Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тој ме научи да правам чуда.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој уште одамна ќе се убиеше, но, ете, се запозна со мене.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Откако му свирнаа глогов кол во срце неговиот дух и понатаму телепатски комуницира со мене.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но незбежно така испаѓа и според судбината и според неговата желба.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Нема тука што да се објаснува, заклучувам и при тоа не знам што се случи, ни што стана со мачките ни што стана со мене, но сум со она чувство со кое машкото наутро ќе се најде со гаќите непријатно влажни.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Свеска ми знае каква долга пловидба ја чека со мене.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Почнаа и нашите женски разговори. И децата и постарите жени се трудеа да ме имаат покрај себе. Едноставно, им беше убаво со мене.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

По околност што некоја година престојувал во Мелбурн, зборуваше по некој збор англиски и му се стори важно со мене да зборува на тој јазик, бидејќи јас сега, поради треската, изгледав бледо и нежно, и уште свежо избричен и облечен во ново, токму како странец во Маказар. „Јес“, повтори тој, „егзектли, точно за гараж!“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Луѓето поминуваат и заминуваат по своите работи, ме поздравуваат, но не се радуваат, имаат прашален изглед, како нешто во врска со мене да не им е јасно: Што барам јас овде, не сум ни шумар, ни ветеринар!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Знаете, така тврдат и најголемите психолози, дека кога сте онеспособени да се изразувате креативно (каков што е случајот со мене, затоа и ви се доверувам), вашата потисната, потенцијална енергија, ќе премине во кинетичко деструктивна.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Наташа Му благодарам на татко ми кој беше со мене додека ја пишував оваа книга за да го прашам за сѐ што не можев да се сетам.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Се најдов во грчкиот кушет. Со мене, со коферите, се најде и еден мој врсник облечен во кусо палто, со пробелена коса, изразити брчки на лицето.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Девојките од Скопје, кои патуваа со мене во дертмунскиот експрес, сигурно веќе работат во некоја германска фабрика.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

ВЕТА: Ти, навистина, се подбиваш со мене. Се зборува ли за такви работи!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Подбивај се со мене, со мојата чест, но пред да заминеш врати ме онаму од кај денеска ме зеде!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Ти се подбиваш со мене, зашто знаеш дека јас сум сираче, дека нема кој да ме заштити!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Така стана и со мене, а кривицата за тоа ја носам само јас, зашто цел месец од ден на ден се ломев дали да се пријавам за тие чевли.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ме радуваше дека заедно со мене доби нови чевли и Бане.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ама каде! Пак не можеше да се мери со мене.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

ништото Зар стигнав До ништото Или Годините Со мене Така Се Шегуваат? ***

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

На оваа месечина уште него кога би го видел како му ја бакнува раката на Исус на брегот на морето, преповторувајќи ја во тишина својата молитва: Господи, Исусе, сета смрт кога би окончала со мене и со моето име...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

„Рано ти е да се вишиш. Јас дури во шеснаесеттата година се извишив.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Секако си се метнал на мене!“ рече тато.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тато се шегуваше со мене: „А ти - клучарче на тато! Што ќе речеш? Ми се гледаш некако потпораснат, позрел“.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Кога би се редел прв, не би се подбивале со мене: - Ама Крали Марко! Кускуле...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Особено затоа што не ме караа, не ме казнуваа, туку со мене се однесуваа особено внимателно.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тогаш арамбашата Чанак го погали неколку пати по бушавата коса и му рече јасно и гласно: — Ајде, Толе, расти побргу, да пораснеш и да дојдеш со мене арамија, да го проплескаме заедно Адема ваш.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кажи му на стариот дека си со мене и да не те чекаат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Аха! Со мене сакаш да збориш. Може некоја поплака имаш на некого?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И маж ми кој е ужасен со мене! ... тоа е за срамота, Докторе! ...“

