Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Додека беше наведната во незгодна поза за да го намести спекулумот, таа се шегуваше и им се насмевнуваше на гледачите објаснувајќи дека секој што сака може да дојде до работ на сцената за да го види големото шоу.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Го отвара куферот и вади една стара ламба.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

(Со раката ѝ ја покажува вратата.) Тогаш ајде губи се од мојава соба!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Краста: Што? Не веруваш дека денес на мојот роденден можам да остварам многу свои желби и тоа баш со оваа ламба?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Едновремено држеше со рака исцртан дијаграм кој прикажуваше женски органи во анатомски пропорции и ја објаснуваше нивната функција и позиција на начин на медицинска сестра којашто зборува за фантазиите на средношколците на час по сексуално воспитување.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Со раката ја трие ламбата и таа почнува да чади.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тогаш пак ги превртев гениталиите во дланката овде на смртната постела додека свеската, сѐ уште со раката на мојата нога над коленото, чека да може да ја шмугне својата топла дланка нагоре каде што јас ја чекам со гениталиите в рака.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Во полукруг пред поканетите наредени се девојки со долги бели копринети облеки облечени на голо, боси, со косите распуштени, со рацете раширени и сите во цутот на првата младост.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Нечујно пријдов и таму, на прозорецот, ја гледам како со рацете на крст се држи и си ги стиска дојките, а со нозете го го прејавнала радијаторот и се трие на него загледана во мачките крај ѕидот отспротива.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Да се пресегнеш ти некако, - му вели главата на телото, - да ме земеш со рацете и да ме ставиш на твоите рамена.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Таа стоеше и се држеше за навлаката од седиштето в лево а јас зад неа, со раката за држачот зад мене.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Прво таа како да ме праша дали ќе ѝ го направам тој себап , а потем јас како да ја прашав дали сака и уште што немав почнато да пречекорам во таа сауна за која веќе имав платен билет кога таа се созеде, со рацете се фати за блузата, заградувајќи се и се исправи во постелата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Таа кроце отвори една мала, ниска дрвена порта, влезе внатре и се распули наоколу.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тој наново почна да чука по вреќите со раката од врвот па сè дури до дното!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Сакн! 52) Само тоа не! - одговори инженерот и дополни: - Главата така не ја давам... Знаеш, уште ми треба...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Што е ова тврдо на дното? - Ориз, ефенди, ориз! - почна да се правда Доне.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Пеки, пеки, ефенди!51) - одговори командирот и плесна со рацете.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Муљазимот, гледајќи ја жената како се подгрбавила од тежината на чергите, се сожали, му мавна со рака на стражарот да се тргне и нареди: - Пушти ја, нека врви!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

За работата да биде уште понеподнослива, отспротива, пред надворешната врата на својата куќа, стоеја Надежда и мајка ѝ, а подалеку зад нив, и снаата, трите со рацете во врзалките од скутините, и трите со еден мил, блажен израз на среќа што го слушаат овој разговор.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Околу осум часот, додека го чекав Дагларбеј да ме земе, се шеткав во фоајето со рацете одзади, загледував по излозите на богатите шопови во ентериерот и минував меѓу господата со пеперутки машни и дамите во блескава облека и скапи парфеми.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не можев да слезам долу и да видам одблиску и со рака да пофатам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Како што животописот на Никола Поцо пишуван со раката на извесен учител носи во себе само привид на објективност кој се открива дури кога Башевски ќе воведе и други, наводно историски документи кои го побиваат ракописот, така и другите субјективни раскажувачи во романот, раскажувачи на кои не може да им се верува докрај, се препознаваат и се проѕираат дури во судирот со другите нараторски гласови.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Би сакал да си тука и, без да има итна потреба и без да има некоја длабока симболика во тоа, да ти подадам нешто и ти да го земеш нежно со раката.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Лага е, си велев лежејќи во креветот на грб, со рацете прсти во прсти под тилот, ако не е лага, тогаш зошто воопшто имал потреба да го каже тоа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ако не можеш да смислиш ништо, ако во главата немаш ни збор за повеста што сакаш да ја напишеш, тогаш кажи ја вистината - дека седиш пред белиот лист ставен во машината за пишување, со раката воврена под ременот од пантолоните, фатен за пенисот како за единственото нешто за што можеш да се фатиш.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ја завитка едната нога околу сајлата, со рацете цврсто се фати, и јас внимателно ја одвивав макарата надолу.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Знам“, вели, но начинот на кој го рече тоа и како одмавна со рацете, кажуваше дека е тоа само обид да се одбрани од моите зборови на кои не веруваше.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас бев фатен како во стапица - не можев и не сакав рамноправно да се карам, а не можев ни да одмавнам со рака.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

По два часа, клекната крај мене на колена, со рацете и со главата во мојот скут, со голема доверба и со исчекување ми кажа дека ја добила првата менструација.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Нишајќи се со рацете ставени на грбот, со некое држење на филозоф или некој древен мудрец кој е длабоко потонат во сопствените мисли, на едно од стеблата на дебелите дрва забележа дека некоја битанга со нож имаше издлабено: I work for money, don’t give me loyalty, cause I’d rather do blow job to your dog ...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Стоејќи на една нога и обидувајќи се да постигне совршен баланс, како што тоа го прават чапјите и фламингото, со раце испружени на правците Исток - Запад, се надеваше дека конечно ќе биде допрен од раката Божја, токму на ова место, зашто ако не овде, сигурно немаше никаде.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Тие ја сослушаа и почнаа да ѝ објаснуваат, покажувајќи двете со рацете во иста насока.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Мо, тапанарката, беше толку слатка и срамежлива што не ми беше јасно што воопшто бара таму.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Повеќето од тамошните типови беа кул - и освен вообичаените шеги и хистеричната насмевка ништо не се случуваше - но Ингрид Суперстар постојано одеше пред огледалото, го прекриваше лицето со рацете и почнуваше да халуцинира, и тогаш потполно откачуваше и почнуваше да плаче и да зборува „толку сум грозна”, и тогаш сите ги вадеа своите курови и зборуваа од стомак, за да изгледа дека не зборуваат тие туку знааете веќе кој, и тогаш ја тераа да зборува со „нив” - тоа секогаш ѝ го поправаше расположението - но тоа ѝ го привлекуваше вниманието само неколку моменти и тогаш мораа да смислуваат нешто ново - изгледаа како куп очајни бебиситери кои безуспешно се обидуваа да го утешат расплаканото дете.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сето зацрвенето и зазбивтано, ова старче чиниш фрлаше искри од устата и, за сето време додека говореше, гестикулираше толку силно , што чиниш со рацете ги удираше оние против кои беа упатени неговите зборови.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тој веднаш ја разби нашата збунетост и со рака ни покажа на еден голем куп од штотуку ископан песок, висок десетина метри, покрај кој се распостилаше нов канал.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ако ја погледнеш одоздола, добиваш претстава дека со раце можеш да ја прегрнеш, но штом во неа ќе влезеш, ти се чини дека си во некоја голема , тркалезна хала.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Разговарав со еден млад пациент, пак од нашата земја, кој со интервенцијата на Гио во разните канали на нервниот систем, односно во центрите за движење на малиот мозок, успеал, според сето она што денес може да го даде неврохирургијата во светот, да му ги смири движењата, неволните, рефлексивни движења на рацете и на главата и го оспособил да може самостојно да се служи со раката, да може да се вклучи во животот со значително помали недостатоци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Мими оди во авионот до најгорното седиште. Им мавнува со рака од прозорчето.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сите отстапуваат в темница, и само Рангел полека излегува, со рацете одзади, со демонски насмев на големата уста.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Соколе застанува пред излогот како случаен минувач, со рацете одзади.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Скини си, - ѝ вели тој и покажува со рака.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Таа се опре до вратата, со рацете одзади.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Таа го задржува. - Колку е убаво овде, - му вели и покажува со раката широко на лозјата и на полето што се шири долу.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој покажа широко со раката и ја задржа еден момент така крената.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кметскиот постоја уште малку, виде оти не станува работа и одмавна презриво со рака.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Доста беше да ги прекрие со рака, па да види дека без нив катчето како да се развеселува.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Саве веднаш го сеќава и прави движење со раката да го фати, но оној веќе се иставил.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Можеби тие студено го примаат ударот, одмавнуваат со рака, се им е едно, но ТОЈ не може да се помири, тој страда, зашто шахот не беше за него работа меѓу другите, преоден занес на младоста, ами позив на којшто свесно се управија сите негови не мали амбиции.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И сега само размавтува со раце и вика пискливо по него: „Стоте лева! Еј, стоте лева!“

