пред (предл.) - себе (зам.)

Очите му беа оџагорени, мислиш пред себе видел дух!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Скриени по куќите, незнаевме што ке се изроди после таква силна поплава и трескот, се корнеше земјата, водата носеше по долот сѐ пред себе, дрвја, земја, камење, ама Никола Карев не го однесе!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Меѓувремено, ене го Сатирот, качен на коњ, облечен како каубоец, со своите криви нозе стегнати околу натагарениот стомак на коњот, во траперки и со сомбреро на главата, распеан, мавта со ласото над својата глава и тера пред себе преку ридови и долини една бескрајна сурија луѓе.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Но? Ученикот Гоце Делчев е замислен! Тој гледа пред себе во земјата и... молчи...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Работата се сврши како што треба, па можеме да бидеме рамни пред себе и пред бога.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас гледав пред себе, долу во дупката, и не реков ништо.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но, сега гледам, работите стојат поинаку, бидејќи вредностите кои ги држеше тој пред себе како црковни табли, всушност ги доживуваше како товар што насилно му е натоварен, а за неговите кошули и за огнот в куќа и во нас, и уште за сандаците за замрзнување на кои им скапуваше газерот, за разглавените капаци на клозетските шолји, за штекерите без жица за вземјување, за цевките ф-15 за одвод на водата од машината за перење и бигорисаните цевки за довод на топлата вода, за недоволниот притисок на водата во бањата и преголемиот притисок во неговите уши, за лековите за детето што не можеа да се најдат на рецепт, а можеа да се најдат еди каде, на другиот крај од градот,
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ми треба една соба, му реков на човекот на рецепцијата загледан пред себе. Го набра плиткото чело над очите и ме погледна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во првото кафеанче седнав да испијам кафе, ја пикнав раката во кожната ташна што ја носев обесена на рамо, а која сега ја имав положено на масата пред себе, и го најдов својот адресар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Вината, брату, си зборував отворено пред себе си, застанат зад купчето земја, е што не си проценил како што треба.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа е начин да се преживее, тие се сите тука свои на своето, тој е дојден и заглавен во туѓ град меѓу туѓи луѓе, во туѓа средина во која единствена смисла има да продолжи да ја држи функцијата, инаку е никој и ништо - се правдаше самиот пред себе си, а оној темен дел од желбите ќе се појавеше ненадејно од темните келари на неговата душа и ќе го потсетеше дека се лаже: „Не се прави наивен”, ќе се соочеше со себе си; неодамна самиот пред германските власти ја издејствува смената на Сабтај Салтиел, но и преземањето на неговата функција, стана и претседател на еврејската заедница на Солун.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се почувствува побезбеден и што е најважно, се почувствува повторно важен.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но смислата на овие нејзини зборови Соколе треба да ја сфаќа веќе буден, зашто таа му мина во тој миг како проѕирна измаглица меѓу лозите, тој сега ги гледа пред себе само мирните зелени лози и гледа дека сето ова што го доживеа било само сон.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа прикажуваше спокојно и гледаше само пред себе. На Рангела му се запалија црнките.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Марко ја наведна главата и гледаше пред себе скаменето и загубено.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Трчкаа низ селото, повикуваа неколцина од општината и сѐ им беше нешто неправо: викаа и пцуеја на сѐ што ќе видеа пред себе.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Гледам и другарите тоа го прават: жулат со челото на дланките пред себе и скришум ги бришат замаглените очи.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Очите на Трајка му светнаа како молња, а кога и отвори, не можеше ништо да види пред себе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Токму сиромасите му овозможуваа да си поседи кај посестримките, да им се понагледа и понасладува, правдајќи се, и пред себе и пред своите старешини, дека се задржал по царска работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се вкочани како манекен, бркна во џебот, извади една десетдинарка и дури откако ја остави на масичката, сосем малку ја одзаврте главата колку за да види што ќе земе, ја подаде раката, го преви весникот што му беше подаден, го стави под мишката и продолжи да чекори исто онака студено и исправено загледан повеќе во својата далечна цел одошто каде и да било пред себе.