ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Престанав затоа што кога бев пред свршување се сетив дека жена ми е во соседната соба поради што посилна беше мојата желба да одам да видам што прави таа одошто да се предадам на таа свињарија на која речиси ѝ бев подаден.

Гоце длабоко воздивна и рече: - Ах, не се исполнија моите желби!

Седнав и, место мојата повест која беше сѐ уште само моја желба, напишав текст за „Време“ под наслов „Маказар во патописите на Јохан Барт од 1858“.

Во еден момент нивната смеа ми го одвлече вниманието.

Имав сестра која научи да зборува, да си игра со мене, да биде послушна и да ги исполнува моите желби.

А единствената причина беше мојата желба да добијам многу визуелни соништа со остри и светли црти, со појасна слика од онаа во филмот.

Одговарам: „Тоа е ураниум, и тоа треба евентуално да послужи за правење атомска бомба.“

И мама многу се зарадува кога ја слушна мојата желба.

Бара максимална дисциплина и почит кон диригентот и кон сите членови на оркестарот.“

Врзувајќи го сето тоа за мојата желба за играње со статистиката и со листите на работите, ете тоа би била заднината на целата моја филмска работа.

Жените најбрзо ги узнаваат намерите на мажите.

- Што си наумила? - се обидов да ја премислам - Докторот рече дека не треба да се преморуваш.

Дали ја спречуваше синот? Или сенката на човекот зад тој син?) Навистина верувам дека таа ја знаеше мојата желба.

И во онаа моја желба да му се приближам на тоа небо.

Боге од Бањи, не заканувај ми се со оној твој подискривен показалец.

Знаела а сепак одлучила да ја задржи подалеку и од себеси и од мене таа моја желба и намера.

- Ако сакаш мојата желба да ја поврзиш со нешто многу конкретно или повидливо - појасни таа - тогаш еве, јас ти понудам и други нешта за кои би можела да ти зборувам со денови.

Веројатно веќе сфативте дека мислев на татко ми.

За да биде уште поголемо недоразбирањето, за личноста од моите желби не знаев ништо, но верував, или поточно бев сигурен, дека еднаш сепак ќе го сретнам.

Молчеше поприлично. Една загубена насмевка помина по нејзиното лице.

Дали Таша, постапувајќи и кон мојата желба така како што постапуваше, беше водена токму од тоа разногласие на срцето и на умот, не се потрудив да откријам.

А нив почнав да ги практикувам прилично одамна.

И навистина, почна да ми шепоти за некои скриени нешта по чекмеџињата. Или по фиоките.

Но причината за држењето под рака не барај ја во мојата болест, туку во мојата желба да го имам синот покрај себе.

Сега, додека размислувам за игрите што ги практикував верувајќи дека тоа е патот за остварување на моите желби, сфаќам дека тие претсатавувале обиди да и се одземе безличноста на осаменоста.

Ико еден дел од мене не беше задоволен од тоа како го живеам животот и имав некои неисполнети мои желби и посакувањеа, јас сепак имав во себе акумулирано резерви од минатото, односно од убавите моменти што ги имав поминато во Франција пред многу години, па тоа донекаде ме правеше попозитивна и пооптимистички расположена.

Нека остане така како само моја желба да била, сликата од мама да биде во мојата соба и ништо повеќе.

Таа година посакав да научам да сликам. Долго време си бевме туѓи со Зигмунд, и со таа моја желба одново започна нашата блискост.

„Толку би сакал да можам да ти се придружам во среќата, но мојот очај е посилен од мојата желба.“

Последното утро во Венеција, откако Ана и Зигмунд тргнаа по градот, мојата желба уште еднаш да ги видам двете слики со Богородица и Исус беше посилна од моето накривнување, и јас излегов од хотелот.

Вечеравме кога кажав дека сакам да научам да сликам, и тогаш мама се изнасмеа.

„И ти треба да бидеш среќен,“ му реков. „Сакаш ли да станеш татко?“

Брат ми ја беше запомнил мојата желба, и една недела подоцна ми кажа дека во куќата на еден од неговите професори доаѓа сликар кој таму држел бесплатни часови по цртање.

Сликарот, чие име беше Фридрих Рихтер, бил од околината на Минхен; кога им се родил синот, тој и сопругата живееле во Виена – потоа пак отишле на имотот крај Минхен, а сега се вратиле во Виена затоа што слушнале дека доктор Ото Ауербах, професорот на брат ми, може да им помогне на деца во чија душа се вовлекла тагата.

Ти ќе се вратиш, Рајнер, му велев, реката беше само едно големо чистилиште, ме слушаш ли, Рајнер, тоа е само отпловување, и јас ќе те чекам на крајот од реката, Рајнер, ќе те чекам онаму каде што таа се влева во друго постоење, знам дека си тука, Рајнер, еве ја мојата рака, погледни ја мојата рака, Рајнер, сѐ ќе биде добро, верувај ми, кога ќе заврши твоето пловење, кога ќе излезеш од реката, ќе треба само да ја промениш облеката, ќе треба да облечеш нова облека, и се ќе биде добро, верувај ми, Рајнер, верувај ми, како што јас си верувам на себе, еве ја мојата рака, Рајнер, фати се за мојата рака, и јас ќе те извлечам, а потоа ќе тргнеме кон поинакво постоење.

