ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Невена, мојата мајка имаше скоро седумнаесет години а Стојан десет.

Кој ќе го прашаше која е неговата мајка, тој ќе одговореше: - Мојата мајка е земјата македонска.

- Мојата мајка? (А бре со овој, нит’ го знам - нит’ сум го видел, да не излеземе роднини, којзнае...).

Третото дете на баба ми, беше мојата мајка.

Едвај чекав да ја видам како никогаш дотогаш.

Сакав да се надевам дека грешам.

Јас знаев дека мајка ми знае унгарски, дури и сум ја слушала како зборува со вујко ми Вангел, ама кога разговараше со Унгарецот добив впечаток дека тоа не е мојата мајка туку некоја друга жена.

Последниот контакт со мојата мајка беше телефонскиот разговор околу 9,30 часот, утрото на 14 април.

Мојот татко и мојата мајка беа многу вредни, работливи и чесни луѓе, затоа до крајот на животот беа ценети и од нас децата и од луѓето кои ги познаваа.

Меѓутоа, во истиот момент се созедов и си велев ... не, тоа не е возможно... не сега... не мојата мајка...

Делото полека се развива со своите повторувачки теми, слики и текстови, околу она што во Книга на мојата мајка тој сурово го нарекува „овој понижувачки живот”.

Платата ми изнесуеше колку мојата мајка што работеше во текот на целата година.

Што беа вашите родители? Мојата мајка беше модистка и крпеше чипки.

Мојата мајка вечно беше затрупана со чипки, но никогаш не ѝ падна на памет некоја да стави врз себе. Тоа беше за муштериите.

Гледајте, мојата мајка им се восхитуваше на богатите.

Тука ја имам наследено таа некаква скромност од мојата мајка - апсолутна безначајност, навистина апсолутна!

Уште во семејството на мојата мајка, од памтивека, започна кадиската традиција. Речиси сите учеа за кадии.

Требаше да го сторам клучниот чекор кој, со децении, го сонуваше мојата мајка.

Колку и да се мачев, со сите сили, да ослободам текови од ова време, јас не стигнав до времето на семејството на мојата мајка, до нивниот цврст, но откорнат корен.

Како смртта на мојот вујко предвреме на улица починат по штрајк за правата, како под нокти црното, на мојата мајка, татко, брат и снаа.

„Мојата мајка тврдеше дека тој ѝ се доверувал дека во текот на целиот живот настојувал да го воспостави најдобриот распоред за читање на неговите книги, за тој, речиси на волшебен начин, да му ги открие сам од себе одговорите на загадочните прашања на егзистенцијата

Неколкупати ги оближа со јазикот исушените усни и, не кревајќи го погледот, почна: „Мојата мајка, Мојата мајка многу работи.

„Мојата мајка, мојата мајка...“ - почна Иле, но не продолжи.

Друг пат учителката им зададе задача на тема: „Мојата мајка“.

Ја мислам моја мајка роди десет - единаесет.

Остануваав со саати и саати на сливата се додека не го чуев од куќата гласот на мојата мајка - Ајде прибирај се дома, што ли правиш цело време на таа слива?

Тука доаѓавме сите внуци, десет на број и жените, мојата мајка и двете вујни.

Но таа се слушала со мојата мајка па Изабел ми кажа дека Евелин била добра со здравјето и се омажила за Господинот што го сретнала во Швајцарија.

Она што ме изненади од мојата мајка за време на тој разговор таа ми рече: - Синко Оливие, не се важни годините, не е важна далечината, битно е срцето да го послушаш, само тогаш ќе бидеш среќен.

Најнапред мојата мајка, со ситен ракопис и искривени букви, пишуваше како многу мисли на мене и дека секоја вечер во мислите заспива со мене.

Во деновите кога не се одеше на кино, честопати во свежите летни вечери стуткана до мојата мајка, на малата дрвена клупа во градината покрај куќата, ги слушав нејзините муабети со вујните за сѐ и сешто.