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Јас се одвлечкав полека во училната, се потпрев со рацете на колена и тажно ги гледав големите чевли на моите нозе, што влегоа во мојот живот како некои живи суштества, сведочејќи ми за студената пресметливост на светот што ќе го газам со нив.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој живо се сврте и отиде до касиерката, ја раздвижи малку, покажувајќи со рака: оваа, оваа, оваа. Касиерката бележеше.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Излегов пред излегување, излегов со жолта кошула, излегов со рака в џеб и со рака чекороследна во пред- предвечерината на денот недоквачен, на денот на кој му смрдеше од уста, на денот самоубиец.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Нѐ освести зората, нестрплива и гласна (сигурно и таа изгубила нерви) те фати под рака и одлучно те поведе оставајќи ми ги истутканите дипли на улицата, тешки, наводенети од вчерашното водопролитие. Таа знаеше што прави со рацете.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Запалив цигара во движење, го почешав носот, ја почешав брадата. Не знаев што да правам со рацете.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Тогашниот футуристички манифест на Микеланџело е краток и јасен: Се слика со главата, а не со раката (Si pinge col cervello, non con la mano).

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Никогаш така не сум трчал по угорница: зазбивано и молневито се пробивав низ калливи трапишта придржувајќи се со рацете за шибјето отстрана.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но нѐ чудеше кога тој ќе одмавнеше со рака и сосем млако ќе речеше дека овие биле сосем мали возови, наречувајќи ги желчиња и чајничиња, зашто по другите градови имало уште многу, многу поголеми возови, кои тој на млади години ги терал...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Мавташе постојано со рака кон нас и шепотеше: - Простете ми, другари, што не можам со вас ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Откај брегот слушаме свиркање и мавтање со раце.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Со рака премалено го стегаше срцето.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Бузо и неговите панично се размрдаа покривајќи ги главите со раце, бегајќи и чувајќи се од камењата што неопределено и нерамномерно се разлетуваа ваму-таму.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Бррр, и сега дури ми се ежави косава од нејзиниот вресок. Писна и диво замавта со рацете.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Најпосле и камионот запре. Еден меѓу нив замавта со рацете и гласно се развика објаснувајќи им нешто на војниците.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се намуртивме: - Но, но, ио полни скаре, - замавна со рацете Коле.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Зад мене некој струже на тенеќе и ми писка в уши. Замавнувам со рака и го замолчувам.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Патем Коле нѐ запре со рака. Застанавме.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- А јас, братче, помислив дека си се забудалил кога го читавме писмото и кога те видовме искочоперен крај Буза, - рече Танас мавтајќи со рацете.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Крлеж! Јас ќе му покажам ... му мавна со рака да дојде.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Марко на предното седиште, до возачот - а тоа ќе сум јас.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Речиси се влечкавме накај дома, со рацете длабоко потпикнати во џебовите од кусите панталони.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Мајка му на Ташко сѐ така се насмевнуваше, ни мавна со рака, си го гушна бебето и се тргна од прозорецот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Мавна со рака небаре брка тешки грижи. „А сега - магла!“ заповеда.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Другите, молам, на задното седиште!“ нѐ покануваше широко размавтан со рацете.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Молам, господата да влезат.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Онбашијата се заврте кон двајца војници и им рече нешто на турски.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Евет мудур ефенди, — пак повтори Ибро и се изгуби низ врата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Повели, седни... и... еве читај, —го покани бегот својот заштитник, командирот на оружаната сила што беше пратена да го варди уќуматот — царската власт во овој најзафрлен дел од големата турска царштина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Погоре, подолу, подесно, полево, напипа со рака едно дупче како од шајка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мудурот се поослободи и нешто се присети та пак плусна со рацете.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Бујрум, мудур ефенди! — праша младото забитче и направи скромен поклон со раката на градите, повеќе поради староста на мудурот отколку на неговата положба.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Аман ага, аман пашум, аман татче, — пиштеа обесените, клоцаа мавтаа со рацете на кои им беа слободни, псуеја најпосле: живи, мртви, вера закон но ниту молбите помогнаа, ниту псовките и заканувањата ги заплашија инквизиторите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А кој кого да каже кога речиси сите беа!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А кога мораше, просто си ја затињаше устата со раката и ја вртеше главата настрана, па и така чувствуваше непријатна миризма.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Еве овде е танко. Сечи, заколи ме, да не су жив, на моата старост да тргам маки и срамови. — И покажа со раката на гушата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Потоа дојдов до една нагорнина и повторно се искакав, валкајќи го местото каде што за да се качи, човек мора да си помогне со рацете.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Кога бурата долго траеше, и кога целото брдо завиваше со денови и денови, ѝ се нафрлав на теглата шеќер, со црпка или со раце, тоа ми беше утеха, жолтиот, небет-шеќерот.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ја става на шпоретот, живо мафта со рацете: - Стево Масло отепа со веслото еден нор.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Момата запре. Бргу ја крена главата и зачудено, како срните пред да одекне истрелот, ги рашири големите сини очи, погледа во правецот од каде што се чу извикот и ги стегна со раката растреперените гради.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Со раката помина по дирките на пијаното.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ами... зошто ќе ѝ е само за неколку дреи. Со рацете зафаќа од езерото и така прска, стегајќи го со колената фустанот да не ѝ се намокри.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Дајреџијата запре. Удри уште посилно со раката по џебот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таа ги милуваше предметите со рака како да се живи суштества.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Доведи ми чалгии... - нервно свика Панде и џбурна со раката во големото, со срма извезено ќесе.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Пих, проклетник! - мавна со раката Аргир, по комарецот што му забрмчи под увото.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таа се мршти. Нервно поминува со раката по косата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Говореше и со раката правеше такви движења, како да се бранеше од некого.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Белите капки вода како бисерни зрна удираат по потсушените дреи, се распрскуваат и завчас се впиваат во нив.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Влезе во вирот како во леѓен, барајќи со стапалата рамен, а не остар камен, па во водата до над колената почна да џбара со рацете до лактовите во брановите.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

