по (предл.) - пат (имн.)

Начинот на исплатата на паричното побарување на тужителката беа извршени доброволно – по пат на спогодба, а спогодбата имаше и нотарска заверка.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
На крај се дијагностицира трајно оштетување на рожницата на окото, а единствен начин тоа око повторно да стане функционално е со пресадување на рожница од донор по пат на хируршка интервенција (операција стручно позната како „кератопластика“).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Од случајот на Б.Н. може да се заклучи дека дури и во државните институции, правата на работниците систематски се кршат, и истите се добиваат само по пат на судски спорови!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
И покрај сите напори на докторите за нејзино лекување, како последица на повредата, со текот на времето видот на тоа око започнува да ѝ слабее – при што намалувањето, односно оштетувањето на видот достигнува и до 95%.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тужениот „Кјуби“, кој повторно го изгуби спорот, незадоволен од ваквиот исход –  пак ја обжалува пресудата пред битолска апелација.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тој е вклучен во заштитата на работничките права, информирајќи ги колегите, но нема земено активно учество во структурите на синдикалната организација. ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, потпишувањето на спогодбата се направи под определен притисок и со закани пренесени преку одредени вработени, а се со цел да се избегне скапата постапка на присилна исплата во еднократен износ, која би се спровела по пат на извршител.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Изборот на помирувачи и арбитри се врши по пат на јавен оглас, кој го објавува новосоздадениот државен „квазисудски“ [управен или судски!?] орган – Републички совет, на чие чело стои директор, именуван од Владата на РМ.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Трошоците за постапката, во износ од 2.500 МКД за судска 156 такса, паднаа на терет на тужениот, а за возврат – како што веќе споменавме – Вујошевиќ се откажа од каматата, којашто законски ѝ следуваше, а го повлече и барањето за исплата по основ на минат труд.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Основниот суд Битола, преку истата судијка – по четири одржани и две одложени рочишта и по измината околу една година, во ноември 2006 – одлучува повторно во негова корист и го задолжува тужениот, да му исплати сума од: а) 12.732 МКД (210 ЕУР) како К-15, и б) 168.300 МКД (2.760 ЕУР) на име разлика за недоисплатена испратнина, зголемена за затезната камата, и плус да му ги надомести парничните трошоци во висина од 35.360 МКД (580 ЕУР).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
После добивањето на конечната пресуда во нејзина полза таа потпишува вонсудска спогодба со која се регулира исплаќањето на парите од страна на работодавачот и тоа на две рати.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Имено – во јануари 2008 – истата судијка, следејќи ги напатствијата и насоките на повисокиот суд, само делумно го усвојува тужбеното барање, при што „Кјуби“ беше задолжен да му исплати само K-15, а не и разлика на име испратнина – со мошне чудно и сомнително образложение дека ова право нема третман на „парично побарување“ (!?), па како такво прво морало да биде барано пред работодавачот, па дури потоа да се бара по пат на тужба.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Средствата за оваа намена се обезбедуваат од Буџетот на РМ, што значи дека тие имаат третман на државни службеници.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
„Погледнете ги Шел протестите, протестантите по патиштата, ДИЅ културата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Интересно е колку владите, не само тука, туку насекаде во светот, се неспособни да ги запрат луѓето отворено да користат огромни количини недозволени дроги“, вели тој.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Јован ја понесе со себе, за последен пат, миризбата на пресно варено млеко, која испаруваше од нејзините пори, кога се гушнаа... ја остави со осум деца, иако тоа не е машки, по патот одјава кон планините... ***
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Кире ја разбра пораката. Се одвоија. Дедо Ѓорѓи тргна по патот, а Кире остана да си игра покрај овците.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Потоа го виде аскерот како заминува по патот удолу надвор од Рајчани.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
А тој самиот си се познаваше добро: ако тргне по патот на козарите, ќе им се предаде со сета душа, ќе ги поведе, ќе им ги открие своите книги за козите, ќе се вклучи вистински во времето на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Како минавте по пат? – Заради козите тргнавме пеш. Немаше за нив место во камионите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мила тргна по патот. Мирно го примаше ова неизвесно, ненадејно патување низ гребените, па сѐ до сртот на планината, до една зашумена лединка, до една осамена колипка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А и добро направив. Со својата посмртна моќ јас в час можев да се најдам среде гробиштата, ама намерно пешки заодив по патот што води кон капелата, таму каде што се подредени продавачите на цвеќе и свеќи.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Патникот брзаше по патот и со устата безгрижно свиркаше мелодија од некоја народна песна...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Секој, којшто ќе влезеше во градот, тие го претресуваа да не носи контрабанден тутун.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
„Што тресиш зелени“, му вели на Сотира. „Барем снегот го чистеа зиме по патон“, се сврти ококорен Сотир, „една инекција можеше да клајш во амбулантана во Лерна“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во меѓувреме, во Цариград е донесена одлука Билга Планина да се продаде по пат на откуп на селаните од Маказар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А и за природата, нема што за природата да раскажам кога таа самата се раскажува врвејќи ден и ноќ по патот со востановениот ритам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јосиф го набрчка челото во знак на чудење, но спокојно продолжи по патот, решен да го помине целиот ден во безделничење, преместувајќи се од клупа, на клупа, а и како да не се преместува, кога на една фалеше даска за седнување, на друга даска за потпирање, на трета, ногарки...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Да бидеш присутен некаде а сепак присуството да е по пат на далечинска контрола значи да си таму виртуелно (!).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Телеприсуството овозможува имерзија при што операторот постигнува поголема контрола на процесите по пат на далечинско управување.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Овозможувајќи му на хирургот да биде таму каде што не е, телеприсуството е, така да се каже, меч со две острици.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Виртуелната реалност преминува во телеприсуство кога сте присутни од некое далечно место - „присутни” во смисла дека вие сте свесни за тоа што се случува, ефективни, во состојба да ги извршувате задачите по пат на набљудување, досегање, фаќање, движење на објектите како да ви се на дофат и како тоа да го правите со вашите сопствени раце.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Се појавуваат идеи дека еден ден веќе нема да бидат потребни технички средства за пренос, туку и мислите и идеите ќе се одвиваат низ чиста размена по пат на мозочни бранови што ќе пулсираат низ целиот свет, секој пронаоѓајќи ја својата цел во тој „организиран хаос”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Пронаоѓањето на алфабетот било решавачко скршнување по патот по кој човекот станал човек.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Секако на некоја стара, позната слика: по патот среќавав ветерници; целиот крај беше една ливада; на ливадата како во селска идила, пасеа говеда.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