Не одведоа и мојата мајка и сите мајки на сите деца останаа со празни скутови и прегратки и со секогаш вперен поглед на патот по кој не одведоа и постојано и без престан ќе мислат дека токму по тој пат ќе им се вратиме...

Топла ѝ беше раката и погледот тажен, како раката и погледот на мојата мајка...

Слатката моја мајчица, колку пати ја избакнав пред да се решам да ја ставам на ѕидот.

Не сакав и да се скараат со сестрата на мојата мајка, па каква и да е таа.

Како некаква бездна да зјаеше помеѓу оние наши животи некогаш, и овие постоења сега; бездна која ги помируваше некогаш и сега, проголтувајќи ги во себе горчината и омразата, оставајќи само тапа помирливост и густо молчење.

” Лежев на болничкиот кревет, со рацете на стомакот, и гледав во белиот таван над себе.

Но подоцна научив што треба да правам: во првиот миг кога мајка ми ќе започнеше разговор со некој од купувачите, јас го измолував татко да ме пушти да одам да читам, тој ми одобруваше, па јас набрзина излегував од продавницата и тргнував кон читалната.

Можеби и јас бев болката на нејзиниот живот, или бев онаа точка во која се среќаваа и разделуваа сите нејзини болки.

И освен таа радост имав и едно поинакво чувство, затоа што знаев колку сум далечна од нив, онолку далечна колку што некогаш бев блиска со мојата мајка.

Што ако ти ме отфрлиш, како што ме отфрлила мојата мајка по раѓањето?“

Кога слушнав како некој за прв и последен пат во мојот живот ми вели “мамо”, времињата се преклопија – некогаш нејзината мајка во неа ја гледала својата мајка а за мене мислела дека сум ќерка ѝ Амалија, сега мојата мајка мислеше дека сум ѝ мајка.

Оттогаш, мојата мајка, кога ќе ме видеше наутро, наместо да отпоздрави на тоа што ѝ посакував убав ден, ми велеше дека ме чека уште еден празен ден.

Потоа мајка, стуткувајќи ги раскинатите парчиња, го отвори прозорецот, и го фрли она што до пред неколку мига беше ликот на Рајнер.

Обиди се да бидеш барем малку како нив.

Секогаш кога сакав со брат ми да тргнам кон библиотеката, каде што тој минуваше часови, мојата мајка велеше дека сум им потребна нејзе и на татко во продавницата, и јас тргнував со неа.

Многу боледував во детството, но мојата болка не беа моите болести, туку мојата мајка.

Честопати мислев на светот и времето кога бевме девојки, мислев кога веќе одамна не бевме девојки; мислев на девојките на нашето време, за кои Клара велеше дека конечно треба да се ослободат, девојките за кои мојата мајка велеше дека местото им е во кујната.

Ние бевме првата генерација девојки родени по настанувањето на зборот “сексуалност” во 1859 година, ние бевме девојки во она време кога интимниот однос помеѓу машкото и женското тело некои го нарекуваа ”телесен чин”, други - “венеричен чин”, трети - “нагон за расплодување”, и тоа физичко соединување на двата пола беше исчекувано со идеализирање, но беше сфаќано и како деградација, а понекогаш за исто суштество беше и едното и другото: од тоа соединување на двете тела се очекуваше воздигнување на душата во некои небесни сфери, но и се гледаше на него како на некаква животинска активност која ја валка душата.

Тогаш, кога ќе те сретнев надвор, би те бакнала без да бидам прекорена.

Излеговме од дома испратени од потсмешливиот поглед на мојата мајка. Молчевме сѐ до неговиот дом.

Така мојата мајка со поглед, со збор, со гест отцепуваше парче од мене, парче кое постојано ќе ми недостасува, парче кое постојано ќе го барам; целиот свој живот чувствував како ми недостига нешто, онака како што на Милоска Венера ѝ недостасуваат рацете; мене не ми недостасуваше нешто во мојата појавност, туку нешто внатре во мене, како да ми недостигаа рацете на мојата душа, и тоа отсуство, тој недостаток, тоа чувство на празнина, ме правеше беспомошна.

