друг (прид.) - во (предл.)

Одлуката за трошоците содржана во пресудата може да се напаѓа само со жалба на решение, ако истовремено не се напаѓа и одлуката за главната работа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако едната странка ја напаѓа пресудата само во поглед на трошоците, а другата во поглед на главната работа, повисокиот суд – со една одлука – ќе одлучи за обата правни лека (чл. 161, ЗПП). 133 Р.М. против Медицински центар Спор за укинати патни трошоци 1
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Докажувајќи се еден пред друг во натпреварот со знаење на финти, при тоа се чудеа на реакциите на возрасните, се потсмеваа на нивната немоќ во обидот да излезат на крај, да се справат со поставеноста на системот.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И луѓето од Козар маало и сите други во градот што имаа кози имаа мачни искуства со пописните „козји” комисии: на едни козите им беа дрско одземени, на други заклани пред семејството, трети завршија пред суд со сѐ козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Жената не дојде, рече, мора некој да остане со бизнисот, со двата дуќани што ги имаме, едниот на Гордон стрит, другиот во Епинг.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Иако сите други во селото спиеја на рогозина.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Многу е полесно да се фати некој друг во овој чин.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Секој човек, бидејќи ни за себе ни за другиот не е самиот тој, како што ни тој другиот не е самиот тој ни за себе ни за нас - а бидејќи е некој друг за некого друг - ниту се препознава себе си во другиот, ниту другиот во себе.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
За да се вратиме на она што егото е, на вистинската стварност на која ⥊ е најблиско, мораме да го повратиме од состојбата на растуреност, обезличеност, апстракција, опредметеност, поствареност и така повторно пристигнуваме до тебе и до мене, до начините или стиловите на кои стапуваме во контакт едни со други во општествениот контекст.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Молчеа и другите во одделението.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Каква работа? Нели сите работи заедно ги вршиме?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Денеска сум зафатен со многу важна работа.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Едните во бели, другите во сини дресови истрчаа на игралиштето, застанаа спроти и сложно се поздравија: - Здраво! Здраво! Здраво!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Пак кај мене на гости? — го поздрави иронично Толе и се зачуди, зошто овој голем војвода не си отиде со другите во Бугарија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Има и други во ковчезите, ако не ж'ти — бели, сребро, алишча, токо работата е друга.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе те молам за една услуга.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Македонците, поделени меѓу Бугарија, Грција и Србија, биле доведени во ситуација да се борат едни против други во армиите на нивните окупатори.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Од територијата на Македонија српската влада регрутирала вкупно 53.088 регрути (Македонци 44.496; 8.481 Турци и Албанци и 111 Евреи).
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
И уште многу други во кои сме се сретнале и повторно сретнале, но не скршнувајќи кон некој друг одлучувачки агол на заплетот: немаше продол­жение, немаше растечка напнатост.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Затоа што часовникот отчукува. Да преминеме на работата, постојат универзуми во кои никогаш не сме се сретнале и други во кои сме се сретнале, но не сме се сретнале повторно. Тој и таа.“
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Меѓу другото во него ќе истакне дека „никогаш во животот не сум видел толку висок морал како кај вашите борци во нашиот заеднички поход“ како резултат на „вербата во победа“ и „вербата во своите раководители“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Од структурален аспект, “Маклабас” е конципиран како голем мозаик на сцени кои кореспондираат една со друга во контекст на апстрактниот чудотворен минерал наречен - “Зелен Дијамант”. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 36 Зелениот дијамант е всушност минерал кој има самосвест и кој може да ги менува просторно- временските димензии како и да се инкарнира во човечко суштество (Горан Ивановски).
