по (предл.) - рамо (имн.)

„Во почетокот обајцата се чувствувавме прилично самосвесно.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но кога почна стварта, кога сите се откачија, почнаа да ни доаѓаат деца и да нѐ тапкаат по рамо. Тоа беше толку слатко.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ме потапка по рамото: Ти си способна ќе најдеш, јас не можам да те плаќам, војна е!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Тој застана зад Франца, се намршти незадоволно, почека троа, како да смислуваше што да му рече и најпосле го чукна по рамо: - Стоте лева да ми ги вратиш.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Море гледај си ти работа, - го потупа важно Рангел по рамо, - ќе им станам јас ним еден кметски, па мајка Јана.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А сиот насмеан и весел, тој ќе чука по рамово и ќе плука на прстот кога ќе ги брои...“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Полека одевме накај дома, мислиш смирени како квечерината, ама нешто клука во нас.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сонцето веќе одамна беше зајдено - смирена есенска квечерина.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Имам план! Бомба акција! “ викна Љупчо, удирајќи го Дејко по рамото.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Не. Но, тој е мој. А овој“, удирајќи ме по рамо, „овој е пријател. Разбра?“
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
МИТРЕ: (бришејќи си ги очите). Ашколсум бре, синко, ако биде вака како што велиш, сево село ќе ни завидува. (Го чука по рамото).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Црните браќа се зарадуваа. Андон го удри со сета сила по рамо и радосно потскокна.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
По срдечноста на поздравувањето и тапкањето по рамо, сфативме дека добро се познаваат или се многу блиски.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Човекот зина, ококори очи и откако се созеде од изненадувањето, силно ме удри по рамо, па рече: - Така е, брат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Секогаш можеш за сѐ да ме прашаш, добро?“ ѝ рече таа допирајќи ја по рамото. Таа потврди со главата и поцрвене.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се исклешти и ме тресна со шака по рамо.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тој ме сметаше за духовит и ме тапкаше по рамо.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ставаат пред мене чаша рум, стариот ме тапка по рамото, предавањето на тоа богатство ја оправдува интимноста присутна овде.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас не сум од оние кои го поправаат светот и го оставам младичот да лежи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ме обзема магија убаво ми е меѓу розите, ме тапкаш по рамо, срцето почнува да ми чука.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Тој ме сметаше за духовит и ме тапкаше по рамо.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Ти можеш да го направиш тоа, ќе ми помогнеш“, ми рече, тупкајќи ме по рамото и, речиси, шепотејќи: „Ќе ми помогнеш, и така натаму…“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Му приоѓам, благи наклон, а он ме тапша по рамо и ми се обраќа на шуќмураст енглески (со акцент ко Раде Шербеџија): „Еве ти визи за Канада. Иди, види, па пиши како е“.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
- Браво, Трајче! - го пофали чичко Тале, го почука по рамото, му ја стегна раката и продолжи: - Таков те сакам. Да бидеш како татко ти.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Едно мало човече, кое дотогаш го немав сретнато, довлечка од некаде кутија со пијалок и се качи на неа само за да може да ме потчукне по рамото во знак на охрабрување.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Го потчукнувам по рамото. (Нешто како пафтање со раката на утехата, а всушност му завидувам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тука Хорацио, за прв пат откако седнав на клупата до него, се насмеа на својот препознатлив начин – широко, гласно, тупкајќи ме по рамото: Баш така, миличок. Црв во газот!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Дуда веројатно сметаше дека за да легнат туѓите прашања во моите раштимани мисли потребен е ангажман и на рацете а не само на зборовите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А додека тој ја прашуваше дали се сложува со него таа ме потчукнуваше по рамото.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Необичната врева што настана го разбуди малиот Мартина исто како кога замислено одите некаде, а некој одеднаш ве тупне по рамото одзади.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ете го Лазор Рогожаров и со чешлето ме удира по рамо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го тапкаа по рамо насмеани момчаци, го гушкаа и не му бараа, како другипати кога го мајтапеа, да пушта чад од ушите...
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)