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Секому веднаш му паѓаше в очи по неговата сина отворена боја на облеката. Одеше исправено, со спокојни чекори и гледајќи само право и далеку пред себе.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ако ги додадеме уште и култот на келтската митологија и гралската мистика (што на службениот фашизам му е потполно туѓо), тогаш пред себе го имаме едниот од најугледните фашистички гуруа, Јулиус Евола.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Боге и Кате дискретно се погледнаа, во недоумица дали да се насмеат или да се воздржат, па си ги воздржаа погледите пред себе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не сите сликари, навистина, академски или аматерски, особено не оние што сликаат со палета бои во едниот палец, со соодветни четкички во другата рака и со исправен штафелај пред себе, како и секој инструменталист пред својот статив со отворени ноти.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Гледаше нешто пред себе. - Имаш ли ноже? - му рече на Денко. - Што ќе ти го? - Дај го, ќе видиш!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сакаше да прашува уште и за учењето и за Елена, ама му се стори дека Денко одговара некако без волја, па само одмавна со раката, си промрморе под носот „Да видиш и да не веруваш“, - па замавна со копачот во земјата пред себе.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но, она што навистина го изненади стариот професор беше не тоа дека кучето со поглед секогаш го следеше кога тој пребаруваше по библиотеката, туку тоа што кога седна во фотелјата и ја отвори големата книга на скутот пред себе, кучето скокна со двете нозе на фотелјата од зад него и се вникна доближувајќи му ја главата и допирајќи го со влакната на својата глава некаде по вратот како едно време покојната жена кога попатно му ѕиркаше во четивото, а што него благо го обеспокојуваше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Потоа, си ја потокми футата пред себе, истргнувајќи ја надолу преку колената и пак си ја призабради шамијата на главата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Го врати погледот врз футата пред себе како да ќе види нешто, си го лизна показалецот од десната рака, забриша некоја флека што ѝ се причини дека ја виде.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Погледна пред себе како да му е потребно тоа за да го припреми своето противење, но кога пак го сретна строгиот, беспоговорен поглед на човекот во сина облека, без да рече што било, си ја голтна плунката и без волја застана зад двајцата селани.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Старецот покриеното со крпа го испружи далеку пред себе и со претпазлив од на полуслеп човек дојде до десната страна на коњот на садриазамот, се поклони дури додолу до земјата и ко се испрај, пред да го крене високо и пред да му го поднесе на Турчинот, покриеното со крпа го отскри, беше леб и сол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мустафа ефенди е оварда кога се работи за наши пари, вели Максим и ја преместува тутуката од десната во левата рака; првин полека, претпазливо, ги симнува панделките од неа, потоа се навалува нанапред и со лицето на дланката на десната рака ја чисти, небаре ја мазни, тревата пред себе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Лазор престанува да ја скубе тревата од пред себе; ја исправа главата и го гледа Јосифа право в очи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мислам на она: малку полтрон, малку повторувач на туѓи зборови, малку мавтач со главата, и гледаш, си пораснал па можеш да погледнеш и преку главата на највисокиот пред себе...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
АНЃЕЛЕ: Како било тоа, не е тоа лаф! (Бара и понатаму и вади пред себе еден чифт женски чевли, еден златен прстен и еден чифт женски копринени чорапи.)
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МАРА: (која на секого му става пред себе филџан со топла ракија).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
И никој, а поготово неговиот приј. слик. не очекуваше ништо ново.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Но ненадејно, едно утро, будејќи се он го виде Фјодора пред себе како со сета своја тежина гази врз подот. Моќен е и дебел и вистински Фјодор е тоа.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Добарден, кроко, - весело викнав. - Како си?