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
На неа, всушност, укажуваат сите историчари на писмото: тие едновремено потсетуваат на несовршеностите на алфабетското писмо кое долго време се сметаше за најпогодно и „најумно“ писмо.8
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ова оди заедно со едно проширување на фонографијата и со сите средства за зачувување на говорниот јазик, кои овозможуваат тој да функционира и во отсуство на субјектот кој говори.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И најприватната автобиографија се објаснува со големи преносни личности коишто се тие самите и тоа во поголема мерка од некои други (на пример, Платон, Сократ и уште понекој во La carte postale, Жене, Хегел, Свети Августин и толку други во делата Глас и Cirkonfesija итн.).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Оваа енклава исто така е местото на кое практиката на научниот јазик однатре и сѐ подлабоко и подлабоко го оспорува идеалот на фонетското писмо и сета негова имплицитна метафизика (метафизиката), т.е. особено философската идеја на episteme; како и онаа на istoria која е длабоко зависна од неа, и покрај раздружувањето или спротиставувањето кое ги упати една на друга во една фаза од нивниот заеднички развиток.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа е доказ дека на Божјата заповед, според која мажите мораат да бидат обрезувани, намера ѝ била да го сузбие оној вишок во жената, имено претера­ното телесно уживање”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дојдоа да се повеселат. Едноставно, обично, како и другите во салата...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во постојани расправии со препредени и со лукави трговци Евреи, Ерменци, Македонци и други во Солун, и Битола, тој научи да се снаоѓа и да биде упорен во остварувањето на своите замисли.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Некој е во еден студентски дом, друг во друг, Некој е во приватен стан, некој кај некоја роднина.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тој не сакаше да вовлекува други во су-дирот со Мирон Донски, а најмалку Сокол Мечевски.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Го плени кристалната длабока искреност која, сигурно, не можеше да ја сретне кај други во тие повоени времиња, кога не беше стивнала воинствената инерција кај луѓето, а најмалку кај револуционерните кадри.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Српскиот претседател - во тој кошмар од елементи, каде што злосторствата се прават во име на (православниот) Бог, масакрирањето на другите во име на борбата против фашизмот, каде што никнуваат концентрациони логори во името на стравот од сопственото истребување - се претвора во чудовишна икона од која секој миг беснее Хитлеровиот поглед, Садамовото мрсно чело.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Барикадите не беа подигнати да ја спасат Сорбона, туку на другите во лице да им биде фрлен нејзиниот труп, како што црнците од Ватс и Детроит на јавноста демонстративно ѝ укажуваа на урнатините на своите квартови кои самите ги беа запалиле.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Едни се испоскрија во копите, други во пондилите и трлата, а Партениј избега дури горе на кулата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Христијаните стравуваа да не Турците, за да пружат докази пред властите дека навистина е тој, Јован Акиноски, е злосторник каков што не ќе се роди друг во царството, одново искасапат некое христијанско семејство, а Турците, татковците, веќе уверени дека колежот над Акиноските го извршиле нивните синови, да не гласот за тоа допре до султаните во Константинопол па и едните и другите молеа бога да отпочне нов брј со Маџарско, за тоа веќе и се зборуваше во царството, и сета таа грозна историја да пропадне во заборав.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таков коњ, се зборуваше, немало друг во царството, немале дури ни султаните во Стамбол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од двете оружја се слушна пукање, и сетне два куршума со пискот зол излетаа, барајќи месо: едниот го сретна, и Кузман сети силен бол во рамото, кај одлево клучницата со зглобот лопатниот го крепи дел; а другиот во правта закачи, свирејќи злобно но без да сретне жива цел.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Се спуштија други во Стан; и по куќите, вични, бараа пченични лебој, Доведоа оттаму десет ергенчиња лични: некој да служи ни требал!
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
- По ова А.А. ме погледна супериорно не испуштајќи ги, дискретно, и другите во кафеаната од вид и давајќи ми јасно на знаење дека неговиот став е конечен, според сталинските манири.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Атеистичкиот музеј сигурно еден ден ќе исчезне, како и сите други во СССР и другите сателитски земји, но неговото постоење не смее да се заборави! – продолжив иронично.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И не можете апсолутно да имате! – рече А.А. прегласно и категорично за да биде добро слушнат и од другите во кафеаната.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Насетував како ги прелистува последните страници на секогаш истата света книга, низ трите книги Библијата, Коранот, Талмудот, низ само една страница која завршува како свет мост, како допир на другиот во животот и отаде него...