Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Бегај изгоро студена...стопи се под мојата жешка стапка...таа се дими од премора, од триење на мислите...а погледот ми залута, луто се насочи пред очиве ми...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Јас, тежок збор, што би рекол еден Андриќ, збор кој пред очите на оние пред кои е кажан, го определува нашето место, кобно и непроменливо, често далеку пред или зад она што ние го знаеме за себе, надвор од нашата волја и зад нашите сили.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Проституцијата се одвива сред бел ден, токму пред очите на граѓаните, а надлежните власти не се способни да го решат проблемот - гракаше новинарката, секако со лична нота во кажаното.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Пред очите на Елеазар бен Цви се појавува младиот Давид.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ги толчеа најубавите куќи, а ја столчија пред мои очи и пред очите на таткото на Алегра и нашата синагога, онаа со двете кули во матроски риги и личните кубиња на нивниот врв.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Чекорите одминуваат, одат по некој друг, добро што не го запре овој вруток од пријатни мисли: „Во училиштето за сиромашни еврејски деца, учениците изучуваат четири јазици: хебрејски, грчки, француски и шпански.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се сосредоточува на текстот од интервјуто за „Der Morgen“ кој му се враќа во мислите збор по збор, онака како што го даваше тогаш, пред девет години, имајќи ги пред очите како негови први читатели, татка си, реб Апфелблум, своите ционистички пријатели од Жешов, авторитетните рабини на Берлин, дури и неговите просветени професори од Виена кои во неговото доживување стојат, тројцата, со широко разлистани весници, потчитуваат од неговото интервју, а потоа задоволно фрлаат меѓусебни погледи преку рамките на очилата и цвикерите и задоволно го одобруваат прочитаното...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Елеазар бен Цви пред очите ги гледа ликовите на првите владетели што во новата земја ги обединија еврејските племиња и на свештениците на единствениот бог што водеа битка со првосвештениците на паганските култови на богот Баал и на божицата Астарте, ги гледа нивните жртвеници и необични ритуали во кои на овие божества им жртвуваат крвни жртви, обезбедувајќи, по сите колебања и пресврти, доминација на единствениот, на Мојсеевиот бог и на неговите свештеници, на рабините од древните времиња благословени оттогаш, па сѐ до денес, сѐ до него.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Пред очите му прпелка сив гулаб кренат во рацете на свештеникот на Храмот и подготвен за жртвување, потоа пред очите му се појавува и самиот жртвеник на кој се принесуваат крвните дарови кон Бога од жртвените животни од кралот, од свештениците, од великодојстојниците и од бројниот народ кој во оваа камена градба виде исполнување на молитвите на генерациите од неговите излачени претходници, виде дом на Бога чиешто место на постоење го селеше со себе во своите долги номадски талкања по широките простори од Африка до Блискиот Исток, и конечно на канаанската земја и таму виде и дом за себе.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Дојдов до него и го тргнав за ракавот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Нив ги држат грчки гастрономи кои на парижани и на гостите им сервираат грчки ражени, ќофтиња, шиш-ќебап, а сето тоа се приготвува пред очите на минувачите.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Требен ми е мене, - рече крчмарот. - И јас не можам да го гледам пред очи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Жената му стоеше уште пред очи. - Рано е да се прибереме. Што ќе правиме дома?

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Неколку вечери по случката тие се враќаа дома по левиот тротоар на бескрајната Пиротска улица. Пред очите им минат полуосветлени фирми.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Од друга страна, зар може да го остави Ордета без закрила и како да ѝ излезе после пред очи на неговата мајка?

