ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Се разбира дека јас лично за оваа моја слабост немам објаснување.

Можеби поради нејзиното присуство не само во собана туку и во моите размисли?) Всушност во објаснувањата во кои непотребно се бев вплеткал избегнав една голема глупост, посакав во еден момент и себеси да се спомнам како жртва на оние многу чудни одлуки што не ги донесува здравиот разум туку насмевката или своеглавоста на моќникот. (А нели, неупатените се уште и мене ме сметаа за моќник) Но за среќа навреме се сепнав.

Таа претпоставка како да ми доаѓа негде однадвор, како да ја наслушнувам.

И, најважното: дали некој веќе го има забележано овој мој недостаток!

Постојат такви пораки.

- Не! Помислата беше и премногу примамлива за да биде вистинита - реков.

Така некако веројатно течеле моите размисли и при вчерашното испитување.

Притоа во онаа моја последна реченица посебно бев нагласил дека спомнатиот наш разумен предок всушност уште тогаш се заложил да се отфрли неконтролираната моќ и да ѝ се пријде на вистината со добриот збор, со учество на секој поединец во создавањето на таа питома разумност.

Но вие сте повиканите што одредуваат колку се снаоѓам во оваа улога?“

И од тој бран, во мене, во моите размисли, како да се разденува.

Но за момент ми се причинува дека претпоставката за заборавноста и збунетоста не е плод на моите размисли, а уште помалку на фантазијата.

Не бев спремен да го признаам дури ни тоа дека Даскалов од повеќе причини беше првата а можеби и најголема илузија во однос на татковството што толку често ги преплавуваше моите размисли.

Прашањето беше колку моите размисли помеѓу себе разговараат на глас. И од кога почна да се случува тоа?

А којзнае, можеби токму таа ги поттикнуваше ваквите мои размисли?

Тоа е сепак оној посложениот дел од проблемот.

Но, веднаш ќе додадам: со појавувањето на Ѓурчин во моите размисли многу често наидуваше и една цеала толпа горчливи сознанија!

Се разбира овие мои размисли требаше да се сфатат како метафора, како пофалба на доброто кон кое човекот со векови се стремел.

„Точно е, јас сум неговиот професор и имам задача да поставувам прашања и ништо повеќе.

Но затоа пак со сигурност знам дека се далеку од времето кога благодарејќи на искуството ќе станат барем за мене самиот обврзувачки.

Но како, и со кои зборови овие размисли ги имам пренесено на хартија?

Во замолчаноста што настапи по мојата исповед иследникот вниматело ми се обрати: - Но твоето уверување дека Даскалов ти е татко по се изгледа не траеше долго?

Се свртив накај вратата токму во моментот кога во собата влегуваше Иван.

Посебно ми се чини привлечна иако нејасна дури и облачна онаа претпоставка: дека иследникот, во настојувањата да го скрши моето спротивставување и самиот не одбива да дружи со моите размисли упорно следејќи ги.

Ете, да објаснам: тоа беше тој неизречен шепот што ми го донесе светлосниот бран за да ме разведри.

Но веднаш наоѓам причина оваа посебност на моите размисли и да ја поддржам: оттука и оној самобендисан заклучок дека за среќа моите зборови се ослободени од хемикалиите што го поттикнуваат закостенувањето.

На Таша и реков (раководен од желбата да ја утешам а притоа и да не ја заобиколувам вистината) дека постојат повеќе случаи како нејзиниот, во кои правдата не го избрала најдобриот пат а во движењето се определила за најбавната варијанта, лазењето!

„Со какви грижи се соочуваат несреќниците задолжени да им создаваат потешкотии и грижи на недолжните луѓе кои тргнале да откријат или да наѕрат барем од далеку во некој малечок дел од своето минатото?“

- А кога се случи да го одредиш другарот Ѓурчин за можен татко?

Ја кренав раката и ја дофатив теглата со слатко.