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Нему од самиот Водач лично и од Партијата му биле доверени ,,душите” на работниците, селаните, задру­га­ри­те, војниците, учениците, студентите и сите други во земјата за да се насочуваат кон атеизмот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И сега, во ова невозможно враќање во родната земја, кај овие луѓе заробени од себеси и од другите во синџирите на сталинските идеи, носам со себе еден од мајчините ‘рѓосани клучеви на можното враќање за да ми ја отвори бравата на едно друго време, нејзиното време... * ...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Како ретко кој друг во историјата, Фаик Коница со својот живот и творештво ја изразуваше судбината на Албанците распнати помеѓу Западот и Истокот, минатото и иднината, родната земја и егзилот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А пак приказните на Огнена Гулева, дека низ моите одаи прошетале многумина... ме потсетуваат на снегот: напаѓал напаѓал а по него безброј траги, но само до утрината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури кога поминале некои од нив да служат во новоизградениот хотел во градот а другите во куќата за разонода на И. Мали, јас сум се нашла во полето, близу до ќерамидницата, но кој ме довел таму и со каква цел останува да се разреши во некое друго време кога на вистината ќе ѝ тргне од рака да ја намота измрсената преѓа на настаните во чист здрав клопец.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Неговите сопствени стенкања звучеа како да се безнадежни, сожaлувачки стенкања на некој друг во темнина без дно.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
По повод доделувањето на титулата, во својата воведна реч академик Гане Тодоровски истакнува: Треба да се гордееме со овие и вакви писатели, коишто се колку наши толку и на други или колку на други толку и наши зашто такви пред Стојан Христов беа и Григор Прличев (грчки и македонски автор) и Коста Рацин (српски и македонски автор) и Никола Вапцаров (бугарски и македонски автор), како и уште многумина други во минатото.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Со артикулирањето и извршувањето на оваа алтернативна и преферирана верзија на она што таа е, Еми почна да презема различни чекори во ангажирањето на другите во својот проект на промена.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Оваа верзија постепено ѝ стануваше сѐ подостапна.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Уште понепристапна стана широчината отколку во времето на Баждар кога кај багремите се преслија сложните Црни браќа - пет беспризорни момчиња, секој поинаков од другиот и секој сличен со другиот во брзото барање на најкус и најсигурен пат да го постигне она што го сака, она што ќе му донесе залак.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Наспроти идентифицирачкиот поим таа се обиде да го развие парадоксалниот говор кој не го крие она другото во поимот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Сѐ добро испадна со мојата болест, а чувствувам дека ти повеќе не ме сакаш, можеби е друга во прашање, но што и да е не се измачувај“.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Но ние не се оптеретувавме со меѓусебни прашања за тоа дали постои некој друг во нашите животи.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Јасно ми беше дека не се во прашања само страствените изливи на љубов и нескротливиот нагон и желба на еден за друг во креветот на собата на Оливие.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Го сакав него како никој друг во животот. Едноставно го сакав.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Стиснати се гнетевме еден до друг во тие камиони што нѐ однесоа во тој град што го викаат Дуреси.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И додека татнеше возот од Гевгелија до Белград и обратно, Егејците – беа заштитени едни во Идризово, други во Матка, а трети дури на Солунска Глава, што подалеку од Скопје.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Некои од куќите се обновени, други во тек на обнова, но има и куќи со напукнати ѕидови, вдлабнати покриви, искривени оџаци.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На еден канал позната актерка патетично читаше нечии стихови, а на друг во живо вртеа кај луѓе со громогласна „хепи брдеј“ да им честитаат роденден.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Еден дел од ископаната земја се расфрлала и газела во визбата, а друг во ќесиња бил изнесуван надвор од берберницата и фрлан во морето или на други сигурни места.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Претседателот седнал, тоа го сториле и сите други во салата.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
По кажувањето на аптекарот на Општинската болница каде што мртвите и ранетите ги носеле, и мртвите и ранетите ги фрлале еден преку друг во колички за ѓубре.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Наблизу до нас направија и монтажно училиште, бидејќи нашето, како и неколку други во градот, се беа урнале до темел.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Другите, што ќе согледаат дека тоа “човечки” не е можно, имаат добра причина своето враќање кон корените да не го разберат како враќање кон изворното единство, туку како откривање на другиот во себе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
ГАЛИЛЕО ГАЛИЛЕЈ ПРЕД ИНКВИЗИЦИСКИОТ СУД
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Конверзијата во себе е за нив конверзија на другиот. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 85
