ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Нозете ми пропаѓаа длабоко, не се одеше, длабок снег... како студени змии да ме касаа.

Посебно нагласува дека „длабокиот снег е хендикеп...а додека оние кои прават стази за поминување по петнаесет минути се изморени...партизаните страдаат многу, бидејќи 2/3 од бригадата е без чизми и многу без кондури или какви било чорапи. Многу умреа од смрзнатини“.

Таа беспомошно ја меткаше главата, обидувајќи се да се извлече од длабокиот снег.

Говедата би можеле да се спуштат до водата и низ длабокиот снег, но на овците би им било тешко.

Борбата се водеше во длабокиот снег, кој и за едните и за другите беше тешко совладлива пречка.

Можеби бегајќи од волците низ длабокиот снег!

Во длабокиот снег, поправо во снежниот ѕид создаден со чистењето на патеката кон изворот, лежеше беспомошно животно.

Никому не ќе му наштети новиот редослед на спомените Зборувај за длабокиот снег за твоите уморени очи За сонцето што некогаш одамна зајде

Тие остануваа во испразнетите селски куќи да ја чекаат суровата зима и длабоките снегови.

Ширината пред селото Псодери беше претесна за да прими 1500 ранети што до тука по длабокиот снег и под постојан артилериски и минофрлачки оган, пругоре, по стрмните угорнини ги извлекоа од крвавото боиште и од тука, ноќе, камиониτε ги префрлија во болниците во Албанија.

Еден мој пријател, ден-денес раскажува за тоа кога колата му заглавила во длабок снег.

Сега ги гледаше како се оддалечуваат, нишајќи се во длабокиот снег и еден миг се почувствува виновен оти толку многу го очекуваше токму овој миг кога ќе им го види грбот.

Тогаш срнчето скокнуваше како бесно во длабокиот снег и запливуваше по него, сѐ дури не се запреташе на некое место и не папсаше од сите тие свои бесмислени скокови, или додека не се притиснеше до некое стебло, речиси исчезнувајќи пред неговиот поглед.

И талкаше така, еден сам човек, низ таа дива шума во снегот; се пробиваше тој низ магличавата пепелавост меѓу стеблата, длабокиот снег му го врзуваше неговото чекорење.

Но тој веќе беше свикнат да го раздробува тој бес во своите мускули, секја утрина повторно упорно и повторно лудечки загазувајќи во длабокиот снег и цепејќи го неговото море со своите чекори во по неколку бесмислени круга околу пиланата и враќајќи се од таму секогаш полн со една безумна насмевка во своите очи, тоа беше само оној, големиот Ристан, дојден во него, секоја утрина повторно извлечен од заборавот, како првпат сретнат, збеснет и див.

Знаеше дека веќе се гледаат себе си како го совладуваат длабокиот снег, а знаеше дека ќе биде најдобро кога би ги држало тоа до вечер, сѐ додека не стасаат во селото. Го ценеше тоа чувство во нив.

Беше еден од оние самјаци, кои воопшто не обрнуваат внимание колку е длабок снегот, за да продолжат да ја бараат и да ја пронаоѓаат својата храна, а по дирата, што ја имаше оставено зад себе тој, сега можеа да чекорат слободно еднододруго двајца луѓе.

Беа два слоја од тој длабок снег, едниот беше здола и го зафаќаше високо до над колениците, а на неговата површина стоеше една дебела корка, која иако тешко, но сепак секогаш се раздробуваше под неговата тежина.

Беше разоден по длабокиот снег и ведар, не очекуваше ништо.

Луѓето го носеа на своите рамена по сиот тој длабок снег, што тонеше под нивните чекори, или чкрташе, смрзнат, него.

Од длабокиот снег изгладнети изѕемнати и модри ги испуди нешто ветерот што го донесе.

Во светлината на ракетите како зајаци не ловеа во длабокиот снег.

А нам, таа зима, за која ти зборувам, Господ ни подари неколку убави денови длабок снег.

Ко стапалка во длабок снег ми се отпечатува.

Пред да експлодираат кокичињата Се лизнав и паднав и станав и со лопата го фрлав снегот преку рамото на улицата* тркалото шлајфуваше* во машината за перење алишта се цедеше потта од мишките на улицата и смрдеата од устата на ѓубреџиската кола чие тркало шлајфуваше во длабокиот снег* децата дојдоа со везени пиперки и со друг зарзават и со тенџере и со метла небаре ќе прават вештерка а не***

Додека Пелагија беше зафатена со малечката и трите внучиња на Петра, Танаско го цапаше длабокиот снег низ градот и успеа да призне во сите местенца по предградијата на Скопје каде имаше засолнато Егејци и на крајот одлучи своето јато да го пресели под Калето, во Фестивална, односно, во задниот дел на Фестивална имаше едно слепо место што гледаше кон кривината на Вардар и голите дрвја на Паркот.