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Јас не можам да ги соберам мислите, да ги средам - да фрлам спокоен поглед врз тоа што станува со мене.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Еве, штом не спиеш дојди со мене.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тој ме посетува не само затоа што сме роднини и затоа што многу сме другарувале како деца и во младоста, туку и затоа што ме почитува, има потреба да поприкажува со мене за да сподели некои грижи и мислења.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Сакав едно време да му кажам на Крмакот, колку да ми олесни, ама тој мајтап ќе тераше со мене.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Кога на неколку чекори на излегување од кафеаната А А. ми рече дека би сакал повторно вечерта да се види со мене, зашто сум навистина многу начитан, но за жал без потребната идеолшка наобразба, јас се согласив повторно да се сретнеме.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Не е изречено но може да се види испишано на неговото лице а згора на тоа и на секој предмет во просторијава.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кај берберот Среќко го слушале како ломоти (и тоа после онаа ноќ што ја проведе со мене) дека за прошетка се подготвува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Толку се труди кутриот, што јас всушност можам и да го прочитам неговото тврдење иако сѐ уште не е изречено.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Боге од Бањи се нафати во врска со сандакот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Потоа повторно одиме еден зад друг сѐ до моментот кога Даскалов успорува за да се израмни со мене.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Со мене низ просторијата шетаат и зборовите на неуморниот иследник.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во Германија го чекала некоја русокоса.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Што значи тоа?“ „Претпоставувам дека тоа на некој начин те венчава со куќата, а и со мене.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Набргу излегуваше дека тие мислеле “тој или таа не се согласува со мене”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- Оди. Си платил, можеш да влезеш. А со мене не смеј се.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Слушај ти, слушај ти, бучеше силниот Русин. - Дојди со мене, дома.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

По одмаздата од која настрада синот на инспекторот, по тој настан од кој крвта ми стана волча а лицето темно, сината маштеа ѝ забрани на Ана да разговара со мене и да ми носи книги но не бев сигурен дека на Ана не ѝ е тешко нашето оттуѓување.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Се обиде да се извади со мене. - Брат ми е. Спие на улица.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И потем одевме; во еден миг јас почуствував дека со мене нешто не е во ред; како да ме беше каснало нешто, како отровен пајак; почна да ми се врти, свеста ми се виеше, и нозете ми ослабеа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Луцијо, можам да те убијам“, реков. „Не поигрувај се со мене.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Погледнав молбено во Земанек и реков: „Те молам, ако си ми пријател, остани со мене. Пушти ги да си одат“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас го погледнав и реков: „Со мене? Што се случува со мене?! Што се случува со сите вас?!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Мене ми се стемни: можно ли е Луција вака да постапува, да се поигрува со мене?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој само се смешкаше; одеднаш рече: „Луцијо, сакам да ти ја покажам таа светлина и таа музика; затоа те водам со мене“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Директорот на циркусот го раскина договорот со мене.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Така“, рече. „Треба да научиш да чукаш како маж!“, рече двосмислено, подбивајќи се со мене.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Дека во тие три месеци не смее да се гледа, ниту да разговара со мене; и дека во тие три месеци треба да состави комплетно досие за сите досегашни контакти со мене и да им достави сѐ што до сега во писмена форма сум ѝ предал.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како и да е, таа случка на разбојот беше многу непријатна; најверојатно (оти не го имам читано дневникот на Лудвик), тој си замислил дека со тоа што го прегрнав при доскокот (го гушнав, затоа што во суштина ми беше многу жал за него, оти беше подготвен на најниски понижувања, само за да биде еден миг со мене), негувам некои длабоки чувства кон него. Но, тогаш не беше така.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во Бога се колнам, дека говорам вистина. Жена сум му, господин судија, на Павел Земанек; барем законски, јас сум му сѐ уште сопруга, иако тој веќе од поодамна не живее со мене и со Здењичка.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ја прашав Луција зарем не е поумно да води љубов со мене, одошто да биде нивни активист.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Беше болен, немоќен беше, блед, како молец што ги изел јаслите свои, ткаенината во која се родил (пајакот никогаш, макар и најгладен бил, не јаде од мрежата своја, од делото на утробата своја); таа ноќ, кога му го покажав пајакот грозен во ковчежето, сила незнајна, сила ѓаволска го крена на нозе, и тој со мене појде, кон гревот негов, мене што ми се пиша во книгата на вересиите божји.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Точно се сеќавам што потем изговори Луција: „Си ја ризикуваш иднината, Јан Лудвик. И јас ти наредувам да потпишеш и да тргнеш со мене“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас погледнав во Земанек и реков: „Прашајте ја, дали сака, по тренингот, да се омажи со мене?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

САЗДО: Имам. Но таа нема со мене такви проблеми.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

ЛЕНА: Има и среќни мајки.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Дали можеш заедно со мене да скокнеш во центарот на животниот оган?

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Требаше ли да му се извинувам за потрошеното време со мене, требаше ли да се правдам што не го сакам, требаше ли незнам што сѐ да кажам...