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Во турнирската сала, пред очите на тиха публика, тој ги смислува, како сосем отсутен од стварноста, своите потези или пак прошетува со одмерен чекор меѓу шаховските столчиња, погледнувајќи ги позициите на другите табли, а изразот му е задлабочен, продуховен, и некако само од себе му се налага да ја чувствува својата важност и како случајно да погледне во публиката сакајќи да види дали се одразува на неа сугестивно тоа негово чувство.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Првите денови уште му излегуваше живо пред очи ликот на Лила, го вовлекуваше таа негова сила на претставување, му создаваше илузија на нејзиното присуство.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но само јас долго ја држев пред очи. ***

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се знае - петка - и вкупно - триесет и едно. Сè е мое!“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ама кога ми се стемнува пред очи, се фаќам за главава - и готово.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Замижувам: само уште три дена - си повторувам - а пред очите треперат шарени свитки - небаре калеидоскоп.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Пред очи ми леткаа црвени светулки.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Не се сеќавам колку „кругови свртевме“. Пред очи ми се кошмареше, небаре сум качен на рингишпил.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

На дваесет и шест не се „лежи“. Си купувам уште една.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Пред очи ми прошиба една позната скотска манекенка со дубоко деколте која смени накај 12-13 фраера за неколку години.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Боге попушти да притиска на педалот за гас кога стрелката на патот му се изгуби пред очи, но колата ги фаќаше свиоците како нишалка на рингишпил - тамам мислиш ќе излета таа ќе се врати и ќе се исправи, и во наредниот момент е подготвена да ја повтори истата игра на другата страна.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Додека помалиот син се растрчуваше меѓу публиката да им угоди уште со по некоја чашка, која тие ја прифаќаа како коктел, а тој самиот си ја сфаќаше како задушница, една старица во црно, склопчена надве врз едно столче во ќошот, гледаше во празно задумана во тајната врска меѓу смртта на детето и мажот, во ѓаволската судбина на таткото кому пред очи му умира синот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тешко му беше, нозете одвај го носеа. Пред очите му се плетеа мрежи.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Не! - отсече одеднаш момченцето бришејќи ги примамливите слики што почнуваа да му излегуваат пред очи.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се обидуваше да мисли на нешто убаво, се мачеше да намами пред очите некои весели слики од одминатото, сончево лето, да ја довика зелената боја на шумите и полјаните, да ги почувствува миризбите на зрелото лето, да ги долови ѕвонежите на стадата прснати по падинките, но тие толку привлечни, толку пожелни слики, само се стрелнуваат низ неговата свест, отстапувајќи им место на мрачните грижи, на тешката неизвесност.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Е, тогаш да ти раскажувам, мој Бојанчо, та да ти ги доближувам пред очи сите тие планини, па да ти доближувам дамнешни дамнини, па да ти биде убаво, преубаво...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Оттука својата драга долина ја имаше пред очи како што ја има својата дланка.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Боже, Боже“, си рече, „како се мрачи времево. Ако продолжи вака, не само што ќе заврне, туку и прст пред очи не ќе се гледа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Пред очите наши, затрепкани в уплав, тој беше демон што сечеше тела; на одмазда гласник да казнува секогаш решен насилни, пљачкашки дела.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Дома, пак дома. И повторно знак чуден, календар верски пред очи нов празник дојави свечен, Свети Јован Крстител вечен.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

И трепери пред очи, таа едноличност, додека умира по бои разни.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Иван спиеше на душекот. Тоа е најјасната слика што секогаш ќе ми излегува пред очи штом ќе си помислам за таа вечер.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нели, сите имаме такви слики, според кои ги распознаваме настааните кај кои навраќаме во мислите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Пред очите му се провлече мрак, засветкаа неброени ѕвезди, како во најѕвездената јулска ноќ, а потоа исчезна сѐ...

