од (предл.) - дома (имн.)

Татко ми никогаш, кога излегуваше од дома, не ја вадеше паларијата. Така беше и овој пат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сѐ додека дедо ми можеше да излегува од дома на неговото ...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Бегаа од дома и се капеа во студеното море до доцна во октомври, а во топлите летни вечери пееја закинтски кантати во компаниите што шетаа по градките улици и се упатуваа на молот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Како зрели луѓе, Елеазар Корео и Лука Карер си правеа чест посетувајќи се било на православните верските славја, било на петочната вечера на штотуку започнатиот Шабат на домашната трпеза во проширеното семејство Корео каде што чест гостин беше Лука Карер... 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој преку целиот ден само брза, трча, трча од дома на автобус, на воз, во метро за да стигне навреме на работа, а тоа исто го прави и кога се враќа дома од работа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Кога излезе Пискулиев од дома, девојката, скршена, дојде кај Ордета и му ја соопшти пораката на стариот дека треба веднаш да го напуштат станот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Едното го зафатија сега Орде и Пискулиев, на кого му дадоа и јорган, бидејќи не си носеше покривач од дома.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Го притиснав црвеното копче на далечинскиот управувач и се оддалечив од дома.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
ПРОШЕТКА НА КЕЈОТ
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
На збогувањето го одврза ќесето, и како што беше адетот, ги дарува двете деца по три дири, сестричињата од Мирчета по две, така што при самото излегување на Мирчета од дома, на Мирчевица ѝ оставија десет лири. A со десет лири во тоа време се живееше десет месеци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Како и порано, пак Толе отиде кај Андона и овој го покани да преспие кај него, ама сега веќе начисто дека Толе е излезен од дома.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога не можат тие да се измолкнат од дома и сами да дојдат, ги водат со себе овде и жените.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Знаеш, се чувствувам како ученичка што избегала од дома на првиот состанок со дечкото.  - Избегала?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Мајка му излезе од дома. Зема од шупата една малечка скала и се упати кон соседниот двор.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Но таму ништо не сториле со бомбата, само ја разгледале и по ручекот, дома кај Јанчевци Крстевци, си заминаа за Прилеп.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Затоа викнала по Тодија да ја дотера колата и сите заедно, лека полека помагајќи си со штрангите што си ги понесоа од дома, ја натовариле бомбата на кола.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Дури во пролетта во 1942-та дојдоа, од Прилеп, со џип, потпоручникот Куцаров и двајца германски офицери; го собраа Крсте Јанчески од дома, го качија во џипот и го одвезоа на Црн Камен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Со насобраните сили од големиот сон и изедениот дел од питата тикуш, која никогаш не била повкусна, со исушените солзи на моите деца на образите, излегов од дома.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
– Се враќав од потокот, и забележав дека доаѓате – додадов. - Да!?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Помислив дека зборувам глупости; Даскалов сигурно знаеше подобро од мене колку сме далеку од дома.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Иако кога тргнав од дома бев спремна за разговорот со Филип, кога го видов како радосен што ме гледа пристигнува во кафаната, како и мојата храброст да ја снема.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Имаше многу песок и сфативме дека сме многу далеку од дома.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кој ќе посведочи ако не ние за болките и чемерите, за плачот и лелекот, молитвите и солзите, за исчекувањата без крај, за пожарот, за викот и крикот, за ужасниот пораз, за откорнувањето и патиштата што сѐ подалеку нѐ водеа од дома и надежно ќе проречи дека по години и по времиња пак се ќе биде наше?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На заточениците им било забрането да излегуваат од затворските соби заради перење на облека; не им била давана помошта што доаѓала од дома, а не им била праќана и поштата наменета за нивните домашни; им бил даван пресолен леб, а не им било дозволено да пијат чиста вода; им била скратувана лекарската помош и друго.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ми се чинеше дека кога јас би била на нејзино место, би побегнала од дома, каде и да е, сама во светот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Секој ден заминував од дома за да заработам за живот, но ја мразев работата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дадов отказ. Човекот што ме вработи се закануваше дека ќе ме убие ако заминам. Не ме уби, најдов друга работа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се вљубив. Човекот во кого се вљубив не ме сакаше. Ми рече да се чистам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Му се заканував дека ќе го убијам доколку оди со други жени. Одеше. Пукав во него.