под (предл.) - мене (зам.)

Утрово, самувам на дрвениот стол, кој сакаше да се сруши под мене, двоумејки се: дали да ме поддржи?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Толку многу сакам што и јас станувам златна ластовичка која лета долж црните реки. И види чудо: ако летам долж реките, под мене нема ни вода ни корита по кои водата би течела.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас стоев, понекогаш сам, понекогаш заедно со инженерот, горе над машината, на горниот дел од падината, и гледав како под мене полека еден канал ја цепи вдолж планината како на две токму во нејзиниот мев.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сакав да ги исечам ноктите но ме фати страв за плафонот на катот под мене. Истрчав од бањата немочан.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
- Ќе ти избега, - му реков чувствувајќи дека сенката се обидува да се извлече од под мене.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Под мене се растурија црешите - прилегаа на капки крв.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Триста години си останавте раја под сенката на моите претци и под мене.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Го запирам дишењето, а тропањето си трае, си иди ко оддалеку. Ја пуштам раката под мене, барам да видам што тропа, од кај иди чукањето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Наеднаш осеќам нешто тропа под мене, ко саат, ко ѓупски тапан.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги забирам нозете под мене и трчам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од крстот, од ципите надолу. И ме втерува в земја, вели, а земјата бега од под мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И така како што лебдам ко ветрушка, како спипиле, заспивам и под мене се отвора нешто и јас почнувам да паѓам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И така јас жнијам, а под мене, под скутината, ми удира златното, ко со јарешко копито.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Прстите на старецот си играа со мојата коса. Пламенот ми ги полнеше ноздрите со густа топлина а земјата под мене беше сува и тврда.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пропаѓав во кратки соништа, оние што немаа ни почеток ни крај.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Фалеше само факелот за да под мене ја запалите кладата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Свињо ... Поарно прашај ги ѓаурките со оторбешени боски како се виткале под мене на асури од блатишните трски.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Поситно, куме“, викаше ороводецот и подверснуваше. „Побрзо. И на земјата ѝ се игра под мене.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ја загутавив под мене, попски. Тогаш носев мантија.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го шмукав јазичето со мирис на ркулец заглезден во влажна почва и со киселкаст вкус на штотуку зазреана мушмула, чувствувајќи ги на образите усните со кои на горниот и долниот дел во една колку вистинска толку замислена точка, се спојуваа нозете на Ема, и тогаш ми се чинеше дека тие усни, кои никогаш не кажале ништо, ниту ќе кажат некогаш нешто, а толку многу знаат да кажат, и толку многу сакаш да ги чуеш барем еднаш да проговорат, без оглед дали ќе те фалат или ќе те кудат, ме подземаа со слузта што благо ме облеваше внесувајќи ме навнатре со сѐ позабележливото поткревање на телото што лежеше под мене, со можеби инстинктивното поткревање нагоре, и повторното спуштање, во ритам што беше дел од нашата игра, од нашиот живот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Просторот под мене долу, спроти гробиштата на Долнец, не можев од мојата позиција да го видам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го извлеков чунот колку што се можеше повеќе кон сувото и ги наредив работите на Лена, нешто на клунот напред, нешто под мене. Немаше многу пљачка.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Занемено, жмиркам, дремам Под мене тепих од ранки рози Мечтаам да видам уште едно сонце Два паралелни универзума во осмози Свет како нашиот, само посовршен И овој пејзаж, питорескен недовршен И овој в тревата на штурците шум И оваа роза со трн да ме боцне Ќе треба За да излезам од сопствената пародија За да излезам од сопствениот ум! 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Сева корија и сиов камен што го гледате длабоко под мене протегна жилав корен и мојава става што вишнее усамена под ридов сте вие.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Внучиња, едни тагуваа што ве немаат други што ве оставаат и потоа заедно легнаа под мене мракот мој да не го видите.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Не пукнала уште како што треба пролетта, а јас шетам бос: коњот под мене и ете ме в ливада: сите грмушки и ѕитчиња ги прескокнувам собирајќи полжави.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И тоа се прпелка под мене...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Под мене се истураат празните чаури, ми тропкаат на земјата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еден ден — возот под мене — одам во Белград.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Додека ја гледав, посакував да се отвори под мене земјата и да исчезнам во некоја длабока дупка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)