1. - Нема таков човек, - му објаснуваше Фоте на Боге, занесувајќи му се во лицето и служејќи се со рацете.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но Марче остана да седи на подвиените колена, само се фати со раката за срцето, па за увцето („Уф, што ме уплаши!”), а потоа не ја ни сврте главата за осорно да го праша: - Од каде ти?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Паларијата му падна наземи. Мајка ја зеде и ја истресе со раката.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сакаше да прашува уште и за учењето и за Елена, ама му се стори дека Денко одговара некако без волја, па само одмавна со раката, си промрморе под носот „Да видиш и да не веруваш“, - па замавна со копачот во земјата пред себе.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан излезе малку пред колибата, се прошета до стреата, седна врз Јурукот, галејќи ја со раката неговата рапава кора, како да се оправдува, како да се извинува пред ова дрво за неубавиот однос кон него.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан не знаеше што да прави со рацете. Му трепереа. И забите му чукаа. Како да е сред зима.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Возилото помина над нив, тие му промавтаа со рацете, поздравувајќи се со шумарот кој ги поздрави со сирената.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Па сепак небото е градина а поетите мудреци со раце преполни зрна зафатени со негувањето таинства, иако суетата е најгорчливиот плод на нивните насади.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Одново го напуштам овој двор Со рака на усните за да не се чуе Што сакав да ѝ шепнам на мајка ми Некогаш на разделување, Некогаш кога цутеа црешите.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Тогаш се сврти кон улицата и малку наведнат, со рацете во џебовите, почна да ги составува врвовите од кондурите.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Одново се засмејува и го гледа Лазор кој од под веѓи гледа во книгата положена на неговите, Јосифовите, колена и потисната со рацете.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Евала, рече Мурад, направи благ наклон спрема Софронија и пак со рака го покани да седне на одреденото место на килимот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мурад на некого од високодостојниците му мавна со рака, овој пристапи кон него држејќи в раце перниче на кое имаше положено одликување прикрепено за синџирче.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Потоа садриазамот му подвикна: Каде се луѓето? Таму, рече старецот покажувајќи со рака преку главата на садриазамот на Имотот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Албанците, гологлави, пристапија со почит, со раце скрстени. Тој час најстариот се доближи и вземи удри очи па прошепна со искрен глас: И везден ти да плачеш, имаш зошто.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Тресејќи се целата, очи со раце стискајќи, в пот се изоблеа ладна: Еринија чиниш ја збрка;со глава, ко лисје нишајќи, таа полумртва падна.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Со раце на колена, пушката светната ледна таа ја милува благо.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

МАРА: (застанува со рацете потпрени на половината и го гледа).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Еве ви по пет пари да си купите шеќерчиња. (Срамежливо децата ги земаат парите и си го, кријат лицето со рацете).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

ПАНДЕ: Тогаш мошорело ама сега паѓаат (покажува со раката) олкави пластои.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

ПАНДЕ: Не бога ми! ракијава ќе ја испијам, а филџанов ќе ви го оставам. (Пие и со раката си врви по градите). Ооо, хо, хох! Што убаво ми стана! (Пие). О, хо, хох!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Туркана наназад од коњот кој двапати високо потскокна колата се занесе кон длабокото корито на потокот, а потоа направи полукруг кон карпите над патот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога ќе ѝ ги спомнев на Таша приказниве што ги имав слушнато за војникот и белиот коњ таа ниту ќе потврдеше, ниту ќе одречеше. Само очите ќе ѝ потемнеа. Ќе одмавнеше и со раката.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Му мавнав со раката. Сакав да го предупредам дека сум му на трагата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сѐ се одвиваше неконтролирано и со секој миг местоположбата на мажот и жената во колата се менуваше а и коларот мавташе со рацете бидејќи изгледа ја испушти уздата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Останував со впечаток дека таа се плаши оти сакам да ја вратам во некој сокак од кој веќе беше излегла.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Наведнувајќи се, честопати и ќе офнеше, а потоа ќе се исправеше и со рацете ќе се фатеше за половината.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Со раката тој зграби друга тула и мускулите на раката, под лактот, му се нишкаа на сонце.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Неговата подлактица, што беше без влакна и несмасна, се спружи преку полираниот махагони и со раката што беше искасана од пчели ја стави чашата под носот на Даниел, Даниел го истури вискито в уста и со јасно и заповедничко чкрипење ја стави празната чаша на масата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Меѓу нашите артикли на убава метална стока, ја препорачуваме славината која престанува да тече кога не ја слушаме.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Шаховската партија е многу пластична работа. Таа се конструира. Тоа е механичка скулптура: со шахот се создаваат убави проблеми, а таа убавина се создава и со главата и со рацете.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Им мавнав со рака и тие потрчаа кон мене со ластегарка в раце (држи се кроко, весело ќе е).

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Видоа дека не се плашам и ме поканија со раце да појдам со нив...

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Најпосле главатарот го нави часовникот за да заѕвони и за да го избрка стравот и викна: - Ќе го пратиме белово дете да го најде лавот и да му ја земе сенката.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Мајмуните и папагалите многу ми се допаднаа, но јас не ги нацртав зашто толку и не знаев да цртам.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Се заниша но не се здодржа на нозе; замавта со раце и седна пред мене во правта.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Полицаецот сташно мрдна со мустаќите и го повлече за ракав старецот; на овој му паднаа напукнатите очила рамно под тешката стапалка на писарот кој потскокнуваше и мавташе со раце.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Се замисли малку и одмавна со раката. - Те лажам. Оди си. Сакав да видам дали се плашиш.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Поминав со рака преку косата и осетив под прстите густа и леплива влага.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И потем во светлина раскошна, со музика семирска се спушти над мојата глава, ми ја позеде раката, го фрли мојот груб калем од железо и во раката калем од лач небесна ми стави; калемот сам почна да пишува со раката моја, и до првиот час по полноќта, кога првиот петел се гласи, писмото за господарот мој беше готово, и јас знаев која буква на кое нешто му одговара.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Влегов, се извинив за задоцнувањето; Фискултурецот рече да донесам писмено оправдание за доцнењето; рече дека сум целосно неодговорен; јас се согласив, и реков: „Добро, може ли сега, како неодговорен, да седнам?“ Тој покажа со раката и јас седнав.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој ме молеше само да ја извадам кошулата од панталоните и да му го покажам стомакот, клечеше пред мене, со раце подготвени за молитва; јас му велев да не лудува, да се смири.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но пишував само со рака, не со срце, оти Бог не беше во мене.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Логотетот меѓутоа, плесна со рацете во знак на одобрување на Филозофот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Луција знаеше без потреба да се фати за косата и со раката да помине низ неа, токму пред мојот нос; знаеше да повлече со палецот замислена линија по својот грб, токму на ‘рбетот, иако за тоа немаше никаква посебна причина; знаеше, исто така, да се налакти во полупрофил, и со моливот да го потпре носето, небаре заинтересирано го слуша предавањето.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И потем почна да ме моли; ме молеше како мало дете, целосно инфантилно; клечеше на колена пред мене, ми ги бакнуваше стапалата; рече дека бара само да му дозволам да ми го открие стомакот; дека ништо друго не бара и дека ме моли само на половина час „да му го позајмам стомакот“ (токму така рече, господин судија!); рече дека ми ветува дека воопшто нема да ме гибне со рацете; јас се смеев, оти предлогот беше луд; „Јан Лудвик“, му реков, „Ние сме возрасни. Какви ти се тие глупости?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Нивните драги ликови изчезнаа во далечината, но јас сеуште со рацете мафтав, мафтав, додека не се уморив, па влегов во купето и седнав на обележеното седиште од втора класа.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Госпоѓа Изабел ми покажа со раката кон малиот ходник каде што некогаш беше мојата соба.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Дојдоа другите шофери и со раце и нозе и лопати го исфрливме снегот и патот го отворивме сѐ до горе каде завршува кривината, до превалот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ист поздрав и толку од зборувањето. – Трстеник? – покажувам со рака.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Жената подигна очи и, покажувајќи со рака, се огласи тивко: - Паметам, како да беше денес, навалица од луѓе и стока се спушташе прудолу.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Трагајќи, се изгубивме меѓу зградите. Со раце покажуваме де на едната, де на другата страна, со што го привлековме вниманието на минувачите.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Каде? Прудолу... Гласот ѝ секна. Со раката замавна пред очи и по подолго молчење, прошепоти: - Големо лошо и страшна несреќа ги снајде...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Со рака покажав на колата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Средовечен маж со рака ни даде знак да застанеме и нешто нѐ прашуваше на албански.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ја гледате високана бела зграда? - Онаа со дванаесет катови? – покажувам со рака. - Токму таа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Повелете – покажа тој со рака и тргна пред нас. На врата нѐ пречека млад келнер.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И додека ја вдишувавме и ја голтавме сладината, таа од џебот ја извади сојката со сиџим врзана за појас, ја пресече тиквата на фаши, парче отсечуваше и парчето секому му го подаваше со рака.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Така ќе поседат молчејќи, сѐ додека над нив не засветкаат ѕвезди, потоа ќе слезат долу, на четвртиот кат. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 122