Можеби и ваквите мои размисли ме одведоа под камарата.

Не знам, мојот млад пријател, дали и колку би можел да допре до овие мои размисли за некогашниот Пасаж? (Дури и гласовите на продавачките што некогаш шетаа зад витрините повторно се овде.

Како да го допреа моите размисли па тој подзастана, а потоа се сврти кон мене.

Неосетно оставив и моите размисли да се влеат во молкот на лицемерно- растревожениот собир.

Сега дури знам дека неминовноста што го објавува присуството на смртта останува недопирлива за моите размисли.

- Сфати ги моите размисли како можна додавка на погребниот ритуал што сè повеќе станува монотон, дури и досаден - реков.

А моите размисли како да растеле токму во таква градина!

Па сепак, иако многу проблеми со кои се среќавав ми се чинеа разјаснети, сепак изгледа не располагав со доволно умеење случаите на исчезнувањата поранок на Благоја и сега на Загорка не можев да ги разврзам или барем да ги одделам во моите размисли.

Се трудев да ѝ ја објаснам мојата положба, непријатностите со сенките, мислам дека го спомнав и недоветното будалесто смеење на Јана, на твојата пријателка Јана, (токму така ѝ реков), но Катерина се преправаше дека ниту нешто слушнала, ниту нешто видела; (постојат такви моменти кога мојата Катерина в очи ми се руга, а лицето ѝ е невино, невино, како на палаво годиначе кое тукушто проодило), а притоа сепак, најприсутно барем во моите размисли беше она нејзино одречување, дури и спротивставување (како сум смеел да си претпоставувам дека таа дружи со сенки, а посебно со сенката на некоја Јана), а посебно ме изненади нејзината забелешка дека неа никогаш не ја интересирале русокосите фолиранки, и наеднаш ме заплисна некоја заедничка смеа, смеењето на двете жени, на Јана и на Катерина, кои како сенки се оддалечуваа по некоја спирална скала, а јас (тоа беше навистина за чудење) открив дека се наоѓам во ходникот, дека сум седнат на бетонот, и тоа пред врата што веројатно беше нашата, а притоа вратата беше заклучана.

- Миличок - Катерина продолжи да ми шепоти во увото - зарем не забележуваш дека ги злоупотребуваш ваквите сериозни моменти.

Па сепак, ова сомнение се јавуваше и ги заматуваше ваквите мои размисли уште пред да ги сместам на почек во одделот на можните страхувања.

Тој е дефинитивно мртов - се враќав на себеси, уверен дека Катерина веќе навлегла во суштината на моите размисли.

Да знаете само колкумина ќе го носеа тој венец со задоволство!“ реков по малку вознемирен од острите засеци во моите размисли.

А ете, на тоа се сведе во моите размисли постапката на Загорка Пеперутката.

Утрешниот којзнае кому ќе му припадне! ќе беше нејзиниот коментар, но ќе го соопштеше откако ќе се согласеше и ќе ги прифатеше сите мои размисли и предлози.

Ако не била заклучана и ако не бев тропал на таа иста врата (можеби со денови), зошто на многу места на десната дланка заедно со болката израснале и плускавици, слични на зрна од црно грозје?

Впрочем сите негови постапки а и однесувања, на кои и не им обраќавме внимание или ги оценувавме како несоответни, ги потврдуваат ваквите мои размисли.

Впрочем јас се имам договорено со моите размисли, реков, дека сакале или не заедно учествуваме во она вечно движење за кое не се трудиме ние туку ни го подготвува животот.

Ќе напоменам уште дека дури ни Загорка Пеперутката не успеа да ме придобие за нејзините идеи.

„Се разбира, можеби постојат исклучоци” додадов „но тоа се мали недоразбирања и хулигански пројави на неодмерени поединци, а тие поединци барем засега и не би требало да се сместуваат во оваа фела.

Грутките и понатаму баботеа.