По патиштата се движат безброј автомобили и други превозни средства.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На југ од Бургас и во Бургас врие од луѓе и коли и сообраќајот по патот кон Созопол, Китен и Мичурин е згустен и на моменти неподвижен.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
По пат не најде другар и сега беше сам.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Боцевите другари се збираат да се поразговараат за настаните, што со секој ден напираат сѐ понови и потревожни, и се мачат да ги подведат најновите известија под боговдохновените предвидувања на Откровение Јоаново, да узнаат по тие знаци на кое место се наоѓаме по патот на апокалипсата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ами како - наземи ќе плуеш, синко мајчин. Ние како сме спиеле по патишта и по калишта?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Пладнето го покрило со бледо трепетење, над кое се извишува само белиот саат; по патиштата во полето се крева прав од пазарџиите што се враќаат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
По патот најпрво се зачу брмчење, кое сѐ повеќе нараснуваше, а потоа на кривината се покажа камион со неколкумина Германци.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Тоа диво и разлутено му се спушта по патот, а ние со Васета викаме и се дереме: - Уааа! Држете го крадецот! Уааа!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Народот молчеливо се растури по патот бришејќи ги насолзените очи.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
По патот трчаат другарите и шлапкаат боси по вирчиња и бразди.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Летнавме по патот оставајќи облачиња прав зад петите.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Да се ликвидира по пат на терор?“ — паѓаа предлози.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На крајот се донесе паметното решение: да, се прибере Толе во мрежата на Организацијата и да се исползува, како неговата лична храброст, така исто и неговиот легендарен авторитет.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Опљачканото меѓу нив се делеше по пат на најтанката справедливост.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Врви си по патот, лудо, море. Мене не задевај! Ајде, лудо младо, море, Крши си го вратот!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Доколку се работи за поинтелигентни или пак дури и ингениозни умови, водите на софистицираниот криминал ги водат до некои повитални точки на системот но - каков парадокс -наместо овие Робин Худови и Џеси Џејмсови да се прифатат кон уништување на виталните точки, тие бидуваат асимилирани од истите и веќе ги гледате овие умни криминалци како ревносно му служат на системот и спремни се да тероризираат уште повеќе од моделите на нивниот младешки гнев, моделите против кои и тргнале по патот на тероризмот...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Цепенко брзо клекна и се спотаи среде набуената царевка. Босиот продолжуваше да оди по патот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
На долниот крај капините немаа лисја и Цепенко го напрегна погледот за да може да ѕирне, низ голите стебла, кој оди по патот?... Но ништо не можеше да види.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Занесен од нивниот звук, со побрзи чекори леташе по патот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Бојана чекореше со брзи чекори по патот што водеше кон Митревата куќа, стискајќи го в раце писмото тогаш дојдено од Америка, од нејзиниот Крстан.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Знаеш дека имам зазор од јадење по пат.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Та кога слеговме со татко ми од Карабуниште до Солун, сѐ по патот и стадата на Куцовласите, со ниет да спечалиме нешто по светот, место да се качиме за Босфор или како што се викаа Дарданели, ние сме се качиле за Гибралтар.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Пајтончето прусаше по патот, потсвирнуваше со гумите на свиоците и поткашлуваше со моторот на угорниците.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ако тргне надолу, по патот покрај брегот, набргу ќе избие на границата, а не беше особено страден по средби со властите и нивните органи, а не гаеше ни тајни копнежи за бегство по Америки; ако појдеше нагоре, над низата викендички меѓу скоквите и желките, отаде голиот рид ќе се изгубеше во фронтовските ровови од Првата светска војна, низ кои уште можеше да се сопнеш од некоја рѓосана граната или барем на закопани чаури, од пушки до топови - за што инаку требаше да си подготвен, а не вака разгаштен за летување.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Уште троа надеж што му остана е да ве види сите израснати и заминати по патиштата на сопствените животи.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Го стави писменцето в џеб, се сврте, па како со остен да го боцка некој, протрча покрај колибата, и продолжи да трча по патот, сѐ по свежите траги останати од тркалата на џипот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сега тие змиулести шарки по патот му беа најдрагото нешто на светот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бидејќи филмското разгледување на секоја од деветнаесетте милиони жртви на СНН -како мапата во природна големина - би им се потсмејувало на човечките напори, се сметаше дека е добро полето да се скуси, ако не и намерата, и да се пронајде, по пат на случаен избор, претставник на жртвите чиешто искуство би помогнало да се објасни овој феномен.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во нив е овозможен увид во заборавените хиерархиски композиции по пат на архетипските и амблематски одлики на протагонистите.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
По патот син што тоне во долината со од на мали питоми инсекти берачките на спомени поминаа.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Рацете на децата трчаат по патот на твојот глас и ги збираат искрите на свежиот поток По жилите на царските мигдали течат водите на младото сонце. Сѐ е создадено.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ме плаши молкот а ти си молк што слегува по оној срт и доаѓа – само спомен, и доаѓа – само одѕив по патот на ветрот студен тој злочест двојник твој...