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Императивот на општоста на моралните осуди може во еден свет на културни разлики брзо да се преобрази во империјализам, ако обврската што ја чувствуваме кон она што го нарекуваме “наш идентитет”, во однос на другиот ја разбираме како “понуда што е невозможно да се одбие” и му ја наметнуваме без за него прифатливи причини.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сето ова зборува дека толеранцијата како морално начело на однесување Margina #32-33 [1996] | okno.mk 79 нема многу можности.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Убедувањето дека мораме во одредени ситуации да постапиме на одреден начин и никако поинаку, содржи во себе и барање другиот во еднакви околности да постапи исто како и ние, како и морална осуда на сите оние кои не постапуваат така.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се селеле од еден стан во друг во еврејскиот кварт Леополдштат, и во секоја улица во која се вселувале им се раѓало по уште едно дете – Роза во Вајсгарберштрасе, Марие во Пилерсдорфгасе, јас во Пфефергасе, Паулина во Глокенгасе, Александар во Пацманитенгасе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И никој друг во неа.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Само фасадата се разликува. Внатрешноста на оние кои го прават тоа, е иста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Немој да мислиш дека има разлика меѓу едните, другите и третите; тоа што едните го прават во највалкани соби од полуразурнати куќи, другите во хотели, а третите во дворци, не ги прави различни,” рече брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сите се овде,“ му реков, „само ти премногу гледаш во себе, па не можеш да ги видиш другите.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многу боледував во детството, и мама постојано беше крај мојата постела.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие два расказа, или тие две приказни, јас ги чув кога бев дете, ги прочитав запишани од друг во второ време, ги запишав самиот кога остарев, речиси во трето време.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И откако Петре му удрил една убава шлаканица, паднале еден во друг во прегратки и повторно си заживеале како големи пријатели.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Секој треба да го почитува другиот во сета различност и да биде толерантен кон поинаквите мислења и верувања.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тоа е така: ако го затвориш другиот во лудница, ти не си го докажал својот ум.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Се потсетив на шпанската шега, кога Французите пред два и пол века првата лудница кај себе ја изградија: “Тие ги затворија сите свои будали во посебна куќа за да уверат дека самите тие се паметни луѓе”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Беа цврсти заби, толку цврсти не можат ни да бидат замислени кај еден таков парталав створ, удираа еден во друг во една морничава стрвност, а до него сега беше чујно дури и нивното крцкање.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Си дишеа еден на друг во тиловите, наслонети над сите цепутки на бараките.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Старецот и тој, едниот во својот залез, другиот во своето изгревање, самата случајност ги сретна и ги поврза.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Вака минува времето и ги носи со него и другите во вителот на она што неизбежно дојде.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Никој ништо не забележа, занесени во хантот и листот на кој некој отишол во мајчина со илјадарче, а другиот во минус, кој три дена и три ноќи да играш не можеш да го стигнеш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кога се подготвуваат овие што им е недраго повеќе се грижат за тоа како ќе се претстават самите себе, за што помалку да биде видлив нивниот банкрот, па, како сите други во дипломат-чорап, утре ќе немаат за леб ама денес отмено ќе пропаѓаат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На румените чела им се оцртувале мислителски брчки, оние вистински со кои природата низ векови ги наградувала луѓето од полуостровските вилаети и заради кои тие личеле еден на друг во свечените тагувања, и оние од Трново или Пловдив, и оние од Солун или Костур, или оние од Лесковец и Јагодина, од Дебар или Прилеп, или од Незнамкаде.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од самиот оган како да извирала некоја мудрост на облагородување и тие како да не биле оние луѓе со раздразнето клештење на човекојадци чии корења полека гниеле и во страшните прекуморски митови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Фактот дека coniunctio oppositorum се одвива во главата, Јунг го толкува како индикација за психолошката природа на овој настан.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Трите псевдоними што Duchamp ги избра за себе, се појавија еден по друг во куси растојанија: Rrose Selavy 1920, Belle Haleine 1921, а Марцханд ду Сел 1922.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Останувајќи верни на нивната мисија да најдат научни објаснувања во рамките на структуралните механизми, тие го опишуваат јазикот како создавање на усогласени однесувања на две суштества кои се структурално споени, т.е. однесувањето на едното го поттикнува однесувањето на другото во рекурзивен модел што двете ги одржува во стабилно меѓусебно влијание.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Уште полошо е што ги става и другите во искушенија.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ќе живееме далеку еден од друг. Ќе се допишуваме.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Потоа синиот пајак со златна глава пееше во себе и само за мене, а јас многу жалев што не ја слушаа песната Додо и другите во јамата.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Божем не ги слушам, пеев и ги будев оние што не беа околу мене: Меѓата на очајот со храброст мини ја- Никој не ќе ти донесе слобода на чинија.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
