по (предл.) - гумно (имн.)

Овде-онде по гумната, како злато се жолтеа кочани пченка - сиромашната селска храна.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Како да беа вистински `ртки па душкаа по гумната, по дворовите, на срецелото, по бунарите и чешмите и изгледа тогаш научиле дека Тодејца не е тукашна, туку дека можеби е Еврејка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Само малите деца безгрижно играа по гумната, правеа кошарници, играа „бинек и бишка“.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
И така тој по нивјето, по гумната, таа дома — ретко ќе се сретнат до есен.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ете го, оздола, Доксим Тренчески и оди по гумната, по вравовите и раскажува: - Чув, вели Доксим Тренчески, дека војниците умирале ко риби во пресушена река.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А паѓаат и над селото, по покривите од куќите, по гумната, по плотовите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)