по (предл.) - коса (имн.)

Очите ѝ се наполнија со солзи - ја заврте главата кон прозорецот... Ѝ пристапив, плашливо ја прегрнав и нежно ја бакнав по косата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Владо му мавта пријателски со крената до над главата полна чаша вино, кое му се истура по кошулата, по палтото, по косата...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Таа се мршти. Нервно поминува со раката по косата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ме галеше по косата и велеше дека го разбира тоа што ми се случило.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А тој, како да знае сѐ, само ме погледна благо, ме погали по косата и рече: „Оној кој макар еднаш ќе погледне со очите на ѓаволот, негов ученик ќе стане, и сите слова поинаку ќе ги гледа, додека му е душата во телото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога Ели ќе заспиеше мама раскажувањето го прекинуваше, често и на половина збор, ја припокриваше, и неа и мене, нежно допирајќи ги покривачите, или ќе нѐ погалеше по косата. Од собата излегуваше на прсти и ја оставаше сосема малку подоотворена вратата, Ели да не се разбуди во сонот... ***
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Догодина Ели ќе ја запишеме во забавиште, - рече Вера откако завршивме со ручекот, па ја погали по косата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Потоа ме стави пак во креветот, нежно ме покри, ме погали по косата и откако ја угасна светлоста си отиде во собата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Вие дојдовте кај нас со тетка Рајна? - реков. - Да, да ... рече таа и ме погали по косата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Беше пренизок да го види нејзиното лице свртено кон ѕидот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара не се помести. Најмалиот Густав се приближи до тетка си и ја погали по косата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И татко му, прекрасниот вљубеник во Платона, избезумено пред смртната постела му шепотеше, чешајќи се по косата како да истребува вошки: „Ги гледаш ли портокаливе. Мајка ти ги донесе.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
А ти сакаш, нели?“, ја праша милувајќи ја по косата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На станување ги погали децата: и Капинка и Здравка и Ѕвездана ги погали, им прошета со прстите по косата и тргна, - Е, да си жив и здрав, му велам, малку ме успокои.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Така од нешто, од ништо, им велам и ги пофаќам по косата, по обравчињата, а за Водата и за големата дупка во гумното не им кажувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
САВЕТКА: (на која ѝ потекуваат солзи на очите, ја милува по косата).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Гзиме рефлексно појде кон ќеркичката Јета. Да ја повлече кон себе, да се смири.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Војникот ја крена со една рака пушката со бајонетот, а со другата смирено ја погали ќеркичката Јета по косата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не може да ја држи, не може да ја пушти. И почна да ја гали како мало дете по косата, по образите, по вратот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
– Е, заслужи едно галење, џанам – ѝ рече кадијата и почна да ја гали по косата и лицето, па се наведе и нејзе ѝ залепи една целувка меѓу веѓите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Сестро! Сестро! Дојде редот пак да се видиме – заврши Арслан и две негови солзи и капнаа на Анѓа по косата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Стана. Се доближи до Мајка. Ја помилува по косата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ја помилува по косите. собирам бакрени светулки в дланка, се сети.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Еден италијански војник, со густа и црна брадичка му пристапи на Трајчета, го помилува по косата и рече: „Бамбино, бамбино!“
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Префрлувајќи ја водата од тушот во славината, ја измива спермата капната над коленото. – Ќе сочекаме ­– се исклештува жената и мажот, на малечката ѝ се примочка.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Го трие по косата, пената му се спушта по лицето и го чеша, тој сепак гледа во нејзините мрзливи, сочни усни како му се наближуваат, за да бидат заменети со влажните кадри, со кои се поигрува, наизменично издвојувајќи ги, наизменично привлекувајќи ја целата глава.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Сакав дури и да ја погалам по косата, ама толку многу се растреперив, толку почна силно да ми чука срцето, толку се збунив, што го згрешив и текстот од песната што ја вежбавме.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Моето мало девојче, милото мое мало-големо девојче, - почнува таа да ме гали по косата, по грбот, по рацете, да ме бакнува по лицето, по очите, насекаде. – Мајка тебе не те сака, мајка те... ... – Обожава! – велиме двете во исто време и почнуваме гласно да се смееме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)