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Криптичниот наслов зборува за комплексната структура за Големото стакло: „Дури и невестата се разголува пред очите на неженетите.“ Идејата за тоа ја добива патувајќи кон Минхен. Оттогаш почнува да работи на програма каде „човечкиот калап“, „окуларните орудија“, „чоколадните трошки“ или „женскиот натрапник“ играат улога на симбол во скиците, текстовите и сликите. Во 1915 г. започнува со сопствениот вовед за „Големото стакло”. 1923 г. ја губи волјата и на крајот се откажува.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Борбата на Дишан за идеите „против“ уметноста го забрза појавувањето на Дада, го поттикна надреализмот и ѝ го покажа патот на авангардата во 70-тите години, од објективната уметност до поп-артот (Енди Ворхол: „Сѐ е убаво“), од минималистичката уметност до концептуалната. 10 год. по првиот Ready-made, Марсел Дишан повторно потпишува едно дело со карактер на манифест.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Но за тоа подоцна, оти времето не е стигнато, о возљубени; а јас сум познат по тоа дека уживам да сочинувам слова секакви и да си измислувам свои истории што воопшто и не се случиле, ама да изгледаат така како пред очи да ви се; и знам сказанија да преподавам така, со прекини; по малку да ви давам да вкусувате од собитието, од слаткиот мед на историите, како на изжеднет вода што се дава во пустина, капка по капка, за да не го усмрти заситувањето на жедта, на потребата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ја тргна едната пола, малку почека, чиниш нешто заборави, потоа другата и пред очи се откри румена, миризлива, од страните лесно потпечена и сѐ уште топла ... тиква.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Од раскажувања знам кои беа тука, каква им беше живеачката, та затоа од возбуда ми треперат колената и полека, небаре се пробивам низ некоја голема мрачна сенка, пред очи ми се јавува сеништето на болните спомени што како наследство ми ги оставија моите родители и многу други кои во Перењас ги поминаа најтешките времиња по своето искоренување од родното место.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Потоа ископаа масовни гробови и во нив ги фрлаа убиените и заробените, убивајќи ги пред очите на насобраниот народ.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Одиме од едниот до другиот крај, ги слушаме бродските сирени, грачењето на галебите и полека надоаѓаат, небаре како бранови допловуваат и пред очите ни се втиснуваат спомените.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Лебот и сирењето ми паднаа од раце, в грло нешто ме стегна, некакви искри ми прелетаа пред очи, се стресов и сакав да заплачам, ама немав солзи, сакав да викнам, ама немав глас, сакав некаде да избегам, ама немав сили...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Каде? Прудолу... Гласот ѝ секна. Со раката замавна пред очи и по подолго молчење, прошепоти: - Големо лошо и страшна несреќа ги снајде...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Црна листа Нечистотија од папокот земја што излегува на Црно море Калеш Анѓа кога ти се темни пред очите.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Потен Циганин, со голи, мускулести гради, ми мафта со сабјата пред очи: - Прашај го, ќе ти кажи, за ситен динар нема да ти лажи!