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Во минатиот век, особено во наше доба, во напорот да се докучи смислата на првиот допир, да се согледаат одново острите граници и јарки бои со помош на кои првата слика се населува во потсвеста, голем список меѓу нив и творци од епохално значење за творештвото, направија обид да создаваат и по пат на психеделичкиот фактор.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Настанети на Чауле, заради прегледноста, бездруго имале задача ако не за да пазат на патот од Стоби за Хераклеја, тоа себеси да се пазат од честите завојувачи кои, по него, по патот, нагрнувале на југ, спрема Битола и спрема Солун, и оттаму, по Виа Егнација и по море, спрема Азија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во истиот час кога станал ајдутинот, станал и Боше; Николице, ѝ рекол Боше на снаа си, стави во дисаѓите цели два леба, стави и сирење и пастрма, за да му се најдат по пат, а јас ќе го испратам до Алилово.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во нив се слави генијот на народот кој произведува од игла до локомотива на која еден ден ќе ѝ се придружат и вагони, по патот на нови железнички пруги.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Некој, којшто работеа по патиштата, по планините, се случи да најдоа и парчиња злато.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Си ја тераше тој колата низ село, а ние десетина дечишта си игравме по патот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Крнтијата го продолжи своето трескаво патување, по патот покрај бензинската пумпа каде што работеше братучед ѝ Боб.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
По патот јас му зборував за тоа дека Земанек е сосема изменет и дека живее со друга жена; мислам дека воопшто не ме слушаше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потоа вратата на автобусот се затвори и колоната замина по патот, кон дома. ***
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас му велев дека не знам по патишта какви и незнајни штичката сама се беше вратила во скрипториумот; но тој не сакаше да чуе, па и натаму ме биеше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој има вкус за доблест. Продолжува да оди по патот на кој стрчат острите врвови на младите тревки, не плашејќи се да се пробијат меѓу збиените камења.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тргна. Натоварен со тешка вреќа пченични зрна, која неизмерно му тежеше, првин тргна по патот, на кој можеше да сретне само луѓе и нелуѓе, низ чии што очи се наѕираа поткренати на прсти, доблестите или стрчеа искри на гнев, кои му предизвикуваа збунетост, до степен на треперење, наежување.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Мачно ни беше патувањето по патиштата на плачот, на солзите и страдањето, по патиштата од кои немаше враќање, по патиштата на битисувањето и изгубената надеж...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Назад! – викаа – враќајте се и бегајте по патот што води за Пероо и од таму кон Нивици, Орово и Граждено.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Изгледа таа го забележа моето изненадување и рече: - Ние сме просфиги...9 – и почна да нѐ води по патиштата што од Турција до Ревани, сега Дипотамија, пропешачија нејзините родители со двете ќерки и четирите синови.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Така задумани, влегоа во џипот и тргнаа по патот, поточно по беспатјето кое водеше до Ошево, село заборавено и од Бога и од властите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сите овие денови, додека се шушкаше дека некаде се крчка некој политички договор за примирје, од нивната позиција преку двогледи гледаа како долу во градот секојдневно минуваат возила, бели џипови со црни таблички и по патот се искачуваат нагоре кон селата, па потоа повторно слегуваат надолу, побргу отколку што се качуваа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Колку и да не сакаше да си признае, и тој го чувствуваше гневот на претпоставениот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не довикувај ме далечен, не довикувај ме, заминувам по патот на вечноста, да ја стоплам душава, да го стопам мразот што се насобрал околу срцето. Заминав во заборав...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Оди си по патот што си го одбрала, јас ќе те следам ќе те пратам, јас друг пат одбрав од каде нема враќање, а ковертот ти го испратив, полн чувај го за спомен СПОМЕН ОД МИНАТОТО!...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Тој ми рече оти просо немало во нивата, чунки било изеено уште кога било зелено.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Одејќи по патот, видел чоекот една нива посеана со просо и му рекол на Лалата.: - Е, машала што просо убаво има во нивана, тамам за жниење било сега.