Тргнав кон плоштадот, и во една од уличките ме пресретна толпа луѓе – такви толпи често ѕиркав низ прозорецот на нашиот стан во Виена во годините кои следеа, но оваа толпа не беше составена од униформирани луѓе, туку од маскирани: беше време на венецискиот карневал, и секакви суштества протрчуваа сега крај мене – принцези и питачи, владетели и робови, луѓе-риби и луѓе-птици.

Ти ќе се вратиш, му велев, сѐ е минато, и твојата вечна потрага и вечно себегубење, и твојата суровост кон мене и мојата желба да ти вратам со суровост, сета болка, сѐ помина, и тоа што поставувајќи му го на животот прашањето: Кој сум јас?, добиваше одговор од смртта: Ти си ништо!, и тоа што ти гледаше очи в очи со смртта, тоа што сакаше да паднеш во неа.

Прости, не погрешив, тоа беше и моја желба.

“ и уште аплаузи и „Полонезата!

Добро е човек да не завлезе во бесмислености: тоа е моја работа, ништо повеќе од моја желба, вистинска желба.

Здружена си со другите, толку пати те знаев инаква и поради тоа те сакав, веќе три или четири пати ја правиш истата работа, што ми вреди ако од време на време ќе ѝ удоволиш на мојата желба ако на крајот испадне вака, треба да те гледам со патеци во очите, низ прстите ти тече сивата вода, ме гледаш без зборови.

Моментално вентилирам раздвижувајќи ја енергијата околу мене. Дефинитивно решив дека веќе нема да водам војна со моите желби и задоволства.

Дали може да не ја изразувам гласно таа моја желба, а сепак луѓето да успеат да ја видат.

Живеев во сонот со моите желби, сè да биде совршено.

Но, прво за случајот „Темплум”: претпоставувам дека говориш за една публикација од 1993 во која се објавени мои стрипови, цртежи и графики, без моја желба и знаење, под наслов Love, Girls & Fast Cars, заедно со поговор (потпишан со псевдоним).

Каде би бил јас тогаш да ја задоволевте мојата желба и да ми дадевте доживотна наркоза? Кај црвите.“

Му раскажував за годините минати крај Арафат во Картагина, за мојата дипломатска мисија, за мојата желба да пишувам за тие времиња, за дипломатските години, можеби во книжевниот жанр на романот кој сметав дека може најблиску да претстави еден можен тоталитет на еден историски процес-роман во рамките на една долга романескна балканска сага, на моето албанско и балканско семејство...

Му се заблагодарив за малкуте песни кои ми ги објави во збирката Песни од Картагина (пишувани како еден вид дипломатски анти-телеграми во времето кога бев амбасадор во Палестина, во државата која беше прогласена, според неговата напишана декларација), кои беа печатени на арапски јазик во неговото списание Ал Кармел.

А јас, јас ги сакам дијалозите на времето, тие изгубени денови скриени во длабочините на моите желби.

Вечерва ги исполнуваш сите мои желби, како утре изутрина веќе да не бидеш тука и овде.

Понеделник Ноември Небото е мало вечерва да ги земе моите желби и копнежи, моите надежи и љубови.

Таа несебично ми ги исполнуваше сите мои желби.

А што претставуваше таа моја желба?

Е, па зошто тогаш останав глув пред ваквата моја желба.

И ете, токму тоа чувство, дека може да ми се случи во отсуден момент да не можам да ѝ овозможам на мојата желба или потреба да зачекорам ме правеше повеќе од збунет.

Со ваквите неурамнотежени размисли бев обземен уште вечерта по сахраната на Самоников, додека се прибиравме со Катерина во нашата соба.

„Се качив на врвот од планината, го сочекав самракот, потоа срамежливата, добра светлина на првата ѕвезда, па втората, третата, другите ѕвезди на темната дланка на небото ги палеа своите оганчиња, и јас знаев дека сите самовили, сите џуџиња, сите духови на претците се таму, на нив, на блиските ѕвезди, дури и фараоните, и светците, ја разбираат мојата желба, ми ја подаваат раката“.

Гледачот станува дел од реалноста и се прашува дали тој (или таа) некогаш ќе може повторно да ја напушти.

Уште од детството моја желба беше да бидам разбран, да бидам способен да го кажам она што сакам да го кажам и да бидам слушнат.

Во темелите на космосот кој за себе го изградив е мојата душа, моите чувства, моите мисли, моите желби, моите солзи, мојата љубов, едноставно моето постоење, единствено, незаменливо, неповторливо.

Мајка ми стрпливо ги слушаше моите жалопојки и секогаш нашите разговори завршуваа на ист начин.

Исто така, ми се случуваше многу често да ја измачувам и мајка ми со таа моја желба и мака, постојано надевајќи се дека еден ден ќе сфати што сè преживувам и ќе стори нешто да ми ја оствари желбата и да ме спаси од маката.

Малку беше тешко да најдам компромис на сите мои желби и обврски, а плус да не им пречам на мајка ми и татко ми да си го тераат животот најнормално.

Знаев дека ако му кажам ќе се однесува поразлично, а мојата желба беше што побргу да видам каков е вистински.

Уште од почетокот мојата желба да живеам во Скопје беше преголема.

Стануваше претопло, а мојата желба за морето, плажата палмите и летните дискотеки пак почна да расте.

Ги знае добро моите желби скришни и знам што сака од сите вас да скрие.