Навечер, кога ѝ посакував добра ноќ, ми кажуваше колку ме жали заради празната постела.

Еднаш мојата мајка се врати предвреме, и се загледа во цртежите наредени по масата, столовите, шпоретот, покрај прозорецот.

Денот, во кој ме роди мојата мајка, да не е благословен!

Гледаше де во мене, де во цртежите, како да ме имаше фатено да правам нешто срамно.

Кога се враќавме дома заедно, мојата мајка уште веднаш ме пречекуваше со прекори, обвинувајќи ме колку многу требало да работат таа и татко во продавницата без мојата помош, или пак објаснувајќи дека на девојките местото им е во кујната.

Но часовите минати покрај брат ми во читалната, додека тој гледаше во своите, а јас во моите книги, часовите минати во разговор, ме правеа некако силна, и нејзините зборови сѐ повеќе се одбиваа од мене, тие не влегуваа во мене, не ме колвнуваа во градите, студенилото на нејзиниот поглед не пробиваше во моите зеници.

Неговата болка беше безимена: иако беше постојано присутна и постојано со него, тој ја беше заборавил, и неговиот поглед кој луташе некаде настрана од луѓето кои стоеја покрај него, некаде во празното, како да ја бараше таа болка, таа болка која ја бараа и неговите родители, со помош на докторите, надевајќи се дека ќе го излечат.

Мојата мајка честопати ми велеше: „Погледни ги своите сестри.

Кога навечер легнував на креветот, припивајќи се до ѕидот, целото мое тело трепереше од страв и тага; заспивајќи, се борев за воздух, за вдишување и издишување.

А она попладне, кога таа заврши со обвинувањата, но и натаму прекорно продолжи да ме гледа, јас ги стуткав цртежите, ги ставив во печката и го запалив огнот. …

Тие нејзини зборови ги слушав и кога не ми ги кажуваше; се вртев во затворениот круг опишан со „Ќе беше подобро да не те родев,“ сакав да се ослободам од тој круг и наутро посакував да влезам во кујната, како некогаш, кога мојата мајка ми подаваше врел компир, а јас седнував во аголот од собата, гледајќи ја како работи, и имаше многу такви утра во кои се надевав дека ќе можам пак така да влезам, и ќе ја прашам со што да ја искупам својата вина; во мене нешто можеби се надеваше дека мајка ми ќе ме пречека со оној некогашен поглед, и пак ќе бидеме блиски како некогаш; влегував во кујната но сега ме пресекуваше студенилото на нејзиниот поглед, грубоста на нејзините зборови, начинот на кој го заобиколуваше моето тело движејќи се низ просторијата, па прашањето застануваше во моето грло, остануваше таму и тогаш, и потоа; сакав да го повратам, да го исфрлам како што се исфрла расипано јадење, а тоа остануваше таму, како изгниена храна, но залепено за мене, одбивајќи да ме напушти, и јас го носев секаде со себе, како знак за ужасна вина која не си го знае злосторот.

Јас понекогаш му кажував брзозборки, гатанки и бајки, а еднаш почнав да му зборувам за мојата мајка, за нејзините зборови на презир и потсмев за тоа како јадам, како се смеам, како чекорам; за тоа дека кога ни доаѓаа на гости нејзините пријателки со ќеркичките, таа пред нив ми велеше дека не умеам како нив да разговарам, да се смеам, да чекорам; му кажував со кои зборови го навредуваше секое мое воодушевување и секоја моја радост: воодушевувањето од вештината на неговиот татко, радоста што секоја недела претпладне го среќавав него, Рајнер, иако тој молчи.

Го оставив цртањето. Го оставив не затоа што поверував дека ако престанам да цртам ќе се спасам од бесмислата на постоењето, престанав да цртам затоа што секогаш кога ќе посакав да го земам моливот в рака се сеќавав на зборовите на мојата мајка, и прстите ми се вкочануваа.