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Жената помина со рака преку челото на мажот сѐ до длабокиот засек во косата и во дланката собра млака влага од пот која веќе истинуваше на него.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој гледаше со полузаклопени очи, низ арабеската од железната конструкција на рекламата, бесмислено распната на фонот од вечерното небо; седеше недвижен и замолчен, со жената покрај себе.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Потоа се сврте кон мене и рече: “Како во тие зборови да е сѐ што останало од него.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сара и јас понекогаш зборувавме за мајчинството, и еднаш Сара ми рече: „Докторите ми велат дека мојата болест нема да ми попречи да станам мајка,“ и помина со рацете по металот околу своите нозе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Ах, вие мора да сте…,“ рече таа, и со изразот на лицето, со еден ноншалантен гест со раката, покажа дека Рајнер ѝ има спомнато за мене.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Сакам да поразговараме за Рајнер Рихтер,“ ѝ реков.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Додека ги слушав другите како разговараат, неколкупати минав со раката преку џебот од мојот фустан.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Клара секогаш зборуваше за мајчинството како за нешто што им се случува на другите, како нешто во што може и треба да помогне, ако некоја мајка се нашла во невоља.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Сакам да знам нешто повеќе за вас. И сакам да знам што сакате од Рајнер.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Помнам само еден негов расказ, ‘Несреќата на стариот ерген’.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа така ќе биде, само што во стварноста, и денес и подоцна, ќе стоиш тука, со опипливо тело и стварна глава, па, значи, и со челото, за да удираш со раката по него.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога веќе бев на чекор од неа, си го прекри лицето со рацете, како да се брани.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Помина со раката преку џебот на фустанот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тука е, шепнува. Сокриени зад огромниот фикус, ја гледаме како уште еднаш заминува...и веќе е на крајот на мермерниот базен: се нурнува, се потпира со рацете на работ, изронува, се извива над водата, се одделува од неа со капки посеани по лицето.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Докторот Мев широко се насмевеа, „кафенцето беше по мерка“, додаде и ме испрати, мавнувајќи ми со рака.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

И си го видов срцето сред слама, во една кошница за остриги! (Флобер во писмото до Жорж Санд) - Зарем не е банален тој глагол! – театрално се размавнува со рацете Хорацио Цвикало – Сакам палачинки со ореви!

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

„Еве, земи не нас во Драмски и рече, гестикулирајќи со раката,ние постојано сме во бифето.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тој двапати го заврте клучот зад себе во темната соба, а таа ги фрли кошулата и градникот на подот, минувајќи со раката преку влажната брадавица.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но, кога низ ситните процепи меѓу прозорецот и ѕидовите зафуче ветер, тој се сепна, се стресе и несвесно си ги протри рамената со рацете прекрстени на градите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Студенилото на спалната соба ја стресе низ тенката ноќница, па триејќи си ги рамената со рацете, дојде до прозорецот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Со нозете во снегот кој заврнал преку ноќта, од другата страна на стаклото стоеше еден единствен гавран.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Дедо ми се радува, со рацете шлапка, сликички од мотори, собра полна папка.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Брашно, квасец, вода, во ванглата стави, со рацете вешто, зелникот го прави.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Парадоксално, безличен е токму затоа што во себе го впива секој лик кој ќе му се испречи на патот, и кој на тој начин дрско му се вмешува во неговото дело: го вшмукува секој здив на децата, кучињата скитници и пирошките со сирење во Луна паркот; во замислениот нотес го регистрира секој телесен гест кој укажува на наклоност помеѓу двајца - погледите разменети на соседната маса, подолги од оние кои вообичаено се фрлаат на соговорникот колку да се увериме дека е уште тука, благиот допир со раката по нечиј грб, кој треба да внесе малку утеха во чинот на разделбата, и да влее повеќе сигурност во шансите за следна средба; се обидува да го толкува и најбесмисленото дрдорење на водителот на утринската програма и со внимание да ги следи соопштенијата за безбедноста на патот; во себе собира сѐ, како фрижидер за длабоко, како количка на старо купувам, како црна јама...во сето тоа барајќи некаков заплет, некаква приказна, некаква смисла.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Ќе останеме со часови заглавени на булеваров, како во лош сон, мафтајќи со рацете и отварајќи ја устата како риби, обидувајќи се да го изложиме сопствениот план за разрешување на кризата во регионот.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Ја тргна главата со гадење. Почна да мавта со рацете, удирајќи му тупаници на невидливиот душман.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Верувам дека од никаде, ама баш од глувотијата на оваа мирна улица се појави брат ми, рус и висок, во фармерки и кожена винтјага, и непоканет почна да зборува, неконтролирано мавташе со рацете, се закануваше, караше; за пет минути колку што ломотеше сигурен сум дека сѐ ми извади низ нос, па дури и сендвичот што набрзина го имав излапано во гадното шинобусиште.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Алхен одмавна со рацете: божем, ништо не може да се стори штом е такво наследството.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Деца на гладот од Поволжјето? Алхен се збуни. - Тешко наследство на царскиот режим?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Секој чоек што ќе поминел покрај патот ќе го пожалал и ќе посигнел со рака да го изваит од калта.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Снегот продолжуваше да ја губи дури и онаа своја скржава светлина, добивајќи некаква сосема невистинита испремешаност на сите темници, што постојат, а секој нов заграб со раката низ неговата сива ронливост ја правеше уште потупа болката под неговите нокти, носејќи му го ова незнајно глупо чувство за некакви прсти, зголемени колку полни вреќи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Општеше само со рацете, а својата работа ја засака како ниеднаш дотогаш. Тука го запозна и него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Почна да тоне во некаква млакост, во која сите работи добиваат некоја чудна извртеност, некоја лудечка испреметканост, а пред некој негов внатрешен поглед, кој остануваше постојано да дебне и во тој полусон, кој беше исто така негов и исто онака вистинит, тој се прегрнуваше со некои двајца луѓе, што требаа да заминат, а веднаш потоа ги гледаше оние двајца како застануваат крај патеката, како дрвјата, пренатрупани со окит, од кого веѓите им беа сосема бели, а со него се прегрнуваа сега и исчезнуваа полека по снегот нагоре, едно по друго, сите тие дрвја, а тој им намавнуваше ним со рацете, со сите свои десетина раце, од кои како бели перници се стреснуваше некаков окит, а за сето време некој некаде продолжуваше да го дупчи тоа, да го пробива, се мачи постојано да го пробие, со некаква долга шилка, бела и цврста како заб, како од слонова коска, но она се надига пред таа шилка и таа ниеднаш не успева да го продупчи...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа не можеше да го оттурне ни со раката, со која одмавнуваше неколку пати, ежавејќи се.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Наеднаш сѐ беше станато сосема матно, една матеж, во која тој сега продолжуваше неумоливо да тоне, увиснат, со рацете обесени под себе, исто како некој далечен дел од него да беше отпуштен некаде назад; сега таму беше одврзано она, што досега сѐ уште можело да го држи, тоа сега се разлабави и го занесе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А кога околу предниот зеде да се згустува магливата непроѕирност на врнежот, оној застана и му намавна со раката.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мажите, што го носеа мртовецот, се менуваа постојано, а тој, Змејко, со торбичката со читанката и со таблицата преку рамо ги притискаше со раката кондилите и моливите да не тропкаат внатре и мислеше на тагата, мислеше на жалоста, ја носеше врзана во еден цврст јазел во грлото, го раскинуваше и него и му го сопенаше здивот, но мислеше како ли расчешнува таа кога оној, што го носат мажите, е твојот татко, да е скраја и далеку.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Глигор му го закачи со рака ќостекот на Џемал-ага.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тој го стави фенерот до главата на Арсо и поднаведнат, претпазливо, како да се плашеше да не го штрекне во сонот, одвај го допре со рака.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И којзане до кога веселбата ќе траеше, ако на Бандо не му удри лакомијата во пиење: ја фрли чашата и зеде со котле да пие вино; кога го испи котлето, го стави на главата и почна да игра со него: го тресеше на главата, скокаше, сѐ додека некој на шега не го удри со рака котлето; тоа направи: пуф! втона и се навре на главата од Бандо; притрчаа луѓето да му го извадат, да му го истргаат, но беше попусто: тоа беше така заглавено, што ништо не го вадеше; при секој обид да се извади, Бандо офкаше зашто носот и ушите му запињаа и не даваа да излезе котлето; се обидуваа да го скршат, да го расечат котлето, но сѐ беше залудно, зашто при секој удар, Бандо офкаше. Боже, што стана ова, се чудеа луѓето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Го гледаа секој ден по сончево време или по дожд како шета крај брегот, се пика во трските, шеварот, рошка со рацете низ гнилежот и врбовиот густеж и ја полни торбата со секакви дрвца што ги наоѓаше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога ќе се изнапиеја луѓето, кога ќе се џамосаа и ќе ги изнаредеа сите молитви што во умот им доаѓаа за ајваните, ветеринарот Скрез ќе се размавташе со рацете удирајќи се в гради: „Жими сѐ најмило, жими бикот, до година ќе воведам два празника за ајваните...“ „Три да воведеш... Три...” му велеше Лоте.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Влегуваат во кафеаната на Јандро, ги запоседнуваат сите маси и столови, се точи, се пие, нарачува Лоте за секого, клокоти и одѕвива кафеаната од песни, од свирки, напнува од викот просторот внатре и, се чини, секој миг ќе пукне како меур; им наздравува Лоте на сите, му наздравуваат тие нему; станува, и мавта со рацете на музиката, и дава знак кај треба посилно, а кај треба потивко да свири, го следат свирачите под такт, го следат луѓето: му се пулат в очи, в уста и ги сливаат гласовите како речни брзаци во една заеничка утока, во една единствена мелодија што се шири полека, плавно.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Дење седеше во колибата, ги следеше од внатре птиците што слетуваа на островцето да отпочинат, им го следеше летот низ воздухот, им го одредуваше местото каде навечер слетуваат да преспијат, или каде прават гнезда, и кога ќе се затемнеше, излегуваше како ноќен гуштер од колибата, се влечкаше пополека низ шеварот и трските, го слушаше тивкото прпање на птиците кои тонеа во дремка, и како орел, како аждер, им се нафрлуваше одненадеж, ги фаќаше со раката за шијата, ги стегнуваше не давајќи им да писнат.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Профим сето време мавташе со рацете, со целото тело и ја прекинуваше Царјанка викајќи: „Доста! Доста!“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И луѓето тие денови забораваат на гробиштата, истрчуваат пред селото и го пречекуваат Лоте со музика, со свирки, шиштат свирачите околу него со свирките што им ги купи за да свират весели песни, а не тажни и погребни; им лепи Лоте на челото пари, шетаат шишињата со пијалок од уста на уста, ги шири Лоте рацете како птица кога лета, одѕвиваат песните, до небо се креваат; излегуваат луѓето по прозорците и балконите, го поздравуваат Лотета, му мавтаат со раце, истрчуваат и му се придружуваат, се множи распеаната врволица и селото добива весел и празничен изглед.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога се служеше вечерата, само на едната половина од салата ѕвечкаа ножевите и виљушките, а на другата се јадеше само со раце, па немаше тропање.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И дуваме, гаснеме, а пламенот само се потсилува и си оди уште понагоре, по конецот. Како со раце се искачува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Уште ми се пред очи оние двајца со раце што се давеа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Реди: греди, трупчиња, душемиња, колца, коралници, пељушки. И со рацете само мавта, ја турка водата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Можеш со рака да го досегнеш и да го дупнеш, да го распараш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Лазор замавнува со раката и ја трга кожата надолу како да слекува мокра кошула. 174

