железен (прид.) - ограда (имн.)

Да живеам и да стојам на ноќен дожд, да сум наведнат преку железната ограда на мостот, да сум со потопени очи во надојдените води.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тој ден во градот почнаа да се случуваат најневозможни, просто несфатливи нешта: наеднаш цела една петокатница блесна како илјадници невидливи молери да ја премачкале за секунд со сончева боја; наеднаш една липа се претвори во златно дрво, чии лисја место да шушкаат нишани од ветрот, почнаа да ѕвонат; наеднаш железната ограда на мостот стана златна, а еден минувач изненаден од тоа, падна во реката...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И оној од Ираклион, се сети, имаше приказна со неа во главната улога: се качуваше по спиралните скали со везена железна ограда на една сецесионистичка зграда.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Вешто како мачка Пенчо се искачи по железната ограда; остро ми потфрли: - Ајде, што чекаш? Воена музика?...
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Мало паркиралиште, железна ограда и порта.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Наведнати во полноќта над железната ограда. Прегрнати.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се оддели од железната ограда и полека потече со луѓето зачуден на својата рамнодушност за сите жени на светот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)