ист (прид.) - кревет (имн.)

„Сакаме” само да заспиеме и да се разбудиме во истиот кревет крај нас убавица без наметка со еден збор во усните FUCK!?
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Плачење над истиот кревет каде секоја вечер се молиме некој да нѐ ислуша, а ни самите не можеме да се слушнеме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Се одмораа во исти кревети, јадеа иста храна, носеа иста облека. Обајцата имаа малечка бемка на левиот образ.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
На оној ист кревет кој за него беше реликвија.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Натан ‘Лардес’ Ливајн, специјалец, беше распореден во истиот баталјон, истата чета, истиот кревет, веќе тринаесет, накај четиринаесет месеци.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Они живее иста куќа, јаде иста маса, спие ист кревет, и он старо куче, он не збори ни збор нејзе.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Оние кои работеа ноќе спиеја преку ден, а оние кои работеа дење спиеја ноќе во истите кревети. А ги работевме најлошите работи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Едо Бранов од Битола Битола веќе не беше Битола што авторот ја знаеше од времето на своите ученички денови кога тој живееше во Чифте-фурне каде што младоста му ја користеше една средовечна госпоѓа што не поднесуваше да спие во ист кревет со својот сопруг и кога градот имаше само нешто повеќе од триесет илјади жители.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Неговиот другар со кого во болницата лежеа во ист кревет, со забите го кине копчето на џепчето од блузата, зашто двете раце и градниот кош му се изврзани со завои, ја вади со заби сликата на која му се жена му и син му и ја моли сестрата да му ја запне на штиците од вагонот; погледнува во сликата и испушта душа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Баба ти ги правеше еднаш варени, друг пат пржени, трет пат со малку ориз... раскажуваше мајка ми! ...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сега кога ги читам нејзините редови што таа ги пишувала доцна во ноќите во собата што ја делевме јас и сестра ми Татјана на истиот кревет на кој и ние две спиевме ми се враќаат сите спомени од моето детство во кое ниту во еден момент не почувствував страв, осаменост, грижа или тага како што мајка ми ја опишува кога била на истата таа возраст.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)