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Откоа видела царицата од тие двајца жалбата, посакала таа да му даи пресудба.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И враќањето беше тешко; ја минав цела Русија, цела Романија, додека стигнав овде; ме фаќаа сите болести што војните ги оставиле: тифус, маларија, грип; некои ги прележував по пат, а некои по болниците; паѓав во трески, во огнови, во несвест, но се храбрев, си давав кураж да истраам, да се вратам жив...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И не го почитував правилото дека никогаш не знаеш што може да ти се случи по пат велејќи си „Плин имам, само да ја земам, вртам крукче и се враќам“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Оттаму, мојата врска доктор ме одведе кај професорот да ми се направи една гастроскопија по колоноскопијата, а кога по пат го молев да ми каже колку може да биде болно, тој низ насмевка ми рече дека оваа претстава што бесплатно ја изгледал долго ќе се раскажува по кабинетите и дека лично тој ги сокрил пешкирите со нормална големина и дека оној во костумот бил само колатерална штета.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И луѓето припаѓаат по патиштата. Ги тепа гладта, ги ништи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стомниња, бардиња, грниња, на ти тебе толку, дај ми мене олку, мора, нешто да сме згрешиле, вели, и царот веќе одел на дрва и на ќумур, вели, сега мечката свирела, а царот играл, стомниња, бардиња, грниња, од ќуспе масло не се вади, и шути за нас на мечката, ја јаде крлеж под опашка, вели, и царот садел компири, стомниња, бардиња, грниња, вика Толе Грнчарот и си шеколка по патот, се оддалува, како подиставен од умот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ех, тој е од големото Добро Утро, ќе рече некој од луѓето по патот, по цел ден квачи јајца.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мек снег за грутки и за во вратот, си велам, и одам сам по патот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па ајде - сватовите, чекачите, закониците, - излегувај надвор и реди крвчиња по патот, во калта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ај да си допојдам, вели Неделко Сивески и излегува од градината, ми се оддалечува, ми се губи по патот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И по Богородица ја снемало - отишла по патот на своите претчувства.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се залажувале и сакале да го излажат својот господ, да се сожали на нив и да не ги заборави кога ќе дојде воскресот и се мачеле да не поверуваат дека гласот на челникот не е потсмешлив, дека е навистина благородна молитва и посредување за добрините што ќе дојдат еднаш, утре, подоцна, само за нив, изѕемнатици со издупчени опинци и издупчени души, онакви какви што биле и што ќе бидат секогаш пред розовите осамнувања на вистинската пролет која сепак ќе ги плисне со надежи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По патот по кој дошле се враќале кон Кукулино три запреги со двајца мртовци и еден жив човек; Васко Тушев никогаш не чекорел толку подгрбавен: бил, ако се врати во Кукулино - децата ќе му се израдуваат, ако го пречекаат грмежи на арамиски кубури - не ќе биде, веќе е избришан од дружината, и не ќе го спомене никој ни во пцост ни во молитва.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе појдам, ќе му помогнам да го најде светото грутче во кожа. Гревота е да пека по патов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпрвин бил водач на маски со кои се распоредувале бурињата со барут носени од места и по патишта што само тој и главарите ги знаеле, потоа му дале да определува деноноќни смени во работилниците за оружје, да бдее над мајсторите, да ги испитува пушките и камите и, според распоредот на бунтарскиот командант Кара-Тошо, да им ги доделува на нестрпливите чети на чие чело веќе стоеле војводи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И запомни за злоносницата - лук, ракија. Како ѓавол од крст ќе ја стругне пред тебе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како да очекувала најпосле да се спушти по козји патеки нејзиниот врсник Лозан Перуника, да остане крај неа или да ја поведе кон невиното синило на далечините.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога гратчето Негуш дало клетва дека ќе се крене на востание со повеќе села и со други гратчиња против челмоглавата Султанија со побелена брада од слични и поголеми востанија во Србија и во Грција, меѓу прочуените негушки јунаци по потекло Македонски Словени и Грци водени од Кара-Тошо, Ангел Гоцев, Зафирикис и уште неколцина долгомустаќести војводи, се нашол помеѓу побунетите луѓе и дотогаш мирниот казанџија Панделиј Каламарис.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На крстотпат патоказ ми беше, по патот трнлив...
