со (предл.) - срце (имн.)

Негативни искуства: може да предизвика главоболка и треба строго да се одбегнува од луѓе кои имаат низок крвен притисок, анемија или проблеми со срцето.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во првиот миг сакаше да се врати, ама се поколеба во намерата, забради црна шамија и со срцето стегнато во грутка, појде дома со наведната глава.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ние го согоруваме сето зло и сите илузии во него; ние го доведуваме на нашата страна, не само навидум туку вистински, со срце и со душа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со срце ѝ платив Во себе не се вратив Небаре божјак беден До изворот Жеден.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Тој чекореше. Чекореше ненадејно грабнат и понесен негде далеку, каде што можеше да се стигне само со срцето...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И само така можев да ги задржам крај себе тие кои и беа драги на мојава душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
После сите тие грешки, погрешни избори и лажни импулси на чувства научив да сакам искрени и верно и со срцето и со умот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- Па, нели имаше проблеми со срцето или, како што ми кажа, некаква бактерија...!?
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Луѓето со срцето чувствуваат дека се ист народ тогаш кога имаат заеднички идеи, интереси, наклонетости, спомени и надежи.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Азра целосно му се доверуваше на Авни. Во него гледаше човек со душа. Со срце.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас - како Снешко декемвриски, а ти смрзнати грутки снег, со срце врело зашто ќе се врати оној „првиот“... и пак со љубов и поглед ќе ме топиш мене. Твојата снегулка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ден на забранет сообраќај Како Пепелашка во Париз, која двапати во еден ден беше на „дворот“ - ете така се чувствуваше оваа малава, што качена на штикли од најмногу сантиметри, сепак, е мала, со срце ’ко зрно од афион, опиено, токму како од него.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но пишував само со рака, не со срце, оти Бог не беше во мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Светлоста на знаењето нема во себе топлина; оној што само знае, а не верува во Бога, чтение врши така што се лизга само по буквите и зборовите, како светлината месечева што се лизга по карпата, не навлегувајќи во нејзината утроба и не стоплувајќи ја, затоа што таа светлина, студена, никогаш не ќе може да ги загрее душите на зборовите, да ги оживее и да ги разбере вистински, со срце, а не со разум.“ Мислев дека сонувам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Светлина што се гледа со срце, а што се распаѓа на бои кога се гледа со разум; музика што се слуша со срце, а што се распаѓа на гласови кога се слуша со разум.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
— Кога се игра со срце, вели, и телото знае што да прави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секогаш кога човек со срце, со хи-фи, ќе направи нешто, ќе се заебе.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Моите коски, раскажувал подоцна, биле премлади да се распаднат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеле само да ја исцедат од себе срцевината и да накотат во шупливоста ларви од кои тој самиот ќе се повторел во секакви облици и, со срце скриено од врани и душмани меѓу бозја, ќе го слушал златното брчење по ритчињата на татковската земја. „Таа е нема!“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Свесна е дека околу иконата на Богородица има и други луѓе, ги чувствува со срцето како ја проколнуваат што побргу да се тргне од пред иконата, ама таа не може да се помрдне.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Метафоричната порака е неизгаслив спомен и нескротена тага по родното место што на своите наследници им ја пренесоа веќе изумрените просвиги кои принудно ги доселија во ова село кое никогаш со срце не го прифатија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Годините и мачното селско минато ѝ ги замаглиле очите и затоа таа повеќе со срце го чувствува патот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
ПРОКЛЕТНИЦИ, КЛЕТНИЦИ, КЛЕТИ на јарбол, во црн превез свиена клопка со животна идила црн превез со проѕирни букви покривач со јадни пцовки ја остава во минатото небиднината со срце поцврсто од камен чекор по чекор ја совладувам иднината...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
и што бех се молила со слзи и со страх, или четење или поење црковно со срце бех слушала, или тимиам и свешти или друго нешто бех принела у црков, или зејтин у кандила сипала, и што бех целивала свјатија икони со страх Божиј, и што бех постила среда и петок и другии свјатии пости, и што бех метании чинила, и колку ноќи бех се молила Богу и воздихнала и проплакала за греховите мои,
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Ги клавам и на градиве, ги топлам со срцево.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)