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дуко си ја обришува устата со рака, и почнува да витка цигара.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И Григор мавта со раката, го растерува чадот од пред себе, за да може да не гледа. И да се смее.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Првин го фрлија Миничето од Маѓеровци. Тоа цвикна еднаш, и пламенот, ко со раце, го прегрна.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мрднувам со рацете, се пофаќам. Да бев мртов, сигурно не ќе можев ништо да помрднам. И ќе смрдев, ко отепан гавран.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас мавтам со рацете, се чипчам, ко мачка: за секое камче, за секоја сламка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со нозете се закрепувал, а со рацете свирел.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Алка со раката и удри со главата во џамот, ко пилињата што ни удираат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со мака ја поткрева едната рака и нѐ фаќа за вратот, нѐ милува по темето со раката. Првин едниот, па другиот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Добери се под капавица и ќе чуеш: погоре, погоре, не толку горе, слези малку подолу, не оди лево, е, тука, тука, тука, не, бре, само тука, кај отиде сега со раката, појди малку кон средина, е тука, тука, тука, ај сега малку кон десно, да не те заболе раката, ај добро, почини!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Стои така до трнот и ми мавта со рацете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го гледаш - со рака да го досегнеш, а со трчање никако да дојдеш до него. Како да бега пред тебе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И војводата мавнува со раката и комитите ги тргнуваат штиковите од под гушата моја. ־ Ај, сега оди си, вели војводата, ние пак ќе те побараме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

За прво треба да видиш да не е нешто глув или слеп, да не е некаде изгорен, да не криви со нога или со рака.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама одозгора еднозадруго ми слегуваат некакви заплеткани конци, некои пајажини ми паѓаат вака право, како голема сенка и јас се барам со рацеве и се бранам со рацеве... Ја кинам сенката со нокти и веќе почнувам да викам, не се додржува гласот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се иставам назадгазум и алкам да се фатам за нешто со рацете. Да си помогнам. За да не паднам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас одам крај нив, им мавтам со рака, а тие само одат и не се обѕираат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама само поминуваш со раката преку устата, преку веѓите и раката ти се полни со вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Бегот со гнасење се потргна од квичавото старче со крваво лице и сепак, во двоумење дали да го удри или да го заборави, го праша нешто на турски.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Погледни, покажал со рака зад себе Онисифор Проказник. - Имаш придружничка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш можел да се заколне дека никогаш веќе не ќе ѝ избега на топлината што го носела кон храмови на нечуени воздишки и непочувствувани допири.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не исправајќи се, избезумен од надеж дека го дочекал мигот во кој ќе се прости од маките, голиот поп без двоумење покажа со рака кон домаќинот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Луѓето што го виделе како се скаменувал пред тоа на прагот на чудесната жена по која уште неколцина со извртени очи дишеле забрзано и го следеле како чекори и мавта со рацете како пред бескраен лет, не го засегале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со некакво мрморење прашал што е, се случувало ли нешто.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во својата полемичка страст не може да се размавта со рацете.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Потоа одмавна со рака и седна крај оној со сипаничаво, меко лице.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

До твоја цигара ли ми дошло! И удира, и со раце и со нозе.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Еве го пак врви и гледа во пенџерево, а јас, од оваа што ми се пули само во рацеве, не можам ни да му подмрднам со рака, а камо ли да му подвикнам.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Нема да си одам додека пак не се видиме. (излегува горд, весел и насмеан, но пред да излезе од кај вратата се обѕирнува, и дава бакнеж со рака и тогаш излегува).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