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Тој час можеби сакав да избегам или да нацртам пред себе голем ѕид, но не го сторив ни едното ни другото туку најљубезно реков: - Еј, кроко, ситно око, ти носам ужина - “најубаво јадење за крокодилите“.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Гледав пред себе и чекорев полека оддалечувајќи се со нејасни мисли: се заплеткав во политика, бев антидржавни.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Пенчо подмижувајќи гледаше пред себе и газеше со полни стапалки. Како параден војник.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Настана мрачна тишина, во која сите размислуваа, гледајќи во сочиненијата пред себе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем Фисот ме фати за коса, ѝ рече на Луција „Избриши го“, и таа потем долго ме бришеше со шамичето; гледав солзи во нејзините очи; тоа не беше онаа Луција од разбојот, којзнае дали некогаш воопшто и постоела таква Луција, си мислев; гледав пред себе жена во солзи, сподобие страсно во писмо што го преточив, во песни; жена со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење, од кои секоја има по две јагниња и јалова нема ниедна; со усни – алова панделка, со уста слаткоречива, со јаготки на лицето како половинки од калинка; вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; еве ја, плаче пред мене и ми ги подава рацете, и вели: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; еве ја, стои пред мене и јас ѝ велам: О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Брмчењето што го слушна пред себе ја натера да застане на патеката и истиот миг виде една колибри - црвеношијка што брмчеше и се врткаше меѓу криновите, како некоја бургија што дупчи, оддалечена од неа колку една спружена рака.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Пристигнувајќи на теренот, остана малку да седи во камионетот и вкочането гледаше во сцената пред себе.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Планината притискала врз неа, а таа разлутено ја напаѓала планината и корнела карпи и дрвја и ги тркалала пред себе.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тогаш нашиот авторитетен дедо, седнат на чело од масата, ја земаше лубеницата пред себе и ќе го забодеше ножот во неа.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Пред себе го гледав момчето со боси нозе, косата му штрчеше како на еже -нити дете нити момче. Имаше само дванаесет години.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во Полска границата ја поминував пеш, туркајќи пред себе стар велосипед, а понекогаш и нов.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Замолкнати гледаат пред себе. Вчудовиден сум од нивната нема и долга загледаност во просторот пред нив.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сфатив дека со молкот и немата загледаност во просторот пред себе си го раскажуваа заеднички изминатиот пат – патот на големите мечти и надежи, патот на изгубената младост во тешките, нерамни и крвави битки, во долгите ноќни маршеви, во студените бункери и земјанки, во болниците и под небото на далечни земји; долг пат што сега е претворен во рој од спомени кои како мониста се нижат на свилен конец.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Ајде,“ рече брат ми, и јас тргнав по него, навалена на неговата рака, поткривнувајќи, вртејќи се наназад кон мајката и синот, кон нивната разделба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Помиреност и очај, како на онаа друга слика – на која беа Мајка и Дете, само што помиреноста сега беше полна ужас, помиреноста на Исус во мигот на издивнувањето, а мајката негова, застаната до крстот беше во очај, со склопени раце, со наведната глава, со поглед слеп за сѐ пред себе, освен за болката на душата, со очи кои како да се исушиле во вдлабнатините, а на нивното место останал само очајот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Одеа молкум, загледани во себе и пред себе, во земјата која како единствено да жалеше зашто тој ден не ги почувствува табаните и живата душа на Сане Сандин, не му ги сети нозете кои како да не беа од крв и месо сочинети, туку од грутки печена црвеница, како од корки сува јеловица.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ние ако сакаме да имаме чиста совест пред нашиот народ и пред себе, треба да ги земеме на себе и најмачните научни работи за да му помогнеме, а не да се изговараме, избирајќи го најлесното, дека немаме способности или влечење за оние науки што бараат најмногу труд и желба за работа. 56 Културното работење е поморално од револуционерното, зашто со првото интелигенцијата се чини вистински слуга на својот народ, а со револуцијата таа се обрнува во немилосрден експериментатор.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