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

- Тоа е лесно. Ама јас прво би ве замолил да појдете со мене кај едни мои роднини.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Има и едно последно сообразување - не сакам да му причинам задоволство на непријателот да се гаври со мене, да ми се подигрува.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

- Тебе, не можам да те земам, но Ели веднаш ќе тргне со мене.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Во истиот момент тетка ми, со патната торба во рацете, истрча налутено од куќата и, без да се поздрави со мене и со Ели, излезе низ дворната врата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Ќе дојдеш ли со мене, кај мене дома, - ме праша Марина кога бевме кај првата раскрсница, - јас не седам веќе овдека, се преселивме со баба ми, - ми рече таа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Не знае таа со мене, како што јас знам со неа. Од шејтан донесена, на шејтан нагазила.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Сега гледам дека тоа и не е важно – разбојот, без или со мене, така ја ткаеше приказната... ***

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

МЛАДИЧОТ: (Сакајќи што побргу да си отиде.) Можам ли да знам кој ќе биде со мене во собава?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ме интересира само тоа дека сева работа со мене наполно личи на случката со Кирил.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ФЕЗЛИЕВ: Драги мој, вдени го Лукова в појас и не вади го како страшило кога разговараш со мене.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

МЛАДИЧОТ: Се разбудив. Гледам во собата го нема другарот што спиеше со мене.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Јас сум тука, Да ти кажам, „животот е убав“ и со мене и без мене...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

- Ела вамо со мене ко ти велам јас!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Дошол дома и таман та жената негова станала од спиење, сабајлето: - Жено - рече - давај, земај една вреќа - рече - дај ми една вреќа мене, една земи ти и ела вамо со мене!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Место тоа рече: - Можам сам. Што ќе денгуби и друг со мене.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Како да си спиел со мене, да знаеш, - не остануваше должен другиот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Не знаев дека тие се шегувале со мене...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Дента кога Трајан отиде да го види Висара, татко му од Висар не беше дома; го најде Висара кај што гледа низ прозорецот со насолзени очи; Трајана го обзеде жал и го грабна Висара за раце: Ајде со мене, му рече, ајде да прошетаме по езерото.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кретен“, слушам како се туфка и се шегува со мене.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И додека баш пластично раскажуваа како ќе си поигруваат со мене, а бидејќи тие важат во нивната Лозница за мажи на глас, што сами си го раскажуваа меѓу себе, а не го слушнав од нивните женички, кои исто како мене лежеа под дебела сенка малку потаму, јас се потрудив да им биде уште поубаво и поинспиративно.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Со газдата на дуќанот не се бакнавме, ама не ми удри ни „сиктер“ клоца дека му доцнам само три месеци со наемнина, ама има разбирање за мојата финансиска положба, а и јас за тоа што не беше срдечен со мене, а и незгодно е, многу ми е ачик дуќанот, па ќе види некој, па од несвидлак ќе ни извади муабет... па после, бруки и срамои!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Легната на кревет со неколку доктори и сестри околу себе во една приватна болница одгледав краткометражен филм со мене и моите црева во главна улога, како кратка реклама за колагенска крема и чај од нане на голем плазма телевизор... додека не ме фати анестезијата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ми помага само со сенката. Оти сенката иди со мене, по мене. Не ме остава да бидам сосема сам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Лазаме сите. Значи не ќе да сум сосема сам. Со мене пак идат мртвите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Пушката е со мене, им реков, а јас сум пак со вас.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сега почнувам и да не се плашам и да се плашам. Што е ова со мене, си велам, до преѓеска се молев да ме убијат, до преѓеска ја молев смртта, а сега смртта почнува да ме потплашува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не играј си, вели. - Не си играм јас со тебе, му велам, туку нозете мои си играат со мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Кај се пулиш кога лажеш, вели човекот, оди и не задирај се со мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А и ноќта се стега, се растуркува со мене. Го запирам здивот и ја наслушувам ноќта.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кој е сега со мене, кој е против мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И во лаењето, си велам, и во квичењето негово има нешто човечко. Едниот човечки глас што е со мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пукањето иди со мене. Не можеш да му избегаш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ај не играј си шукшуле, му велам јас на Јона, не играј си клиска со мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама кога ќе ми речеш, Стојна, мислам дека на друг му зборуваш, вели, мислам дека не зборуваш со мене, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како со мене да зборува, а пак не со мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Тие и со мене и без мене ќе се тепаат, ми вели, туку ај да си легнеме, ми вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Знам, вели Јоше Свирачот, ама што ќе стане со гајдата, и што ќе стане со мене без неа, вели, и ги трие очите со дланките. Се брише опакурака.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ова е другиот глас, од сиот свет, што е со мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Сакам и Онисифор Проказник да дојде со мене.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мавни се од тие боцки и појди со мене, дедуле, го помолив. Аха, и не ме слуша.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако Онисифор Мечкојад можел да е прв во тврдоглавоста, Онисифор Проказник стоел веднаш до него, да сраснат еден во друг, да се скаменат, да станат еден варовник од некогашни два живи облика, подоцна, многу подоцна да ги подлокува безнадежен дожд и да ги напукнува сурова жега.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еден од нив веќе лежи без крст на чучерскион пат, рекол.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тие тоа го измислија заради... заради вакво нешто што ти го стори со мене. - Да се убијам?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Самиот си си должник. Побарај го крадецот и земи го она што е твое, ако е твое.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Браќа, можеле да пиштат од утроба, браќа, бидете на моја страна, другиов Онисифор ќе е ваша измама додека е жив, и само темно се гледале бедни, можеби и болни од неспиење, браќа, само за еден Онисифор има место на овој пат, судете, осудувајте, бидете со мене и не ќе се покаете, и молчеле очајни како да ќе ги остават засекогаш на тоа место своите неутешни души.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дојдете со мене. Ако сакате, ќе ви го покажам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Но тој сакал да легне врз туѓо женче. - Им веруваш на крлежине.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога, што да видам - на грбот му се шират модрици и гребаници. Ме оскрби.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јас со тебе разговарам! - Разговараш? О мајн гот! Тој со мене разговара!

