ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Излегува дека некои главнотековни културни артефакти што одиграле значајна улога во машката геј- култура се и лезбијски класици – како што се холивудските филмови со Марлен Дитрих или со Грета Гарбо, или комедијата Интимни разговори (Pillow Talk) со Рок Хадсон и Дорис Деј или операта Кавалер со ружа (Der Rosenkavalier) од Рихард Штраус.

Употребата на одредницата „кич“, тврди Сеџвик, повлекува надмено отфрлање на нечија склоност кон некој културен артефакт, суд дека предметот не завреднува љубов и дека лицето што го сака е „дудук насамарен“ од „циничната манипулација“ што го произвела.

А до колку геј- иницијацијата подразбира учење како да се настрани хетеронормативната култура – како да се декодираат хетеросексуалните културни артефакти и да се прекодираат со геј- значења – до толку секој подвиг, како мојов, што ја изучува таа постапка исто така нужно ја огледува и ја извршува неа.

Џоан Крафорд сосема доминира со видното поле, а секој нејзин зрачец чувство – незаборавно забележан со беспрекорната глума, со мајсторското осветлување на нејзиното лице и на тој нејзин дивен тен и со сјајните камера и монтажа – веднаш и речовито му се телеграфира на гледачот.

Зашто, дури и обичните културни артефакти содржат огромни фигуративни можности, а машките геј- културни практики честопати подразбираат мобилизирање на фигуративниот потенцијал на навидум неупадливите предмети земени здраво за готово.

Тргајќи ја настрана експлицитната содржина на филмот во прилог на неговата мелодраматична моќ и раскошниот црносериски [филмноаровски] стил, уживањето на кампот во него како да го оправдува тврдењето на Сузан Зонтаг за аполитичниот карактер на кампот, за неговото претпочитање на естетиката за сметка на политиката, за неговата неутралност „во однос на содржината“ и за неговиот „начин на гледање на светот како естетска појава“.268 ‌Токму ова воздигнување на убавината до степен на врховна вредност (не само убавината на Џоан Крафорд туку и убавината на беспрекорниот мелодраматичен и кинематографски стил) и оваа релативна рамнодушност кон политичките услови во кои се остварува естетското совршенство, ја ставиле машката геј-култура на лош глас – особено меѓу феминистите – дека има реакционерна политика, дека е непријателски устроена против жените, дека ги прифаќа угнетувачките општествени состојби, дека промовира митски, а не критички однос кон примените вредности и дека соработува со силите на општествена доминација. ‌Но, машката геј-култура многу-многу не ја секираат критичарите и не се срами од своите љубови.

Што ако одиме подалеку и ја разгледаме можноста дека машките геј-вкусови за извесни културни артефакти или општествени практики одразуваат, во своите особени контексти, некакви начини на битисување, на чувствување и начини на поврзување со поширокиот општествен свет кои се суштински за машката хомосексуалност и кои им се својствени на геј-мажите, и покрај многуте меѓусебни разлики помеѓу геј-мажите?

Бескомпромисно ја брани естетската автономност на секој културен артефакт што смета дека вреди да се преземе.

Всушност, ако се суди според доказите што ги разгледавме досега, денешните геј-мажи се склони да го третираат бродвејскиот мјузикл – или да ги третираат Џуди Гарланд, Барбара Стрејсенд или великата опера, односно кој и да е друг културен артефакт што наводно кодира слични облици на архаичен машки геј-сентимент – со фобично отфрлање, одбегнување и одбивање.122 Како и Д. А. Милеровиот учтив, но бојазлив љубовен објект, геј-мажите се гордеат со својот левтерен и опуштен презир кон таквите артефакти и уживаат во општественото и во еротското признание што им се укажува кога ќе се оградат од нив, држејќи си се понастрана од нив, и кога одрекуваат секаква можна подложност на нив.

Најверојатно можеме да очекуваме дека во иднина критиката на популарната култура ќе се обиде да ги надмине двете крајности и ќе ги спои политичката економија со анализата на текстот на публиката. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 108

Некои одат дури толку далеку што занесено говорат за некакво субверзивно, герилско делување на публиката, иако воедно признаваат дека на капитализмот од страна на популарната култура, што веќе заради комерцијалната насоченост избегнува секаква радикалност, не му се заканува некаква голема опасност.

Како моќен доказ за тврдењето дека на крајот луѓето се оние што одлучуваат кои културни артефакти ќе ги изберат меѓу понудениот репертоар, често го наведуваат податокот дека и покрај екстензивното огласување на пазарот пропаѓа 80 до 90 отсто од новите плочи и филмови.