На ширинката пред нејзината зграда некои деца веќе имаа направено патеки во снегот и весело ги влечеа санките по нив.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се истегна уште еднаш, ги искрцка преплетените прсти на двете раце и го погледна папирусот пред себе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Фалејќи нѐ и благонаклоно повторувајќи го името наше, ти им го пикна во окото на нашите непријатели како спица, која сега ги боцка и ги јаде, па пред себе гледаат само крв, а во срцата свои носат само гнев кон нас...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Снегот што наврнал преку ноќта ја беше скрил сета друга грдотија на градот, и сликата што сега ја гледаше пред себе беше прекрасно и неверојатно чиста.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Погледна во компјутерот пред себе. Курсорот трепкаше на местото каде што застана.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И камо да можеше наместо темнината на шумата пред себе да ги види градските светла, да сети дека е опкружен со други човечки суштества како него, наместо со блиски и далечни, секогаш невидливи ѕверки.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Старецот потоа берел секакви тревки и ги варел, ја терал снаата да пие, и пак ништо не помогало, селаните сепак не виделе дека таа оди како да носи лубеница под ленената кошула и не ќе го виделе тоа ако и другиот тревар, Пандил Димулев, не се зафатил да ја лекува, секогаш по залез и без сведок, со денови и со месеци можеби, па во некое утро застанало момчето пред својот татко и, копајќи со врвот на опинокот пред себе, сцрвено и бушаво од сон, рекло дека може да се почувствува со рака и уште повеќе да се чуе со уво: русокосата женичка носи под градите живот, ќе биде или внук или внучка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Носејќи ја сета бучава на својата крв в глава, сличен на подвижна карпа над која господари моќ на несопирлива вода, гледал само пред себе и сепак со секој чекор чиниш барал и каменот да му се истави од пат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подоцна другите слушнале како пцуе, всушност без збор ја товарел двоколката и бил намуртен колку што бил и Онисифор Мечкојад пред да се изгуби од пред нивните очи и од синот со иста обетка на увото каква што била и неговата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред десет години Никола Влашки го женел синот и, кога ни по две години не дочекал внук или внучка, сеедно, ја прашал снаата машко ли е момчето и што се случува ноќе кога таа ќе легне со него, ја задева ли, и ги трие ли со дланки јаболката под кошула, легнува ли врз неа, а таа се срамела, бегала од свекорот, но тој и на нива и в куќа сѐ за исто ја прашувал, додека најпосле, еднаш, не му признала дека момчето е машко, повеќе машко отколку што мислела таа за момчињата кога била девојка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Одеднаш запира со пеењето, се загледува пред себе.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МЕТОДИ: (Излегува. По малку се враќа и го пропушта пред себе Христов. Христов е сиот уплашен и изгледа сиот гровнат.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Премалено седнува во фотелјата. Гледа исплашено пред себе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Нејзин говор и додека длаби и во најдебелиот трупец, и додека го делка некој кежаво изврзан глужд, притоа само со звукот кажувајќи сѐ за длабината на дрвото, но за сето време постојано со она спокојство и сигурност, без да се промени ни една жиличка од ткаеницата на нејзините до невидливост незауздани движења, тоа ритмичко полетување нагоре и плискање надолу, докрајчувајќи го секој глужд, токму на ова место, каде што го подбрала пред себе, неотстапувајќи ни за милиметар в страна од своето цврсто сновење.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Добро дојде, еј ти, - му се смееше сега на она животинче пред себе. - Та довлези внатре, не срами се.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше секој израз од неговото лице, секоја сенка во неговите црти, имаше еден постојан впечаток дека го гледа пред себе тоа лице, а додека ги изнаоѓаше неговите зборови, на Змејко му се причинуваше дека тој го зел на себе дури и омјазот на оној старец.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од тоа, а и од некоја синикавост, што ја фрлаше пред себе уште далечниот ден, која сѐ уште остануваше неодредена, но не можеше да биде незабележана, стануваше уште пораскошен и со уште повеќе дипли златниот вез на ноќта во дрвјата, над кои сѐ уште ѕвечеше со своите златни прапорци смирената месечина со некаков проштален, тажен призвук.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога не можеше повеќе да остане притаен на својата само за една педа недофатлива височина за нивните скокови, во која неретко, само за еден кус миг, успеваа и да си ги впијат своите муцки секоја од тие отскокнати и спалавени дивинки; кога немаше повеќе сили да остане ни со затворени очи над тој ужас, тој пукна во самата средина на тоа клопче пред себе и сега веќе не успеа ни да ја додржи пушката.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Чекореше колку што можеше побргу, притаен, кон тоа црно стебло, мислејќи дека ќе биде неминовно да го има пред себе токму него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Имаше пред себе сѐ, што му беше потребно; имаше едно одлично време, што му носеше многу, премногу вода, а тука беше и таа здивена машинерија, која беше готова да му се потчини и на најмалото движење на неговиот мал прст.