маѓепсан (прид.) - стои (гл.)

И ете, како награда за сѐ беше изгубено, како во најубав сон, маѓепсани стоевме на тој брег.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Светликавата птица ѝ го одзеде здивот поради блискоста, и таа истиот миг како маѓепсана стоеше таму, гледајќи ја птицата, што беше мала колку молец, како лета кон цвеќињата со клун што е танок колку игла.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)