Во часовите на работ од бессознанието, кога високата температура правеше само одвреме навреме да се освестувам, во таа полусвесност можев да ја видам мама, нејзиниот поглед во кој беше стрепетот за мојот живот, нејзините раце кои ми редеа ладни крпи на челото, кои ги соблекуваа од мене испотените алиштенца и ми облекуваа нови.

Тогаш Рајнер за првпат ми проговори: “А мене моите родители ме сакаат,” рече, а имаше толку болка во неговиот глас.

Во начинот на кој чекоревме една крај друга, во тоа како молчевме и како повремено го прекинувавме молкот со по некој збор, за првпат почувствував колку се бев изменила во текот на тие години минати во Гнездо, почувствував и колку мојата мајка се променила.

Така ми се чинеше, а можеби грешев додека се обидував да си ја објаснам тегобноста на моето постоење.

Снегот уште не се беше растопил кога ме посети Ана.

Очајот се беше претворил во физичка болка, се прпелкав во креветот, и проколнував, немав друг лек за болката.

Мојата болка имаше име; мојата болка која беше сочувана во моите први сеќавања, на која се надоврзаа сите подоцнежни болки, го имаше името на мојата мајка.

„Секогаш ќе бидам со тебе,“ му реков.

Се прпелкав во постелата и проколнував, го проколнував мигот на моето раѓање, ја проколнував мајка што не ги стиснала нозете да го смачка малото крваво главче кое едвај што подизлегло надвор од неа; ја проколнував утробата на мојата мајка што ме додржала девет месеци, што не ми станала гроб; го проколнував семето на мојот татко, и неговиот копнеж да ѝ се приближи на мојата мајка во ноќта на моето зачнување; ја проколнував и таа ноќ на зачнувањето, го проколнував и првиот ден на првите луѓе, и нивната прва страст.

Дома понекогаш ја отворав “Библијата”; од неа најмногу го сакав оној дел во кој кралицата од Саба му се обраќа на Соломон: “О, да ми беше брат, да ги цицаше градите на мојата мајка!

Мојата рака се колебаше, а рацете на мојата мајка веќе ја раскинуваа хартијата со онаква жестокост со каква што убиец, кој долго копнеел да одземе живот, конечно го извршува злосторството; го кинеше ликот на Рајнер на ситни парчиња, како кога убиецот, откако ќе ја убие жртвата, и натаму ѝ задава удари, не затоа што не е сигурен дали настапила смртта, туку затоа што смртта му изгледа премала болка, или самото убивање не ги згаснало неговиот бес и омраза, па и натаму му задава удари на мртвото тело.

На почетокот од мојот живот беше љубовта, беше погледот на мојата мајка, беше нејзината рака на моето чело, беше нејзината грижа за моето здравје.

Таму сѐ изгледаше испустено, иако сѐ беше исто: сѐ беше на своето место, но годините на непроветреност и талогот на насобраната прашина, на тој простор му беа дале поинаков изглед и некакво мртвило.

А можеби, заради мојата приврзаност кон брат ми, ме мразеше мене затоа што беше немоќна да ја мрази онаа заради која нејзиниот златен Зиги се одвојуваше од нас; тој започнуваше друг живот, градеше нов свет во кој ние можевме да бидеме само попатни минувачи, во нашиот свет тој сега избираше да биде само гостин, а мојата мајка, ако ја замразеше Марта Бернајс, не можеше ништо да ѝ стори, отровот кон љубената на брат ми никогаш не би стигнал до неа и би останувал во мајка, и затоа ме избираше мене.

Уште не беше време за седење на балконот, но јас сепак таму, до столот на мојата мајка, изнесов стол за себе.

Сиот живот чувствував како нечиј поглед да го поништува моето постоење, и истовремено, барав некое суштество кое ќе ја залечи таа скршеност на моето Јас.

Ме држеше за рака некое време, а потоа зениците ѝ се превртеа, закркоре, устата ѝ фати пена.