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тогаш тој можеше да здогледа како се преметнуваат еден врз друг и како почнуваат да патуваат некаде кон југ сите тие памучни облаци, добивајќи и самите некаква потрусеност на сињак во своите израскинати параници и, уште веднаш, штом ќе му се стореше дека веќе ниеднаш нема да има над себе едно такво смирено небо, еден друг ветер, еден многу поблаг и попитом ветер, многу посилен со својата смиреност, ги земаше пред себе сите тие облаци и набргу потоа тие пак се распостилаа по сета небесна шир, питоми како јагненца и меки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеа со еден поглед да го опфатат и целиот оној огромен човек пред себе, онака црвенокос, со здравје на бог, што бликаше во секое негово движење, во секое влакно од неговата коса, и наеднаш имаа исподзаборавено на сѐ друго.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Имаше пред себе една таква машинерија, на која можеш само да ѝ се радуваш, таа ниеднаш не ја истенчуваше својата напнатост, во неа беснееше една таква сила, со која можеше да биде рамноправен, а во сето тоа најмногу се радуваше што ни во своите раце,а ни во бичкијата, не можеше да сети ниедна сенка измореност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А тој трмееше под бремето на својата тешка болка, која на еден ваков нечесен начин му ги врзуваше беспоштедно сите негови мускули и сето време мрмореше нешто и гледаше пред себе со широко растворените очи на страот, кои веќе не можеа да видат ништо во неговите природни бои, пред кои сѐ друго, освен тој страв, остануваше скриено.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Имаше пред себе дваесетина километри зимен пат до своето село, а сега тргнуваше да го оди, сам.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беа и нивните црвени знамиња, што се ширеа и виореја на ветерот од таа пролет, и џандарите, што секогаш ќе го однесеа оној, што зборуваше, пред себе, кон џандармериската станица зад неколку улички.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се врати в село по неколку дена, терајќи пред себе карван коњи, претоварени со сите оние работи, што можеа да се присоберат по џадињата во тој април.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Да не дочекаш да ја видиш и ти пред себе онаа бездна, што ја има видено она старче, со едното покусо рамо, бригадирон Језекил, и да не се всади и во тебе страот што човекот мора да оди исправен...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ним сега им е неминовно да имаат пред себе една длабоко разгазена дира, по која може многу полесно да се продолжи да се бега.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од нив сега наеднаш беше исчезнато сѐ друго, беше еден судбински миг кога беа само со овој човек пред себе и тоа беше едно такво чувство, цело, како јаболко, а беше и некаква измореност, која израснува во задоволство.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ќе отпие, отпие, па ќе се загледа некаде пред себе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И Григор мавта со раката, го растерува чадот од пред себе, за да може да не гледа. И да се смее.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Секаде е водено. Почини така и пак забери го патот пред себе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Којзнае дали ме познаваше тогаш. Ме гледа како смртта да ја гледа пред себе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што им прегрешив и на луѓето кои не ги познавам, велам самата пред себе, а околу мене само так-тук, так-тук се слуша чукањето на секирите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе се изукаат и ќе се опулат нагоре дали иде ручекот и до кај дошло сонцето. И јас што ќе правам, нема да се тепам, си го терам редот пред себе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тргна уште еден дим од цигарата и ја зафучи пред себе.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сотоната, нога крива гром да му ја сотре, ги потерал пред себе.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
За тоа време, скриена в сенка на диви боцки, волчицата внимателно го следеше животот пред себе - стадото на густо збиените овци и кучињата, таа нејзин жива и страшна омраза.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Да го видиш во оние алишта дебарски само со гајтани, ќостег од срма до рамото, нож и пиштол од сребро, а саат од злато, појас свилен, па на него шамивче свилено пред себе.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Додека го празнеа овалот пред себе, Јана се трудеше да го планира утрешниот и наредните два дена.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А пупката, која ја гледаше пред себе не сакаше да ја скине.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Радувај се мамо! Пред себе ја гледаш твојата ќерка како наставничка со дневник во рацете.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Да го најдам излезот од лавиринтот што го гледам пред себе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рушејќи сѐ пред себе, низ мракот на голите очи и запалените ламби истрча од собата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сепак е во право- Пупи Паф е нула. Нулата е нула, и нема дилема: пред себе без бројки трошка вредност нема.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Од некоја тајна врата на замрачената одаја истрча човечец во антерија од чоја.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Влеговме во кулата пред која немаше стражар со кацига на глава и со копје пред себе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Како можам јас, олкацок, да го сторам тоа?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кејтеновиот син беше еден од оние ѓаволски старци што можеа да гледаат илјада километри пред себе, божем сета далечина беше собрана во неговите очи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