РИСТАЌИ: (му покажува бокс со раката на Илија).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Кога, пак, тој ѝ раскажа што била работата, таа плесна со рацете и рече дека треба да оди директно кај началникот на полицискиот реон, дека блоковскиот ќе го измами, ќе му вети а потоа ќе го влечка; дека е најдобро да оди направо кај началникот, дека тој ѝ е дури и познајник, зашто ×ухонката Ана, која порано работела кај неа како готвачка, сега е дадилка кај началникот, дека таа често го гледа и него лично како минува покрај нивната куќа, и дека тој исто така секоја недела е в црква, се моли, а во истовреме ги гледа сите со весел поглед и дека, според тоа, по сѐ се гледа дека е добар човек.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А стопанот е индиферентен – мавта со рацете над главата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пребројувам – до пара за четири парчиња. Господе, бадијала сум се карал.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Разгледувам наоколу; никој не го слушна тоа; родителите стојат безмалу наведнати нанапред и го очекуваат мојот суд; сестрата донела стол за мојата чанта.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тогаш таа плеснала со рацете за да ја викне жената на најмладиот брат: ’Јатрвичке наша најмлада, ѝ рекла, невесто мила на млад ни девер, ајде место нас однеси им јадење на мажите, чунки патот е долг а нам нозете ни се папсани, та ние веќе не сме млади и лесни како тебе.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не би час, најмалдиот клекнал, ги преграбил со раце колковите на младата жена и, лелекајќи, ја замолил за прошка.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Само жестоко!“ вели слугата, плеснува со рацето; колата тргнува напред како дрво носено од водна струја, сѐ уште слушам како вратите во мојата куќа се разбиваат и се распрскуваат под налетот на слугата, а потоа очите и ушите ми се исполнуваат со брмчење кое навлегува во сите мои сетила подеднакво.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Зафрлајќи ја шапката на тилот, братот одмавна со раката и се насмеа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Насмевнувајќи се, трговецот ја потупка жолтата крава по челото.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Одненадеж замавнувам со рацете, небаре ќе летнам. - Good morning - велам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Како по порачка, ритмовите се искршија (или така ми се чинеше), и скокав мафтајќи со рацете, во обид да ја излеам жешката лава.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Те прашувам – ќе се качиш ли на дрвово? - Не, - одмавна со рака дебелиот. – Ти го слушна кивањето, ти качи се. - Ќе се качам, - се закани долгманот.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- А птицата? Другиот не одговори. Се оддалечуваше.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Не ќе се радувам помалку ни јас да можеше тој да појде со мене кон Пупипафија и да живее таму.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Пееше пајакот со златна глава. Неговата песна гласно ја повторив и додадов: Слободата, Пајо, ни мавта со рака...

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Стегни ги забите Леме и сонувај, рече сѐ така смеејќи се, не можејќи да не се смее и, како секогаш, почна муцката да си ја трие со рацете, да се премислува, да се одделува со мислите, да патува...

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Оливера Срезоска особено на него се навраќаше, друг некој да направеше прекршок а таа нему му се развикуваше: - Зошто се нишаш кога одиш? или: - Не мавтај со рацете, оди мирно! или пак: - Што си ја кренал главата толку високо!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

- Што да ти правам кога си слеп! - велеше смеејќи се, итајќи, весело мавтајќи со рацете ваму-таму, чиниш ќе летне.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Немаше дете тој час што не се помести од стројот, што барем еднаш под влијание на Трифун Трифуноски не замавна со рака.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ја допира со раката, ја пофаќа, како да си го допира татка си; му се рони, му остануваат ронатинки од молци што ја издупиле оставајќи ѝ рани.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во првите денови некои од кучињата го гледаа душмански, непријателски како да им е тој виновен што се затворени овде, терајќи инает и 'ржејќи на него секогаш кога ќе го видеа каде што им носи храна или им го чисти изметот со лопатата или ги носи под тушот или во кадата на бањање, при што Богдан трепереше од страв да не го каснат; имаше и такви што беа кротки како јагниња, кои му се умилкуваа и го лижеа по рацете или му легнуваа да ги погали со раката, да си поиграат со него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Врви со раката, ја брише прашината од нив, дува како да одувува магла легната на минатото.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Марија почесто му доаѓаше да му носи сокови и овошје за јадење, но штом ќе му ги оставеше на наткасната, тој ги брецнуваше со раката и ги фрлаше да не ја види ни неа, ни понадата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И додека таа безуспешно се бранеше и испушташе грлени гласови, тој со сета сила навалуваше на неа, завраќајќи ѝ го фустанот што таа го туркаше со рацете надолу, ја труцкаше, а во тоа имаше и бес и освета за сето она што таа му го чинеше од неговото доаѓање во Пансионот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Го изоструваше и сетилото за гледање, за снаоѓање во темница, одејќи со раширени зеници низ мрачната соба и алкајќи со рацете пред себе за да не се удри во некој предмет и одејќи со меки чекори како мачка.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Одмавна со рака. „Не“, за`ржа. „Ви реков, ќе дојдам по вас. Сега морам да бидам малку сам.“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тоа беше полицаецот, со рацете зад грб. Одеше бавно.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Меѓутоа, во областите како што се типографијата, хирографијата (пишување со рака) и психологијата на некои аспекти на тие проблеми во последно време им се обрнува посебно внимание, особено во врска со наставата на читање и пишување и со визуелната перцепција.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Тие силно му се заблагодаруваа климајќи со главите и насмевнувајќи му се, а тој само немо им се насмевна и замавна со раката покажувајќи дека тоа не е ништо.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Томето само рече покажувајќи со рацете како на вага: „Тука пари - тука Перо --- Перо појќе вреди “.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Тој само нежно со раката го допре врвот на нејзиното лице вртејќи го кон себе и ја бакна.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Таа само замавна со раката и рече: „Ќе го оставиме ручеко за некој друг пат. И онака не ми се јади.“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Само покажа со раката да седне на удобната фотеља пред него, која исто беше тапацирана со црвен сомот и продолжи да пишува.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Ќерпичот се редел со раце или со специјални кошници, сѐ додека Шпанците во доцната бронзена доба од VIII век пред новата ера не започнале да ги печат циглите и тоа ќе означи нов цивилизациски скок.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Градбите од ќерпич биле мошне издржливи, приспособливи за големи горештини, а при големи студови лесно се загревале, отпорни се и еластични на потреси, како градбите на цврстите материјали.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се чувствувам како да сум на свој закоп: стојам на мартовски ветар меѓу црни, лелеави чемпреси и невини, чиниш ни со рака недопрени споменици и со изморени очи се простувам со себеси в ковчег.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Затворениците седеа сосем неподвижно, со рацете прекрстени на колениците.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Седеше колку што можеше понеподвижно на тесната клупа, со рацете прекрстени преку коленото.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Винстон го гледаше право в очи. Чувството на соголеност, со рацете кренати над главата и со целото тело изложено, беше речиси неподносливо.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Винстон ја покри главата со рацете.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ја мразеше затоа што беше млада и згодна и несексуална, затоа што тој сакаше да појде со неа в постела а никогаш нема да го стори тоа, затоа што околу нејзината слатка тенка половина, која како да те повикува да ја опфатиш со рака, се наоѓаше само оној одвратен црвен појас, тој агресивен симбол на невиност.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Додека мавташе механички напред назад со рацете, со израз на сериозно задоволство на лицето, што се сметаше соодветен за време на физичкото размрдување, тој се бореше во мислите да си го пробие патот назадечки во магловитиот период на раното детство.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Тој обожува сѐ вакво. Толку е вешт со рацете, мислам Том“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Застрашувачкото, помисли тој по десетилјадити пат додека болно ги извиваше рамениците назад ( со рацете на колковите тие сега правеа кружни движења со телата од половината нагоре, вежба што божем требаше да биде корисна за мускулите на грбот ) - застрашувачко е што сето тоа можеби е вистина.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Одеднаш се најде како седи, со раката на О'Брајан околу неговите раменици.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Помина со рака преку лицето, обидувајќи се да се препознае во новата форма.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не постоеја докази, само краткотрајни погледи што можеа да значат било што или ништо: делови од прислушнати разговори, бледи чкрабаници по клозетските ѕидови, еднаш дури, кога двајца странци се сретнаа, едно мало движење со рацете што изгледаше како да може да биде знак за распознавање.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Две огромни жени, со раце црвени како тула и прекрстени преку утарето, разговараа пред една врата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Исто така и со раката на истите места фаќам и, ако сакаш да видиш, ќе видиш дека на тие места е фаќано.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Сонцето ѝ биеше в очи и повремено се засолнуваше со раката, гола до кусиот ракав од фустанот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Стоеше колебливо еден миг, правејќи несигурни движења со рацете, а јас во тој краток момент, со онолку прибраност колку што беше можно, успеав повторно да го навлечам фустанот на себе и да си ја вратам сигурноста.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Просто не се покажувал како амбициозен, одмавнувал со рака.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Потоа одам кај коњот и го удирам со ракава на истото место на левата сапа, и тоа веќе се познава, печат од мојата десна дланка на сапата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Го погледнав. Тој стоеше подалеку од мене со рацете отпуштени крај долгите нозе.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Милата таа, небаре дрво вкочането, со раце - гранки виснати... зад неа забелот, а длабоко под неа коријата, на места со пламнати лисја - уште неотфрлени.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Да даде Господ и Богородица Мајчица, да ни се вратат - се крсти баба Петра и со раце крстосани ја кажува молитвата, до трипати ја моли Богородица Ѕвезда да се врати со мајка ѝ и момчето што го заљубила.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Ти, со капче на глава, на коешто пишуваше YALE и со апаратот во рацете трчаше од една страна на друга, мавташе со рацете, нѐ фотографираше, нас, Гаврил…, другите студенти.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Започна потоа и икајца да ги фаќа: зафатија силно да икаат, испуштаа гласови како петли и си го предаваа икањето еден на друг; за да го смират икањето, ставаа касај леб в уста или се напиваа вода пред да икнат или го држеа со рака јаболцето под гушата за да не им се поткрене.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

