на (предл.) - преден (прид.)

Се стресува, се истрива од колената на Јосифа и тивко квичејќи оди кај оџакот, се испружува покрај огнот, муцката ја положува на предните и загледан од огинот се грее.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
3 Имено, при емајлирањето на предната страна од шпорет за греење нејзе ѝ прснува парче емајл во левото око.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во август 2006-та, вршејќи ги своите редовни работни задачи на работното место, Ф.И. без своја вина доживува повреда при работа (несреќен случај / vis maior).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Чарли Офтика: „Многумина можат да се пофалат дека на предниот дел од своите глави, на лицата, имаат меснати израстоци популарно наречени носеви.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Еден постер беше залепен на предната страна од куќата токму отспротива.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Шишман со стравопочит веднаш се загледа во строгиот изглед на неговата капа што како добро куче стоеше на масата пред офицерот, поткрената на фурашката како на предните нозе.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Внимателно ги собрав прстите напред и тие, со јаболчниците на предниот дел, формираа петтолисна детелина распослана на местото каде што започнуваше устинката со розова боја.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се испооближа, се испочеша под мишките на предните нозе и така кевердисана слезе од дрвото оптегајќи се по стеблото надолу и скокнувајќи на земја.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Конечно, г-нот И. и г-нот А. можат да отпатуваат, со автобус, во македонско гратче каде што не биле веќе десетина години. цртежи на местото на трите точки: часовници, бремени жени, лист, бакнеж, календар, недопуштена цигара, клуч во брава, салфетки, полуиспразнета чаша, чадор, мачка, сексуален акт во „јавачка“ положба, циркузантче со неопределен пол што балансира по жица, дланка што на Венериниот брег има хоризонтална лузна, расипана жолта неонка што со крцкање се пали и се гаси, куче скитник што лежи на персиски тепих со главата на предните шепи и мрда со опашката, медицинска сестра со старовремска капа и јаки листови на нозете, девојка со испулени сини очи во жолта фротирска машка пижама, сцена од автобусот, во кој, заедно со г-нот И. и г-нот А., се возат и еден молчалив татко со своето зборлесто девојче, кое му се обраќа со „татко Ратко“, еден испотен бизнисмен, кој постојано вика во мобилниот, нагласувајќи дека ќе биде таму најдоцна за еден саат, плус-минус пет минути, млада ромска девојка во која таа ем се кара, ем се смее: Ава карик... тева кераптуке нешто ... макелту манца... а тој ѝ се смее, и ја гушка. г-нот А. кон г-нот И., додека автобусот минува низ една клисура со бујна вегетација и брза река (дождот, сепак, не падна): Те сфаќам, љубовта не е баш секогаш фер спрема оние што љубат.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Жената што со него влезе во лифтот не си ти, туку комшивката Гога.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Автобус бр. 5 Бабата се качува на предна врата, се тетерави и доаѓа до задниот дел, а таму ја чека дедото.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На предното седиште седеше тој; беше свртен во полупрофил; ќелата му беше црвена, вжарена, брадата му беше накострешена; зборуваше нешто, но не можев да слушнам што; при говорењето, една жила на вратот му се затегаше и се дуеше како да ќе пукне; одеднаш, до мене доплови само откршок од разговорот: „Ти мораш да го пријавиш тоа, ако не го пријавиш, ќе имаш последици“, рече тој; рацете му беа спуштени под воланот; десната му беше подадена кон седиштето на совозачот; во еден миг се навали кон назад на седиштето и на другото седиште ја видов Луција; очите ѝ беа затворени, носниците ѝ се ширеа (и денес не знам дали е тоа возможно, човек од десетина метри, наспроти сонцето, да види дека се шират женски носници: дали тоа беше истата онаа слика на Луција од разбојот); по образите ѝ се слеваа солзи; да, сигурно видов дека Луција плачеше за еден миг, а потем престана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На предниот дел од џамијата, може си видел, а може и не, на плочките со натписи, се впишани сите имиња на султаните и датумите кога џамијата е подигната, скоро пред сто години.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
На предниот дел колиба од пратови. Пред неа разгранет орев.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ПРВА ПОЈАВА АРСО АРСО: (Седи под оревот, пуши, гледа десно загрижен и огорчен.) Не можам да го гледам како заѕиркува во секоја прачка...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ги доведоа до масата послана со зелено кадифе. На предниот ред пред масата седеа членовите на воениот суд.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сивата плаховита прилика веќе мируваше на предниот нишан од неговата пушка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Пред да се чкрапне сијалицата, темникавоста на одајчето ја бркаше вжештеното отворче на ќумбенцето, Перса и Пелагија во разговор на креветот, а малечката Пела, седната над едниот садак под прозорецот, му зборува на внимателниот Мурџо, малку подалеку од неа, кој чучи на задните нозе и потпрен на предните.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
На насловот на предната картонска фасцикла, која беше доста дебела и подврзана со другата страна со јаженце, со големи букви беше напишано, со познатиот татков ракопис: Историјата на Балканот низ падовите на империите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се колнам занемевме сите кога од своето место, на предната клупа, како изгорен со револвер в рака скокна татенцето, кога како најлудо птичиште крикна: - Проклето фашистичко куче, нема да бесиш, - го напери полниот револвер право во несреќното момче Методија Гришкоски.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Птицевидно во муцето, со долго влакно што му го покрива телото сѐ до колената на предните нозе па изгледа како пумпарици да навлекло на себе...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Во тој миг го здогледа бикот Чако, како со спуштена глава му се приближува, покорен пред послушноста, припитомено легна првин на предните нозе, потоа ги спушти наземи и задните и веднаш заспа, папсан од скитањето низ гората.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Властите и партијата имаа јасна стратегија: ако на почетокот ги ликвидираат козите на неколкумина интелектуалци, на предни позиции во јавниот и културниот живот, сигурно подоцна ќе биде полесно со простите козари.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На преден план - декоративен и симболичен череп до него сушени риби, ракови и книги со позлатени букви на кориците: Vita Nuova, Comedia Divina визии од платната на талијанските мајстори од XVII-от век.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
О Време, о Собитие!  Присуството завива ко жеден пес растојанието се стеснува во секавични контракции нема каде да бегаш се спрепнуваш од себеси од другите, од драгите - конечноста е вообичаено обележје на овој свет - сфаќаш, ама не вреди - традицијата не е на преден план за тебе.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Само малку ќе ги помрднат устината и ќе се накапат на преднииите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)