друг (прид.) - можност (имн.)

Тие на крајот секогаш ја прават вистинската работа - откако претходно ќе ги исцрпат сите други можности!“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
И што ако ја прошириме рамката за да ги вклучиме сите други можности?“
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Има и друга можност... Нека дојде тука да живее.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Друга можност е субјектот, како постечкиот Уметник, да ја напушти потрагата по вистинскиот објект и да пронајде специјално уживање токму во тој недостиг - во пост, на пример.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Секогаш постои и некоја друга можност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јас така си го објаснив и појавувањето на сомнението во врска со намерата да му се обратам на натрапникот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Демократија без граници По мое мислење, таа спротивност може да се разреши или со пораз на демократијата поради победата на пазарната економија, или со спротивниот развиток, или така што ќе измислиме „демократија без граници“, демократија во која граници­те веќе не се единствениот критериум за тоа чии сме граѓани според тоа во кој регион живееме; друга можност е човекот своите права на граѓанин (и државјанин е да може да ги користи во разни региони; трето, да има право да припаѓа на поголем број региони.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но, постои и другата можност – сето време да постои ‘некаде’ во вечна сегашност, во некоја друга димензија; постои таа можност во паралелно и синхроно пулсирање да постојат сите времиња, сѐ што било, и таму, во таа друга димензија, да се ‘преселува’ сѐ што сега е, и сето она што некогаш ќе биде; и само таму, и само така, при средбата на сите временски слоеви и сите егзистенции, сѐ ќе ја сознае сопствената смисла, онаа што ни е неодгатлива во ова минливо постоење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму, каде што никогаш нема да пропадне она што еднаш веќе пропаднало, а сѐ пропаднало веќе еднаш, таму каде што сѐ е зачувано и заштитено во вечноста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги претставија и другите можности како да се најдат излези за јагулата низ стрмнините, долините, во балканскиот релјеф.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Постои, меѓутоа, друга можност, дури задача за интеграција.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Темелниот карактер на овие “уметности” како начини за претставување на “апсолутот” останува раздвоен, и е израз на човековата “двојна” душа, во смисла на Аквински.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)