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Наеднаш ми светна дека тој повеќе време јава наутро и ова утро дошол по мене само затоа што знае колку сакам да јавам. – Кој рече нешто за крадење на некаков коњ? – праша тој.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Наместо да трча низ полето, кон каналот за наводнување, коњот трчаше по патот кон лозјето на Диркан Халабијан, каде што почна да ги прескока лозите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А особено го оспорувам умот кој се развил по пат на математичко учење.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Продолжив надолу по патот, а братучед ми Мурад отиде преку полето, кон каналот за наводнување.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бргу-бргу изминало по патот, здраво и живо. Каде одело, што одело, не знаеле, не го прашале.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во тој пекол најпосле го видов сиот наш несреќен живот, војната, темните војски, познатите и непознатите мртви по полињата, по патиштата, по војничките камиони, покриени со шаторско крило, мислевме дека спијат, будали дечишта што крадевме бомби по војничките камиони; потоа пред очи ти е домот, тажната смрт на ѕвонарот, добрата мајка Верна Јаковлеска, стрикото Лентеноски, неколкуте ошумоглавени бегалци, татенцето, неговата црна судбина, другарката Оливера Срезоска, старо, несреќно девојче, нашите кутри учители и воспитувачи, Трифун Трифуноски, неговата болна, темна душа, благородна, светла, о, се колнам, тоа беше патот што водеше кон Сентерлевиот рид.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Оди по патот крај кој е припиена и реката одејќи заедно со него како впрегнати во јарем; на некои места патот ѝ одзема на реката, а на некои места таа му одзема поткопувајќи го; дури долу во полето се одвојува од него и напојува ниви и бавчи, овошни насади и лозја, се провира низ трњари и капинари и други неплодни скрки и стрништа, спојувајќи, како божја рака, диво и питомо, плодно и неплодно, одгледувано и запуштено.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И сега кога чека повторно... таа се движи по патот на судбината со надеж.. дека сенката ќе ја снема .. дека повторно ќе биде онаа која е, кога е со тебе...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Шо се случи?“ прашуваше мајка Ленче по пат накај дома.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Често пати навечер, ко ќе заврши работнио ден, по пат накај дома, ќе сврати во крчмичено „ Драгор“ да се види со другарите, да се напие чаша вино или ракија.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тој ги продолжува татковите илузии, во соочувањето со новите налети на балканската историја во двете последни декади на XX век, кога пишувајќи трага по патот на враќањето од егзил, односно пристанува во дотогаш земјата без враќање Албанија, по падот на сталинизмот и енверизмот, односно последниот бастион на комунизмот на Балканот и во Европа, го остварува сонуваното враќање, како почесен граѓанин на родниот Подградец, на брегот на Охридското Езеро, во Албанија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во нејзиното писма одѕвонуваше тишината на нејзината осама, нејзиниот божји долг што си го препишуваше на својот живот како да ги спаси чедата, кои сега ја напуштаа заодени по патот на нивните семејства, а јас се бев оддалечил најмногу, следејќи ја кривата на својата амбиција Колку ли пати пишував многу побезвредни депеши, се внесував целосно во нив, сигурен дека можеби никој нема да ги удостои со вниманието што им го посветував, наместо да ги пишувам одговорите на писмата на мојата мајка, кои беа незаменливи делови живот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тогаш им се разминаа патиштата. Секој си замина по патот на својата судбина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ќе заминат да живеат во селото Даир ал Асад. Станува бегалец и во родната земја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Речиси целиот живот ќе му мине во потрага по патот кој води во родната земја, остварувајќи го вистинското враќање само во јазикот!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сега Камилски по истиот пат чекореше сам со куферчето по патот крај букинистите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Вешто им бегав на камионите по пат. Возеа споулавено и носеа земја за покривање гробови, се надеваа дека ќе ме легнат во влажна дупка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Стигна малку порано. Немаше никакви проблеми по патот, а девојката беше толку очигледно искусна што беше по малку исплашен отколку што би било нормално.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Уште по патот од станицата, мајското сонце го натера да се почувствува нечист и обледнет, како суштество од затворен простор, со лондонскиот чад во порите од кожата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Половина час возење со подземната железница; од станицата сврти лево; два километра по патот; порта на која ѝ недостасува горната попречна греда; патека низ полето; патче обраснато со трева; патека меѓу џбунови; кутнато суво дрво обраснато во мов.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Одењето по патот те исполнува. Чекор напред - политички памфлет.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
А и друго: Симон знаеше дека само јас со тракторот можам да возам од браната до Долнец по патот направен од багерите што работеа на браната, откако стариот пат го покри езерото, и дека само јас можам да се искачам по онаа стрмнина до гробиштата на Долнец.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Јас се насмеав. Реков дека ќе одам по патот пеш.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
