пред (предл.) - колиба (имн.)

— го праша Секо Маруш месниот војвода Ѓорѓија Чурана, кога се врати од стража пред колибите и ги виде сите што дојдоа таму.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Потоа поседе на завет пред колибата, на она трупче пред прозорчето, слушајќи го едноличното бучење на ветерот, тажното крцкање на буките и плисокот на водата што течеше од стреите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Одиме! Прескокнувајќи џбунови, паднати дрвја, грмушки, за десетина минути се најдоа пред колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан се врати пред колибата. Ја држеше запалената борина, свртен со грбот кон колибата, ѕиркајќи се во темнината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Утредента, необично рано, пред колибата се дотркала џипот на шумарот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан излезе малку пред колибата, се прошета до стреата, седна врз Јурукот, галејќи ја со раката неговата рапава кора, како да се оправдува, како да се извинува пред ова дрво за неубавиот однос кон него.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Запали една иверка борина и излезе пред колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ја закачи на еден клин зад вратата и излезе пред колибата, провирајќи се меѓу стеблата на буките, како да се крие од некого.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Морам да се подготвам и за таква опасност“ - мислеше, стоејќи со запалената борина пред колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Старецот стана и влезе во тремот од колибата. Го зеде секирчето, го стегна стапот, па излегувајќи пред колибата извика: - О, Бојанееее, оооо!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Веруваше дека волците се повлекле, ја напуштиле опсадата на колибата, а сепак се плашеше сам да излезе пред колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Патеката до изворот, која беше на дваесетина чекори пред колибата, онаму во бавчичето крај потокот, беше завеана како и сѐ друго, па Бојан се зафати да ја исчисти.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Нека ми прости дедо, ама морам“ - мислеше додека го изнесуваше снопот пред колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Скрши две поголеми парчиња тричник и излезе пред колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Покривот на трлото веќе беше побелен, на гранките од дрвјата исто така се наѕираа бели наслаги, само патеката пред колибата се црнееше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Пред колибата, на долгиот трупец што служеше како клупа, седеа гостите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Речиси со трчање, заедно со првите сончеви зраци стаса пред колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не е чудно тоа што човек со човек разговара, чудното е тоа што старецот си седи сам пред колибата, се пече на нежното есенско сонце, гледа преку Гола Глава и си зборува: „Ама ајде, ти и лани не погоди.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А кучињата, штом ја видоа светлината пред колибата, со квичење, со свиткани опашки и страв што се гледаше во нивните движења, се привлекоа кон светлината и се сместија едно крај друго, пред стреата на колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
По половина час пушката веќе не беше тајна за него, па зеде еден патрон, излезе пред колибата, го стави во цевката, го врати затворачот, ја крена цевката в небо и го притисна чкрапалото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Станавме и се вративме кај огнот пред колибата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некој пламен од огнот пред колибата ми останал на лицето и гори дали гори...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одиме наваму, натаму, и пак се враќаме пред колибата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој се насмевна и рече да ме изнесат пред колибата. И ми ја покажа муграта.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)