лилав (прид.) - меланхолија (имн.)

Стоеја потпрени еден на друг и се срамеа. „Остави го, Мироне“ , рекоа. „Тој е сакат.“ Во очите им лежеше лилава меланхолија и молеше - остави го Мироне, а тој, насилник со жед на сувите усни, уште еднаш праша со закана крстосувајќи ги рацете на гради: „Што сакаш ти?“ На ниското чело можеше да му се прочита дека знае да биде до крај безмилосен кон противниците.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Лилавата меланхолија во нивните очи беше густо и непробојно покриена со бетонот на мракот. „Да одиме“ , се обеспокои девојката. „И тој е негде тука.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)