На албумот што го држеше Богдан пред себе на масата, наеднаш заудираа јадри капки дожд што капеа од таванот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Седи Богдан со отворениот албум пред себе во градината, ги крева очите и гледа: се стемнува, а пладне уште не е поминато; времето се стишало, не мрда ни лист по дрвјата, не се движи ни птица, ни инсект; чудна некоја тишина, чудно исчекување како пред породување.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Го изоструваше и сетилото за гледање, за снаоѓање во темница, одејќи со раширени зеници низ мрачната соба и алкајќи со рацете пред себе за да не се удри во некој предмет и одејќи со меки чекори како мачка.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Стојам пред себе, пред мојата солза која се лизга низ образот..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Тие и на училните стебла гледаат со сомневање.“ Старчето отплетка со прст некаква невидлива пајажина од пред себе и болничарите излегоа со пламена навреденост околу усните.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Го бутнаа пред себе топлејќи му го тилот со здив.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ги наполни градите со млак воздух и чувствувајќи се посилен и посигурен во одењето пак ја откри девојката пред себе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Оној што тогаш го видел со кошчатите шаки и наизглед предолгите раце, со избричена глава, можел да помисли дека пред себе има некој деликвент кој штотуку му избегал на џелатот од под секира. 84 okno.mk
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Илина Јакимовска Не можете да останете имуни кога пред себе ја имате личната и автентична поезија на Вероника.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Го следев Сојузниот со внимание. Нешто и забележував, не да покажам сериозност, но најчесто кога сакав да ја одржам концентрацијата, запишував.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сојузниот погледна врз хартијата пред себе, бездруго мојата биографија и продолжи: Вие сте релативно млад човек (тогаш 42 години), а добивате висока позиција во дипломатијата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тргна уште еден дим од цигарата и ја зафучи пред себе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Студот, како да го буткаше пред себе во неизвесност, го боцкаше со безброј ситни, невидливи игли, го тераше да чекори.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Пупунците ја преспиваат зимата во круг, секој со клунот под опашката на оној пред себе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Дури и оној внук на синот или на внукот на зографот од првата половина на деветнаесеттиот век, иако сега издуван, јунак и артилерец во српска или бугарска батерија од балканските војни, седеше под сенка со чанак попара пред себе, давеше муви во реткото млеко и мавтајќи со лажицата пееше со децата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На шестото новороденче во таа година црните подбивачи сакаа да му дадат име Сирак, но попот го запиша во црковната книга како Никита Марко Проказник, на задоволството на Јага Перуника, им се тргаше од пат на разубавените селанки и со стара ракија во бокалче пред себе му раскажуваше на најстариот, на Богдан Јанков со козји уши и со господови тајни во себе, за природата, за Чарли Краков, за гасениците.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го оддува чадот од пред себе и се врати дома.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Имаа уште три или четири часа пред себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Некакво перниче му ја стегаше главата одзади и го принудуваше да гледа право пред себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Стоеја рамо до рамо и двајцата гледаа право пред себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Имајќи ги пред себе овие основни елементи, човек лесно може да ја разбере, ако веќе не ја разбрал, структурата на Океанското општество во општи црти.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Затворениците седеа неподвижно, со скрстени раце на колениците гледајќи право пред себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја имав само пред себе сликата што ја гледав додека ја работев картата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тук одеднаш пред себе гледам Не знам чинка ил стварност беше Сликари платна оптегнале сегде Пејзажи красни пред очи се шират Љубопитна толпа крај себе збираат Разно-разни вешти портрети, па Забавувачи со марионети овде-онде тезги со секакви книги Аристотел, Набоков, Сартр Чиниш си на Мон Мартр.
