со (предл.) - стапало (имн.)

Отпрвин по скалилата се искачуваше сама, чиниш лебдеше, не допирајќи ги скалилата со стапалата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Влезе во вирот како во леѓен, барајќи со стапалата рамен, а не остар камен, па во водата до над колената почна да џбара со рацете до лактовите во брановите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Му се чинеше дека точно знае како изгледа да се седи во ваква соба, во фотелја покрај запалениот оган во каминот, со стапалата на оградата и со чајник закачен на куката: сосем сам, безбеден, без никој да го посматра, без глас што го следи, без секаков звук освен пиштењето на чајникот и пријателското отчукување на часовникот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Некои ноќи јас седам до него, а патниците седат назад.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го извади појасот и го тресна од земја. Ја згази токата со стапалото.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Таксито на брат ми мириса на оган. Пепел и згура.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Вози со два прста и ем ја притиска ем ја отпушта педалата за гас со стапалото, без да успори или да забрза.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Како во жарје да сум стапнал со стапалото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)