Мајка ми честопати ги собираше моите сестри, наоѓајќи начин да не ме повика и мене, и потоа седеа долго во кујната, а јас понекогаш само малку ќе зачекорев во ходникот и пак се враќав во собата, и при тоа кусо приближување до нив, до вратата која ме делеше од нив, успевав да чујам делче од нивните разговори, какви што водеа повеќето мајки со своите ќерки: за она што една девојка треба да го исполнува за да биде добра ќерка, за начините на кои се стапува во брак, за должностите на жените кон своите сопрузи и деца.

Понекогаш се обидував да ја разгатнам омразата на мојата мајка, јас, која бев можеби нешто како дупка во која може да се фрли сопственото црнило, и помислував дека таа во мене го мразеше мојот татко, својот стар сопруг, постар и од нејзиниот татко, можеби со омразата кон мене го гаснеше својот копнеж да има маж на своја возраст уште пред тој копнеж да се распламти, можеби ме мразеше не самата таа туку онаа нејзина дамнешна болка, родена од присилата предвреме да ги прекине своите девојчински мечтаења, и да му се повинува молчејќум на стариот сопруг, да живее во сиромаштија и во таа беда да раѓа и израснува деца.

Излегов на балконот, и видов како во вода се претвора снегот на столот на кој некогаш седеше мојата мајка.

Се сеќавам како малечок, мојата нана, мајката на мојата мајка, ме насочуваше само кон Господ и кон црквата.

Додека бев во улога на рецептор на споменатата претстава, сфатив дека сепак игрите од моето детство продолжуваат, само што сега јас, во нив, ја заземам улогата на мојата мајка - на нем набљудувач.

Нана, мајката на мојата мајка, знаеше дека „зорле“ верник не се станува, всушност, не можеш „зорле“ да одиш на црква и да се крстиш.

Затоа во маката ја бараме само неа: Ѕвездан ме бара мене, а јас мојата мајка.

— Оставам те на моја мајка и твоја, Оставам те на моја мајка и твоја.

Оставам те на мојата мајка и твоја.

Парите не донесуваат љубов — само несреќа! (пее): Бог да ја убие моја мајка И мој пусти вујко крвопиец Што тој не ме дава за Илија, Тук од мене прави црна робиња.

Јас ќе си бегам овие дена Со Илија во пуста планина, А мојата мајка црна вдовица Ќе остане сама како кукавица!

За миг ме потсети на ручеците што ги подготвуваше мојата мајка.

Ивона во тишината која настана за миг ги затвори очите. Помисли каде ли се сега моите мајки.

Од телефонската слушалка се излеваше гласот на мојата мајка мешајќи ги дневните цени на зеленчук на загребскиот пазар со бројот на жртвите, ситните новости за соседите и бегалците што ги примила да живеат со неа, со веста за смртта на мојот стар пријател.

Како нешто најмило, како ликот на мојата мајка најдлабоко ја држев во моето срце.

Му говорев за мојата мајка на која посветив еден цел роман, (објавен во циклусот во кој ќе се најде и романот Амбасади) со нејзиното име и презиме, која беше секогаш пред балканската историја.

Во тој малодушен лажно утешен рефрен има време, има време, згаснуваше времето на мојата мајка, времето кога таа веруваше дека имаше уште малку живот за да ги спасува животите на своите чеда Нејзината улога во пропишаната мисија беше уште потешка кога го загуби Татко, кој умееше да биде невидлива, но ефикасна брана на нашите амбиции, посебно на моите Во тие мигови на вознес мислев дека ја пишувам пресудната телеграма.

Откако завршив Махмуд Дарвиш загледан кон другиот брег на Езерото, тивко се огласи: Луѓето се убедени дека кога пеам за својата мајка, јас пеам за Палестина.

Махмуд Дарвиш мигум се оттргна од внесеноста во пејзажот и со повишен глас, можеби во знак на протест рече: - Да, луѓето се убедени дека јас пеам за Палестина, но јас пеам само за мојата Мајка...