До онаа единствена куќа на брекчето сега се стигнува по патот што доаѓа откај браната и вдолж го сече ридот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во еден миг тишината ја нарушија силни врескања, јас тргнав од каде што доаѓаа пискотниците, по патот сретнав една медицинска сестра, па ја прашав што се случува, а таа ми рече: „Почина човек“.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Кога ќе врвеше низ дворот, или кога ќе одеше по патот во полето на работа, ја гмечеше бесно секоја бубачка што ќе ѝ излезеше пред нозете.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А што сѐ превиде тоа ковчеџе откако пред многу години го купи и му стана составен дел од неговиот живот; се фрлаше во разни превозни средства завиткано во вреќа за да не се гледа, да се заштити или да се носи полесно кога одеше пеш или кога му го даваше некому да го носи; не ретко му служеше да ги потпира на него плеќите или главата на разните железнички или автобуски станици чекајќи воз или автобус за некаде; да седи на него како на столче на палубите од бродовите во долгите деноноќни пловења; да го товари на коњи, магариња и камили по патиштата каде што само тие можеа да одат, да се изложува на ризик, да си го става на коцка животот поради неговата привлечност и будење љубопитност кај разните луѓе што го придружуваа или со кои доаѓаше во допир; да го продава кога ќе немаше пари и пак да не го продаде за да не се одвои од него; да му ги менува или крши катинарчињата кога ќе ги изгубеше клучињата, да го чисти и дотерува кога ќе се наводенеше од дожд и снег, да му го повраќа сјајот, убавината; да им го остава понекогаш на газдите како залог додека дојде до пари за да им ја плати станарината; тој му беше единствен сведок, придружник и другар во патувањата носејќи налепници од разни места и хотели.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
В. чл. 368 од ЗОО (2001). 149 лице (чл. 223, ЗИП/97), сега надлежен е извршител – и тоа само еден од повеќето извршители кои се именувани за подрачјето на конкретниот основен суд, чијшто извршни исправи, всушност, тој и присилно ги извршува. 2) нов момент при начинот на спроведување на извршувањето: доколку неуспешно е изминат т.н. „париционен рок“ (за доброволно извршување на судската одлука), којшто судот му го дал на работодавецот за да го реинтегрира работникот во процесот на редовна работа, тогаш „враќањето“ на работа се спроведува по пат на изрекување парична казна – и тоа по принципот на идно т.н. „пропорционално зголемување“.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Што се однесува до другите промени во сферата на престанокот на работниот однос по пат на отказ, во периодот 1993-2003 беа воведени и следните три подобрувања: •  прво, давањето писмено образложение за причините за отказот стана задолжително (чл. 5, ЗИДЗРО/97); •  второ, во април 2003 е пропишано дека, во случај работникот да поднел приговор против одлуката за отказ, тој ќе има суспензивно дејство т.е. ќе го одложи извршувањето на одлуката за отказ, сѐ до донесувањето на конечната одлука по приговорот (чл. 8, ЗИДЗРО/апр.03); и •  трето, исто така во април 2003, должината на времето за задолжителното известување на работодавецот, дека работникот е отсутен од работа поради болест или оправдани причини, е продолжена од 24 на 48 часа (чл. 7, ЗИДЗРО/апр.03).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Сепак, единаесет години подоцна, со измената и дополнувањето на ЗРО (2005), од август 2008 година, беше избришано ова најнетранспаретно непосредно обезбедување работник од страна на самиот работодавач – по пат на директно склучување договор (чл. 3, ЗИДЗРО/авг.08).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
За склучената согласност по пат на посредување се составува спогодба во која се констатира согласноста на двете страни.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Хелвиг, вистински Германец. Знаеше што е потребно за по пат. Не беше пропуштена ни една ситница.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
СВАТ Брат за брат Ракија за сват Да не оди празен по пат
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
По патот постанаа три-четири стари доодени коњи и мораа да ги сменуваат по аништата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
По патот за Штавица одеше црн калуѓер со бело коњче по него, на кое висеше обесена торба и дисаѓи, а од торбата се гледаше иконата на Богородица.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Летото , ми се чини, ни го украде детството, ни го расфрла по синорот на селото, по салашите, по нивите и каналите, по вагоните од селото до Сомбор, по патиштата до Ригица, Станишиќ и Бездан, по веселбите и приредбите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ако е исто и во двете слики, тогаш каде се оние двајца со тефтерите во кои те внесуваат за да не се загубиш негде по пат?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
По патот што го отвораше зборот во сива небиднина Се рони веќе молкот бигорот набран в грло од око нечекано од кое блескал биљурот благ на љубовта Некогаш Се развева во разденот чемерот на осамата погледот дури се извива над мрачната шума на бидноста Свртено сѐ е веќе кон небесната роса на виделото
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Само со чисти сонови во чиста Европа Макар што Европа се римува со тропа А некои дури велат дека Европа Им личела на старски дом на историјата И во неа имало пржен воздух преку сите мерки А накај НАТО се одело во јато Освен ако некоја гуска не се загуби по пат Кога се сонувало за Европа и НАТО Не се штедело боја за крвната слика на нацијата Колку подобра крвна слика Толку посилна одбранбена способност
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Ако млади си години по друмишта, по патишта в младост горка распосејав - погледни ми право в очи: ти ли беше што пееше „Ајдутин мајка не рани...