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
А пак и таа знаеше да се носи ѓаволски! Само пред себе гледаше, никого без потреба не погледнуваше, ни муабет без потреба правеше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој го продолжи разговорот, правејќи бразди со машата во пепелта пред себе: — Мори, невесто Митро, шо ми а пикаш во очите таа Рожденка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Утрото се потплаши од вревата што се накрена, од трчаницата и викотниците, бидејќи сите тие расфрчкани купчиња од мажи жени дечиња баби и старчиња се собраа во едно клопче и клопчето се зафрчи како тркало на кај композицијата, бришејќи сѐ пред себе.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Така замислена, со името на Дине во себе а со сликата на Дине пред себе со двете жени што го држат едната од едната страна другата од другата страна како да го черечат, не ни забележува дека гасеницата од вагони се преместува од колосек на колосек и на крајот запира со еден силен дрангож.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Учителот молчеше. Гледаше замислено во чашата пред себе.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Стојам пред себе. Се препознавам.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Но четвртиот, наведнат над филџанот, како воопшто да не го забележува објективот пред себе.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Како глава на бројното семејство Буколовац, Трајко бил и чувар на амблемата – магарешка глава со ѕвезда на чело, а испод глава полегнати на во косо две секири и два долги ножа, сето тоа исцртано на одбранбен штит, кој го носеле пред себе нашите предци.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Џорџ Смит зјапаше наоколу, оставајќи отисоци од стапки врз песокот на линијата од брегот. Го здогледа човекот пред себе.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Си реков човеков има потешкотии со сите тие листови што постојано си ги пика во носот за да ги прочита, а потоа, како да се згадил од прочитаното ги фрла тие листови од пред себе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бев уверен дека сето тоа го прави без систем бидејќи на неговата маса владееше вистински наос.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Писменцето што го држи во пазуварката како да го гори, небаре му се прилепило како лишај на карпа и не знае како да го скрие од погледите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пусто мајчино срце и за лошо и за добро секогаш е готово да зацвили…“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога влезе во бараката, беше посмирен.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Со бавен чекор Пандо тапка пред себе, чепка со патерицата во глогот што расте крај патот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Рацете, завиткани во преврски, ги држеше пред себе.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Не знам, - рече Најдо гледајќи пред себе. – само ти кажувам да се имаш на умот, зашто сѐ бидува.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
На ова место тажно им беше само тоа што гледаа толкава шир пред себе, но не и оној крај од каде што беа тие.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Зазбиван, тој се искачуваше нагоре не погледнувајќи освен пред себе каде што му газеа нозете.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Непријатен му е разговорот, а можеби и самото присуство на Иван Степанович, или го сепна она дозволјају што и мене не ме одмина.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ви благодарам на љубезноста!“, вели татко ти и чепка со ноктот пред себе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
2. Долниот свет Не оти сме слепци туку од што сме се одвикнале да гледаме блиску пред себе невешто се движиме со стап вперен напред и пипкаме: да не би да наидеме на змија, мудро немушта да не би да најдеме габа, солза радосница оти со години гледајќи далеку ни отапеа сетилата за светот тукашен па само некоја разорена и во мислите насетена ко привидение, стварност се тетерави без престан и бдее од страв да не исчезне ако се успие!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ставањето фасада е трошење енергија, животот е краток за да го живееме со лажна престава за себе, пред себе и пред животот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- Ма не... какво соблекување... - рече тетка ми, гледајќи ме, не во очи, туку долу пред себе.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Не сум стоел јас кога сум мочал, ти реков, тоа мора да...
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Веќе до мев ми се искачил, одвај го туркам пред себе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си ја гледа некаде пред себе Теменуга и си зборува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после ќе си ги клоца очите пред себе и ќе си ги бара по улица.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Постојано ќе се поздравува со некој пред себе на масата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ти гледај малку прудолу, му велам, опули се и пред себе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го турка пред себе, ко преполнета кошница, и вика за помош: — Почекај, ќе го загубам детето!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Бреговите тоа го гледаа, се поткреваа и шептеа нешто со тополите врз нив, па тој не забележа пред него како се покажа и друго место, по него пак друго, сѐ некогашно и сѐ познато и драго, и преплашен скокна од потајниот допир кога го полази тенка водена жила што се провре меѓу прстите на нозете а потоа му ги покри стопалата и низ тенко жуборење водата почна да се качува по него нагоре, да се тимари, да го гали; забележа свиткани како лежат исушените стракчиња билки на дното и како го тркалаат грагорот пред себе еден величенствен облик.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Попот прекина и тргна пред себе, газејќи по меката земја.