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А поарно беше да не го правев тоа и да ја сонував зелената влага на долината во која ми призна гледајќи празно дека со мене те сврзува нешто повеќе од љубовта.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Ох! Прости Душке, заборавив да ти го претставам господинот што е со мене.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Од каде пак вие во Скопје? - Не прашувај сега, туку тргнувај со мене.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Јас се насмеав, тие се поздравија со мене и си заминаа прегрнати, а јас порачав наместо кафе, нане со ким. Како да чекам некого на чај за двајца.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Зашто, секоја голема љубов почнува со три мали лаги.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

8 Зошто тогаш - речник? Тој збор, речник, се најде во мојот багаж на бегалец; идејата за еден друг речник, кој веројатно никогаш нема да биде напишан, патуваше со мене.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Чиниш некој ми ја поништил силата да владеам со соништата и да измислувам прикаски.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Сега сум им роб. Тие господарат со мене. Тие или чинките на Мортенија.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Не обѕирајќи се на гаврановиот подбив, Жеро Жерав воспостави мисловен допир со мене: Ми даде повеќе од колку што ми беше должен.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Со или без причина ми се стори дека некој друг управува преку чинки со мене.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Не ќе се радувам помалку ни јас да можеше тој да појде со мене кон Пупипафија и да живее таму.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Неколку умни косови изделкале јајце од мермер. Долетал до јајцето Гавруш – ќе појадува.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Еве ме, Купидоне, еве ме, црна музо, јас сиот ти стојам на располагање, удри на мене, бори се со мене, се саможртвува Трифун Трифуноски.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Јас одамна престанав да се фалам пред други дека некоја девојка спиела со мене.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ја завлече главата во биковскиот врат и стана презрив и тврд, се стемни чиниш цел живот да се хранел со гавранови срца. „Во зло време се задеваш со мене.“ И гласот му беше темен.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Ах, глупости! Со кого сакаш да водиш љубов повеќе, со мене или со костур?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„А со членови на Внатрешната партија? „Не, со тие свињи, не. Но мнозина од нив би го правеле тоа со мене, кога би им се укажала можност.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Правете со мене што сакате!“ се дереше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Што правеа не знам. Со мене сетне стана друго.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Во папката што ја носев со мене имав и една фотографија од погребот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Откога се поздравија редум со мене, главните луѓе си влегоа во автомобилите и заминаа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Дали сакаше да воспостави барем некаков разговор со мене или повеќе сакал да ја нема куќата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Малку по малку, почна да јаде со мене.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Не зборуваше со мене многу, ама кога ми кажа два збора дека ѝ се јавил синот, знаев од каде е куражот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Се должеше ли уште на нешто неговата потреба, по првиот занес со мене, кој беше несомнен, да се покрие со својот цврст емоционален плашт непробоен за моите вибрации?