Во нејзиното писма одѕвонуваше тишината на нејзината осама, нејзиниот божји долг што си го препишуваше на својот живот како да ги спаси чедата, кои сега ја напуштаа заодени по патот на нивните семејства, а јас се бев оддалечил најмногу, следејќи ја кривата на својата амбиција Колку ли пати пишував многу побезвредни депеши, се внесував целосно во нив, сигурен дека можеби никој нема да ги удостои со вниманието што им го посветував, наместо да ги пишувам одговорите на писмата на мојата мајка, кои беа незаменливи делови живот.

Го одложував повторно одговорот на последното писмо на мојата мајка.

Необична перспектива која не ја доживеа мојата Мајка, која се плашеше секогаш од татковите, сега и од моите заминувања.

Во камиевската разрешена дилема мајката, пред државата, јас премногу се бавев со државата на сметка на мојата мајка.

Биди што си каде и да си Понеси го само товарот на твоето срце И врати се кога сите земји Ќе ти станат татковина Махмуд Дарвиш Нашите средби се само збогувања на крстопатите на зборовите!

Можеби со зборовите што сакав да ги упатам на мојата мајка се мешаа одложените зборови на телеграмата со кои требаше да го известам југословенското раководство за малата дипломатска победа во Картагина.

Не, јас пеам само за мојата мајка. Таа од далеку ме следи, јас ја препознавам во мојата тишина, која другите не ја разбираат...

Колку многу имаше фатално навестување на смртта во стиховите на Махмуд Дарвиш: Го оставам срцето во долапот на мојата мајка која го оплакува времето што нема да се врати!

Колку што повеќе ја покажував својата налудничава храброст, јас како да сакав да ја доближам мојата мајка, татковината, а во суштина, итајќи кон Картагина, кон дипломатскиот подвиг, јас ја одложував средбата со својата Мајка, која ја задржував во мислите со зборовите кои одамна се готвев да ги напишам!

Сега, кога веќе бев сигурен дека дипломатската победа беше конечна, му дадов предност на одговорот на последното писмо на мојата мајка, пред пишувањето на значајната депеша од приемот кај претседателот на републиката.

Мојата среќа е да ја откријам мојата мајка, посилна од една татковина. Така зборуваше Ками.

Писмото на мојата мајка ми беше испратено неколку дена по мојата средба со Арафат и предавањето на акредитивните писма што доби широки одгласи во тогашниот југословенски медиуми.

Нејзиното однесување ме потсетуваше на мојата мајка и на односот кон нас, нејзините чеда, која често велеше дека бог ја испратил во животот за да ги спаси своите чеда!

Сета љубов, која ја имаше во длабината на својата душа и која цел живот им ја подари на своите чеда, кои беа заминати на разни патишта и постови во животот, а јас на најдалечните, ја вложуваше во своите цвеќиња на Балканот. Сакав да го надминам значењето на моите зборови, упатени до мојата мајка, на другиот брег на Медитеранот, да го напишам најубавото писмо што еден син го напишал на една мајка.

Кога Балканот ќе стане Европа, пред Европа да стане Балкан!

Имаме само една Мајка и тоа засекогаш... Му ја искажав својата согласност.

Постојано верував дека новата депеша е позначајна од претходната и така всушност го трошев времето на животот, времето кое не беше само дипломатска депеша, времето на дипломатските илузии Ја повикував мојата мајка да ми се придружи во Тунис.

Зборовите на писмото што постојано одложував да го напишам на мојата мајка. Времето притискаше.

Повторно го одложив пишувањето на вистинското писмо до мојата мајка Не мина многу време, низ сите туниски пишувани и електронски медиуми се разнесе веста дека Југославија го призна Тунис!

И ова беше мала калкулација на чувствата, за сметка за задоцнетиот одговор на мојата мајка, која самуваше на балконот со своите најубави цвеќиња во градот.

Некои велат дека вие пеејќи за вашата Мајка, пеете за Палестина...

Посебно невините деца крај нивните мајки...

Немав достојни последни зборови кои можев да му ги упатам на Арафат при крајот на мојата дипломатска мисија како прв амбасадор во малата држава Палестина во Тунис, но повеќе тоа можеше да биде лично ветување: - Почитуван Претседателе Арафат, драг пријателе, ја изразувам бескрајната благодарност на мојата Мајка до палестинските Мајки.