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Но од смртта е посилна по патиштата борбата!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Со мотика на рамо за корка сува леб, по патиштата стрмни, по полињата рамни, у вивналиов ден - да тргнеме и ние страдалници од век!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Татко стана, ја помилува, ја гушна. Татковиот поглед патуваше со реката, кон север, по патот на јагулите, за кој не сакаше да ѝ говори на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Веќе ги немаше по патиштата италијанските војници.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Малите јагулчиња во огромни јата долги и по стотина километри, гонети од инстинктот, тргуваат по патот на нивните родители, врвејќи го по две години за да дојдат овде во езерово...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Полковниците ги опфати сожалување и долго гледаа по него каде што го влечкаа луѓето надолу по патот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Луѓето од Езерец уште од зори се приготвуваа да одат во манастирот, да му запалат свеќа на светецот, да му се помолат и да купат нешто на панаѓурот; во селото врвулица: излегуваа луѓето од куќите, се меткаа по дворовите, се собираа и тргнуваа; секој носеше по некој дар за манастирот: овца, коза, теле; тие што немаа добиток, плачки: кошула, риза, чорапи, бовча, шамија; рикаше добитокот по патот, луѓето се довикуваа, се причекуваа да одат заедно; помладите одеа пеш, а постарите и децата качени на коњи или магариња; некои одеа со чунови по езерото во кои имаа изнаредено плачки за спиење и храна - сето личеше на некоја преселба, збег.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Имаше облечено нова мантија и ставено нова шапка; инаку носеше фетва мантија, излижана и посивена од сонцето; имаше густа брада што му се спојуваше со косата и мустаќите; му се испакнуваа само јаболкцата на образите кои оддаваа црвенило и здравотија; кога газеше, газеше со појадри чекори, при што со нозете како да ја набиваше калдрмата по патот, а мантијата му се затегаше напната во колениците и шушкаше; крстот заедно со клучовите од манастирските порти и простории, провиснати од десниот џеб, му се нишкаа при одење и ѕвецкаа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Колоната по патот се зголемуваше со луѓе од другите села и се слушаше сѐ поголем рикот на добитокот и се креваше поголема прашина по патот; колоната често се прекинуваше, застануваа луѓето да се напијат вода на изворите крај патот, да го напојат добитокот и да се одморат, да се разладат од јулската жештина , која потпалувајќи го воздухот, им правеше трептежи пред очите; ставаа на главите лисја од лопушки, гранки, 'ржаница за да ги заштитат главите од сонцето.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
I Куќите од селото се раштркани која каде: едни крај езерото, други крај реката што слегува од планината и тече низ селото; реката е суводолица: лете коритото е празно, исушено, како оглодана риба; во пролет и есен водата надојдува, плави, луничи, бучи преполнувајќи го коритото и влечкајќи со себе сѐ што ќе најде по патот, се разлева, ги подлокува трапчињата, сокаците, ги урива мостињата и плитарите од плевни и кошари и ги влечка со себе растурајќи ги во езерото каде што се влива; луѓето трчаат по реката и си ги собираат во езерото однесените работи: греди, штици, каци, ношви, буриња, кошови, сандаци, и по некоја живинка што не се удавила; вртат со чамци, ги собираат или ги туркаат кон брегот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И продолжи, но сврте по патот крај реката нагоре.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Си играше, по патот, како децата со откинување на латиците од цветот - вртипоп: може - не може, да го ставам да не го ставам медалот! Така, играјќи несетум, стигна до седиштето на Партијата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тој беше вистински среќен што најпосле сретна човек на Балканот, на кој можеше да му ги довери од дно душа дури и своите големи соништа за заминувањето по патот на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ми беше оставена во некаков семеен аманет на дотолкување татковата потрага по патот на јагулите, како наследена парадигма, со сета реалност и мистичност, небаре во проверба на времето, во кое беше свесен дека нема да стигне.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
По патот нагоре и надолу минуваа главно војници;одеа повеќето пешки, но се видуваше и по некое магаре или маска, а помина и една кола прегната со волови.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Трајче го мина селото и по патот навлезе длабоко во 'ржјата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
По патот го втасаа уште неколку непознати дрвари од горните села.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Уште не беше се разденило добро, кога Трајче слегуваше по патот што води од Караорман за Струга.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Но кој може да помине по патот на водата и светлината што те оплодува од века со недосегливоста своја.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
И сега талкам по патиштата на веков кон незбиднатите дни а чувствувам од оковот на зборот се ослободува градината оставена бали од облаци врз плешките ми тежат под нив се движи градината и цути и се плоди прецутува и гние и постојано расте под грлово туркајќи го да излета надвор зборот на верноста болот на разделбата Како сенка што се менува а не гине ни в ноќта.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
И додека нѐ трупаат двата по патиштата на чадот на крајот од тревите ме следи прекорот на жилките со мирисот на липата околу куќата и летото.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Посакав да ја затворам неа а јас да заминам по патиштата свои по нови гори и умови по нови развигори.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Наместо под девет земји девет години пред тебе да ме закопаш Ти ме остави да скитам по патиштата Со сите да те барам и нигде да не те најдам - Така ме раздаде. Така ме уништи.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Полегнуваа житата и сѐ што ќе потераше потеруваше невесело и болно Ние лежевме прегрнувајќи ја земјата зашто само таа може да нѐ спаси И слушавме како кон нејзиното убаво време и по патиштата шетаат црквени ѕвона.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Куќата беше тивка, кога докторот замина по патот со својата кочија, под мирното, сино септемвриско небо.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Коњот со кочијата тргна по патот, во мракот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Зарем не би било убаво в недела да прошетаме онака како што правевме некогаш, со твојот свилен чадор за сонце и твојата долга облека што се влече по патот, да седнеме на оние столчиња со ногарки од извиено ковано железо во салонот и да уживаме во мирисот на бакалниците, таков каков што беше некогаш? Зошто бакалниците не мирисаат веќе така?