На наш повик, одозгора се спушти на челично јаже железната крошна, не и потаму да извлекува камен, туку жив товар – нас, мене и другите во јамата.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Таа обземена од здодевноста, од долгото патување, од молчењето на Богдана, од немање друг во купето да разговара, гледајќи во Богдан повремено, ќе му речеше: ”Вам сигурно не ви е нешто добро...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Еднаш јас љубев еден ТИ... Љубев и еден друг во аголот од твојата соба...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Нека не сме веќе браќа - близнаци и нека не ни е името Мануш и Јанкуло ако уште еднаш навиваме за тебе и ако ти ги влечкаме на секаде молерските канти, наслути тој дека се колнат во себе кога навредено му свртеа грб потпирајќи се еден на друг во чекорењето.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Бустрофедон Грчкиот термин бустрофедон значи „свртување на воловите” и го означува начинот на којшто се ора со помош на волови - еден ред во една насока, другиот во обратна насока.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Изгледа веројатно дека системите на писмо се развиле независно едни од други во различни временски периоди и во разни делови на светот - во Месопотамија, Кина, Средна Америка и на други места.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
За првпат успеа да го интернационализира палестинското прашање, да придобие и голем дел од американската јавност, која дотогаш ова прашање го сметаше за маргинална бегалска историја, како многу други во Америка!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Напротив, со неговиот добродушен израз, со насмевката која бавно се прелеваше во благи движења на усните, во собирање на густите веѓи, тој успеваше да го придобие, смири, прифати другиот во помирлив разговор.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ми понудија од неговиот кабинет два термина за средба: едниот во 20, а другиот во 21 часот!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Разговорот продолжуваше во доверлива искреност, во различни варијанти, но секогаш со истата суштина! Но Арафат остануваше верен на своите мировни ветувања.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во таква состојба ќе се најде кралот Шарл Кине, кога на врвот од својата слава ќе абдицира во Брисел, за да предизвика восхит за покажаната храброст.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имав, многу поздрави да му пренесам.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во обете мисии беше вложен животот како неизбежна жртва.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Обајцата, еден со меч друг со перо, во еден долг период ќе ги обединува заедничката, света мисија, како ретко кои други во светот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но случајот на владетелот Бургиба како и на многумина други во историјата е сосема спротивен.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Секој обид за чистење на јазикот од семиотичките траги на Другиот во јазичната супстанција, води кон крвопролевање: Во еден од заклучоците на Татко и Камилски, беше забележано дека во историјата на народите, на балканските посебно, според кои и настана поимот на балканизацијата, по етничките чистења на народите, обично следеле и чистења на јазиците од туѓите заемки, а понекогаш редоследот бил и обратен...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И во старите, османски заемки, како и во сите други во разни јазици, не се крие мистеријата на надежта?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Луѓето отсекогаш ја чувствувале тежината на зборовите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
За време на византиската епоха најмногу се шират рецептите за подготвување на баклавата, посебно таа со 33 кори, поврзани со 33 години од животот на Христос!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И така четвртиот партнер беше секогаш нов, непознат, необичен не само за старите играчи, туку и за сите нас, другите во семејството, Мајка, ние децата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се повикуваат, во одбрана на оваа космополитска теза и врвни авторитети, како Гијом Аполинер, кој бил цврст во ставот дека не може да прифати ваква војна против францускиот јазик која започна во Германија, зашто истото би можеле да го направат Французите во Франција, да се ослободат од германските зборови, потоа Англичаните, па Шпанците.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски најпосле почувствува замор. Сите други во семејството беа дамна заспани.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во еден период, Камилски, кој повеќе од сите други во Архивот, а може да се рече и пошироко, може да ја оцени вредноста на сиџилите и улогата на Татко во нивното откривање и обработување, во момент на восхит, откако прочита еден султанов ферман, значаен за расветлување на балканската историја, восхитено му рече на Татко: Во сиџилите почива времето!