Еден ден го викна татко ми и му го даде налогот со кој мојата мајка треба да биде упатена во НОВ ЧОВЕК.

- Јас кажувам на мојата мајка...

Се созедов, сигурна оти овој пат Бог не беше далеку од мене, па му реков: „Боже, ти ја создаде мојата мајка да ме роди за да ги спасам своите чеда!”

Одамна зрееше во мене мислата да напишам книга за мојата Мајка.

- Е кутрата моја мајка, таа имаше среќа барем во смртта. Исчезна веднаш по војната.

Жената неочекувано се разболела, а ќерката со фијакер тргнала низ Париз да набави лек; возењето траело 4 часа, а кога се вратила, девојката прашала: „Како е мојата мајка?“

„Која мајка?“ „Мојата мајка. Таа е овде, во својата соба, број 22.“

А дали си ја видело мојата мајка, дали си го видело моето дете, сакам да го прашам.

Повикот на мојата мајка макар тивок, кажуваше јасно дека во неа постепено завршуваше животот.

Стрпи се драга моја мајко, наскоро ќе се најдам во твоите прегратки...

„Кога се враќам од училиште, мојата мајка веќе ме чека дома и во кујната подготвува вкусен ручек, а потоа, додека јас и Бреза играме, а татко ми чита весник, мајка ми чисти низ куќа, пере, пегла и готви.“

- Таа моја мајка поим нема од филмови.

Да не мисли таа моја мајка својот роман за деца да го пишува како тој Макаренко? - се исплашив.

Татко ми тврди дека мојата мајка е човек со најдебели и најцврсти нерви, и, не знам зошто - тоа често го разбеснува.

- Уф, што е глупава оваа моја мајка, - си реков.

Мојата мајка ретко ме кара и речиси воопшто не ме тепа.

Почнав: „Мојата мајка“. Мојата мајка секое утро станува порано од сите нас и нѝ подготвува појадок пред да излеземе од дома...“

На деветти јуни, предпоследниот училишен ден, наставничката Трпана, на часот по македонски, ни рече да напишеме состав на слободна тема. Јас пишував за мојата мајка.

- „Мојата мајка знае да расакажува прекрасни приказни, со мене разговара како да ми е другарка и јас најмногу од сѐ ја сакам „Васината торта“ што таа ја приготвува за Новогодишните празници.

Леле, колку е здодевна, ништо не разбира оваа моја мајка, - си мислев додека ги врзував врвките од патиките.

Ги слушав законите кои се постари од вашите кои ги заповедате денес: го закопав синот на мојата мајка и посрамотено ли е моето име поради тоа?

Мојот татко се ожени со мојата мајка во 1902 година, но моите родители ме родија дури кон крајот на 1905 година, затоа што мојот татко посака неговото дете задолжително да се роди за Нова година.

Недалеку од Барово лежеше моето родно Крњево, и затоа го замолив братучедот Трајче да ме одведе оттаму а воедно да си ја видам прабабата, бабата на мојата мајка.

Некогаш се каравме со Цвета, јас ѝ велев дека мојата мајка е поубава а таа ќе речеше: Мојата има поубав фустан.

4. Средба со мечка Деца, јас сум била од многу убаво семејство, започнуваше да кажува баба Ристена, затоа сакам да ви раскажам нешто за мојата мајка.

ПОЗДРАВ ПРЕД ЗАМИНУВАЊЕ Се поздравив со сестра ми Љубица, а таа се расплака и ми рече: Миле, да дојдеш да ме земеш и мене, па јас ѝ ветив и така поминав покрај куќата на тетка ми Тала, сестра ѝ на мојата мајка.

Баш бев среќна што си имам свое сопствено детство!

- Почекај – рече тој – сега ќе ја повикам другарка ти.

Кутрата моја мајка, колку измачувано дете била.

Јас бев на филмски фестивал, а кутрата моја мајка мора да слуша некаква глупава „Сто и една приказна“ и да си легнува во осум часот. Ужас!