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Не се жалеше, велеше: „Сѐ е во ред со мене“.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Дури и почна да се караш со мене за некои безначајни работи. Но, тие работи ми пречеа.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

- Ќе дојдеш ли со мене? - гласот му беше топол, но и решителен.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ако ли пак си играла мајтап со мене, ќе ѝ го поткина вратот со секирата на прагот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А ми се настрани самарот — мажот со мене, децата за рака ќе си се дела, ако сака прескакулица нека игра со нејното“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Дали имам, јас маж толку пари со мене! Сака да се бара чаре.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На одарот од другата страна обично е испружен Бај Шишко, ако не потпевнува тогаш со гласовите на носот кажува дека не треба гласно да учам француски или руски за да не му го растурам сонот, меѓутоа не можам да сфатам како забележува или како станува свесен дека не учам и дека внимателно сум се спружил држејќи си ја главата со двете дланки зад тилот, тогаш се открива дека не ни спиел, не ни потпевнувал, туку само демнел миг кога ќе се опуштам за да почне разговор со мене.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Знам дека се гордееше со мене, ама исто така знаев и дека е мајстор да не го покаже тоа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Пелагија клечеше крај неговата глава, го оплакуваше во себе, без глас и без солзи, оплакување што повеќе беше монолог отколку дијалог, всушност не кревајќи ја главата, чувствувајќи со снагата и слушајќи со ушите што се случува во одајата, кој доаѓа и кој заминува, таа му вели на старецот и се надева дека немите зборови што ги пушта во отворените очи во кои сега светот е сведен на таванот, дека незнајно како тие стигнуваат и до оној дел на старецот што уште не е заминат, а и до неговата дебела половина, до бабата Петра, која во мигот го слуша ритмичното вртење на тркалата од возот Ти дедо Костадине ја сврши најдобрата работа така да знаеш ги откорна бегалците од овој батак и ги упати назад во коренот во здивот на дедовците не е важно што ти и јас остануваме тука така ни е пишано зар не така ни било чкртнато да останеме во проклетава рамница за да бидеме дира на нашето талкање оти колку сакаш кажувај му некому дека си бил таму и таму си проживеал тоа и тоа ако не оставиш потврда за тоа како што направи сега ти кога ги напади сите во брегчињата и ритчињата на Македонија а ти остана тука каде што не сакаше да останеш за што јас живата и осрамотената ти сум бескрајно благодарна што ќе бидеме заедно ти во меката кална утроба на земјата јас земјосана калосана врз земјата со тоа што знам дека ти уште сега јуриш да го стигниш возот за да бидиш заедно со твојата благородна баба Петра и внучињата додека твоите коски ќе бидат тука додека еден ден не заминат со мене и не тагувај нема в земји да те положам додека не најдам такво место какво што бараше ти биди спокоен смири си ја душата пушти ја да ѝ биде поткрепа и надеж на баба Петра а ти како што гледаш не си сам не оти јас ти седам над глава туку ако смогнеш сили да ја свртиш главата ќе видиш дека одајката ваша никогаш не била пополна со луѓе отколку сега оти тука се сите што те сакаа ама и оние што те колнеа кога се затвори во вагонот Папокот Корнулов за кои не се знае уште колку ќе останат тука оти се шушка како некои вагони на товарниот колосек се полнат со секакви шејови тука е и Друже Србине кој се радува што не си замина со другите мисли дека барем овие што не се заминати ќе останат со тебе и да знаеш мислам дека е во право зашто еве јас ќе бидам тука Танаско децава школнициве цела година ќе се ловат по широкиве и празни улици! сака да го продолжува својот монолог ама одајчето е полно со тела и врева и таа не си ги слуша мислените зборови, мислата ѝ ја запираат, ѝ ја раскинуваат.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Јас самувам сам И ти велам И си велам: Отровот во бои ќе го разлеам Виножитото во рамка ќе го зберам И ќе те создадам Низ нова фабула Во Големата Книга Што немее Со мене Во мене.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Ќе се вратите пак кога ќе помислите дека е свршено со мене. Мојата жолта старост ќе ја купите за една обична дневница. Но луто ќе се излажете што го оставате мојот корен зашто вашите брчки пак ќе ги лечите со мене.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Дојдете вие плеќести црни мажи деца и неба и времиња -по коритото на оваа река да потече и вашата судбина на местото на овој мост извишен над вашето небидие да си прочитате: векувајте со мене!

