можела на еден суптилен начин да одговорам на феноменот на постоењето, тогаш моето постоење без тебе и без нас заедно би било сурово и измачувачко.

Зар сѐ уште имам снага да сакам, како кербер го чуваш моето срце, сѐ ми зема и тоа што ми го даде, едно лето и две зими.

Го идеализирав секој момент поминат со тебе, живеев со желбата да споделувам се, сега се е едно големо разочарување.

Мојава душа е пристаниште и само ти можеш да го укотвиш грандиозниот брод на љубовта, мојата страст, нежност и копнеж, моево срце и душа се најинтимното нешто што можам да ти го подарам.

Студена зима, ноќи празни, сама од себе ја кријам болката, ти го крадам сонот, го шепотам твоето име, ти ги допирам усните, нежно со прстите поминувам низ твојата коса, долго гледам во твоите очи, а во нив моите нежни години.

Сеуште немам одговор, но со целото мое срце се обидувам да откријам зошто не сме заедно и секој ден до крајот на животот копнежот ќе биде толку силен како и првиот момент кога погледна во моите очи и таму ја пронајде твојата душа.

Ме имаше уште на првиот бакнеж, секогаш ме имаше само мене. Засекогаш твоја, љубов!

Се обидов да го исфрлам секој дел од тебе, а го исфрлив и моето срце, се обидов да ги задушам твоите зборови, вистини или лаги, а ја задушив мојата душа.

Убиецот бара прошка: „Како да се молам и како да простам кога омразата си го пронајде своето почивалиште во моево срце.

Секоја моја солза е дел од морето, ќе се роди во форма на прекрасен бисер, а од нив прстен за некоја друга љубена.

Кога понекогаш проѕирно ќе погледнев околу себе и во светот, ќе украдев неколку часови од животот, ќе слезев во ладните ходници сосема длабоко, таму каде што отсечените и отуѓените делови од моето срце и душа во темните огледала ја добиваат својата совршена слика која личи на мене, на тоа што бев тогаш кога знаев што сакам да постанам, кога имав силна причина за живеење.

Го допрев јас божјиот бескрај, ова заљубено срце ќе ти биде вечно благодарно што му дозволи да ти покаже колку те сака.

Никој нема да ти го допре срцето, зошто таму е моето срце, во твојот поглед е мојот лик, во твоите очи мојата убавина, на твоите усни мојот копнеж, на твојата душа мојата љубов, на твоите гради мојот живот.

Јас и два живота да живеам нема да се доволни да простам и заборавам.

В пазуви мои срцево пее и јас го славам празников мој, знамето мое гордо се вее, има ли посреќен од мене кој!?

Јас уште кога те видов, нешто каќо да ми шепна на yво, како да му подрече на моето срце: глеј – пази, оваа женичка сигурно е мајка на Ташко, ама не можев да те прашам.

Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!

Мурџо слути некоја неубава работа од негова страна! и откако помолча малку Морам да ти признам, ќерко златна, и моето срце затреперува кога ќе го видам! Не знам зошто!

Не топлиот ветер, не промената на времето, туку неговиот здрак што го насетило моето срце, проклето да е!

Целото срце ми се распарчи додека читав по цели две страни од писмото како Ива го опишува нејзиното лето во Америка.

Сите бевме премрени од страв и не знаевме што да сториме.

Го послушав и гласот на моето срце, онака како што ме посоветува Игбал.

Го прашав: - Срце, што сакаш повеќе? - И едното и другото подеднакво го сакам – ми одговори тоа.

Доаѓаше ли од темнината на шумите, од височината на ѕвездениот свод над мене, од модрината на далечниот океан, од мирисот на смилот и мајчината душичка во Одајата со чаеви, или од длабочината на моето срце?

Дали беше тоа моето срце или на Мила, која беше најблиску до мене, не бев сигурна.

Кутрото мое срце! Колку многу се измачуваше.

Не знам и не беше важно.

Како да имам мало отровно змиулче што шета низ моето срце и го грицка парче по парче.

Исто така, ми се случуваше многу често да ја измачувам и мајка ми со таа моја желба и мака, постојано надевајќи се дека еден ден ќе сфати што сè преживувам и ќе стори нешто да ми ја оствари желбата и да ме спаси од маката.

На крај му беше чудно зошто му простив, мислеше дека е тоа од корист, а јас му реков дека моето срце е големо и затоа знае да љуби и да простува.

Затоа што само моето срце знае кого го сака и само мојата душа знае што треба да бидам.

Тешки мразулци се топеа од моето срце, висеа од моите гради и ме подвиваа во заслабнатиот грб.

Се чини дека работа му беше како полошо да ме повреди, да ме срамни со земја, да остави грозна неизлечива трага од болка во моето срце.

Затоа што неговото место во моето срце беше заменето со нова, но не физичка љубов.

Се откина уште едно големо парче од моето срце.

Галебе мој, јас очи веќе немам. Не слетувај на моето срце!

Загледај во сите осамени, сите разделени, и сите ледени врвои и сите ливади зелени, и чуј - додека твоето крило над нив морно се вие како немирно во нив моето срце бие! Не слетувај галебе мој, врати се пак во јатото.