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Низ книгите ги откривавме и нејзините сликари, Карпачо и Белини, Џорџоне и Лото, Тицијан и Веронезе, Тинторето и Тиеполо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога ќе забележеше дека не можам да го следам во она што ми го кажуваше, правеше еден гест кој ни беше како поздрав, а и како знак да ја смениме темата за која разговаравме: со врвот на показалцот ми го допираше челото, па врвот на носот, па усните, и започнувавме да зборуваме за нашите мечтаења – посакувавме да заминеме за Венеција, само тој и јас, Венеција, која во копнежот по нашето заедничко постоење во тој град трепереше онака како што замислувавме дека трепери Месечината во водата на венециските канали, Венеција, со архитектура налик на тантела, која видена во книгите за тој град, пред нас во нашите замисли постоеше пореално и посилно отколку пред очите на многумина од оние кои биле таму, Венеција, секогаш кога ќе ја споменевме, како во некоја игра си ги приближував поддланките, спојувајќи ги местата на пулсирачките жили од двете раце, ги извивав малку прстите, правејќи така гондола, и запловував со гондолата- раце по воздухот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога се потсетувам на ќесето со каменчињата и другите свети предмети донесени од Божји Гроб, пред очи ми е голема бела школка низ која, како што ми велеше баба, ако го допреш увото до устинката, ќе ги слушнеш морските далги.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И се пред очите на Христовите поклоници без Христа во себе, кои не гледаат во душите на верниците, туку во рацете и подавалниците.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Штом една таква илузија поминува пред владите на големите сили за факт, тогаш е јасно оти при решавањето на македонското прашање треба да се имаат пред очи и барањата на српската влада.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нема творец, создавач на уметничко дело што не ја спружил својата гордост, својата машкост пред очите на музата, на вдахновението.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Сега ги немам пред очиве и навистина не морам и во овие свои денови тука да продолжам да се гризам заради нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не ќе се најде ли некој, што ќе го пречека нанишан некоја вечер, без многу да му ја мисли што може да му се случи после, некој, кому ќе му биде и премногу стемнето пред очите, за да не може ни да се обѕрне на тоа; да му биде сосема сеедно тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Требаше и ти да го откриеш еднаш она, што некои веќе одамна го знаеа, кога ги најде во тие соби и со оние ситници, што беа задружни, и кои, којзнае како, ти ги снемуваше една по друга од пред очите, без да го заушуваш тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во зачекореноста пред очите му се спушташе една штипкава темница и од неа ќе прснеше по еден од оние сини кругови и ќе се засучеше за да изгине пак некаде скраја од погледот, зад него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Распрснатите мисли му се собираат и ненадејна светлина му избива пред очите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Златен Свети Никола, спаси нѐ!“ - ја слушам Лилјана како се моли додека скокам без чевли на нозете и без падобран, а прст пред око не се гледа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Што ми зборуваш, Уљо, велам јас, зар се сметна од умот, велам и магла ми се реси пред очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Уште ми се пред очи оние двајца со раце што се давеа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пред очите на бога да нѐ нападне?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И туку наеднаш ми паѓа нешто пред очи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Уља после ми го зема од пред очи го замива во млака вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Стануваме да жниеме, а мене само светлинки ми излегуваат пред очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мислам на куќата и сите домашни ми излегуваат пред очи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пред очите ми се разматува црнината од попот и ме легнува, ме покрива.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го исправи пред очите, дува во него и чита, подзинува со устата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Темницата уште повеќе згусната од снежното тесто, му сокриваше сѐ пред очи.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Почна да ѝ се магли пред очите. Од солзи не можеше да чита понатаму. Кога малку се созема продолжи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сликата на закована домаќинка што ја имаше во ликот на својата мајка катаден ѝ беше пред очите.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ги држеше само последната алка, која пред очите на Рада, не издржувајќи го товарот, почна полека да се отвора, да се кине.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, од друга страна, претераната коренитост на тие разлики, извалканоста и стутканоста на писмото „така несоодветни на вистинските уредни навики на Д“ толку многу укажуваа на намерата да се залаже окото дека станува збор за безвреден документ; сето тоа, заедно со грубата наметливост на документот оставен пред очите на секој посетител, беше сосем сообразено со заклучоците до кои претходно бев дошол; сето тоа, велам, силно го потврдуваше сомнежот кај човек дојден со намера да се сомнева.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

На излезот од грнчарницата ја удри некој топол воздушен бран што ѝ помина по коските како земјотрес. За малку да ја кутне, да ја онесвести.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Само чу дека штракнаа ножиците и едно перче од нејзината бујна коса ѝ се оддели од главата и како летно облаче ѝ помина пред очите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пред очите му излегуваше таа сцена што ја виде, а во ушите продолжи да му оѕвонува нивното кикотење измешано со силните звуци на аријата што идеше од радиото и заради која тие не го чуја кога влезе во претсобјето наоѓајќи ја вратата отклучена, која таа од силна возбуда, заборавила да ја заклучи, како што тоа и со него, понекогаш од силна возбуда, заборваше да ја заклучи.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Пак пред очи му излегувала гајдата, домашните, селото.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Девојката беше беспомошна пред очите на насилникот од кои гледаше глад на бик.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тогаш видот стана сеќавање а сеќавањето вид, простор пред очи.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Темнината, уште повеќе згусната од снежното тесто, му сокриваше сѐ пред очи.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ќе прекинам некој доаѓа. Поштар, не оној што го знам туку нов и непознат, поинаков од вчерашниот, со пајажина на модроцврени капилари пред очите со набабрен десен колк со мирис на кожено палто штотуку симнато од рамениците.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Винстон не погледна повторно во него, но вознемиреното лице слично на череп беше толку живо во неговата свест, како да му стои пред очи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Што да правам?“ пропелтечи тој, „како можам да не гледам што ми е пред очите? Два и два се четири.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Симон веќе не трпеше да бидам пред очите на друг човек.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тук одеднаш пред себе гледам Не знам чинка ил стварност беше Сликари платна оптегнале сегде Пејзажи красни пред очи се шират Љубопитна толпа крај себе збираат Разно-разни вешти портрети, па Забавувачи со марионети овде-онде тезги со секакви книги Аристотел, Набоков, Сартр Чиниш си на Мон Мартр.