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И тој, како и Татко, фанатично веруваше дека единствениот спас за нив и за нивните семејства, по сите пропуштени шанси во нивните ветувачки кариери, едниот во Цариград, другиот во Париз, нивната последна утеха, беа книгите, само со нив и во нив се чувствуваа како победници со неостварени илузии. И само книгите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мефистофел, кога влегол во библиотеката на Фауст, извикал: Ci-gt le temps! (Овде почива времето!) Но, трагајќи по турцизмите, ние не му ја позајмуваме душата на ѓаволот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Откако ја вкусија и пофалија мајсторски подготвената баклава, Камилски се најде повикан да се доискаже за потеклото на баклавата: Постојат тврдења дека баклавата прв пат се појавила во Централна Азија, според други во античка Грција, а според трети во Сирија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски реши да стане рано и да ги набележи и преостанатите османски заемки од областа на трговијата и занаетите, парите, мерките и други.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Воздивна, повика. како да следи друг во својата кожа очекуваше дека ќе ревне.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Децата две нејзини и две негови, си намигнуваа; заборавија што учеле до пролетта на училиштето; учителката отиде во некоја бања со сулфурна вода и со по четири кревети и дрвеници во собите, нема кој да им ги извлече ушите на учениците, зреат, смешен им е животот, на едните Марко не им е татко, другите во Јага не гледаат мајка: таткото седи под каца, мајката плаче, децата кришум гледаат, потоа шепотат ноќе и погодуваат како се родиле и како се раѓаат други деца.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се кикотеа стуткани една во друга во претсобјето меѓу малата кујна и спалната, додека јахтата рамномерно се нишаше на брановите на езерото, и шепотеа: “Курдоколено ова, Курдоколенко она, Кудоколенко вака, Курдоколенко онака.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ема својата блискост со него не ја скриваше, но во постапките на заедничките средби во Центарот, а и во разговорите меѓу нас двајцата и со другите во Одделението за анализа, на таквиот однос му придаваше вкус на рутина во работата со сите особености што ги содржеше нашата професија, пред сè – почитување на хиерархијата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не можев да оддолеам на таа заразна смеа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Богдан Русимиров беше човек на Шефот кој оцени дека крај себе треба да има таков професионалец со чиј прозивод би задржал ниво над сите други во увидот на нивната службена работа, но и во приватниот живот: тој се радуваше на материјалот што секојдневно го добиваше од Русимиров, внимателно го складираше, плашејќи се да не се активира предвреме, да не се распрска во неговите раце, да не го разнесе експлозивот што го подготвуваше за другите.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
И никој друг во оваа земја нема да оди таму!
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Винстон немаше никаква врска со организирањето на лотаријата, со која управуваше Министерството за изобилство, но беше свесен ( како впрочем и секој друг во Партијата ) дека премиите во најголем број случаи беа непостоечки.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше одработил повеќе од деведесет часови за пет дена, исто како и сите други во Министерството.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој го направи - и ќе го направеше сеедно, дури и никогаш да не го беше ставил перото врз хартијата - основниот престап што ги содржеше сите други во себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Белата светлина и зуењето беа исти како и секогаш, но ќелијата беше малку поудобна од другите во кои престојуваше порано.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За време на Двете минути омраза таа секогаш ги надминуваше другите во измислувањето навреди на сметка на Голдштајн.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој настојуваше, исто како и сите други во Одделот, фалсификатот да биде совршен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа сакаше да побрзаат назад по патот по кој беа дошле и да почнат да ги бараат другите во спротивната насока.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Нека биде ова твое соѕвездие Посветло од другите во редот Рекоа трите наречници, вражаа тие Меѓу нив и едно старче, набрчкано, седо..
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Едната живеше на Флорида, другата во Сан Франциско.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Сирин (Набоков) го соединил и едното и другото во едно клопче и со тоа достигнал најголема човечност”.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но, некаде длабоко од потсвеста излезе надежта, сосем мала, одвај дофатлива, дека ете ако тој, нејзиниот Хелвиг, измени нешто во одлуката... ако го победи тој другиот во себе и ако им се врати, дека тогаш потешко ќе биде пак да го прифатат. Нејзините.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Победи тој другиот во него...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Уште еднаш се увери во својата немоќ да му се спротивстави, да го оневозможи да дејствува другиот во него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Втор дел Времето си врвеше, децата на Рожденката и Илка Сукалов растеа и напредуваа како никои други во селото.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Дури има домаќини луѓе, како што се Весковци во Мелница, Чешелковци, Бојовци, Рошковци во Полчишта, Влајковци, Милошовци, Билјаровци, Шишевци, Сукаловци во Витолишча, Врглевци, Коруновци и други во Бешишта, пари ли не ќе најде Стале за манастир?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Ни ќар ни зијан, — рече Трајко кога си дојде со новата невеста, — една од порта, друга в порта.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Илко и Трајко си ги зедоа сакмите и си отидоа: првиот на сокницата, другиот во племната.