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Клара им помагаше, но не го идеализираше мајчинството.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Утринава зготвив телешка чорба,“ рече мајка кога го пречекоривме прагот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Излеговме од дома испратени од потсмешливиот поглед на мојата мајка. Молчевме сѐ до неговиот дом.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Законот не дозволуваше тие жени, сеедно од која причина сопрузите ги исфрлиле од дома, да имаат право да ги земат со себе децата, доколку нивните мажи не ги исфрлиле и децата заедно со нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од раѓањето па до венчавката девојките најчесто беа чувани во потполно незнаење за сексуалноста и можеа само нејасно да ги насетуваат нештата; од дома излегуваа само во придружба на мајките или на некој од повозрасните роднини; од нив се криеше секоја претстава за интимните делови на машкото тело и секоја претстава за интимниот однос.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Останал истиот и без мене овие седум години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму сѐ изгледаше испустено, иако сѐ беше исто: сѐ беше на своето место, но годините на непроветреност и талогот на насобраната прашина, на тој простор му беа дале поинаков изглед и некакво мртвило.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека се враќавме со мајка кон нашиот дом, се сетив на оние години од раснењето, кога се имав отуѓено од Зигмунд, и кога од дома излегував само со неа – чекоревме една покрај друга до пазарот, или до продавницата на татко, и нешто во ова наше враќање дома ме потсети на тие наши прошетки.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стоев во претсобјето, мирисот беше ист како и пред да заминам, оној мирис кој го донесовме со себе кога се вселивме во тој дом кога имав единаесет години, и кој остануваше непроменет и откако Зигмунд се отсели кога имав дваесет и една година, и откако се мажеа и од домот заминуваа моите сестри, и по заминувањето од дома на брат ми Александар, тој мирис на нашиот дом остана ист и откако умре татко кога имав триесет и четири години, една година пред да заминам за Гнездо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А потоа, по малку белина, со сосема поинаков ракопис, стоеја развлечени букви; сигурно биле запишани кога почувствувала како полека тоне во нешто што наликува на сон: „Биди цврста, како и секогаш“.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас знаев дека родителите, заради срамот, најчесто ги исфрлале тие млади жени од дома, па тие го завршувале животот од глад, студ, или болест, многу бргу потоа, уште пред да се породат; знаев дека некои од нив, што ќе преживееле до породувањето, го оставале детето во некое сиротилиште, па работеле најтешки работи, заради кои животот не им траел долго; знаев дека имаше и такви кои, не можејќи да го преживеат срамот, а за да ја сочуваат честа на семејството, се убивале без да им кажат на најблиските дека забремениле; знаев дека некои оделе кај приучени луѓе кои им давале да испијат горки течности по што го исфрлале плодот, а понекогаш и самите тие умирале од отровот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ракописот беше спокоен, како со него да беше испишана едноставна порака, известување дека излегла од дома, и наскоро ќе се врати.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Останав сама со моите родители, сама со себе, и повеќе немаше со кого да ја поделам мојата болка ниту во просторот на собата, затоа што низ разговор со моите најблиски никогаш не ја делев мачнината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Годината кога се омажи Роза, и Александар се отсели од дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Истрчав од дома, со страв, и со премален здив се тутнав во собата на мојот школски другар, познатиот Специјалист за чудни болести и му кажав дека на моето прашање: „ Што е тоа што веќе го нема“, некој друг Невидлив, со темен глас ми одговори „Тебе те нема.“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Што се вели, од дома не излегува. Не е во друштво со неранимајковци.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Не сум подготвен“, офкаше. „Не сакам да заминам вака, сам, далеку од дома“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Помисли на мајка си, на нејзината насмевка, помисли на деда си кој умре сам во својата куќа, се сети дека никогаш не го видел татка си.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но му дојдеше ли писмо од дома или од неговата саканица Царјанка, му јавија ли дека има свадба в село, ум немаше во главата; како зашеметен, како споулавен шеташе низ касарната; ниту му се јадеше, ниту го редеше на ум она што му го зборуваа на вежбите.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се исплаши Полин и повеќе не го чекаше офицерот и војниците, бегаше од дома.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Пази сега, излегуваш од дома, надвор пукнала пролет (некогаш СВОЗ-от се правеше в есен, појма немам) и гледаш запален оган!