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Штом слезе на бензинската пумпа, ѝ се изгуби од пред очите, и по некој ден се врати во хотелот во Александрија.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

По извесно време, студенилото му премина во оган: гореше, се потеше, фрлаше сѐ од на себе, но ништо не помагаше; чувствуваше како повторно да се наоѓа во Сахара, во нејзината жештина што еднаш ја доживеа; во бунилото повторно му излезе Сахара пред очи и жената со која што тргна и која постојано му го отвораше прозорецот од џипот и му велеше: издржи, издржи уште малку, а низ отворените прозорци место свежина влегуваше уште поголема жештина.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Се дешава и од време на време да ти пролета некој од нив пред очи, дотеран ко селско дете за на вакцина, што претставува јасен знак дека иде на интервју.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

ЉУБА: Кога денес тој дотрча со фалшив изглед на верно куче и ми раскажа, пред очите ми пламна буквално сѐ, целиот мој живот, и, како хартија, изгоре.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Пред очите му се враќаа сликите за сиромаштијата во куќата во која живееше Марија. Нејзината мајка. Нејзините сестри.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И тогаш Митра го прифати новиот створ, му го претолчи папчето со две камчиња што ги спреми однапред за таа работа, скина од Достините плетенки едно конче и му го врза, го издигна за главче, го погледа и пред очите ѝ излезе нејзината Ѓурѓа кога се оддели од неа, и кога бабата Маса исто така ја однесе на горни крај во пепелта.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Пред очите ѝ никна она малото Крле попово, на кое му даваше тиква, кора и јајца заедно со нејзините деца и ѝ излегоа пред паметта сите стари планови.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Страшни слики му излегоа пред очи: Што ли има станато со детето?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

...големиот закон на природноста наспроти квадрантите промислата наспроти оправдувањето лебедот наспроти кристалот крв слободна од телото се простира пред окото зад извикот таму каде чека твојата сребрена чевличка твојот заден траг... знаците од сонот или сонувачите како алтернативци ...отежната од змиските клопчиња гранките се веднат скоро до паднатите лисја зошто оттаму од живите шуми ме потсеќаш на своите боси стопала јас не сум лошиот родител ниту ти оставеното дете тие чудовишни црнобели слики се сосема предвидлива компензација за отсатноста сонот место допир декорот го бираме наизменично ноќва се моите змии шумите следната ноќ возењето во спротивна насока распарченото тело на асфалтот крваво што го љубиш осветлена во трикото на невина балерина потоа јас летот над градот по ехото на твојот глас па ти појадокот во природа со заборавените заеднички пријатели...

