над (предл.) - чело (имн.)

Но таквиот, неблагодарен слушател, за вратка брзо ќе си чуе дека е бујца, односно овци со булка над челото, најглупава што може да биде, која од ништо не се одбира, безмалку и брлива, и која се двои од стадото.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Црното млеко на ноќта Ми ја криеше раката Дигната високо, Превисоко, До патецот над челото на Мајка, На разделот на косите нејни Што сега ги плетам Сам во самица Самувајќи.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Му рече ќефледиски поткревајќи ја искиснатата шајкача над челото: - Е уште празна кутија од боја за чевли ако ти најдам во џебот, да знаеш дека ќе ми олесни на душата, - му рече.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Овен, мислеше. Обичен овен, запиша во својата свест. Зарад роговите и густиот џбун над чело.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И целиот тој беше полн и стежнат, со гола глава до високо над челото и со преостанатата коса повеќето пробелена.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ќе убијам, говорев и лажев дека тоа ќе го сторам само заради детето со црвена коса над чело.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Му слегла капата над челото, речиси над очи му дошла.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Писарот ја премести капата над чело и како артист, со раширени раце и подадена нога, драматично зашумоли со сета своја рибја крв: - Ова е, молам, навреда за законот, за државата. Јас не дозволувам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Јас само ја потргнувам шамијата над челото, барем очите да ги скријам, да не ги гледам луѓето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)