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Возилото грмеше по патот. Тој глас. Капетан Роквел.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Чувствувам дека ако повторно се вратам по патот градот ќе биде исчезнат, луѓето сѐ уште неродени, нештата изменети, дворците неизделкани во каменот, стеблата непресечени од шумите; не прашувај од каде го знам тоа, пустелијата знае, и ми го вели.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
По патот сѐ му зборува: - Ние не се плашиме од ништо, нели Мечко?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Можеби ќе си заминеше по патот на неговите желби.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А тој беше навистина опседнат од големи желби.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Го вртам торбичето и гледам: се растекле низ него искршените шишиња од мастилото, капеле по патот и оставале трага.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
По патот Коле нѐ запре.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Кога гази по патот, ти се чини цар минува.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
АРСО: А ти малце задоцни...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Што страшен сон видов! Ќе ти го раскажам по пат. Да одиме...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Полека се истетерави до кујната, офкајќи по пат за тоа колку ѝ биле проширени вените на нозете.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Пробај само да видиш колку е вкусно, - ми рече и пикна едно огромно парче во устата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ние го собираме оружјето нивно, оставено по патиштата, по полињата, по окопите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По патот сум паднала во несвест од гангрената.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе заврши ли еднаш моево трускање по патиштата на Европа и Азија?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ги ливкаме коцките шеќер што ни ги дадоа за по пат, се лажеме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По пат долг и прашен од далеку вјасам, се наѕире село во зеленила цело, и шупелка ѕуни и се слуша гласот, пак во тебе мое, јас се враќам село!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Не е лесно без никој да чекориш. Не е шега да патуваш по патот тој.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Овие разговори се совпаднале и со упатената порака од британскиот премиер Винстон Черчил до претседателот на Владата, Драгиша Цветковиќ, во која се нагласувало дека Черчил е уверен во конечниот пораз на силите на Оската, а исто така дека и распаѓањето на Кралството Југославија ќе биде неминовно доколку тоа тргне по патот на Романија и Бугарија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Исто така, во овој период, Министерствата за надворешни работи на Велика Британија и на САД испратиле заеднички демарш до Белград и остро се заканиле дека доколку Кралството Југославија пристапи кон пактот, по победата, Југославија ќе биде раздробена.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
По патот – нерамница, покриен со искривени и испреплетени корење длабоко вжилени во сувата и правлива земја - две чекорења - едното тивко, нежно, ситно, битисано, тапливо, старечки несигурно и одвај чујно, со затрусан чекор го тера својот од Другото - со десната нога разлабавено, колебливо, нерамно, развлечено, а со левата - достојно, рамно и тешко, обележано од големиот поткован војнички чевел.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Камбаната ја донесоа на сања, поставена на веленица и покриена со црвена јамболија, за да не се скрши по патот и за да не го привлекува вниманието на луѓето на кои тоа не им е работа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
По патот одеа можеби пол час, а по тоа наеднаш скршнаа десно, низ пченките, право накај блатото што блескаше на сонцето среде поле.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
По патот заврвеа луѓе, коли, камиони.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Кога нивната колона се изви по патот што водеше в град, Мече одеше на чело со освоеното знаме, кое што весело се развеваше над гордите младински глави.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Еднаш, како секојпат, Мече го возеше количето со полна тенеќија студена изворска вода, по патот посипан со жешка леплива прашина.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Мече трепна од радост и јурна со количето надолу по патот накај реката, носен со немирни мисли ... ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Поминувајќи покрај него, Мече го погледна ѓаволесто и замавна како да ќе го удри со лакт во слабини, а кога тој уплашено се изви на страна, Мече се исмеа слатко и потрча по Белича, кој што беше изминал подалеку по патот за бригадниот логор.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Тој беше пресреќен, а јас слатко се најадов.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Потоа отиде да ми донесе две големи филии биено сирење и еден поголем топол леб.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас секогаш му помагав и никој не дозна за тоа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
ГЊИЛАНЕ
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Откако изодев малку по патот, се погледнав и видов дека тие делови од опинците што требаа да бидат оздола, се свртеле опаку, а бидејќи отпрвин се движевме по тревата која беше искосена, немав многу шанси да задремам зашто боцкаше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Продолживме по патот, а по неколку часа почна толку да ми станува лошо и глава да ме боли, што не можев да одам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас се поздравив и заминав угоре по патот и цело време си мислев дека најверојатно не ќе можам ништо да каснам зошто горе ме чекаше цела сурија гладници.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Еден ден за вежбање на војската ставија камче на столпчето за километража, на тие што ги има по патиштата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Еден ден тргнавме од Тетово преку Качаник, Урошевац за Гњилане. По пат измрзнавме а и се заморивме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тргнавме по патот, имаше голем снег.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
По патот пишман станав зошто реков Цвета да не излегува во партизани.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Читајќи ја српската историја и српските песни ми останаа во сеќавање за цел живот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Мајката Перса цврсто чекори како да има војнички чевли на нозете од мислата во неа која ѝ го шири срцето од храброста на мајката Роса што можела сама да ги води овие пет моми по патот на животот послан само со трње, од нејзината непрекидна борба со сѐ и сешто само тие да не ја почувствуваат горчината од отсуството на таткото!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Но, како да избега? При сите овие стражи по мостовите и по патиштата?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Уште пред двеста години царот Иван Асен, кој се потпишуваше како цар на Бугарите и на Грците, прв им ја даде на моите претци грамотата насекаде низ царството да продаваат и купуваат слободно, и никој да не смее да им напакостува, било по патиштата, било на пазариштата. Токму како што вели законот за трговијата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Оние Меги и Душко од Студио „Пинокио”, приватното школо за англиски, се сјајни.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Плачевме по пат во автобусот на враќање, толку многу ни беше убаво на летување што никому не му се враќаше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)