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се измешаа така и се разделија на групи и секоја група бодињаше по една уличка, за да се сретне со друга во друга та да нема каде да се поминат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се сврши и црковната церемонија и кај вечери заман и двете невести влегоа, едната во поповиот двор, а другата во Рожденкиниот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Како немам, Волче? Како сум немал? Јас ако немам покровка, кој друг во чарнгијава?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Како тек, најодзади беше врзан Стојан за Анѓа. потоа ги врзаа двојките една за друга со друг синџир на по метар растојание, така што врзаните можеа да одат два метра еден по друг во должина и еден метар во ширина.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Врзаните, откако ги затворија, се спикаа некои под јасли во сламата, други во самите јасли и цела ноќ се тресеа од студ, но некако со сламата го ублажија студот и ја дочекаа зората. – Кураж, деца, кураж.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ти кнез, некој друг во друго село крал, трет цар ѓаурски.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ете каков дома ќе праќам. Сакате нели? – Дома кај мајка сакаме... – пак писна оној, повозрасниот. – Кај мајка-а-а... – прифатија другите во хор. – И мајки ќе најдит вам царот, и мајки. He плачите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
На една од средето и ја поткрена главата и ја потштипна по црвениот образ; на друга во другата редица и ја разбушави косата; третата ја фати со двата прста за срменото коланче и ја позаниша, а последното, најмладото од сите го плесна по образите со двете раце и му го поткрена брадулето.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Не може да е ова некое пусто место! шета мисла во Чана, а таа мисла е и во главите на другите од вагонот, а веројатно и во главите на другите во другите вагони.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Никој друг во сонот, само таа, сонцето, ветрето и фустанчето.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Нашїй-отъ ѧзикъ, како що є познато, се дѣлитъ на две главни наречїѧ, отъ кои-то єдно-то се говоритъ во Болгарїѧ и Тракїѧ , а пакъ дрȣго-то во Македонїѧ.
„Мисли за болгарскїй-отъ ѧзикъ“ од Партениј Зографски (1858)
Некои од нив беа мајстори во филигранскиот занает, а другите во чаршиските занаети на другиот, источниот брег на реката, а речиси сите беа обземени од фугата на заминувањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Состојбата на зависност што е карактеристична за пред- ојдиповската констелација, во која задоволувањето на потребите зависи од „каприците на Другиот“ се репродуцира, во сразмерите на субјектот, до социо-симболистичниот Друг, што натаму се пројавува во облик на Другите-за нас-закон, Другите во она, што можеме да го наречеме „добродушен деспотизам“: „Нарцизмот е психолошки израз на таа зависност.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Нема да одам јас, никогаш да го видам сето тоа...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Беа по ѓаволите сега... од другата страна... во Канада... и други во Австралија... со сите едра дигнати... Собираа китови...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Разбирање немаше, зашто одново заживеа злата крв што во нивната фамилија влечеше корен од порано: нивните дедовци (браќата Видан и Блашко) при делењето на куќата и дворното место, зафатија кавга околу орешката што беше на меѓата: и едниот тврдеше дека му припаѓа нему, и другиот; започна жолчна караница во која обајцата се избодија со ножеви и обајцата подлегнаа на раните; ги закопаа во гробиштата еден крај друг во семејната парцела - како браќа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Го пиеја првото кафе седнати еден спроти друг во холот на неговиот хотел и без зборови си признаваа дека во очите еден на друг си личат на претепани кучиња.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се израдува кога конечно сепак најде еден Едо Бранов во Битола, се подзачуди кога најде друг во селото Брезница, се зачуди кога најде трет во Струмица, и ми стана премногу кога најде уште еден четврт Едо Бранов во Охрид.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Може ли да е тој некој друг во самиот себе?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Откако уште првиот пат, сето јаделиште што го донесоа го разделија, најправедно што можеа без да прават разлика помеѓу војник и офицер, додека седеа стуткани еден до друг во окопот на земја, им се приближи она едно Илија од Русе.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Седнаа еден до друг во окопот на земјата, блиску до нивните бојни места.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
А да ги прашам нетто историски, на пример, како се викал синот на Владислав, уплав ќе ги фати.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Зад него, на брегот, неколку навивачи, еден во капечки костим, друг во избледена маица без ракави и куси пантолони, третиот актер со минималната чивава, сите со запалени цигари; две фрлени уловени рипки, едната претка, но млитаво, околу другата, неподвижна, се одомаќиле оси.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Оваа ноќ не се разликуваше од илјадници други во нашите животи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Луѓето што решиле да си ги преточуваат деновите и ноќите во заеднички садови се здобиваат со правото да си наѕирнуваат еден на друг во тајните, да веруваат дека научиле или откриле понешто од животот што протечува покрај нивниот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но од каде храброста кај некој Непознат кога се осмелува да тврди дека ме познава?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не чекаше одговор. Рече: - Ќе ве вратиме, магариња, пак во Романија. Да јадете таму мамалига!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Четир... петнаесет...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