XXI Илко пред да легне болен, шеташе низ селото, шеташе по околните места, потседнуваше во шумичките, ливадите, градините, падините на брегот, крај реката, изворите, чешмите, ги опфаќаше со широк поглед, ги впиваше во себе, ги допираше со рацете - како да се простуваше со нив за секогаш, за навек.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Додека попот штракаше со кадилницата над ковчегот од Мил и му читаше молитва, слепата Донка рошна по џебовите и извади една книжна пара за да ја стави на иконата на Св. Богородица; парата ја жулкаше со рацете, ја меткаше, постоја малку со неа в рака како да се двоуми, а потоа ја стави на иконата; алкајќи со прстите, ги собра ситните железни пари што ги имаше на иконата ги стави в џеб.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Се фати со рацете за половина и врцна лево и десно како балерина.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

ЉУБА: (плеска со рацете и се смее) Таа потврдува!

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Присутните, почнувајќи од мудурот и дедот поп Глигорија, заплескаа со раце.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Поразбуричка со рака да види да ли водата не е многу жешка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се фатија некои и раце со раце да се борат; маваа со клоци, со глава по нос, касаа со заби, но напаѓачите беа двојно повеќе и сите вооружени, та никаков изглед за спасување немаше.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

- Да ги видам – веднаш изјави кадијата и прв излезе од својата одаја и отиде во дворот. Co злоба и гордост која може да ја има само средновековен победник, со рацете одзади, придружен од Јунуса, Рифата и забитот, се приближи до редицата исповрзани луѓе и жени и доби по едно длабоко темане од пазачите.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Најпосле се замисли длабоко и си рече во својот учен ум: – Овдека треба и марифети, не само сила – па како да се присети нешто по долго мислење и кроење, си рече: – Јас треба точно да ги научам сите водачи на овој бунт и од нив да разберам со каква сила располагаат и кои им се слабите страни, а за таа работа ми треба човек, што ќе отиде кај нив и ќе разбере што треба – и плусна со рацете.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Вели само едно исто: Овде е танко, сечете, ама верата не си ја менувам, и покажува со раката на гушата и вратот. – Е!

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Падишах’м – и покажа со раката кон легнатиот Суљо.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Кога некое од поголемките школници ќе се понудеше да ѝ помогне, таа само одмавнуваше со раката.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

А може затоа ме пика во пазувата за со рацете да стигне до неа, ѓомти случајно, а таа кучката, ќе се таи и ќе се насладува.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Да не има благо на нејзиниот газ што сте се залепиле така? а тој се брани со раката од тие развртени рачиња, предупредувајќи ја Жено мори пуста да не бидеш, не ми го тепај сонот! и дозволувајќи ѝ и понатаму да ја тресе правта од него, седнува, си ги истрива очите и гледа дека навистина е на страната од Родна, дури нозете бакнати, залепени, па ги потргнува своите, ги поодалечува колку да блесне белината од Роднините листови и за да ѝ го одваби погледот на разбеснетата Милка проговорува како да се чуди и самиот Од каде да знам мори жено желки да те јадат, може ти си се преметнала на оваа страна, колку што го држам времето од синоќа, те пикав во пазувава, при завртување може си се свалкала на другата страна па јас сум останал на оваа! и за да се потсмири работата, се закикоти на цел глас.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Само кога ја виде Влаинката Роса како заминува со своите пет чупиња, по чупињата петте гуски кои деновите ги поминуваа во дупките кај туланата, а зад гуските високото ковчесто старче што размавтуваше со рацете како со мотовила, и самата се расколеба и следното утро се најде крај самиот вагон, всушност, луѓето се растргнаа и ја пуштија до вагонот да може да си зборува со старецот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ако со око погледнам око е — да го ископам, ако со рака посигнам рака е - да ја исечам.

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Мајка, откако се поздрави со загрижениот Гури Порадеци, не дочекувајќи го неговото прашање каде е Татко, му покажа со раката дека е горе, со книгите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

„Не можам вечно да вадам камења со раце...” велеше Танаил.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Еве бршленов... - покажа со раката кон ѕидот на црквата по кој беше изнафаќан бршлен... - Бршленот го спасил Исуса Христа... Полковникот го погледна заинтересирано.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Слепите го пофаќаа со рака за рокчето и му велеа: - Со рокче се може, синко, но без виделина не се може. Во мрак е најтешко да живееш...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Италијанецот мавташе со раката како да диригира.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Изгледаше восхитен од она што го чу, си тури сам вино од винарката, се напи и пак помина со раката по брадата за да ги собере светлите црвени капки по неа. - Ха! - направи пак.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Син му Анко ги затинаше ушите со рака да не слуша.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Во просторијата се појави Иле Маленко – Брзакот, онаков каков што сите го знаеја, но сега со рацете на грбот, во лисици, со изразито набрано чело и оѕверен поглед; подзастана, брзо подпогледна в лево и в десно и, бидејќи во недоумица, не се помрдна.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се протна под рампата, го премина просторот до влезот на кој наоружан со револвер на појасот и со рацете на грбот стоеше чуварот кој му се испречи на патот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Седиме така ние двајцата спроти шпоретот и мијалката во кујната, јас од едната страна на масичката покриена со мушама, таа со рацете на скутот на другата страна.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сивото небо вон прозорецот беше близу, беше допирливо со рака. Раздразнуваше. Го копаше видот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

На Србина чиниш цело време му се спие. Седеше со рацете меѓу нозете собрани со колената до стомакот, со капата над очи и мижеше.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Посилниот очајно одмавна со рака: - Не ти, туку Бугарин.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

- Па што да правиме сега? - праша Коте. Сега Проедросот, со рацете на масата, ги погледна братучедите и сакаше малку да земе здив пред да ги праша што ќе ги праша, но толку тогаш крцна трказот на вратата, влезе жена со послужавник в раце.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

- Зборувајте, зборувајте, - им рече тој вртејќи со раката во која го држеше ножето.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Откако само еден момент ги погледна држејќи се со рацете по колковите како да се исправа од работата, му ја подаде раката на Котета, воедно велејќи за поздравувањата и со братучедите што беа еднакво одмерено и здржано срдечни: - Ај добредојдовте... .