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Се убеди дека свлекувањето на кожата е поризично ако е под земја, во најдлабокиот подрум, отколку ако тоа го направиш во театарот, пред очите на слепата публика.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Колоната по патот се зголемуваше со луѓе од другите села и се слушаше сѐ поголем рикот на добитокот и се креваше поголема прашина по патот; колоната често се прекинуваше, застануваа луѓето да се напијат вода на изворите крај патот, да го напојат добитокот и да се одморат, да се разладат од јулската жештина , која потпалувајќи го воздухот, им правеше трептежи пред очите; ставаа на главите лисја од лопушки, гранки, 'ржаница за да ги заштитат главите од сонцето.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Мир нема селово од него... Постојано му идат пред очи борбите на фронтот и вика, се тркала или со стап удира по вратите од куќите и прозорците и ги крши...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Какос сега - лево десно, од ѕид до ѕид, од бандера до бандера, со една боја пред очите, со еден шум во себе.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ако во неколку моменти престраши да се подзагледа, сепак ништо не виде зашто веднаш почнуваше да му се врти во главата и пред очите му стануваше матно.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Дури го учел Божин Силјана сина си, се пулел во гредите и во ѕидовите, чунки како крв му се гледаше татко му пред очите кога го учеше.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Се разведри малиот круг на градината спуштениот нимбус на црешата пред очите на човекот.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Таков е за жал животот. Ти мавта пред очите со толку многу разнобојни крпчиња! За кое ќе се определиш?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тој подлец изгледа го имаше веќе здогледано наближувањето на непријатностите па сепак, во огледалото, со чудна ноншалантност си го бришеше со белата мека крпа измазнетото лице , а потоа не го прескокна и она долго размачкување на помадата по образите и по челото без да стори ниту еден неприличен гест, или барем да побрза и да ми се тргне од пред очи, како што постапуваше многу често.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Повторно мавтам со раката пред очите.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

А Крстовица првин се стаписа, се слиса, ѝ стежна срцето, се стресе како да ја зграби студешница, нешто стопоти во неа, саклет ја стегна, ја сподави, пред очите сѐ повеќе ѝ се згустува мракот, се свиткуваат гредите, се навалуваат ѕидовите, стега таванот, нозете супрашка ѝ ги пече и санкум скудоумна, олелека најпрвин тивко, болката во липтежот ѝ ги искриви усните, ѝ го огрде лицето и, гледајќи наоколу со молбен поглед, подаде раце...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ако мајка му е во Прењес, кој ќе го најде писмото, нека ѝ каже. Јас, Паскал на Аргировци сум ранет...“

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И така, сѐ уште клечејќи, на подот ја посла црната шамија, ги рашири рацете и зареди: - Ристеее, чедо, стани, Ристеее...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Послушно тргнува накај својата рогозина, каде што, ја води Пандо.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кратка, но каква блажена е тишината кога престануваат лелеците, кога од пред окото се тргнува грозотијата на смртта и кога на небото светнува некоја ѕвездичка, кога одвај успеваш да го доловиш тивкиот морски бран.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Момци... скријте го некаде да не го гледам пред очи ваков заспан. Бргу! Што чекате!...

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

„Ја гледам, седи на она столче до масата“, ми вели Трајчеица, „седи сета разотворена пред очите на оној мој сомун, а знаеш какви очи тој има, да извиниш; а таа зборува, зборува и не мисли да запре.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Притоа постојано поднесуваше пред очите на заинтересираните и една вистинска бумашка потпишана божем своерачно со крвта на познатиот Кравенчук, висок офицер во приштабската единица на генерал Деникин со кого заедно, само двајцата, ја бранеле отстапницата на Белите во една безмилосна схватка со Црвените.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Да имам Карта на Светот пергамент распнат на ѕидот да не морам како за детали да отворам енциклопедии во секое време да го имам пред очи она што ми е при срце.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

ТЕОДОС: Чекај, стој, лелекало! Кажи од каде знаеш дека Арсен кинисал?

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Уф, бегај ми од пред очи ти, кукумјавко, зашто ќе те здробам како сува пиперка!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Телото ќе го исчистите со нагонот на повраќање, секогаш кога пред очи ќе ви се појават слики и кога искри ќе ви ги потресат нервите во мозокот, ќе ви се згрутчува крвта во тромб од помислата дека сте живееле во лага, дека сонот бил лажен, дека сѐ било само илузија.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ние ќе му мавтаме пред очи: еј, кај си, кај отиде, кај се пренесе, а тој — шуманте туте.