По два дена дојдоа некои во униформи, други во цивилни алишта.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зборуваше долго. Прекина за миг и потоа покажа на планините и рече: - Зад оние планини утре ќе се води тешка борба.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во малите пошти имало малку луѓе, си оделе сите едни на други в гости, небото било многу широко, речиси и не завршувало.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Неодамна посетиле едно такво место на Дунав.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Неа ја познаваат како и сите други во селото.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ако во своето дело ги задржува аспектите на структурата, тие се со симетричен карактер, со канонски или еднакво важни делови, било да се присутни во истиот момент или да следуваат еден по друг во времето.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Текстовите кои следуваат се одговори на моите две барања; едниот е напишан пред гостувањето, а другиот во текот на повратниот лет за Сан Франциско.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
- „Се прашувам како и сите други во кои останала малку човечност, добрина моралност, должност, како светот може мирно да спие по сето ова што му се случува?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Нозете ѝ изгледаа малку тромаво, бидејќи се удираа и се триеја една од друга во горниот дел.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога се засркнуваме од сланина или парче пилешка салама, си помагаме еден на друг во земањето воздух и сред воздишки се смееме.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Косата ми е сплеткана и замастена, среде чело имам огромен фластер, а наместо нос еден сплоснат завој крв.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Можеби овој јазик ги поврзува сите други во една недофатлива суштина.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Би сакал да ви пренесам еден објавен текст за моите потраги и размисли, на некој начин расрнат помеѓу албанскиот и македонскиот јазик, во потрага по излез во јазикот на татковата душа: Еден ден, кога на прагот на пеколот или од рајот (со помали шанси) ќе се најдам пред небескиот трибунал на моите албански предци, сигурно ќе бидам обвинет за, велепредавство, затоа што додека живеев на рланетата Земја го изневерував мојот мајчин јазик, пишувајќи и на јазиците на другите, на јазиците на народот со кој живеев и оние другите, со кои бевме соседи.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Некои од семејството останаа на другиот брег на езерото, отаде границата, да се довикуваме едни со други во времето.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Обично за луѓето во егзил се вели дека зборуваат најчесто на јазикот на срцето (мајчиниот јазик), на јазикот на лебот (јазикот на другиот во егзил), но ретко кој зборува на јазикот на душата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но патот не беше лесен.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ви ја испраќам фотокопираната страница со неколкуте редови на кои веднаш помислив откако прочитав за тоа како тишината ги обединувала вашите родители: Еден маж и една жена во поодминати години седат еден крај друг во тишина, квечерум пред нивната куќа: и кај едниот и кај другиот, секој збор кој излегува од нив, секој чин што го создава нивниот збор е покриен со тишина; тие, обајцата самите станале фрагмент на тишината.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Влечеле, тегнеле, тегнеле, влечеле, еден со друг во турканицата се гмечеле, им пукнала сплинката...
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Едната нога во едната, а другата во другата бразда. И свиткан напред.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој вика и пцуе на албански кога некој не ги извршува неговите наредби, Едни во камионите, други во купови го фрлаат оружјето и се тргнуваат настрана.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Некои други во кал фрли ги, како од бања ќе излезат.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Не разбрав што е примитивец, ама знаев дека е нешто неубаво за мене и токму кога сакав да му се нафрлам, чичко ми нè крена двајцата, едниот во едната, другиот во другата рака и рече: - Ајде сега да ве видам јунаци!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Вера и Жана не беа меѓу нив, зашто едната живее во Ниш, а другата во Белград.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Како што вели (Rychlack 1991, стр. 11): „Значењата добро - лошо . . . интрисички навлегуваат едното во другото во своите значења.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Тоа беше Турчин со зачалмен фес и ибн Пајко тојчас го препозна амамџијата Селим од Чифте-амамот, кој секогаш го триеше со топли ленени крпи кога овој со Калија одеа во саботите на бања, едниот во женскиот, другиот во машкиот дел.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ми се чинеше дека си го слушам срцето како ми чука, не таму каде што му е место, туку некаде во грлото.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ние, клекнати и збиени една до друга во грмушките, одвај и дишевме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)