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

КОСТАДИН: Зафире!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Жива вода станав... Не знам што ќе се стори со мене...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Работничкиот совет платата мене не ми ја покачи зашто тоа не било возможно без да ми се признае квалификација. Си играа со мене.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Патуваа со мене над бездни, и јас не можев да чујам од железниот грмеж дали свири ветар во нивните празни усти.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

АНДРЕЈА: Зошто си играте мајтап со мене? Дојди ваму. Седни карши неа.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

– „Лели те довеал ветрот у нашава земја, кај што човек не дошол досега, му рекол, ќе ти кажам од кај те познавам, чунки си имал касмет да се видиш со мене и гостин ќе ми бидеш у мене.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ѕвонење. „Бартоне? Бартон. Појадувај со мене! Бифе кај ракетата.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Уште полоши. Јапонци и нацисти. Не ми е јасно како моите излегуваа на крај со мене.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Еднаш Тате ми рече: „Мајка ти со мене постапува понекогаш како да не сум тука -- како да сум на некој начин невидлив.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

- Се согласуваш со мене, Дудо? - прашуваше Џорџ сениорот и грлено се смееше.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Таа најчесто им се додворува на непресметливите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А среќата е многу непредвидлива. Сигурно ќе се сложите со мене.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Зарем ѝ немам речено дека тоа здолниште може да го носи само кога е со мене.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А додека тој ја прашуваше дали се сложува со него таа ме потчукнуваше по рамото.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Сполај ти, Пандо, ама ништо нема да носам со мене.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кога ја гледам, секогаш ми се чини дека ќе ми се врати синот... а знам дека нема да се врати.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А сега бујрум со мене да ме носиш кај тој, како се викаше...

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И вака ќе им речете на вашите татковци: Луман арамијата ви порачува да му однесете по една златна лира секој, а татко му на јунаков што ќе остане со мене пет.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тој се замисли: - Ами ако те насмеам, бабичке, и тогаш ли нема да зборуваш со мене?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

После онаа посета на Иван Степанович, татко ти, барем со мене, никогаш не го спомна веќе во нашите разговори Белиот Корпус.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А гледаш, Дед Павел како да не се сложуваше со мене.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ова лично ми го раскажуваше твојот татко, Козакот Семјон Иванович, се разбира, кога ќе почувствуваше потреба да ја сподели со себеси и со мене својата нерадост!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се лепам, се смалувам низ твојата топла кожа со наежени влакненца, лесно навлажена од потта кај рабовите од вешот: - Остани со мене.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

И ноќта и патот и копнежот со мене се остаток од нешто што ќе биде.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Кога се шетав по собата со мене се движеше и времето. Кога застанував, застануваше и времето.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Некогаш сите бевме деца. Деца кои беа заборавени во полноќната тишина, во темнината научивме да гледаме, а и да слушаме во глувите тишини.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Се будам во солзи и пот, оваа ужасно потресна слика која ја рефлектира мојава душа ја шатирав, ја исенчив и ја покрив со бело кадифе, но во полноќната тишина сѐ уште ја слушам исповетта на убиецот на моите чувства: „Се плашам од тоа што сум, од огнот чии пламен се чувствата и мислите кои водат битка во мојава душа, која гребе по ѕидовите на сопственото тело.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Солзите немаат цена, можеш да ги избришеш но не и да им ја намалиш болката!

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Сакав да плачеш со мене, овие солзи се моите чувства.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Не знаев како, а и неможев да го скријам злото што растеше заедно со мене.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Чувствувам празна надеж, гнила химера, чувствувам како телово ми гори во инферно, тонам во празнина, кавитација, длабока шуплина, го достигнав врвот а се чувствувам осамено, зошто со мене ја понесов омразата, злобна пизма, не сонувам и полека умирам на осамениот врв на вечноста.”

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Се обидов да му објаснам дека не било до тоа што ме гребнала и гризнала мачката, туку до тоа како се однесувала мајка му со мене, но тој само превртуваше со очите и одвреме-навреме ќе ме прекинеше да ме праша: - Добро, и што точно ти направи? Кога точно?

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ја видов и Маци како се качува врз масата и како почнува да јаде од чинијата на свекрва ми, ама ништо не реков.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

И кога ја најдов, не знам што стана со мене.