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Нешто ме тера да зборувам, да се отпуштам. Им кажувам на децата за комитите што ме бркаат од дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сиот потресен и понесен од црни мисли излегов од дома и појдов без одредена цел.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Мислам дека комшијата Петар ќе дојде да ме земе од дома. Моиве нему најмногу му веруваат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Додека Јана го подготвуваше утринското кафе, тие ги истовараа вреќите што со себе ги понесоа од дома.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Брука, брука! Сме довеле белосветска ороспија во куќава. Сигурно ја избркале од дома за да ја прикрие својата курвинска трага.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Впрочем, и самата се изменив, повеќе не сакам да ми телефонираат од дома и да ми кажуваат страшни работи, на пример на Осиек дента паднале 500 гранати.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Клекна крај него и намигна во мракот. „Клинец, можеш ли да ја викнеш Јана од дома?“ „Зошто да ја викнам?“ праша детето. „Кој си ти?“ „Еден поп“, рече.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Зато ќе морам да најдам начин и причина да се извлечам од дома во то време.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Томето мораше да смисли што ќе прави. Требаше да отсуствува од дома барем цели 2 часа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Не можам да сфатам како можи некој да си дава за право да ти го оспорува идентитето, обичаите, начино на живот, културата, да ти го оспорува правото на живејш и работиш таму каде шо си роден, да те брка од дома, да те смета за помалку важен од себе.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Разбирливо, таа пред мене не проговоре за синот, а и јас, дури откако заминував од Долнец се сетив на приказната за него: дека ги напуштил студиите, заминал од дома и веќе не се јавил, и дека дури отпосле дознале дека, со уште едно момче од групата што, под водство на еден млад свештеник, била воведувана во православното учење, се придружил кон манастирот Св.Тројца, преку границата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Гледај, вчера од домата наша сè нешто донесов: клавчиња пченка, пиперки се исушиле - ненабрани, ненанижани, кокошки седала со јајца наполниле.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Илко оздраве, но скоро цела зима не излезе од дома.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Маалското дружење се сведува на случајни средби додека искачаш од дома, шишаш трава или чистиш снег.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Во писмото што го доби од дома, сестра ѝ подробно ѝ пишуваше, како мајка ѝ правела питулици за соседите и роднините.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Туку, дедот Петко си оди, ете, со план. Уште кога тргна од дома си го направи планот. Ќе оди кај Карабуклијата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Не ода на даскал ако не ме дадиш во пансионот! — отворено му застана на татка си пред учебната година. Не помогнаа ни неколку стапчиња по задникот, ни кавги, ни аленици оти ќе го истера од дома.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се изми надве-натри, покасна и уште предвреме си го зеде сакулето со таблата и букварот и излезе од дома.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во негово маало немаше здрави сите другари му беа наркомани од дома добиваше пари да јаде но сиот џепарлак за ганџа го даде
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Како член на МЕНСА добила стипендија на престижниот универзитет Руџерс, но не можејќи да го издржи притисокот и амбициите на родителите, решава да избега од дома.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Излегов од дома. Појдов замислен кон реката.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Куртиал не беше дебел, туку живо и кусо, набиено човече.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Уште пет минути!... Од дома... од дуќанот... од омнибусот, од таванчето... колку да се измоча... за да се нацрта уште побрзо во „Генитрон”... да се струполи тука, распуштен пред канцеларијата на де Перер...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Куртиал, во таков случај, од толку што беше авторитетен штом ќе се разлутеше, ќе го згмечеше в џеб и најненаситниот манијак, ќе го набуташе веднаш во глувчешка дупка.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кога ќе зарикаше бикот, децата истрчуваа од дома и се собираа на местото каде што се колеше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Другпат Бонети пак ја начека кога таа излегуваше од дома со стомните да наполни вода на чешмата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
На заболените луѓе власта не им дозволуваше да излегуваат од дома.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Нели и самата заклучила, и тоа дури во Поштата, (додека ми телефонираше) дека и покрај сите подготовки излегла од дома несоответно дотерана.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Вудвосана, оди полека и, кога стигна на рудината од каде што се гпеда големата сина вода, малку си почина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И во мрачните, и во ѕвездените ноќи, и во растрепереното пламенче на свеќата и на фенерот обесен на гредата, не гледа и не очекува смирување.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Крстовица го стави писмото во еден плик на кој беа залепени две канадски марки; бегајќи од дома, од куќата опфатена со пламен, таа само толку успеа да земе од целата покуќнина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во нејзиниот живот имаше повеќе празнини и денови на осама.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А моите малечки деца се искрадоа од дома и ете отидоа за да можат со отворени очи да гледаат во тие грозотии. Нели е страшно тоа!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Од дома ја зеле, од постела, и ја пикнале во најтемната дупка на занданата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А дека тој ќотек бил навистина добар можев лично да се уверам бидејќи Рајна мене ме избра за да ми ги покаже сите места на своите болки.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Прозорецот е - за да не се излегува од дома, да се гледа и гледа - надвор, а таму, веранда и бездна голи разгалени стебла есенска гримиорна светлина во одблесок и процес секогаш бледа налик на покојник и лизгава како ползавец и скотна како бубачка, па лазе, подлазува лази буба, лазибуба, апи апи аап...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
- Како прво, јас излегов од дома да се самоубијам.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Едно утро излезе од дома со цел да се заљуби и да си го осмисли животот.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
„Во прво време ќе го чистиш дуќанот, во летните денови ќе го прскаш сокакот пред дуќанот и ќе го метеш, ќе носиш вода од блиската Капан-чешма, ќе носиш разни работи дома, за ручек ќе донесуваш јадење од дома.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога ќе излезеше во чаршијата, ако ќајата на занаетчиите не го отпоздравеше, тој помислуваше на пизмата од Тодора, која ете, го следи и надвор од дома и му го поросува патот со остри срчи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Дури и дедо му, кој долги години не излегуваше од дома, заради реумата во нозете.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)