ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Ако за потребите на оваа студија посакав да ѝ завртам грб на самата машка геј-култура и, наместо неа, да ги истражувам природата и функционирањето на машката геј-поткултура, тоа е затоа што вторава е мистериозна на начини на кои првата не е.

Кога настапувам, излегувам од ликрени вреќи и степувам на музика од мјузикли.439 Јасно е дека традиционалната машка геј-култура – односно поткултура – и натаму им дава на настраните од секој вид емоционални, естетски, дури и политички ресурси што се покажуваат како силни, нужни и незаменливи.

А ја, заправо, си ја сакам Циганка.

Ако не, „што има да се држите за старомодните поимања на барските заедници и идентитетската уметност?“ (16).

Отворената и експлицитна машка геј-култура што ја создало геј-ослободувањето досега не успеала да ја надмине и да ја замени машката геј-поткултура, која се темели врз геј-идентификацијата со негеј-облиците, ниту да ја замени со оригинална машка геј-култура втемелена врз премрежињата на геј-идентитетот.

Па, тогаш, дали сум напишал реакционерна книга?

Проблемот е во тоа што она што е навистина старомодно не се геј-баровите и геј-бањите, не се ниту заедниците што тие ги создаваат, ниту сликите од Дејвид Хокни со момчиња што скокаат в базен, ниту романите за машкиот геј-живот од Ендру Холеран и од Едмунд Вајт – колку и да е сето тоа старомодно.

А тоа е и причината поради која пишувањето на книгава одвреме-навреме се одвиваше спротивно на моите сопствени инстинкти, макар што и тоа многу ме научи како да бидам геј и ме направи уште погеј.

Долго пред да има отворена, експлицитна машка геј-култура, со сопствена „идентитетска уметност“, веќе си имало машка геј-културна практика што се состоела од присвојување, декодирање, прекодирање и настранување ликови како Џуди Гарланд и Џоан Крафорд, која наоѓала хомосексуално значење во романите на Херман Мелвил и која ги пригрнувала сеженските мелодрами како Жените и Сексот и градот.

Многу е очигледно зошто геј-мажите создаваат и консумираат култура што се состои од претставувања на геј-мажи и на машкото геј-искуство.

И би било дури и лесно да се сфати зошто, во ера пред да биде возможна една таква отворена, експлицитна машка геј-култура, културниот израз на геј-мажите добил облик на поткултурна практика на запоседнување и преозначување на избрани нешта од околната хетеросексуална култура.

Она што не е толку очекувано е тоа што појавувањето на една отворена, експлицитна машка геј-култура не им ставило крај на тие поткултурни практики или што не ја згаснало привлечноста на настранетото читање хетеронормативни артефакти спротивно на вообичаеното.

Кога лобираат да се сфати колку „навистина настрани“ знаат да бидат некои културни икони што не се бележат како „отворено геј“, текстописците на ТОНИ покажуваат – не сакајќи, и покрај нивната увереност дека се креатори на трендовите – баш колку им е архаичен моделот на геј- културата.

Геј-мажите и понатаму се впуштаат во презапоседнување и прекодирање на стрејт-културата.

Сѐ нешто ми доаѓаат луѓе и ми зборат за некакви опскурни авангардни уметници што „треба“ да ги знам.

Дури и панелот од „локални ЛГБТ-творци на културата“, составен од Тајм аут Њујорк за да одговори на прашањето што е геј-култура, го признава тоа, макар и неволно.