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Фимка оди пред себе, во пазувите со обете раце го стега букленцето. чиниш на градите носи доенче.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кикицас го прекори: - Гледај долу и пред себе!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ја исполнува ливадата и шумата и по други беспаќа дотекуваат нови бранови жени и мажи натоварени само со тоа што во последен миг успеаја да дигнат од дома и тераат пред себе стока.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јадат и пијат молчаливо, намуртено гледаат пред себе.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Пред себе, до мевот, таа стегна скрстени дланки, наеднаш отстапи за чекор и рацете ги сокри зад половината.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таа гледа пред себе и со втисната глава во земјата, се влече.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Го откопча пагурчето од појасот, голтна две-три голтки, се исправи, пак погледна на старата, пушти долг чекор и кога се израмни со неа, врза збор: - Само кураж и макар што патот е правлив, ти сестро, оди пред себе и не гледај зад грб... Само кураж...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се досега пред себе ја гледаше само онаа замислена прекрасна иднина која длабоко му ја беа вкорениле недоучените партиски секретари и ете, сега, со очај во очите, го гледа безизлезот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Жедни и гладни, загледани пред себе одат со отечени очи од неспиење, отскокнуваат и напред чекор по чекор.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И сѐ додека пред себе отвораше видик, таа се загреваше и толку се стопли, што ја откопча јаката од излитениот шинел, го олабави појасот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
(Пауза, Димитрија делка парче дрво со џепен нож. Вера чисти. Марија седи и гледа пред себе. Пауза.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
СТЕВО: Јас имам кариера пред себе. Перспектива.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
(Излегуваат сите освен двајцата зографи кои се подготвуваат за работа и Евто кој немо гледа пред себе. Пауза. Влегува Рајна, го носи бебето во раце. Го гледа Мртвиот Михајло. Доаѓа до Евто.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
БОРИС: Немој да ми зборуваш на „вие”. Како да имам ѕид пред себе. (Пауза) Може ли човек да биде „хи-фи”? Верен на себе? МИРА: Мора.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Што правите вие, госпоѓо Параскева? Зјапате пред себе? Чекате да дојде време за спиење? Зошто не читате нешто?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
(Главната соба во куќата на Андреевиќ која е поврзана со три други соби и кујна. Димитрија седи во инвалидска количка. Чита весник. Марија седи на кревет. Гледа пред себе. Тишина. Пауза.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Оторбешено седнат на дното на ровот, на сувата, прашлива црвеница, со нозете расчекорено испружени вдолж пред него, Шишман или копаше со петицата или со нокти чепкаше пред себе како некое куче што готви криење на коска.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Братучедите се погледнаа и долго се гледаа. Кога се разбраа, Србин се врати во својата замижана поза, а Шишман ја продолжи работата пред себе.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Двајцата се загледаа пред себе да видат погодно камче, но немаше.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Токму тогаш Шишман здогледа пред себе едно згодно камче, ама како да се ведне.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Фронтот како да беше поставен спроти свлетлината на хоризонтот; сега ќе треба да мине доста време додека војниците навикнат на темнината; тогаш ќе почнат да го распознаваат бришаниот простор пред себе и ќе го заборават хоризонтот од загледаност во заплашувачките поединости пред нив.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Патем се поздравуваа и разговараа и со селаните од другите села, кои ги бодеа пред себе натоварените добичиња.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Гладот ли што ги мачеше и нив исто како и џганот, или сликата на гладот што ја гледаа пред себе во партали, боси нозе како ѓон со крвјосани петици, гурелави очи и остри коски како сабји подадени под смрдените кошули на оние што ја преживеале чумата, ги издели некако двајцата од несреќните и ги направи поблиски, иако со сркањето од бакарните чанаци сакаа да покажат, ќајата - дека и покрај човечката слабост тој си е обезбеден пред допирот на несреќата, а тој пак - дека е благодарен и почестен што е со него.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Како што ги отвори очите, така пред себе, седната на еден стол крај масите отспротива, ја здогледа Елефтерија и, вертикално со нејзиното исправено торзо, дебелиот сиџим чад што малку десно од нејзиното теме се ширеше хоризонтално поставено облаче.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога неочекувано ме здогледа во огледалото пред себе, прво како да се сепна, но бргу потоа се прибра.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Старецот замолчува. Молчиме и ние и гледаме пред себе во жолтата полјанка преку која поминуваат овците и се губат негде зад грмушките од другата страна.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Нема никој, сам е. Сам е, со мечката пред себе.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ја мазнеше неговата мека козинка со својот образ, чувствувајќи како брзо и преплашено му првка малечкото срце, а потоа леко го сложи на тревата пред себе.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ја извадив онаа негова фотографија што му беше останата од неколкуте што ги имаше направено за пасош, а не му се допаѓаа, оти не бил убаво излезен на нив, па ги имаше скриено во фиоката, никој да не му ги види, ја извадив од фиока и ја ставив пред себе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Што убав брат имам, го гледав и си мислев.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)