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Мажи, жени и деца ги поздравуваа, ги испраќаа и им мавтаа со рацете.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

И едно се приближил пред нив, им се поклонил со рацете на градите и ја наведил главата пред нив без да им рече добровечер.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ти ни го одредуваш патот на зрачните надевања дека е побогат и еден убав потез со раката насочена во вистинско место од сета залудна тревога што дните ни ги исполнува.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Преживеаја уште една зима. Сета е озарена. Дури и плеснува со рацете.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Шета околу мене. И со рацете можам да ја допрам!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

А оттаму, од излогот, ми мавташе со раката една воздушеста убавица, чиј што нежен превез многу придонесуваше да се причинува дека не личи на живо суштество.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Повторно мавтам со раката пред очите.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Притоа продолжи да тупоти со раката по меката перница.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Но ништо не му реков. Само одмавнав со раката.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Го потчукнувам по рамото. (Нешто како пафтање со раката на утехата, а всушност му завидувам.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Еј, дојди долу, дојди долу! Царот сака да те види!“ извикуваше слугата, правејќи труба со рацете.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Сега беше мирен, со рацете врзани за нозете.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Не... ох, не... не“ тивко рече, притискајќи ги градите со раце. „Не е можно, тоа не е можно...“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Стража!“ царот плесна со рацете. Стражарите се појавија трчајќи. „Фатете го овој човек!“ И стражарите го зграпчија летачот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ноќна прошетка Леонард Мид највеќе го сакаше градот ноќе, кога можеше во магливите ноемвриски вечери околу осум часот да зачекори на тротоарот, да цапка по изгазениот тревник, онака, со рацете в џебови и во која било насока низ таа прекрасна тишина.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Со рацете на него го гледаше небото што почнуваше да се вжештува од сонцето.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Немој“, велам. „Молам, капетане?“ „Не е важно“, велам, „морам да се ослободам.“ Со раката ја затворам устата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

- А не кажуваш зошто! Не кажуваш...! - плескаше со рацете Јана - Или не знаеше дека некогаш, а можеби и сега во некои делови на земјата прстите ги заменуваат зборовите?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Околу таа црвена дамка само уште денес, и можеби најдоцна до утре, ќе се збираат неизлечивите љубопитници: ќе стојат со рацете во џебовите и одвреме-навреме со малку смртна трема ќе погледнуваат угоре обидувајќи се да го измерат тој пат на ужасот од работ на терасата па сѐ до врвовите на нивните чевли, и притоа ќе се трудат да останат на разумна оддалеченост од грдите белези на смртта.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се качив на покривот на кабината, пак ги составив дланките во инка и на сет глас извикав: - Ма-мо-о-о-о!! Ма-мо-ооо!!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Стоевме на нозе и викавме, викавме, мавтавме со раце, викавме до зарипнување: Мамооо!!! Мамоо!!...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Ајде да играме мрсен Петко, - им рече таа на децата и изненадено се сврте, го допре со рака Мартина и спрсна да бега.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Што сѐ не мислеше да му нарече од лутина, но кога напладнето го сретна, застана пред него, му се загледа в очи со рацете наопаку, сакаше да му зареди да му вели сѐ што имаше смислено да му рече, ама сите зборови му нагрнаа одеднаш и како ветерот да му ги однесе.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Го удри еднаш некаде по главата со раката замавта одопаку, го пречека на другата страна, Мирче падна на земја, а Луман тогаш, во мракот, не гледајќи каде и како, му зареди удари со нозе.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тогаш влегува бабата со рацете запретани во тесто.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Тој почна да вика гласно, да мавта со рацете, да се загледува во секоја тревка – и пак никој не свика по него, ниту пак се обиде да му објасни дека и тоа не смее да се прави.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

А ако го прашав случајно, дали има нешто ново, ќе одмавнеше неодредено со раката, а што очекуваше ти да се случи, и се чинеше навистина изненаден од вака поставеното прашање.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А не можеш со раката да им ја допреш сладоста. Само со очите.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Добро, не може да се наведне и да ги погали со рака ама затоа со ногата ги гали.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Малку ќе се навали наназад, ги погледнува преку мевот, а потоа им го подметнува врвот од чевелот под слабините и со него внимателно ги чеша. Но не молчи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Никогаш со рака не се дофатува а со нозе не се доодува“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Дури и со рацете морав да се служам додека му зборував.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Миграции Наведнати за да ја допреме со рацете, со очите, со думата тонеме во безсознание сѐ додека не се привикнеме на агонијата лепливо индиго на амнезијата нечитлив препис акутна миоптија мултиплицирани глетки сѐ додека не почнеме да наѕираме тихи обриси да насетуваме смисла а таа, пес бездомник куче скитник шуткана натаму-наваму зависно од традицијата од стомакот во гушата, во душникот аурата, срцето долж стопалата по врвовите на прстите, ко подноктица сателитска антена inter-link, inter-face нешто невидливо нечујно светликаво мрачно мазно бодликаво нешто кое држи до себе и до слободата за да може да влегува и да излегува кога ќе посака, да лунѕа севезден ни таму-ни ваму разбиена идеално дома, не-дома таа, а не-таа своја, а не-своја секогаш кога ќе се разместат фигурите ќе се затнат вентилите огништето се згаснува наидува поларен студ - 51° Целзиусов пука филмот прскаат шавовите напукнуваат ѕидовите се прецртуваат границите се митари митот!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Интересно им стана: малу-малу и ѕирнуваа кон нас: вртеа со шиите, преминуваа со раката по носот, го грицкаа моливот и одвреме-навреме ги вртеа очите кон нас.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

ТЕОДОС: (Како да ги истуркува со раце.) Ајде, џенем фатете сите!... Јас да кршам глава одовде, да се извлечам, да побегнам!... (Станува.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

СПИРО: (Доаѓа од лево и кога го согледува Теодос, го надувува неодолив смев.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Додека под нашите раце бесшумно исчезнува ноќта кон наслутениот смев интимни сосема одиме Оваа постела потна е море со високи бранови што во пените на чекањето ги фрлаат нашите тела и на тој пат што мами сосема измешана плови зелена гранка од соништата и раката од пелин Па сѐ по малку сетни рацете твои како пристан тогаш сум и брод и галеб што во него ќе слета и ја наоѓам во него онаа неизбежна вистина што мавта и подмладува со рацете на ветерот

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Само пријди близу, со рацете сини сѐ ми кажи.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Кога го нема (напразно) црвениот мускул на утрото да се згусне со рацете на малото девојче што не е тука.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Кога стадото замечтано од ливадата зачудено ќе ме погледне а малото овчарче ми мавне со раката Таго на детството напуштено Тоа ти ме викаш назад во своите сонливи длабочини.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

(Дури и да сте мислеле дека тоа е музика, признавате дека таа допрела до вас преку ушите а не преку очите, а и тоа дека не сте ја пипкале со рацете ниту сте се шетале по неа.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Се засрамив како да сум направила нешто лошо.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Со рацете ги месеа дури не станеа цврсти и заоблени.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Дури кога братучетка ми со едното ноџе само по чорапче скокна надвор и замавна со раката мачката троа се подисплаши и тромаво се симна по скалите.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Прво сонував дека тетка ми пеглала и дека пеглата случајно ѝ паднала врз мојот стомак; јас сум се обидувал да ја кренам, но таа никако не се мрдала и само ме гмечела и ме горела.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Ајде, оди таму кажи им на другите деца и не прашувај многу, - ми рече чичкото што чучеше на земја и затресе еден шраф со раката да види дали е добро зацврстен.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сврескав и со раката со завојот ја турнав мачката.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Јас преткам со рацете, а тој се смее.